14 กันยายน 2545 19:34 น.
Zagaie
ประดับต้นลำพูดูหิ่งห้อย
แม้เหล่าดาวราวร้อย จะด้อยแสง
สองฝั่งน้ำยังวิบวับ มิอ่อนแรง
กระพริบพราวราวจะแจ้งแจงหนทาง
เอื้อมมือสัมผัสแสงสี
เรืองเรืองเรื่อยรี่ สีสว่าง
แม้เดือนแรมจันทร์เคยแจ่มจะเลือนลาง
แมลงน้อยคอยส่องทางระหว่างคืน
14 กันยายน 2545 19:09 น.
Zagaie
ไม่รู้จะเก็บความเหงาไว้ไหน
จึงเขียนใส่กระดาษแผ่นนี้
แล้วส่งต่อ ส่งต่อไปยิ่งไกลยิ่งดี
แบ่งกันเหงาอย่างนี้ทั่วกัน
ถึงแม้อาการนี้มันไม่ดีเท่าไหร่
แต่เหงาใจใครสามารถจะปิดกั้น
ในเมื่อมันต้องเหงา เราจึงต้องยอม อยู่กับมัน
อยากให้เธอเหงาเป็นเพื่อนกันเท่านั้นเอง
17 สิงหาคม 2545 09:31 น.
Zagaie
ถึงแม้ว่า
กาลเวลาไม่ลบเรื่องราวในใจฉัน
ตะวันและจันทร์ที่เปลี่ยน ความรักยังวนเวียนเช่นกัน
แต่รอยแผลเจ็บแปลบนั้นมันจางไป
ฉันพบโลกอีกขั้นของความรัก
วันนี้ฉันรู้จักความหมายใหม่
สิ่งดีๆเท่านั้นที่มันสว่างไสว
เมื่อเวลารักษาใจฉันหายดี
14 สิงหาคม 2545 01:14 น.
Zagaie
อยากให้เธออยู่ใกล้ๆ
ฟังเสียงกระซิบของใบไม้ไหว เพราะสายลมพร่าง
โอบเธอไว้ สูดกลิ่นหอมที่คุ้นใจ เจือจาง
ในมวลอากาศอันกระจ่าง พร่างพราย
หลับตาและท่องไปพร้อมกัน
ในดินแดนที่มีเธอและฉันไม่ห่างหาย
อาจไม่ใช่สวรรค์ แต่ความสุขนั้นมันมากมาย
เพราะมีเธอใกล้กาย ใกล้ใจ
แล้วจะไม่มีคำว่าห่าง
เพียงเราสัมผัสร่างของกันไว้
บนหญ้าเขียวดินอุ่น ดอกไม้ส่งกลิ่นกรุ่นละมุนละมัย
เราจะฝากกล่องดวงใจไว้ให้กัน
13 สิงหาคม 2545 20:22 น.
Zagaie
ตื่นจากเงาเหงา
พบว่าตัวเรายังหายใจอยู่
เพียงลมหายใจนี้ ที่ให้โอกาศชีวีลืมตาดู
ความเป็นไปของโลกที่เป็นอยู่ ว่าอยู่อย่างไร
ต่อจากนี้
ไม่ว่าจะเจอเรื่องราวดีหรือร้าย
ฉันอาจจะทุกข์บ้าง ก็เป็นเหมือนอย่างใครๆ
แต่ฉันจะไม่หยุดลมหายใจ ไปกลางทาง
หน้าส่วนตัว
882
