เกิดคำถามขึ้นมากลางใจ.. ว่าทำไมใจถึงหวั่นไหวแม้ไม่เจอหน้า เฝ้าหาเหตุผลค้นจากข้างในใจเรื่อยมา ทำไมนะเวลาถึงทำให้เรา...ต้องคิดทุกที อยู่ตรงนี้กับฉัน... ให้เราได้เจอกันอย่าได้ห่างกันอย่างนี้ ค้นใจจากส่วนลึก..พบว่าคนที่ใจนึกเป็นห่วงทุกที คำตอบคือเธอคนดี..อยากให้เรานี้มาอยู่ใกล้กัน สร้างฝันวันโลกเปลี่ยน.. มาร่วมรู้ร่วมเรียนเขียนใจไปสู่ฝัน ณ ที่ตรงนี้......ยังคงมีคนที่เหงาอยู่ทุกวัน สุดขอบฟ้าขวางกั้น..ไม่อาจแยกเรานั้นให้ห่างไกล