24 ธันวาคม 2544 09:50 น.
Zagaie
ฉันสัมผัสความเย็นยะเยียก
แม้มีอาภรเป็นเปลือกหุ้มไว้
ความเย็นซ่อนเร้นเข้าเข่นใจ
ห่มผ้าหนาเท่าใดไม่คลาย
ฉันเริ่มจุดเทียนดวงแรก
ไล่หนาวที่เข้าแทรกให้ห่างหาย
และจุดทีละดวงทีละดวงเรียงราย
ปล่อยให้น้ำตาเทียนไหลเป็นสาย เพื่อให้ได้ความอบอุ่นคืนมา
23 ธันวาคม 2544 21:50 น.
Zagaie
ฉันยังจำภาพในวันที่แสนสนุก
โต๊ะเก่าๆที่เราซุกขนมไว้
ชอล์กที่ลอยมาฉับพลันทันได้
วันฟ้าใสเราสไตรค์ไม่เข้าเรียน
กิจกรรมกรำกร้านมีงานหนัก
พลัดกันพักช่วยกันทำไม่คลื่นเหียน
พอใกล้สอบเราร่วมด้วยช่วยกันเรียน
ช่วยกันเขียนฝิ่นแจกบ้างแลกกัน
เราคุยถึงเวลาอนาคต
ดูสวยงามหมดจดหมายมั่น
มุ่งหวังหลากสิ่งสารพัน
ความฝันความหวังพลังมี
ก่อนตะวันใกล้ลับฟ้า
เราเคยมาบอกร่ำลากันที่นี่
ระเบียงขาวทอดยาวยังอยู่ดี
เหมือนมิตรภาพที่มียังเหมือนเดิม
23 ธันวาคม 2544 21:07 น.
Zagaie
สายลมพัดเอื่อย
ความเฉื่อยครอบงำ
ไม่มีอะไรทำ
งอเท้างอมือ
แสงแดดแผดร้อน
มัวนอนซื่อบื้อ
ไม่หมั่นฝึกปรือ
หวังหรือความเจริญ
หนึ่งวันสั้นนัก
เพียรหนัก สรรเสริญ
ผ่อนพักบ่อยเกิน
ปล่อยเวลาเปล่าดาย
23 ธันวาคม 2544 00:57 น.
Zagaie
ฉันนั่งบนม้านั่งยาวตัวเก่า
ทาสีขาวตัวที่เราเคยเคียงคู่
สนามหญ้าดูแห้งไปตอนเธอไม่อยู่
อะไรๆดูหดหู่เกินไป
นกพิราบฝูงที่เราเคยมาเลี้ยง
มามองเมียงเหมือนถามว่าเธอไปใหน
ฉันโปรยปรายทานตะวันพลันตอบไป
ให้พิราบช่วยบินไปตามหาที
ฉันนั่งบนผืนหญ้าฟ้าหม่น
คิดถึงคนที่จากไปไร้แวววี่
ยอดหญ้าไหวเพียงแผ่ว หมดแรงแล้วคนดี
แต่ฉันยังจะนั่งอยู่ตรงนี้ รอเธอ
19 ธันวาคม 2544 09:36 น.
Zagaie
ฉันนั่งนิ่งนานในห้อง ที่ปิดสนิท
สายลมไม่พัดเลยสักนิดเวลานี้
ฉันปล่อยกายไม่เคลื่อนไหวในท่าที
แต่สำนึกข้างในนี้มันวิ่งวน
ฉันปิดตาขังจิตความคิดไว้
รับสิ่งสารมาสู่ใจจนสับสน
ปิดประตูปิดหน้าต่างห่างเล่ห์กล
หลบผู้คนมาพำนักในห้องเงียบ
หน้าส่วนตัว
710
