17 มิถุนายน 2551 18:27 น.

เสียเจ้าร้าวราวมณีรุ้ง

ขอเอางานของอังคาร กัลยาณพงศ์มาลงไว้
ชีวิตอยู่ในโหมดเศร้า
เศร้าสุดๆเพื่อก่อเกิดสิ่งดี

เสียเจ้าร้าวราวมณีรุ้ง
มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
แม้กระทั่งฟากฟ้า
ซบหน้าติดดินกินทราย
จะเจ็บจำไปถึงปรโลก
รอยโศกฤรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย
อย่าหมายว่าจะได้หัวใจ
แม้เจ้าอุบัติบนสวรรค์
ข้าขอลงโลกันต์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้
ทำลายให้สิ้นถึงวิญญาณ
แม้แต่ธุลีมิอาลัย
ลืมเจ้าไปชั่วกัลปาวสาน
หากเกิดชาติไหนได้พบพาน
จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา
จะเกิดอยู่ใต้รอยเท้า
ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
จะเจ็บจำพิษช้ำนานา
ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย...