คิดถึง..แฟนเก่า

zilver

เช้าวันใหม่เวียนมาอีกวันแล้วสินะ...ชีวิตที่ซ้ำๆเดิมกำลังจะกลับมาอีกหน...
ตื่นนอนแล้วก็ไป.....ทำสิ่งต่างๆนาที่ซ้ำๆ..เดิมๆจนจำได้หมดแล้วว่าแต่ละวันจะต้องทำอะไรบ้าง... แต่เราก็ต้องทำเพราะมันเป็นหน้าที่ที่เราต้องกระทำ..คอยเฝ้าแต่บอกตัวเองไว้อย่างนั้น...
วันนี่เดินมาเรียนด้วยสายตาเหม่อลอยจนรถเกือบชน..จนคนเขาหาว่าเราบ้า...
แต่คนบ้าก็มีหัวใจใช่ใหม...บังเอิญหรือโชคชะตาที่วันนี้แปลกนิดนึงที่ไม่นั่งรถไปเรียนกลับเดินไปทั้งๆที่รีบ....ซะจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน..เบื่อจังเลย
...แล้วจู่ๆก็มีเสียงบีบแตรดังมาแต่ไกลพอเหลียวไปมองกลับเห็นสิ่งที่ทำให้ใจต้องคิดหนัก..ใจเต้นรัว.เหมือนกลัวเขาจะจากไป...
.....ทักทายพูดจากันแค่ไม่กีคำแต่ก็ทำให้คิดถึงเรื่องราวเก่าๆขึ้นมา
ภาพเก่าเหล่านั้นเริ่มตั้งแต่รู้จักกันครั้งแรกจนวันสุดท้ายที่เราต้องห่างกัน...
ยังเสียดายที่วันนั้นไม่มีโอกาสได้บอกเธอว่ารัก..เพราะใจที่ไม่กล้าบอกให้เธอรู้ได้แต่เฝ้ามองดูเธออยู่ใกล้ๆ..คอยเป็นกำลังใจ..เป็นเพื่อนคุย เป็นที่ปรึกษา..ให้ยามมีปัญหา..ยามอ่อนล้าและสับสน....เฮ้อคิดถึงจัง
.....เสียงบีบแตรตะโกนด่าว่าเราบ้าอีกแล้วเพราะมัวแต่คิดเพลินจนเดินเกือบถูกชน..ทำให้ได้สติว่าต้องรีบไปทำสิ่งที่จำเจต่อไป..เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำแล้ว..ทำจนไม่มีเวลาพัก..แล้วมันทำให้ลืมเธอได้..จนวันนี้ก็ย่างเข้าปี ที่4แล้วสินะ..
ไม่รู้จะบังเอิญอะไรกันนักหนา..โอ้ฟ้าหนอฟ้า....จะคิดถึงและไม่ลืมเธอตลอดกาล..