คืนนี้....ฟ้าช่างเงียบงันกี่วันแล้ว..ไม่อาจห้ามใจให้ห่วงหาคิดถึงจังนะ..คนไกลตาไม่รู้เลยว่า...จะเป็นเช่นไรเคยชิดใกล้..เคยเคียงข้างเคยร่วมทาง..ร่วมเอาใจใส่แนบชิด...สนิทใจอยากอยู่ใกล้ ...อยากฝันถึงเธออยากบังคับ...จับคนดีให้มาอยู่ที่ตรงนี้..อยู่เสมอในฝันเธอมีฉันให้ฝันฉันมีเธอแต่ก็เป็นเพียงใจที่เพ้อ..คิดข้างเดียวไม่ว่าจะแสนไกล ..สุดปลายเอื้อมแต่เราจะเชื่อมสายใยพันเกี่ยวศรัทธาในรักยึดมั่น กลมเกลียวเพื่อใจหนึ่งเดียว เพราะใจเราผูกกัน
ขุล่ยบรรเลงเพลงหวานวันวานแว่ว กี่ปีแล้วที่จากบ้านมานานเนิ่น ทำนองซึ้งทำใจนั้นหวั่นเหลิอเกิน กลัวหมางเมินจากคนไกลในบางครา เฝ้าครุ่นคิดครวญหากี่คราแล้ว คิดถึงแถวทิวไม้ที่ปลายฟ้า เมฆหมอกบังหนาครึ้มในบางครา เหมือนบังตาบังจิตให้คิดครวญ
ทะเลสีครามยามมีคลื่น สาดซัดเสียงคลืนคลืนสะอื้นหา ไกลไกล้ไกลไกล้ใช่ราคา แต่ทว่าสิ่งสำคัญนั้นเป็นเรา ทะเลจะเงียบฤาซัดสาด ยังคงวาดความฝันในวันเหงา รอคอยเคียงคู่คำว่า "เรา" ยังคอยเฝ้ารอเสมอ.เพ้อร่ำไป
เคยวาดฝันไว้ว่าอยากเป็นนก เป็นวิหคหลงลมชมทิวเขา แต่ชีวิตลิขิตเขียนไว้บางเบา ฝันที่เฝ้าใฝ่ฝันนั้นจึงจาง ไม่โทษฟ้าโทษชะตาฟ้าลิขิต ทางชีวิตขีดไว้ให้ก้าวย่าง ทางเดินนั้นมืดมิดหรือเลือนลาง ขอก้าวอย่างนักสู้ผู้ทรนง
เดินทางไปตามเส้นทาง ล้มบ้างลุกบ้างในบางครั้ง ท้อแท้อ่อนแอแค่ลำพัง อยากจะรั้งให้ใจพัก..นักเดินทาง ก็เป็นแค่ฝันอันเพ้อเจ้อ เป็นแค่ภาพเบลอที่ถูกสร้าง ใกล้สุดตาทว่าฝันมันเลือนลาง เพราะอ้างว้างจึงสร้างภาพ...ในดวงตา ไม่อยากให้ใจจมเความเศร้า จึงพัดเป่าเอาความรู้สึกโยนขึ้นฟ้า ความกังวลทนเหงาที่ผ่านมา ขอฝากฝ่าฟันตามฝัน..ตามเส้นทาง อย่าว่ากันนะนักเดินฝัน จงฝ่าฟันตามทางฝันวันอ้างว้าง แม้ห้วงตาแห่งใจฝันนัั้นเลือนลาง จงเคียงข้าง ร่วมทางใจไปพร้อมกัน