17 สิงหาคม 2551 21:46 น.
yamayurikai
ที่ผ่านมาฉันเฝ้าถามหาเหตุผลมากมายว่าทำไม
แต่ตอนนี้ฉันเรียนรู้แล้วว่า บางครั้ง ความเงียบก็คือคำตอบ
ที่ผ่านมา "ขอบใจนะ"สำหรับ "ช่วงที่ดีที่สุด"
แม้เส้นทางของเราจะเป็นเส้นทางขนานกัน
แต่ฉันยังหวังใจเสมอว่าเราจะเป็นขนานที่ดีต่อกัน
ขอเธอจงเชื่อมั่นเถอะว่าฉันคงหนึ่งล่ะที่รักและปรารถนาดีต่อเธอ
ไม่ "รอเธอหันมา" แต่เมื่อใดที่เธอหันมาจะมีฉันไม่ทอดทิ้ง
26 กรกฎาคม 2551 23:26 น.
yamayurikai
ฉันปล่อยเวลาไปมากมายกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ฉันเฝ้าวิ่งตามหาวงกลมกลับหัว
วิ่งตามหา...จนเหนื่อย
ลืมความรักจากคนรอบข้าง
ไม่ถนอมมันไว้
สุดท้ายก็หลุดลอยไป
นาฬิกาตายมันยังบอกเวลาตรง
สองครั้งต่อวัน
เวลาไม่อาจย้อนคืน
ฉะนั้นฉันจะวิ่งตามไป
เพราะ I cant smile without you.
20 กรกฎาคม 2551 20:32 น.
yamayurikai
กว่าจะได้รู้จักโลกสีเทา ...
เราต้องเข้าใจสีขาว กับสีดำให้มากพอ
เราจึงจะรู้จักวิธีผสมสองสีที่สุดโต่ง
ให้กลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน...
โลกของความรักเป็นโลกที่มีความแปลกแยกมากที่สุด
ถ้ามองด้วยตาเปล่า เราจะเห็นแต่สีชมพูอยู่ในนั้น
แต่จะไม่มีใครมองเห็นได้ทันที
ว่าโลกของความรักมีอีกสองสีที่ซ่อนอยู่
นั่นคือขาวที่สุด! และดำที่สุด!...
ถ้าเราเรียนรู้ที่ด้านสีขาวก่อน...
เราจะรักใครเพียงเพื่อเติมความสุขให้ชีวิตเท่านั้น
จนกว่าจะเดินมาเจอสีดำในอีกด้านหนึ่ง
แต่ถ้าเราเรียนรู้ที่ด้านสีดำก่อน...
เราจะรักด้วยหัวใจที่เติมไม่เต็ม
จนกว่าจะเดินมาเจอสีขาวในอีกด้านหนึ่ง
"ถ้าคนสองคนต่างก็เป็นสีขาวกับสีขาวมาเจอกัน เราจะคาดหวังในกันและกันสูง
แค่ขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็สะเทือนถึงหัวใจ"
และในขณะเดียวกัน...
"ถ้าคนสองคนต่างเป็นสีดำกับสีดำมาเจอกัน เราจะรักกันบนความหวาดระแวง
แค่หันไปมองข้างหลังเพียงเล็กน้อย ความเชื่อมั่นใจกันและกันจะหายไป
และก็ทำให้กันและกันเจ็บอีก"
ถ้าเราต่างเดินผ่านทั้งสีขาวและสีดำมาแล้ว...
เราจะรักกันด้วยหัวใจที่เป็นอิสระ
ไม่ว่าจะหันซ้าย หันขวา หรือว่าออกเดินทางเพียงลำพัง
เราจะยังเป็นความอบอุ่นของกันและกันเสมอ...
เพราะเราต่างก็รู้ ไม่ว่าจะเลือกยืนอยู่ในสีไหน ?...
ล้วนทำให้เราเจ็บได้ไม่ต่างกัน..
"เราจึงจะเรียนรู้ที่จะจูงมือกันไปยืน ณ. จุดกึ่งกลาง
ผสมผสานสีดำกับสีขาวอย่างละครึ่ง
เพื่อเรียนรู้ความรักบนโลกแห่งความจริง
ที่ไม่ได้มีแค่สุขหรือทุกข์เพียงด้านเดียว "...
13 กรกฎาคม 2551 23:32 น.
yamayurikai
ฉันไม่หวังให้เธอกลับมาดั่งวันวาร
แม้ใจเธอจะไม่เปิดรับฉันในตอนนี้
แต่ขอจงรู้ไว้...ฉันยังอยู่
อยู่ดูเธอตรงนี้ ที่เดิม คนเดิม
เธออาจไม่เชื่อ
อย่ากลัวที่จะเชื่อเลยนะ
เพราะถ้าเธอไม่เชื่อในอะไรเลย
เธอคงจะเหงานะ
ฉันอาจไม่ดีพอสำหรับเธอ
ฉันอาจทำตัวงี่เง่าไร้สาระ
แต่เพราะอะไรล่ะ
....
ฉันไม่รู้ว่าอะไรจะแทนความจริงจากใจที่ฉันมีให้เธอได้
เอาเป็นว่า ฉันขอนำ กลอนที่ฉันอ่านแล้วชอบมาฝากเธอแล้วกัน
"ลำพังตัว..ยังกลัวใจ " สุขุมพจน์ คำสุขุม
คนที่ใจแอบคะนึงคิดถึงเขา
อาจมิเคยคิดถึงเราเลยก็ได้
คนที่เราเกลียดกลัวสุดหัวใจ
อาจรักเรามากกว่าใครในวันนี้
...คนที่เราทรยศและหมดรัก
อาจคนภักดีเราเข้าเต็มที่
คนที่เราแอบรักแอบภักดี
อาจแอบมีใครใครอีกหลายคน
ลำพังใจตัวเองยังเกรงว่า
เดี๋ยวดี-บ้า ซ้อนซับ เดี๋ยวสับสน
แอบรักใครชอบใคร เตรียมใจทน
ลำพังตนยังลำบาก..ยากไว้ใจ ฯ
4 กรกฎาคม 2551 00:44 น.
yamayurikai
แต่ก่อนฉันเคยคิดว่าฉันรักเธอมากมาย
เธอขอให้ทำไร ทำหมด ไปไหนไปหมด
แล้ววันนึงเธอก็เดินจากฉันไป
ฉันไม่เข้าใจ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเดินจากไป
ทั้งๆที่เรามีช่วงเวลาที่ต่อกัน (แม้ว่ามันอาจเป็นโลกที่เธอสร้างขึ้นมาให้กับฉันก็ตาม)
ฉันสงสัยว่าฉันทำไรผิดไปหรือเปล่า
เธอไม่บอกเหตุผล จู่ก็สร้างกำแพงขึ้นมา
ตอนนั้นฉันเสียมาก ว่าเธอไม่รักฉันแล้วเหรอ(ที่จริงอาจไม่ได้รักแต่แรก..ฉันอาจเข้าใจผิดแต่แรก)
ฉันไปคาดคั้น กดดัน เอาคำตอบ
ที่ผ่านมามันคืออะไร
ฉันเฝ้าคิดว่าเธอทำอย่างนั้นว่าเธอเพื่ออะไร
ขุดหลุมให้ฉันเข้ามาแล้วเดินจากไป
แต่มาวันนี้ ฉันนั่งทบทวน
กาลเวลาทำให้ฉันเข้าใจว่าที่จริงแล้วฉันต่างหาก
ที่เป็นคนดึงเธอเข้ามา จากความสัมพันธ์ต้องห้าม
ฉันพยายามแปรเปลียนมัน
ฉันเองแหละที่ดึงเธอเข้ามาแต่แรก
หากวันนั้นฉันไม่ดึงเธอเข้ามา เรื่องคงไม่จบลงแบบนี้
เราก็คงเป็นคนที่รู้จักกันและอาจรู้สึกดีต่อกันมากกว่านี้
แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่ขอให้เธอกลับมาหาฉัน
เพราะฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ และไม่มีทางเป็นไปได้ในความเป็นจริง
แม้ว่าฉันอยากให้เป็นเรื่องจริงก็ตาม
จากความสัมพันธ์ต้องห้ามที่ฉันตระหนักรู้ดี
แต่ฉันก็ไม่อาจห้ามมันได้
เพราะเธอทำให้ฉันคิดถึงแต่เธอ
ฉันมันเห็นแก่ตัว
กลัวตัวเองจะถูกมองไม่ดี
แต่เหนือสิ่งอื่นใด กลัวที่จะรักเธอ
ไม่แน่ใจว่าเธอรักฉันหรือเปล่า
ฉันตั้งคำถามตลอดว่าเธอเข้าหาฉันเพื่ออะไร
ทั้งที่ฉันเข้าหาเธอก่อน
แต่สุดท้ายฉันก็ยึดเธอไว้
และฉันก็คาดหวังว่าเธอจะต้องเป็นอย่างที่ฉันต้องการ
ทั้งๆที่เธออาจไม่พร้อม ที่จริงฉันอยากจะบอกว่า
เพราะฉันกลัวความสัมพันธ์ต้องห้าม ฉันเลยไม่กล้าบอกเธอว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน
ฉันมันคนเห็นแก่ตัว
รักด้วยกิเลสแท้ๆ
คนเราต่างมีกิเลสด้วยทั้งนั้น
แต่ฉันกลับเอากิเลสของฉันไปใส่เธอ
แล้วยังมาว่าเธอเป็นคนผิดอีก
มาตอนนี้อยากขอโทษเธอจริงๆ
ขอโทษที่ฉันรักตัวเองมากไป
รักเธอไม่มากพอ
ขอโทษจริงๆ สุดท้ายอยากให้เธอเชื่อและวางใจเถอะว่า
(แม้เธอจะไม่ใช่ก็ตาม)
ฉันคนนี้พร้อมเป็นเพื่อนเคียงข้างเธอเสมอ
ไม่ว่าเธอจะคิด จะทำ จะเป็นอะไรก็ตาม
ต่อไปเป็นกลอนที่ฉันอ่านและอยากแบ่งปัน
ให้สายตาทำหน้าที่
ขออนุญาตนำบทกลอนของคุณสุขุมพจน์ คำสุขุมมาลงค่ะ
ให้วรรคทองของกวีสักกี่วรรค
ก็บอกค่าที่ใจรักมิหมดได้
ถึงร้อยรสพจนาจนสาใจ
ก็ยากใช้พรรณนาค่าความรัก
ให้หมื่นแสนสัญญาว่าจะซื่อ
ก็ยากถือถ้อยวจีเป็นศรีศักดิ์
ให้เขียนถ้อยสาบานกี่ล้านวรรค
ยังน้อยนักน้อยหนาค่าหัวใจ
..รักไหม? คิดถึงไหม?...ไม่ต้องพูด
เวลาย่อมพิสูจน์ความจริงได้
ทุกทุกสิ่งทุกอย่างจากข้างใน
เพียงวันเดือนเคลื่อนไปก็ไขความ
ต่อให้ลึกให้ลับระดับไหน
เท็จฤๅแท้ในใจใช่เรื่องถาม
รักพร้อมเปิดเผยตัวแค่ชั่วยาม
ใช่รอข้ามภพชาติขนาดนั้น
...ไม่ต้องพร่ำพรรณาเลยว่ารัก
แค่สบตาก็ประจักษ์ "เธอรักฉัน"
และที่หลอกตาจะบอก "เธอหลอกกัน"
ใช่แค่ปากยืนยัน แค่สัญญา
...เถอะ ปล่อยให้สายตาทำหน้าที่
เพียงสบตาวันนี้ถึงวันหน้า
ก็พอรู้ พอเห็น ความเย็นชา
พอเห็นค่าความรัก...ถ้าจักมี !
หน้าส่วนตัว
1001
