8 สิงหาคม 2547 09:51 น.
Zi@N_JoKeR
ในเมื่อรถนั้นมันยังต้องมีน้ำมัน
ที่คอยให้มันได้เคลื่อนที่ไปได้
แล้วประสาอะไรกับคนอย่างผม
ที่ต้องมีเธอนั้นคอยอยู่เคียงข้าง
คอยให้กำลังใจผมอยู่เคียงข้าง
เพื่อที่จะมีแรงใจ มีกำลังใจ
ที่จะทำงานอะไรต่อมิอะไร
ได้อย่างเต็มความสามารถ
คุณอาจจะไม่เชื่อเลย
ถ้าคุณยังไม่เคยที่จะรักใครสักคน
ซึ่งคนนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตเรา
ทำให้เราปรังปรุงตัวให้ดีขึ้น
ทำให้เราอยากจะทำอะไรให้เขาดีใจ
การที่คุณรักใครสักคน
คุณอาจจะไม่มีเหตุผลตายตัว
แต่สำหรับผมมีเหตุผลที่จะรัก
ผมรักเธอที่เป็นตัวของตัวเอง
ผมรักเธอที่เธอทำให้ผมยิ้มได้
ผมรักเธอที่ทำให้ความเงียบนั้นมีความสุขได้
ผมรักเธอที่คอยปลอบโยนยามผมท้อแท้หมดหวัง
ผมรักเธอที่เป็นครูสอนผมตอนไม่เข้าใจ
ผมรักเธอที่เป็นธนาคารให้เบิกเงินได้ตลอด
ผมรักเธอที่เป็นแม่ผมอีกคนในโรงเรียน
ผมรักเธอที่เป็นคนดี น่ารัก มีเสน่ห์
ผมรักเธอที่นิสัยอันดีงามของเธอ
ผมรักเธอที่มีความฝันคล้ายๆผม
ผมรักเธอที่มีจิตใจอ่อนโยน "รักเด็ก"
ผมรักเธอที่เป็นเพื่อนคอยให้คำปรึกษา
ผมรักเธอที่เป็นคนชี้ทางสว่างให้ผม
ผมรักเธอที่เป็นคนที่ชี้แนะในทางที่ดีๆ
ผมรักเธอที่เป็นคนที่ห่วงใยผมกว่าใคร
ผมรักเธอที่เป็นคนออกหน้ารับผิดให้ผม
ผมรักเธอที่เป็นเพื่อนใจอยากท้อแท้
ผมรักเธอที่ให้กำลังใจตลอด
ผมรักเธอที่ทำให้ผมเปลี่ยนจากคนเลวเป็นคนดีได้
ฯลฯ
จนมาถึงวันนี้
วันที่เธอเดินไปจากผม
ผมพูดอะไรแทบไม่ออก
ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย
ผมผิดอะไร ผิดตรงไหน
ผมทำให้เธอเรียนแย่ลงหรอ
ซึ่งก็ไม่ใช่สักหน่อย
ความจริงผมอยากให้คะแนนผมแก่เธอด้วยซ้ำ
ยอมตกแทนเธอด้วยซ้ำ
อยากให้เธอเดินกลับมาหาผมอีก
ไม่ใช่จากไปเฉยๆ
ลืมแล้วหรือว่าที่ผ่านมาคืออะไร
ทำไมเธอทำเย็นชากับผมอย่างนี้
พูดอะไรก็ไม่พูดด้วย
เธอเปลี่ยนไปแล้ว
คงไม่มีวันที่จะเหมือนดังเก่า
แต่ผม...
ผมจะรอวันนั้น
วันที่เธอนั้นกลับมาหาผมอีกสักครั้ง
ตอนนี้...
ขอเพียงแค่แกล้งทำเป็นรักกันอยู่ได้ไหม
ผมก็ก็รู้ว่าเธอหมดรักแล้ว
อยากเพียงแค่เรามีเราอย่างวันนั้นได้ไหม
อยากจะเข้าเข้าไปใกล้เธอเหมือนเก่า
อยากจะเอื้อมมือไปแตะเธอ
อยากได้ยินคำว่ารักจากเธออีกสักครั้ง
ซึ่งถึงตอนนี้...
ผมยังไม่รู้เลยว่าผมผิดอะไร
ทำไมเธอถึงจากผมไป
อยากนะอยากเพียงแค่ให้เธอกลับมา
ผมไม่เคยรักใครเท่านี้เลย
ไม่เคยทนกลับใครขนาดนี้เลย
ไม่เคยเสียสละให้ใครเท่านี้
ไม่เคยเป็นห่วงเป็นใยใครขนาดนี้
ไม่เคยจริงจังจริงใจกับใครเท่าคนนี้
ไม่เคยร้องไห้เพราะใครขนาดนี้
ไม่เคยแคร์ใครขนาดนี้เลย
ทำไมนะ..
ทำไม...
ผมให้เธอขนาดนี้แล้ว
ทำไมเธอยังจากผมไปอีก
เธอเป็นแรงบันดาลใจสำหรับผมเลยนะ
เป็นเครื่องฉุดผมให้ลุกสู้ใหม่
แต่สำหรับตอนนี้...
ผมได้เพียงแค่ยืนมองด้วยตาละโหยหา
อยากเข้าไปหาแต่ไม่กล้า
แค่เพียงเอื้อมมือก็ถึง
แต่ทำไมมันช่างแสนไกลขนาดนี้นะ
ขอร้องนะ
กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะเธอคนดี
กลับมารักกันอีกนะ
แม้สัญญาว่าจะทำให้เธอมีความสุขตลอดไม่ได้
แต่สัญญาว่าจะทำอย่างดีที่สุดเลยนะ
กลับมาได้ไหม
ให้ผมแก้ตัวสักครั้งได้ไหมเธอ
ผมขอแค่กลับมาตรงนี้ได้ไหม
อยากให้เธออภัยให้ได้ไหม
ขอแก้ตัวได้ไหม
อยากให้เรากลับมานับหนึ่งใหม่นะ
ความจริงอยากประชดเธอ
ถ้าไม่มีผมสักคนแล้วจะรู้สึก
แต่มันไม่กล้าเลย
ทำไมผมถึงใจอ่อนให้เธอถึงขนาดนี้
ทั้งๆที่ไม่เคยให้ใครเลย
นอกจากคนสนิทที่สุด
ใครก็ได้...
ถ้าทำให้เธอกลับมาได้
จะสั่งให้ผมทำอะไรก็ยอม
ขอเพียงแค่เธอกลับมาหาผม
ทำไมต้องมาโทษผมด้วย
ว่าคบกับผมแล้วทำให้เรียนตก
ผมมันผิดอะไร
จะเอาเลือด
เอาเนื้อด้วยเลยไหม
เอาหัวใจไปทั้งดวงแล้วนี่
ทำไมหล่ะ...
ทำไม...
ผมมันผิดตรงไหน
ผมมันผิดมากมายขนาดนั้นเลยหรือ
ผมมันผิดในข้อหาอะไร
ผมเจ็บพอแล้วหรือยัง
ผมเสียเธอไปแล้วหรือยัง
ผมทุกข์ทนพอแล้วหรือยัง
อยากกอดเธอสักครั้ง
อยากให้วันเวลาดีๆกลับมาสักครั้ง
สักเพียงแค่นาทีเดียวก็ดี
อยากถามเพียงว่า
พรุ่งนี้จะมีผมอยู่ในใจไหม
ผมจะรอนะ...
จะรอ...
รอจนกว่าจะกลับมาเริ่มกันใหม่
===>ขอเพียงแค่อย่าทำเฉยชาจะได้ไหม
===>ทำให้เหมือนคนทั่วไปนะ
===>ขอร้องนะ ขอร้องเธอคนดี
===>วีรักเจตนะ และจะรักตลอดไป จะรอและรอจนกว่าจะกลับมา
6 กรกฎาคม 2547 18:18 น.
Zi@N_JoKeR
เมื่อขึ้นในหอประชุม รู้ไหมครับ
คนที่ผมเห็นคือเพื่อนเก่าของผมที่เจอผมเธอประปราย
ผมรู้สึกดีใจมากที่ได้เจอเธอในวันนี้
และที่สำคัญเธอนั้นอยู่ห้องเดียวกับผมด้วย
เธอดูโตเป็นสาวขึ้นกว่าแต่ก่อนมากเลย
ผมยังจำชื่อของเธอได้เสมอเลยไม่เคยลืม
แต่ผมไม่กล้าทักเธอเพราะว่ากลัวเธอจะลืมผม
เมื่อผมเจอเธอ ผมก็พบคนที่จะมาเปิดหัวใจผม
เพราะมันปิดตายมานานมากแล้ว
ผมรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นเธอมองมาสบตาผม
และที่สำคัญ รอยยิ้มของเธอนั้น โอ้ว!!!พระเจ้าจอร์ด
มันบาดตาบาดใจผมมาก ทำไมชั่งน่ารักอย่างนี้
ผมหันไปมองเธอแต่ละครั้ง จะมีสายตามองผมอยู่ก่อนทุกครั้ง
ก็คือสายตาของเธอนั่นเอง เธอจ้องผมตลอดเลย
ผมอาจจะคิดไปเองมั้ง!!!
ผมถามตัวเองว่าเธอชอบเราไหมน้า???
แต่ผมก็ตอบเข้าข้างตัวเองว่าเขาต้องมีใจให้เราบ้างหล่ะน่า(กรำ)
เมื่อถึงเวลากินข้าว ผู้หญิงข้างๆผมซึ่งเธอชื่อก้อย
เธอมักจะกินข้าวไม่หมด จึงแบ่งผมก่อนกินทุกมื้อ
รวมทั้งตัวเธอด้วย ( แต่เป็นบางมื้อเท่านั้น )
ผมนั่งลุกลี้ลุกลน ชอบหันไปมองเธอตลอด
เธอคงน่าจะรู้ว่าผมนั้นมีใจให้เธอไปแล้ว
จนในที่สุดก็มาถึงวันปิดค่าย ผมได้ขอยืมโทรศัพท์เธอ
ผมโทรหาแม่เพื่อมารับผม ความจริงยืมเธอเพราะรู้
ว่าเธอนั้นต้องเม็มเบอร์ผมไว้แน่นอน
ซึ่งก็เป็นไปตามที่ผมคิด เพราะเมื่อโทรไปหาเธอ
เธอรู้ว่าใครโทรไปหา ผมคุยกับเธอแบบอายๆผสมเขิลล์ๆบ้าง
แต่ผมก็วางสายแล้วส่งmsgไปถามเธอว่าใจเธอว่างอยู่ไหม
แล้วขอเป็นแฟนกับเธอได้ไหม แล้วผมก็ได้ข้อความจากเธอ
ข้อความที่ส่งมาทำให้ผมทำให้ผมนั้นดีใจมากเพราะว่า
เธอตอบมาว่า ว่าง แต่ขอดูไปดูก่อนจะได้ไหม นะ!!!
ซึ่งเมื่อได้รับข้อความนี้ ผมอยากให้โรงเรียนเปิดเร็วๆ
อยากไปเห็นหน้าเธอ ไปพบเธอในชุดนักเรียน ม.ปลาย
ซึ่งวันแรก ผมก็นั่งรอเพื่อนจากโรงเรียนเดิมที่หน้าโรงเรียน
แล้วผมก็เห็นเธอเดินเข้ามาในโรงเรียน ซึ่งเธอก็น่ารักดี
พอถึงชั่วโมงเรียนคาบแรกคือคณิตศาสตร์
ผมไม่ได้ฟังอาจารย์มากนัก ผมฟังผ่านๆเพราะเรียนมาบ้างแล้ว
ผมสนใจแต่เธอเท่านั้น ผมนั่งมองเธอเกือบทั้งชั่วโมง
เมื่อถึงเวลาที่โรงเรียนเลิก เธอก็ชวนผมเดินไปขึ้นรถเป็นเพื่อน
ซึ่งผมก็ตบปากรับคำเธอทันที เมื่อขึ้นรถ ผมก็คุยกับเธอแบบปกติ
คุยไปคุยมาก็รู้ว่าเธอนั้นนิสัยกวนๆดี ซึ่งตรงกับผมเลย
พอเช้าวันต่อมาผมมาเช้ามาก มาตั้งแต่หกโมงครึ่ง
เพราะผมชวนเธอไปกินข้าวเป็นเพื่อนผม
จนในที่สุดผมก็เริ่มคบกับเธอเป็นจริงเป็นจังขึ้น
แต่ผมไม่เคยบอกรักเธอเลยแม้สักครั้งเดียว
ไม่ใช่ผมไม่เห็นความสำคัญของมัน
แต่ผมคิดว่าการกระทำน่าจะสื่อความหมายดีที่สุด
ยิ่งผ่านไปหลายๆอาทิตย์เข้า เธอเริ่มงอนผมบ้าง
เพราะว่าผมชอบแกล้งเธอ กวนเธอ
เวลาเธองอนก็น่ารักไปอีกแบบ และที่สำคัญ
ผมสนุกกับการง้อเธอมากกว่าสิ่งอื่นใด
ยิ่งเธองอนผมเมื่อไร ผมยิ่งง้อมากเท่านั้น
ผมถามตัวเองว่าทำไมนะทำไมต้องมาชอบเธอคนนี้
ผมไม่สามารถตอบคำถามของตัวเองได้
ผมเพียงแค่อยากทำให้เธอมีความสุข
มีแต่รอยยิ้มเท่านั้นเอง เพราะรอยยิ้มเธอทำให้ผมนั้น
สามารถมีแรงลุกสู้ได้อีก เมื่อไหร่ที่เธอมีความทุกข์
ผมจะเป็นคนที่ดับความทุกข์ให้หายไป
ความจริงผมอยากบอกรักเธอใจแทบขาด
อยากกอดเธอนานๆสักครั้ง แต่ไม่เคยกล้าทำเลยสักครั้งเดียว
เพราะเธอเป็นผู้หญิงเราต้องให้เกียรติเขา
วีๆทำไมวีอยากเป็นทหารหล่ะ ไม่อยากเป็นอย่างอื่นหรอ
เธอถามผมเหมือนเด็กที่อยากรู้โน่นรู้นี่
วีอยากเป็นโปรแกรมเมอร์มากกว่าอีก
แต่วีไม่อยากให้พ่อแม่เปลืองตังค์ เพราะวีสอนทุนไม่ติดหรอก
วีอยากทำความฝันของตัวเองด้วยมือวีเอง
ที่เลือกทหารเพราะเป็นอาชีพที่มั่นคงดี
วีสามารถเลี้ยงคนที่รักได้อย่างไม่มีปัญหา
" วีฝันว่าถ้าติดเตรียมเมื่อไร วีจะมาหาเธอที่โรงเรียนบ่อยๆ"
ผมตอบเธออย่างฉะฉาน จนเธออึ้งนิดๆ
"ถ้าวีไปแล้วใครจะดูแลเธอแทนวีน้า"
"เธอยิ่งซุ่มซ่ามเป็นที่หนึ่งอยู่ ถ้าวีไปคงได้หลายแผลนะเนี่ย"
"ความจริงวีไม่อยากไปหรอกนะ แต่เพื่อพื้นฐานของอนาคตวีเอง"
"อันที่จริงวีอยากอยู่ที่นี่จนถึง ม.๖ กับเธอด้วยซ้ำ"
แล้วเธอก็มักจะชอบถามอดีตของผม
ผมเลยตอบแบบตอกหน้ากับไปฮ้วนๆว่า
"ปัจจุบันวีมีใคร ทำไมต้องสนใจอดีตของวีด้วย"
"แค่เพียงให้รู้ว่าตอนนี้วีมีเพียงเธอเท่านั้น"
"แล้ววีก็ไม่เคยแคร์อดีตของเธอเลยสักนิด"
เธอก็อึ้งเงียบ แบบว่าไม่กล้าถามอะไรอีกเลย ( สงบเสงี่ยมเจียมตัวม่ายวุ่นวาย )อิอิ
มาวันหนึ่ง เธอนั้นฝากกระเป๋าตังค์ไว้กับผม
ผมก็ไม่ได้ตั้งใจเลยซักกะติ๊ดเลยนะ
ผมเปิดกระเป๋าของเธอแล้วค้นsim card เธอ
ผมรีบนำโทรศัพท์แม่ผมถอดแล้วใส่ sim ของเธอ
ผมรีบหาชื่อแฟนเก่าเธอแล้วโทรไปหา
ซึ่งปัญหามันจะได้จบๆไปสักกะที
ผมถามมันว่า "ใช่ แฟนเจตไหม"
มันบอกว่าใช่ แล้วผมถามมันต่อว่าคบกันอยู่ไหม
มันก็ตอบว่ายังคบกันอยู่ ( อ้าวกรูหล่ะ เอ๊ะยังงัยนี่ )
ผมงงกับคำตอบมันมาก ทำไมเธอบอกว่าไม่มีใครหล่ะ
ทำงี้หมายความว่ายังงัยเนี่ยฮะ แล้วผมก็ถามมันต่อไปว่า
คบกันมากี่เดือนแล้ว มันก็วางสายไปเลย
จนผมโทรไปหาเจต ผมฟังน้ำเสียงเธอผิดปกติไป
ผมฟังดีๆจนรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
ผมถามว่าร้องไห้ทำไม
เธอบอกว่า เราเลิกกับเพชรมันแล้ว
ผมจึงโทรไปหามันทันที ซึ่งเมื่อมันรับแล้ว
ผมได้ด่าตอกหน้ามันไปว่าทำไมทำเจตร้องไห้
มันบอกให้ไปถามเจตเองว่าทำไม
มันยังได้เตือนผมไว้อีกว่า คุณมั่นใจหรอ
ว่าเจตจะไม่ทำกับคุณเหมือนที่ทำกับผม
ผมแค่เตือนคุณด้วยความหวังดีเท่านั้น
คุณจะเชื่อผมหรือไม่ก็ชั่ง ขอให้โชคดีนะ....
ผมงงกับคำตอบมันอีกแล้ว
แต่ผมไม่เชื่อมันเลยสักนิด
ผมมั่นใจเธอตลอดว่าเธอจะไม่ทำผม
เช้าวันต่อมา ผมนั่งรอเธอตรงที่เดิม
ใบหน้าของเธอนั่นหมองเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
ผมพยายามทำทุกๆอย่างให้เธอยิ้ม
อ้อนเธอเหมือนเด็กๆก็ตาม
ผมพยายามอยู่นานจนเธอนั้นมีรอยยิ้มจนได้
ผมดีใจเหมือนอาเซนอลได้แชมป์PMเลย
เล่นซะเหนื่อยเลยนะเนี่ย
เรามักจะไปนั่งเล่นที่ห้องโฮมรูมด้วยกันทุกๆเช้า
ถ้าวันไหนไม่ไปมันเหมือนว่าวันนี้มันขาดอะไรไปสักอย่าง
เมื่อมาที่ห้องนี้ ผมมีความสุขมาก เพราะมีเพียงแค่เราสองคน
อยากจะหยุดเวลาไว้ให้นานๆเลย
เธอมักจะมาซบที่ไหลผมเสมอ
ซึ่งแก้มที่นุ่นๆของเธอมาทาบที่ไหล่ผม
มันอบอุ่นมากๆเลยจริงๆนะ ( อิจฉาหล่ะดิ่ )
ผมอยากจะหันไปกอดเธอแต่ก็ด้วยเหตุผลเดิมจึงไม่กล้า
และมีอยู่วันนึง ผมเกือบหลุดปากบอกรักเธอไปแล้ว
แต่ยังดีที่ไหวตัวทัน แล้วเธอก็ได้ยินแต่ไม่ชัด
เธอจึงถามผมว่าพูดไรออกมา ผมจึงหน้าซีดเลย
แต่ด้วยความพริ้วของผม ผมจึงตอบไปว่าอย่างอื่นแทน
เฮ้อ!!!รอดมาอย่างหวุดหวิดเลยเรา
และเธอก็ชอบถามเซ้าซี้แบบเด็กอีกแล้วว่าผมชอบเธอตรงไหน
เอาหล่ะสิจะพริ้วยังไงนี่ เพราะตาเธอจ้องผมปริบๆ
จะหนีก็ไม่ได้ด้วยเดี๋ยวเธอจะงอนอีก
ผมสูดหายใจที่นึงแล้วพูดว่า
ชอบเธอที่ตรงที่เธอสามารถทำให้เรานั้นเปลี่ยนแปลงตัวไป
ทำให้เรานั้นขยันขึ้นมามากกว่าเดิมมาก ( จะไม่มากได้ไงก็เล่นจี้ทุกงานเลยอ่ะ )
เธอชอบทำตัวแบบว่าเป็นแม่อีกคน
นี่ๆวีแต่งตัวดีไม่เป็นไง เสื้อเขาเอาไว้นอกางเกงหรอ
นี่รองเท้าน่ะเขาใส่เหยียบส้นกันหรอ ไม่กลัวมันเสียหรอไง
นี่ๆงานนั่นน่ะจะส่งไหมทำไม่ทำมา ฉอด...ฉอดๆๆๆๆ
โอ้วจอร์ดมีผู้หญิงอย่างนี้ด้วยหรอ สรุปโดนเต็มๆเปาเลยกรู
มีอยู่วันหนึ่งผมจะไปที่หอเพื่อนผมซึ่งเธอก็ขอตามไปด้วย
อันที่จริงผมไม่อยากให้ไปเลยสักนิด
แต่เธอก็มองตาปริบๆแล้วขอผม (เป็นคุณก็ต้องยอมให้ตามไป)
ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลยไปก็ไปวะ
ที่ผมไม่อยากให้เค้าไปเพราะว่ากลัวคนอื่นเขาจะมองเธอผิดๆ
กลัวจะมองว่าผมจะชวนเธอไปทำอะไรกัน
ผมก็ให้เธอไปแป๊ปเดียวแล้วก็จะกลับ
แต่เมื่อเข้าไปพวกล่อซะ
เธอมาถึงเสร็จก็นอนเลยครับท่านโอ้ว!!~แกล้งกันซะ
อ่ะๆตามใจนอนก็นอนวะ
ผมมองเธอนอนแล้วเธอน่ารักไปอีกแบบ
หน้าตาเธอสวยมาก ตาเธอเหมือนยิ้มได้เลย
เมื่อผมแน่ใจว่าเธอหลับแล้วผมก็เริ่มคุยกับเพื่อนผมชื่อเปา
ผมเล่าตัวเธอทุกอย่างให้มันฟัง ผมได้มีเรื่องสำคัญให้มันทำ
คือว่า เมื่อผมไปแล้วให้มันช่วยดูแลเธอแทนผมที
เธอเป็นคนซุ่มซ่ามเป็นอันดับหนึ่ง เดี๋ยวเจ็บเดี๋ยวป่วย
แต่ความจริงอยากให้เธออ่อนแอมากกว่า
อยากจะดูแลเธอ ทำอะไรดีๆให้เธอเยอะๆ
อยากจดจำวันคืนดีๆให้มาที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพราะว่าผมเหลือเวลาไม่มากแล้ว
ผมฝากความหวังไว้กับมัน ฝากให้มันคอยปกป้องเธอดีๆ
อย่าให้เธอมีรอยแผลแม้แต่นิด
แต่ก็มั่นใจว่าเธอก็ดูแลตัวเองได้เหมือนกัน
เพราะเธอยังมีเพื่อนๆของผมและขอเธอคอยดูแลอยู่
ที่ผมฝากมันได้เพราะมันเป็นเพื่อนที่ดีกับผมที่สุด
ไปไหนไปกัน ลุยกันตลอด เมื่อมีความทุกข์ผมไม่ปิดมันเลย
เมื่อผมไปเธอนั้นคงจะเหงามากพอดู
เพราะไม่มีใครให้เธออ้อนอีกแล้ว
ไม่มีใครเอาใหล่ให้เธอซบอีก
ไม่มีใครคอยง้อเธอตอนเธองอน
ไม่มีใครมาพยายามทำให้เธอยิ้ม
ไม่มีใครรอรถพร้อมกับเธออีกแล้ว
ไม่มีใครเดินจูงมือเธอกลับบ้านอีกแล้ว
ไม่มีใครคอยสอนวิชาที่เธอไม่เข้าใจอย่างเค้าอีกแล้ว
แต่วีจะจดจำทุกอย่างของเราไว้
จดจำสิ่งดีๆที่เธอได้ทำไว้ให้กับเค้า
จดจำวันที่เจอเธอครั้งแรก
จดจำวันที่เราอยู่ด้วยกันทุกๆเย็น
จดจำวันเรากินน้ำถุงเดียวกัน
จดจำวันที่เธออ้อนเค้าอย่างนู้นอย่างนี้
วีอยากอยู่ดูเห็นความสำเร็จในชีวิตเธอที่ฝันไว้
อยากเห็นเธอมีคนที่รักเธอและเธอก็รักอยู่เคียงข้าง
และเขาคนนั้นเป็นคนที่ยอมให้ได้แม้กระทั่งชีวิตของเธอ
อยากเห็นเธอมีลูกตัวเล็กวิ่งเล่นกันจ้าหล่ะหวั่น
แต่คงไม่เบื่อหรอกนะ รักเด็กไม่ใช่หรอกจ๊ะนางสาวไทย
อยากเห็นเธอมีงานดีๆทำ มีเงินเก็บเยอะๆ มีอาชีพที่มั่นคง
ทำไมหนอเวลาถึงต้องมาพรากเราไปจากกันนะ
ทั้งๆที่วีนั้นอยากจะอยู่กับเธอใจแทบขาด
อยากจะทำอะไรดีให้เธอเสมอๆ
อยากให้มีคนที่ชื่อวีนั้นอยู่ข้างๆกายเธอตลอด
แต่ก็รู้ว่ามันคงจะไม่มีทาง
สุดท้ายวีรักเจตนะ รักมากด้วย
ถึงแม้มันจะเป็นคำที่ดูง่ายๆ
แต่มันออกมาจากใจชายคนนี้เลยนะ
วีรักเจตนะ แม้เป็นคำที่เธอไม่เคยได้ยินเลยก็ตาม
รักเธอเสมอ...จะไม่ลืมเธอเลย
หน้าส่วนตัว
947
