17 ธันวาคม 2551 14:27 น.
zilver
แต่เก่าก่อนตอนเล็กเล็กเป็นเด็กน้อย
มีครูคอยชี้ทางเดินแนะทางฝัน
ครูก็เหมือนแม่เหมือนแสงตะวัน
ส่องให้วันของเด็กไทยให้ก้าวเดิน
เราทำผิดก็มีท่านคอยว่ากล่าว
ไม่เรียวยาวพกข้างข้างมิห่างเหิน
ไว้ลงโทษเด็กที่ดื้อไม่ก้าวเดิน
มิหมางเมินหากเรานั้นไม่ได้ดี
เราเห็นครูต้องหลบหน้าจ้าละหวั่น
กลัวครูนั้นมาพานพบต้องหลีกหนี
ให้พนจากรัศมีของครูทุกที
เพราะกลัวไม้เรียวนี้มาตีเรา
แต่เดี๋ยวนี้นับวันครูยิ่งหมด
เกียรติยศความยำเกรงช่างหน้าเศร้า
มิเคยมองถึงเกียรติของครูเรา
เด็กโง่เขลาเบาปัญญาก็ว่าครู
ไม่มีไม้เรียวคอยบังคับ
ไม่มีใครคอยมาจับให้ความรู้
เด็กไม่เชื่อเด็กไม่ฟังก็ว่าครู
ต่อให้สู้แค่ไหนก็ป่วยการ
ปัจจุบันการศึกษาเป็นธุรกิจ
โรงเรียนต้องคิดเปลียนชื่อเป็นสถาน
รับเด็กเข้ารับเงินก็ชื่นบาน
เป็นโรงงานเป็นเหมือนบ้านที่แทบพัง
แล้วอย่างนี้คุณค่าของครูไทย
ต้องหมดไปต้องเสื่อมค่าต้องล้าหลัง
อนาคตของเด็กต้องมาพัง
เพราะคำสั่งคำสอนครูไม่ดีพอ
แต่ก่อนอาชีพของเด็กๆส่วนใหญ่ก็คืออาชีพครูเพราะครูมีเกียรติมีศักดิ์มีศรีมีความน่าเชื่อถือแต่ทุกวันนี้ครูนั้นเป็นได้เพียงแค่เครื่องจักรที่ต้องทำตามคำสั่งของหัวหน้า ไม่มีสิทธ์ที่จะตีเด็ก เด็กก็ไม่กลัวครู ผลที่ตามมาก็คือเด็กมีความก้าวร้าวมากมาย เกิดปัญหาต่างๆตามมามากมาย และที่สำคัญคุณภาพการศึกษาของไทย ก็แย่คง คิดแล้วน่าเป็นห่วงอนาคตของชาติจัง เด็กทุกวันนี้ก็เลยไม่อยากเป็นครู
9 ธันวาคม 2551 09:50 น.
zilver
น้อยไปใหมความใส่ใจที่มีให้
น้อยไปใหมกับความรักความคิดถึง
น้อยไปใหมกับสิ่งที่เพ้อที่รำพึง
น้อยไปใหมใจดวงนี้ที่ร้าวราน
ก็ใจฉันมีแค่นี้แค่ดวงหนึ่ง
คงไม่ซึ้งกับคารมคำคมหวาน
มี่เขาพูดที่เขาย้ำเมื่อวันวาน
ซึ้งกับการบอกพร่ำย้ำคำลวง
8 ธันวาคม 2551 16:10 น.
zilver
ฟ้าที่บ้านใต้แสงพระจันทร์
คิดถึงความเงียบงันในวันก่อน
ยังคงห่วงยังคงคนึงยังอาวรณ์
กินข้าวเหนียวร้อนร้อนชักถอนใจ
ไออุ่นของกองไฟในคืนค่ำ
เคยดึ่มดำพร่ำร่ำสุราน่าหลงไหล
ยามนี้โดดเดี่ยวร้างบานมาไกล
ไม่รู้เมื่อไหร่เฝ้าถามใจอยู่เรื่อยมา
นั่งมองผืนฟ้าตะวันลาลับ
เอนกายลงนอนตาไม่หลับยังห่วงหา
ป่านนี้จะอยู่อย่างไรหนอคนไกลตา
รอคอยนับเวลาที่เฝ้ารอ
ยามนี้ใจเป็นโรคคิดถึงบ้าน
home sickยาวนานใจเริ่มท้อ
ต้องใช่ภาพถ่ายเป็นยาเพื่อเฝ้ารอ
ได้แค่นี้ก็คงพอให้หายในเร็ววัน
8 ธันวาคม 2551 14:31 น.
zilver
ทางแห่งใจไกลเกินจะเดินก้าว
หลากเรื่องราวหลายเรื่องจริงทุกสิ่งสรรค์
อุปสรรคขวากหนามข้ามมาร้อยพัน
ยังหวาดหวั่นสั่นคลอนทอดถอนใจ
ทางแห่งฝันคือความหวังเมื่อครั้งก่อน
หลากละครพร่ำสอนก่อนครั้งไหน
มีปัญหาพาชีวิตให้ก้าวไป
หยัดยืนไว้ใจไหวหวั่นยังสันคลอน
ทางแห่งรักรักเริ่มเดินเพียงครึ่งก้าว
ทางทอดยาวช่าวร้าวใจให้ทอดถอน
ทางชีวิตขีดรักไว้ในบางตอน
รักสะท้อนสอนหลากใจให้มั่นคง
เราไม่ก้าวแล้วใครเล่าจะเดินก้าว
เราปวดร้าวแต่หลายคราวเราก็หลง
เราสมหวังเราท้อเราก็จง
ให้ใจมั่นคง จงเดินก้าวอย่างมั่นใจ
1 ธันวาคม 2551 17:01 น.
zilver
เพียงเพราะฉันเป็นแค่ส่วนเกิน
ฉันแค่บังเอิญเกือบได้อยู่บนโลกนี้
เปล่าฉันเปล่าฉันไม่ใช่คนไม่ดี
เพราะฉันเกิดมาผิดที่ ....ฉันผิดหรือไร
เพราะความอยากมากตัณหา
ที่ทำให้ฉันอาจจะได้เกิดมาบนโลกใหม่
วิงวอนขอร้องอย่ามองว่าฉันไม่มีจิตใจ
ฉันอยากเป็นเหมือนคนทั่วไป ... ที่เขาเป็นกัน
คุณจะฆ่าชีวิตหนึ่งชีวิตเพียงเพราะปัญหา
มันยังไม่ถึงเวลาที่คุณบอกว่ามันเป็นความฝัน
แค่การแก้ที่ปลายเหตุน่าสมเพชน่าโจทย์จัน
จนเปื้อนผืนดินนั้นทำให้ใจหมดแล้วหมดความดี
แล้วตัวฉันผิดตรงไหน
ตัวฉันผิดอะไรคุณถึงมาทำกันแบบนี้
ฉันอยากเป็นเหมือนคนอื่นอยากหยิบยื่นดวงฤดี
โปรดอย่าทำแบบนี้ ลองคิดให้ดี... ก่อนตัดสินใจ
font color=#DC0024>
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzilver
หน้าส่วนตัว
1393
