23 ธันวาคม 2544 21:07 น.
Zagaie
สายลมพัดเอื่อย
ความเฉื่อยครอบงำ
ไม่มีอะไรทำ
งอเท้างอมือ
แสงแดดแผดร้อน
มัวนอนซื่อบื้อ
ไม่หมั่นฝึกปรือ
หวังหรือความเจริญ
หนึ่งวันสั้นนัก
เพียรหนัก สรรเสริญ
ผ่อนพักบ่อยเกิน
ปล่อยเวลาเปล่าดาย
23 ธันวาคม 2544 00:57 น.
Zagaie
ฉันนั่งบนม้านั่งยาวตัวเก่า
ทาสีขาวตัวที่เราเคยเคียงคู่
สนามหญ้าดูแห้งไปตอนเธอไม่อยู่
อะไรๆดูหดหู่เกินไป
นกพิราบฝูงที่เราเคยมาเลี้ยง
มามองเมียงเหมือนถามว่าเธอไปใหน
ฉันโปรยปรายทานตะวันพลันตอบไป
ให้พิราบช่วยบินไปตามหาที
ฉันนั่งบนผืนหญ้าฟ้าหม่น
คิดถึงคนที่จากไปไร้แวววี่
ยอดหญ้าไหวเพียงแผ่ว หมดแรงแล้วคนดี
แต่ฉันยังจะนั่งอยู่ตรงนี้ รอเธอ
19 ธันวาคม 2544 09:36 น.
Zagaie
ฉันนั่งนิ่งนานในห้อง ที่ปิดสนิท
สายลมไม่พัดเลยสักนิดเวลานี้
ฉันปล่อยกายไม่เคลื่อนไหวในท่าที
แต่สำนึกข้างในนี้มันวิ่งวน
ฉันปิดตาขังจิตความคิดไว้
รับสิ่งสารมาสู่ใจจนสับสน
ปิดประตูปิดหน้าต่างห่างเล่ห์กล
หลบผู้คนมาพำนักในห้องเงียบ
18 ธันวาคม 2544 14:09 น.
Zagaie
ฉันเปิดซีดีแผ่นเก่า
เพลงแรกเป็นเพลงที่เราชื่นชอบ
หน้าปกสีขาว มีท้องฟ้าในวันหนาวอยู่ในกรอบ
เครื่องเล่นแผ่นไปรอบๆ มีเธอเป็นภาพประกอบในใจ
และเมื่อเพลงจบลง
ฉันยังคงอยากย้อนมาฟังใหม่
ฟั้งย้อนไปมาซ้ำๆ เหมือนย้ำเตือนบางอย่างข้างใน
สิ่งรอบกายไม่เคลื่อนไหว ฉันย้อนเพลงมาฟังไปเพียงลำพัง
18 ธันวาคม 2544 12:43 น.
Zagaie
ที่จริงแล้วฉันเป็นคนไม่ซึ้งเท่าไหร่
ไม่เคยบอกรักตรงๆกับใครเลยสักครั้ง
ชีวิตที่วุ่นวาย แม้จะรู้สึกพิเศษมากมายจริงจัง
แต่คำถามทีได้ฟัง ก็ยังขัดเขินจะตอบไป
ตอบจากความรู้สึกของเธอดีกว่า
ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอรู้สึกใช่ใหม
ว่าความรู้สึกข้างในนั้น มันบอกกับเธอว่าอะไร
นั่นคือคำตอบที่ฉันคิดไว้ อยากให้เธอเข้าใจแบบไม่ต้องเอ่ยออกมา
หน้าส่วนตัว
699
