14 กันยายน 2550 11:43 น.
zilver
ฉัน...เดินทางมาจากที่อันแสนจะห่างไกล..โดยมีจุดมุ่งหมายเพียงเพื่อ..อยากให้คนรอบๆตัวฉันได้เห็นความสำคัญของตัวฉันบ้าง..วันนี้ฉันเดินทางเข้าสู่ที่แห้งหนึ่งซึ่งมันเป็นที่ที่อบอุ้นมากแต่มันช่างแสนที่จะซับซ้อนมาก....
ฉันเดินเข้าไปก้าวแรก...ฉันพบกับความหนาวเหน็บ..ฉันพบว่าที่นี่ไม่มีใครอยู่เลยมีเพียงความอ้างว้าง....และความว่างเปล่า..มันช่างแสนที่จะเย็นยะเยือก..ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีชีวิตต่อไป..หรือไม่...พอดีฉันเหลือบไปเห็น..ประตู..แม้ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรแต่ฉันก็ต้องไป..เพราะถ้าฉันไม่ไปฉันคงต้องเสียชีวิตอยู่ที่นี่เป็นแน่....
ฉันเดินไปที่ประตู...พบส่าหลังประตูมีความร้อนของวาลามากมายฉันแทบจะอญุ่ไม่ได้เพราะความร้อนมันร้อนมากเกินไปเกินกว่าที่ฉันจะอยู่ที่นี่ได้....ฉันพบว่ายังมีประตูอีก..ฉันจึงเดินไปที่ประตู
ฉันก็เดินไปที่ประตูนั้นอีกพบว่าด้านหลังประตูมีแต่ความมืดสนิท มันมืดมากจนฉันไม่รู้จะเดินไปทางไหนแต่ฉันเห็นความสว่างของแสงแห่งความอบอุ่นฉันจึงเดินตรงไปที่แสงนั้นพบว่ามันเป็นประตูฉันฉันจะต้องเข้าไปอีก..ฉันเนื่อยเหลือเกิน
แต่เมื่อฉันเดินข้ามผ่านประตูนั้นไปฉันกลับพบกับความสว่างความอบอุ่น..และฉันก็พบว่า..มีใครคนหนึ่งอยู่ที่นั่น..และแน่นอน คนคนนั้น...นั่นคือ...ฉันเอง
....เพราะหัวใจของคนเรามีเพียง 4ห้อง..บางครั้งในการคบกับอาจมีการผิดพลาดได้..บางคนใรร้อน บางคนก็ใจเย็น..แต่ถ้าเราลองนั่งคิดไตร่ตรองสำรวจให้ดีแล้วจะพบว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย..จึงต้องอาศัยความเข้าใจ..ถ้าคุณลองสำรวจดูให้ดีคุณจะพบว่าคุณอยู่ในใจเขาเสมอ
.....แล้วคุณล่ะเคยสำรวจหัวใจแล้วหรือยัง
21 ธันวาคม 2549 13:05 น.
zilver
เพียงเพราะว่าใจฉันตอนนี้มันมีแต่ความเหงา...กับเส้นทางเดินสายชีวิตสายนี้ที่ทอดยาวจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีวันจบสิ้น..ฉันก็เหมือนกับคนอื่นทั่วไป..ที่ยังคงใช้ชีวิต เป็นคนเดินถนนคนหนึ่ง..เหมือนอย่างเพลงที่ คุณพลพล ร้องเอาไว้..เดินไปตามทางที่มันเต็มไปด้วยอุปสรรค..และขวากหนามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้.......
แต่ท่ามกลางความมืดมิด..กับมีแสงสว่างดวงน้อยๆที่ส่องสว่าง..ให้ฉันพบทางนั้นจนวันนี้ฉันมาถึงตรงที่มีแสงสว่างแล้ว..มันช่างอบอุ่น..อ่อนหวาน..ฉันอยากอยู่ตรงนี้ไปนานๆอย่างไม่มีวันจากไปไหน..ฉันคิดว่า หัวใจของฉันจะหยุดอยู่ ที่ตรงนี้.. ไม่จากไปไหน...ที่ตรงนี้ ที่มี เธอ....เธอคนเดียวเท่านั้นที่ใจฉันอยากจะมี..เธอคนนี้ที่ฉันรักกว่าใครๆ..และจะทำเพื่อเธอคนเดียวตลอดไป..อยู่มาจนวันนี้เพื่อเจอเธอจะอยู่เพื่อเธอตลอดไป.......ฉันจึงตัดสินใจ..หลับตาและเอนกายลง ณ ที่แห่งนี้..ที่ที่มีเธออยู่ อยู่ที่นี่ ไม่จากไปไหน.......
และแล้วฉันก็เผลอหลับไป.. ฉันฝันว่า..ฉันหลงเข้าไปในป่า ป่าลึก มีสัตว์ร้ายมากมายหลายชนิด ทั้งเสือ สิงโต และสัตว์ดุร้ายต่างๆมากมายพวกมันไล่ฉัน ฉันก็ตกใจกลัว วิ่งหนีไป วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่งไป จนไปพบกับแม่น้ำแห่งหนึ่ง ฉันจึงว่ายน้ำข้ามแม่น้ำแห่งนั้นไป แต่ทันใดนั้น เสือและสิงโต ก็มีปีกงอกออกมาจากด้านข้าง และบินตามฉันมาอีก.......
ฉันคิดว่า มีที่แห่งเดียวเท่านั้น ที่ฉันจะหลบได้นั่นคือ ที่ที่ปลอดภัยที่สุดเป็นที่ที่คนเราบางกลุ่มชอบที่จะๆไปหลบอยู่ ฉันคิดว่าพวกเขาเหล่านั้นคงจะหนีสตว์ที่มีพิษอย่างเช่น งูเหมือนกับฉันที่หนีพวกสัตว์ร้ายมา ฉันจึงหลบขึ้นไปอยู่ ที่แห่งนั้น ที่ที่ ใครๆก็เรียกกันว่า คาน นั่นเอง นับเป็นโชคดีของฉัน เพราะว่าสัตว์ร้ายเหล่านั้นไม่สามารถที่จะมาทำร้ายฉันได้แล้ว.......
แต่จะทำยังไงดี ล่ะ ฉันลงไปจากที่นี่ ไม่ได้ ฉันเกิดความกลัวอย่างบอกไม่ถูก ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงเรียกอย่างอ่อนหวาน เป็นเสียงที่คุ้นเคย ฉันจึงตามเสียงนั้นไป จนในที่สุดฉันลืมตาตื่นขึ้นมา จึงพบกับแสงสว่างดวงเดิมที่ยังคงส่องสว่างในชีวิต....ก็คือเธอ ที่รักของฉัน เธอทำให้ฉันไม่ต้องทนเหงา ไม่ต้องอยู่ในที่แบบนั้น ที่ที่มีแต่ความเหงาและความเหว่ว้า ...ที่ซึ่งเรียกว่า คาน.......
.... แล้วคุณล่ะครับ..ลงจากคานแล้วหรือยัง .......
22 พฤศจิกายน 2549 11:30 น.
zilver
คงจะมีบางครั้ง บางเวลา บางความรู้สึก ..ที่คนเรารู้สึกเหงา อ้างว้าง ท้อแท้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เรื่องความรัก เรื่องวุ่นวายที่ผันผ่านเข้ามาในชีวิต ทำให้ฮอร์โมนในร่างกายสูบฉีดอย่างรุนแรงทำให้สมดุลของร่างกาย เปลี่ยนแปลงไปหรือผิดแปลกไปจากเดิม
คงมีหลายคน ที่เฝ้าบอกกับตังวเอง ว่าอย่าท้อแท้ อย่าสิ้นหวัง ถึงแม้ว่าในคำพูดเหล่านั้น จะเป็นเพียงถ้อยคำที่ออกมาจากปากเพื่อทำให้ใจสบายขึ้น แต่ว่าในความเป็นจริงแล้ว มันกลับเป็นคำพูดที่ช่วยเราได้น้อยมาก เราเพียงแต่ปลอบใจตัวเองเพื่อช่วยแก้ปัญหาให้ผ่านพ้นไปวันๆ ก็แค่นั้นเอง
มันไม่แปลกเลยที่คนเราจะทำใจให้ยอมรับกับปัญหา เพราะคนเราไม่ใช่เครื่องจักร ไม่ใช่หุนยนต์ ที่ใครจะบังคับให้ทำอะไรก็ได้ คนเรามีสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าหัวใจ ถึงแม้ว่าบางคนอาจจะมีหลายห้องแต่มันก็เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้ คนเรามีสิ่งบอบบางที่เรียกว่าความรู้สึกที่จะคอยแยกว่า วันไหนจะดีใจ เสียใจ จะเป็นอย่างไร
คงไม่มีใครที่จะปฏิเสธได้ว่า ไม่เคยมีความรู้สึกเหล่านั้น เพราะนั่นเป็นธรรมดา ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกติดปากกันว่า มนุษย์ เมื่อมีความรู้สึกที่ทำให้ไม่สบายใจ เราจึงต้องหาทางที่จะปลดปล่อย แต่ว่าทุกคนก็มีทางเลือกที่แตกต่างกันออกไปบ้างก็ไปเที่ยวกลางคืน ไปหาความสุขจากสถานบันเทิงต่างๆ ถึงแม้ว่าจะเป็นความสุขจอมปลอมแต่ว่ามันก็ช่วยให้คนลืมความทุกข์ได้
บางคนก็หันหน้าเข้าหาวัดเพื่อกล่อมเกลาจิตใจ ทำใจให้สงบเพื่อที่จะลืมความวุ่นวายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
แต่สำหรับตัวฉัน วิธีการทำให้ร่างกาย พ้นทุกข์ก็คือการได้มานั่งเขียนบทกลอน เรื่องสั้น เพราะว่ามันเป็นการปลดปล่อยอารมณืเข้าสู่จินตนาการ ที่ส่วนใหญ่ในวัยของคนทำงานจะไม่ค่อยได้รู้จักกับคำนี้เท่าไหร่ เพราะจินตนาการจะโลดแล่นในวัยเด็ก ถึงแม้ว่าจะมีใครที่ว่าเรา เพ้อฝัน ไม่อยู่กับความเป็นจริง
แต่ถ้าเพ้อฝันแล้วมีความสุขมันก็คุ้มไม่ใช่หรือ
ฉันจึงเลือกที่จะเป็นอย่างนี้ แล้วคุณล่ะ เลือกที่จะเป็นแบบไหน
7 กรกฎาคม 2549 12:40 น.
zilver
หากสามารถที่จะลบอดีตได้ฉันอยากจะลบความทรงจำภาพเก่าๆที่คอยตามรุมเร้าคอยที่จะมาเฝ้าหลอกหลอนใจให้มีแต่ความเจ็บปวดที่มีแต่ความเหว่ว้าความเศร้าใจ.....กับความรู้สึกไม่ดีความรู้สึกที่ไม่อยากจะเก็บไว้ในกล่องความทรงจำ
เพราะการรอคอยใครสักคน.....จึงทำให้ฉันต้องทนกับความรู้สึกที่ไม่ดีเหล่านี้ ในมุมหนึ่งของความรู้สึก...บางครั้งเกิดอาการน้อยใจ...ท้อแท้ อ่อนแอและหมดความหวัง....เพราะว่ามีบางสิ่งที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เราต้องแยกจากกัน....ไม่ได้พบกัน...มีเพียงแค่เสียงที่ได้ยินทางโทรศัพท์..ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทุกคำที่พูดจะเป็นความจริงมากน้อยเพียงใด...จะเป็นความจริงรึเปล่า...คนเขาบอกว่ารักแท้มักจะแพ้ความชิดใกล้....แต่รักแท้บางครั้งก็ต้องการความเอาใจใส่ความรักที่เราต่างฝ่ายต่างมอบให้กันและกัน..มอบความรู้สึกที่ดีให้แก่กัน....ความรักของคนสองคนจึงจะสามารถฟูมฟักเป็นความรักที่งดงาม.....เปรียบเหมือนต้นไม้....ต้นไม้ที่มีคนคอยรดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย คอยดายหญ้าสม่ำเสมอ...ยอมจะเติบโตและสูงใหญ่กว่าต้นไม้ที่ได้รับการดูแลจากธรรมชาติ....ความรักที่ได้รับเพียงคำพูดและกำลังใจจากลมปาก...หรือจะสู้ความรักที่มาจากคนสองคนที่อยู่ใกล้กันและคอยดูแลเอาใจใส่ได้....
ความรักที่ผ่านมาของฉันที่มันคอยหลอนใจคอยทำให้ใจไม่เป็นสุขล้วนไม่สมหวังเพราะสาเหตุที่ว่าเราอยู่ห่างไกลกันเกินไปไม่สามารถที่จะคยกันได้....มีคนบอกฉันว่าถ้าเป็นรักแท้ยังไงก็ไม่แพ้ระยะทางหรอก.....รักแท้นั้นย่อมเอาชนะทุกสิ่ง
แต่สำหรับตัวฉันมันไม่จริงเลย....กับความรักครั้งนี้...ถึงแม้ว่าจะมีความห่างไกลมากั้นแต่ฉันอยากขอโอกาสที่เราจะได้พบกันบ้าง..แม้จะเป็นนานๆครั้งก็ยังดี...จะได้มีเวลาที่จะดูแลรักของเรา...ไม่อยากให้คำว่ารักเป็นเพียงเสียงที่ได้ฟังจากในโทรศัพท์...ไม่อยากบอกคำว่ารักผ่านทางเครื่องมือสื่อสาร...เพราะการที่ได้กระซิบลมหายใจอุ่นๆแนบสองหูคนที่เรารัก...ย่อมจะมีคุณค่ากว่าการบอกรักแบบปลอมๆแบบนั้น...เป็นไหนๆ
แล้วคุณล่ะ.....เลือกที่จะบอกรักแบบไหน
6 กรกฎาคม 2549 13:02 น.
zilver
กับวันเวลาที่ผ่านมาจากประสบการณ์จากความรู้สึกที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทำให้ฉันได้เรียนรู้แล้วว่าอะไรคือความรักที่แท้จริง
ฉันเฝ้าถามใจตัวเองมาตลอดว่าเธอคือคนที่ใจบอกว่าใช่รึเปล่า ฉันถามใจตัวเองว่าคนที่ฉันคบอยู่ทุกวันในวันนี้ใช่คนที่รักรึเปล่าคำตอบที่พบอยู่ในใจก็คือ ความลังเล ความสับสน ความไม่แน่ใจ ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะให้ความรักเขาคนนั้นได้ดีแค่ไหน ฉันจะทำให้เธอสุขใจได้รึเปล่า ในขณะที่เราห่างกันอยู่อย่างนี้ ฉันไม่เคยที่จะให้ความรักที่แท้จริงกับเธอเลยจากที่ผ่านมา ความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไรฉันไม่เคยรู้ แต่ที่ฉันรู้เพียงอย่างเดียว ทุกครั้งบที่ฉันสับสน เธอจะเป็นคนแระที่มาอยู่เคียงข้างฉันเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่เสียงที่ได้ยินทางโทรศัพท์ก็ตาม ทุกครั้งที่มีปัญหาฉันมีเธอเป็นที่ปรึกษาคอยอยู่เคียงข้าง เวลาที่ฉันเสียใจฉันจะมีเธอคอยปลอบใจฉันทุกครั้ง...อย่างอ่อนโยน และเธอจะคอยบอกว่าไม่เป็นไร...
ฉันเคยทำผิดกับเธอ..โดยการทิ้งเธอไป..ทำให้เธอร้องให้..ทำให้เธอเสียใจ...ทำให้เธอผิดหวัง...ฉันเคยคิดที่จะทิ้งเธอไป..โดยไม่กลับมาเหลียวแล...แต่พอเสียเธอไปฉันกลับรู้สึกอ้างว้าง..เหงา เสียใจอย่างบอกไม่ถูก....ฉันจึงซมซานกลับไป....หาเธออีกครั้ง...เธอไม่เพียงแต่ไม่ว่าแต่เธอกับยินดีที่จะให้อภัยเพราะรักที่เธอให้เป็นรักที่แท้จริง...ฉันรู้สึกว่าตัวเองโง่มากๆที่ทิ้งเธอไปได้ลงคอ
ที่รักของฉัน ...ในวันนี้ฉันได้รู้แล้วว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร รู้แล้วว่าใครที่เป็นคนที่ใช่ ฉันจะกอบเกี่ยวความรักที่ฉันมีไว้ให้นานเท่านานและไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะเคียงข้างเธอเสมอ....จะป็นแรงใจให้เธอต่อสู้และฝ่าฟันกับชีวิตจะไม่ทำให้เธอเสียใจ .....และฉันกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่า ฉันรักเธอ มากมากเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะให้ได้....อยากให้เธอให้อภัยกับผู้ชายเลวๆ คนนี้ คนเลวที่รักเธอคนนี้ ...... คนไม่ดีคนนี้...ที่รักเธอถึงแม้ว่าเป็นความรักจากจิตใต้สำนึกที่เพิ่งคิดได้....ก็ตาม
ที่รักของฉันถึงแม้วันนี้จะมีอุปสรรคมากมายเพียงใดมีความลำบากมากมายแค่ไหน แต่ฉันจะอดทนเพื่อรอวันที่เราจะมาอยู่ด้วยกันแม้ว่าจะเป็นการรอที่นานเพียงใด ก็ตาม ฉันระรอเธอเสมอ เพราะความรักที่มีให้เธอตอนนี้ มันล้นใจ รักเธอ ที่รักของฉัน
หน้าส่วนตัว
2386
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzilver
