7 กรกฎาคม 2549 12:40 น.
zilver
หากสามารถที่จะลบอดีตได้ฉันอยากจะลบความทรงจำภาพเก่าๆที่คอยตามรุมเร้าคอยที่จะมาเฝ้าหลอกหลอนใจให้มีแต่ความเจ็บปวดที่มีแต่ความเหว่ว้าความเศร้าใจ.....กับความรู้สึกไม่ดีความรู้สึกที่ไม่อยากจะเก็บไว้ในกล่องความทรงจำ
เพราะการรอคอยใครสักคน.....จึงทำให้ฉันต้องทนกับความรู้สึกที่ไม่ดีเหล่านี้ ในมุมหนึ่งของความรู้สึก...บางครั้งเกิดอาการน้อยใจ...ท้อแท้ อ่อนแอและหมดความหวัง....เพราะว่ามีบางสิ่งที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เราต้องแยกจากกัน....ไม่ได้พบกัน...มีเพียงแค่เสียงที่ได้ยินทางโทรศัพท์..ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทุกคำที่พูดจะเป็นความจริงมากน้อยเพียงใด...จะเป็นความจริงรึเปล่า...คนเขาบอกว่ารักแท้มักจะแพ้ความชิดใกล้....แต่รักแท้บางครั้งก็ต้องการความเอาใจใส่ความรักที่เราต่างฝ่ายต่างมอบให้กันและกัน..มอบความรู้สึกที่ดีให้แก่กัน....ความรักของคนสองคนจึงจะสามารถฟูมฟักเป็นความรักที่งดงาม.....เปรียบเหมือนต้นไม้....ต้นไม้ที่มีคนคอยรดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย คอยดายหญ้าสม่ำเสมอ...ยอมจะเติบโตและสูงใหญ่กว่าต้นไม้ที่ได้รับการดูแลจากธรรมชาติ....ความรักที่ได้รับเพียงคำพูดและกำลังใจจากลมปาก...หรือจะสู้ความรักที่มาจากคนสองคนที่อยู่ใกล้กันและคอยดูแลเอาใจใส่ได้....
ความรักที่ผ่านมาของฉันที่มันคอยหลอนใจคอยทำให้ใจไม่เป็นสุขล้วนไม่สมหวังเพราะสาเหตุที่ว่าเราอยู่ห่างไกลกันเกินไปไม่สามารถที่จะคยกันได้....มีคนบอกฉันว่าถ้าเป็นรักแท้ยังไงก็ไม่แพ้ระยะทางหรอก.....รักแท้นั้นย่อมเอาชนะทุกสิ่ง
แต่สำหรับตัวฉันมันไม่จริงเลย....กับความรักครั้งนี้...ถึงแม้ว่าจะมีความห่างไกลมากั้นแต่ฉันอยากขอโอกาสที่เราจะได้พบกันบ้าง..แม้จะเป็นนานๆครั้งก็ยังดี...จะได้มีเวลาที่จะดูแลรักของเรา...ไม่อยากให้คำว่ารักเป็นเพียงเสียงที่ได้ฟังจากในโทรศัพท์...ไม่อยากบอกคำว่ารักผ่านทางเครื่องมือสื่อสาร...เพราะการที่ได้กระซิบลมหายใจอุ่นๆแนบสองหูคนที่เรารัก...ย่อมจะมีคุณค่ากว่าการบอกรักแบบปลอมๆแบบนั้น...เป็นไหนๆ
แล้วคุณล่ะ.....เลือกที่จะบอกรักแบบไหน
6 กรกฎาคม 2549 13:02 น.
zilver
กับวันเวลาที่ผ่านมาจากประสบการณ์จากความรู้สึกที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทำให้ฉันได้เรียนรู้แล้วว่าอะไรคือความรักที่แท้จริง
ฉันเฝ้าถามใจตัวเองมาตลอดว่าเธอคือคนที่ใจบอกว่าใช่รึเปล่า ฉันถามใจตัวเองว่าคนที่ฉันคบอยู่ทุกวันในวันนี้ใช่คนที่รักรึเปล่าคำตอบที่พบอยู่ในใจก็คือ ความลังเล ความสับสน ความไม่แน่ใจ ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะให้ความรักเขาคนนั้นได้ดีแค่ไหน ฉันจะทำให้เธอสุขใจได้รึเปล่า ในขณะที่เราห่างกันอยู่อย่างนี้ ฉันไม่เคยที่จะให้ความรักที่แท้จริงกับเธอเลยจากที่ผ่านมา ความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไรฉันไม่เคยรู้ แต่ที่ฉันรู้เพียงอย่างเดียว ทุกครั้งบที่ฉันสับสน เธอจะเป็นคนแระที่มาอยู่เคียงข้างฉันเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่เสียงที่ได้ยินทางโทรศัพท์ก็ตาม ทุกครั้งที่มีปัญหาฉันมีเธอเป็นที่ปรึกษาคอยอยู่เคียงข้าง เวลาที่ฉันเสียใจฉันจะมีเธอคอยปลอบใจฉันทุกครั้ง...อย่างอ่อนโยน และเธอจะคอยบอกว่าไม่เป็นไร...
ฉันเคยทำผิดกับเธอ..โดยการทิ้งเธอไป..ทำให้เธอร้องให้..ทำให้เธอเสียใจ...ทำให้เธอผิดหวัง...ฉันเคยคิดที่จะทิ้งเธอไป..โดยไม่กลับมาเหลียวแล...แต่พอเสียเธอไปฉันกลับรู้สึกอ้างว้าง..เหงา เสียใจอย่างบอกไม่ถูก....ฉันจึงซมซานกลับไป....หาเธออีกครั้ง...เธอไม่เพียงแต่ไม่ว่าแต่เธอกับยินดีที่จะให้อภัยเพราะรักที่เธอให้เป็นรักที่แท้จริง...ฉันรู้สึกว่าตัวเองโง่มากๆที่ทิ้งเธอไปได้ลงคอ
ที่รักของฉัน ...ในวันนี้ฉันได้รู้แล้วว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร รู้แล้วว่าใครที่เป็นคนที่ใช่ ฉันจะกอบเกี่ยวความรักที่ฉันมีไว้ให้นานเท่านานและไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะเคียงข้างเธอเสมอ....จะป็นแรงใจให้เธอต่อสู้และฝ่าฟันกับชีวิตจะไม่ทำให้เธอเสียใจ .....และฉันกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่า ฉันรักเธอ มากมากเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะให้ได้....อยากให้เธอให้อภัยกับผู้ชายเลวๆ คนนี้ คนเลวที่รักเธอคนนี้ ...... คนไม่ดีคนนี้...ที่รักเธอถึงแม้ว่าเป็นความรักจากจิตใต้สำนึกที่เพิ่งคิดได้....ก็ตาม
ที่รักของฉันถึงแม้วันนี้จะมีอุปสรรคมากมายเพียงใดมีความลำบากมากมายแค่ไหน แต่ฉันจะอดทนเพื่อรอวันที่เราจะมาอยู่ด้วยกันแม้ว่าจะเป็นการรอที่นานเพียงใด ก็ตาม ฉันระรอเธอเสมอ เพราะความรักที่มีให้เธอตอนนี้ มันล้นใจ รักเธอ ที่รักของฉัน
4 กรกฎาคม 2549 12:17 น.
zilver
ฉันเดินออกไปยังทุ่งกว้างเพื่อหวังที่จะได้พบกับความทรงจำเก่าๆเมื่อครั้งที่ฉันยังเป็นเด็ก.....ณที่แห่งนี้...ฉันเคยมาวิ่งเล่น..เคยมาพักผ่อนเคยมาขลุกอยู่กับท้องทุ่งทุกวันเพื่อหาปลา.......แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นกับมีเพียงแค่ความว่างเปล่าความเงียบเหงา...เพียงแค่สายลมที่พัดมาบางเบาเหมือนกับสายลมแห่งกาลเวลาที่พัดเอาความทรงจำสีจางๆ...ออกไปจนไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย.........
เมื่อครั้งที่ฉันยังเป็นเด็ก...ทุกๆวันหยุดฉันจะดีใจมากที่โรงเรียนปิดเพราะฉันจะได้ไปวิ่งเล่นที่ท้องนาไปหาปูหาปลาเพราะฉันเป็นคนที่รักธรรมชาติมากและชอบที่จะอยู่กับธรรมชาติที่ร่มรื่น..โดยเฉพาะบริเวณท้องนา ระบบนิเวศบริเวณนั้นยังคงแฝงไปด้วยความอุดมสมบูรณ์...มีสายสมที่บริสุทธิ์..มีแสงแดดที่ไม่เป็นอันตรายกับผิวหนังเพราะมันไม่ร้อนมาก..ฉันชอบที่จะวิ่งเล่นไป...ให้ไกลที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้.....
แต่ทำไมเด็กไทยสมัยนี้ถึงได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนนี้มาก...เด็กจะดีใจมากถ้าโรงเรียนของเขาปิดเพื่อที่จะไปเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์ ไปเที่ยวตามที่ที่ทันสมัย..ก็จริงอยู่ที่สมัยนี้เป็นโลกแห่งการติดต่อสื่อสารเด็กไทยต้องทันสมัยและมีการเปลี่ยนแปลงที่ให้ทันต่อกระแสยุคโลกาภิวัฒน์...แต่ผลที่ตามมาก็คือความเจริญนั้นเกิดขึ้นแค่ภายนอกหรือแค่ทางด้านวัตถุเท่านั้น....แต่จิตใจของคนเรากลับยิ่งเสื่อมโทรมลง...
ฉันเดินออกไปยังทุ่งกว้าง..วันนี้ทุ้งกว้างที่ฉันเคยวิ่งเล่นไม่มีอีกแล้วมีเพียงตึกรามบ้านช่องมาแทนที่และมีแต่ควันพิษจากโรงงานอุตสาหกรรม..มีแต่สิ่งที่จะทำลายธรรมชาติที่ฉันรัก ทำลายคนรอบข้าง...สายลมแห่งความทรงจำเอ๋ยเจ้าช่วยพัดสิ่งที่ฉันพบวันนี้ให้ไปจากใจฉันทีเพราะฉันไม่อยากเห็นภาพที่มันดูแล้ว
..........ฉันอ่อนใจ..............................................................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzilver
หน้าส่วนตัว
2320
