30 มกราคม 2547 11:35 น.
zilver
แค่ตัวอักษรจากปลายปากกา
อาจสื่อให้รู้ไม่ได้นักว่า..รักเธอมากแค่ไหน
กระดาษแผ่นเดียวเธออาจไม่แลเหลียว.ไม่เข้าใจ
จะทิ้งจะทำอะไรทำลายแค่ไหน..แล้วแต่เธอ
บทกลอนบนแผ่นกระดาษ
อย่างเดียวคงไม่อาจย้ำว่า...รักเธอเสมอ
อยู่ตรงนี้ดีกว่า..ขอแอบชอบ..ห่างๆเธอ
ก็ยังดีกว่าไม่พบเจอไม่เห็นเธอ..คนของใจ
เห็นเธอทิ้งมันต่อหน้า
รู้บ้างมั๊ยนะว่าปวดร้าวแค่ไหน
ไม่รักไม่คิดถึงไม่ห่วงหาไม่ชอบ..ไม่เป็นไร
อยากให้เธอได้รู้ไว้.คนๆนี้งัย คนหน้าไม่อาย
........ที่รักเธอ
30 มกราคม 2547 11:22 น.
zilver
เธอระรู้บ้างมั๊ย.....
ว่ามีคนๆนึง..ซึ่งมองเธออยู่ตรงนี้
แอบยิ้มแอบคิดถึงแอบซึ้งเธอ..ทุกที
รู้บ้างมั๊ยว่าทั้งใจที่มี..แอบให้เธอคนดีไปแล้วหมดตัว
เจอเธอวันแรก
ความรู้สึกแปลกๆ...ก็แว๊บขึ้นมาในหัว
ทุกอณูของความรู้สึก.ตรงใจส่วนลึกเต้นระรัว
คิดเอาไว้ว่าชัวร์..เธอคือคนที่ใช่..และถูกใจ
คิดอยู่ในใจอย่างหนัก
ถ้าเราไปบอกว่ารัก..แล้วเธอจะชอบใหม
เฮ้อ....คิดๆไปก็กลุ้ม.ไม่รู้จะทำอย่างไร
คงได้แต้แอบรักอย่างนี้เรื่อยไป..
.....เพราะว่าหัวใจ...ไม่กล้าพอ...
29 มกราคม 2547 17:53 น.
zilver
รู้ก็รู้อยู่แก่ใจ
ว่าเพราะอะไรใจถึงซึมเศร้า...และเหว่ว้า
ทำไมต้องร้องให้..ทำไมต้องหลั่งน้ำตา
ทำไมเวลาถึงได้เดินช้าและเนิ่นนาน
เขาจากเราไปแล้ว
ไม่มีวี่แววของการกลับมาหา
ไม่มีเสียงหัวเราะไม่มีความสนุกสนานเฮฮา
เหลือเพียงแค่รอยน้ำตาความเหว่ว้า..และความเสียใจ
วันลาเปลี่ยนแค่เหตุการณ์
ภาพเก่าวันวาน...ไม่เคยจางหายไปไหน
ยังเก็บไว้อย่างดี...ตรงส่วนลึกของหัวใจ
และจะเก็บไว้อย่างนี้ตลอดไป..แม้ความเป็นจริง
...เธอจะไม่..รักกัน....
29 มกราคม 2547 17:33 น.
zilver
มันห้ามจัยตัวเองไม่ได้
เพราะความคิดถึง...จึงต้องโทรหา
สื่อให้เธอรับรู้ไว้ว่า.....ตอนหลับตา
สำหรับฉันเธอมีค่า....เกินสิ่งใด
แต่เธอทำไมไม่ยอมรับ
โทรศัพท์เธอเอาไปไว้ที่ไหน
โทรไปตั้งหลายครั้ง...จนเหนื่อยหัวใจ
หรือเธออยู่กับใคร...ถึงไม่ยอมรับสายกัน
ไม่อยากได้ยินเสียงmisscall
ไม่อยากต้องรอ..อย่าทำอย่างนั้น
เค้าไม่ทำแบบนี้หรอกนะ....คนรักกัน
ฝากข้อความไว้แล้วกัน...ไม่โทรกลับมาหาฉัน
..........ล่ะน่าดู......( งอน)
28 มกราคม 2547 12:21 น.
zilver
อยู่คนเดียว...ทุกวัน
มีบ้างมั๋ยใครคนนั้น...ที่เฝ้าคอยหา
ไม่เคยมีความรักมาก่อน..ตอนนี้วันเวลา
ทำให้ได้เรียนรู้แล้วว่า..ความเหว่ว่าเป็นเช่นใด
ได้รับแต่บัตรเชิญงานแต่ง
รู้มั๊ยว่าทิ่มแทงใจ........แค่ไหน
เพราะเพื่อนๆและ.....ใครต่อใคร
ต่างก็มีความสุขใจ.มีคนรักกันทุกคน
จะหนีไปให้ไกล
ให้พ้นจากคำที่ใครต่อใครพูดหลายๆหน
พูดกันอยู่ได้..พูดกันทุกคน
รู้มั๊ยว่าสุดทน..คนๆนี้ไม่อยากได้ยิน
( คำว่า ขึ้นคาน)
หน้าส่วนตัว
1637
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzilver
