เรื่องบังเอิญ

yakin

สวัสดีไม่เจอกันนานเลยนะ.....
น่ารักจังผมตอบ (ในใจ)  ทำไม่ไม่พูดออกไป  จะบ้าเหรอให้พูดอะไร ผมถามตัวเอง พูดอะไรก็ได้ไม่ใช่เงียบแบบนี้
ระหว่างที่คุยกับตัวเองอยู่นั้นเธอก็หันไปนั่งโต๊ะข้างๆซะแล้ว ฮือๆผมร้องกับตัวเอง  เดี๋ยวก็ได้คุยกัน อยู่โต๊ะข้างๆนี่เอง ผมปลอบใจตัวเอง จริงๆแล้วผมไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น คิดอะไร  ป่าวไม่ได้คิดอะไร ก็น่ารักดีผมตอบตัวเอง ผมรู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว  ก็เขาน่ารักขนาดนี้ไม่มีได้ไง
	

           นานมาแล้วที่ทุกอย่างเต็มไปด้วยเรื่องบังเอิญทุกอย่างที่เกิดขึ้นในโลกล้วนเกิดขึ้นอย่างเหมาะเจาะลงตัว
ฝนตกอาทิตย์ละวัน และทุกหนึ่งเดือนจะมีรุ้งกินน้ำหนึ่งครั้ง เหล่าสัตว์ทั้งหลายอยู่กันอย่างมีความสุข ถ้ามีใครเกิดหิวขึ้นมาก็จะมีอาหารหล่นจากบนฟ้า         และแล้ววันแห่งความเปลี่ยนแปลงก็มาถึง 
 กระรอกตัวหนึ่งตื่นขึ้นมาในเช้าอันสดใส  ก็วันนี้ฝนไม่ตกนี่นา มันคิด  มันยืดตัวบิดขี้เกียจหลังจากที่นอนขดมาทั้งคืนในรังอันอบอุ่นของมัน   มันลืมตาขึ้นมาพอดีกับแสงอาทิตย์ลอดผ่านใบไม้เข้ามาในรัง  มันเดินออกจากรังอย่างเกียจคร้านด้วยความที่ยังงัวเงียอยู่นั้นมันจึงหาวออกมาพอดีกับที่ลูกนัทหล่นเข้าปากมัน ยังไม่หิวเลยมันคิด  มันเลยคายลูกนัทหล่นลงบนพื้น ลูกนัทกลิ้งอยู่หลายตลบก่อนที่จะหล่นลงไปในหลุมเล็กๆ พอดีกับมีม้าเดินผ่านมาเหยียบปากหลุมกลบดินให้ลูกนัท มันรอแค่ฝนที่จะตกลงมาในอีกสองวันเท่านั้นมันก็จะเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่ 
             พระเจ้าเหล่าทีมงานผู้สร้างโลก  มองลงมาอย่างชื่นชม วันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ในรอบหลายพันปี เป็นไง
ท่าน    อย่างที่พวกท่านเห็นระบบของเรามีข้อผิดพลาดน้อยมาก  ใครมีความเห็นจะเสนอแนะเพิ่มเติม ถ้าความเห็นของเทพท่านใดผ่านสภา จะนำไปใช้ในการปรับปรุงโลกและจะได้จารึกชื่อในสภาเทพ 
	หลังจากจอมเทพกล่าวจบก็มีเสียงฮืมๆไปทั่วสภาต่างคนต่างมองหน้ากันไม่รู้ว่าจะเสนออะไรดี
ข้าแต่จอมเทพ เทพหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้สภาเงียบลงอีกครั้งเทพทุกองค์หันมาสนใจเขาเป็นจุดเดียว
ท่านมีอะไรแนะนำว่ามาได้เลย จอมเทพกล่าวเสียงกังวาน
ไม่ถึงกับแนะนำหรอกท่านเพียงแต่เรามีความเห็นบางอย่างเกี่ยวกับระบบความสัมพันธ์ต่อชีวิตและระบบรวมของธรรมชาติบนโลก ....................     เสียงอื้ออึงกลับมาอีกครั้งแต่ดังกว่าเก่ามาก
ท่านหมายความว่าอะไรท่านกำลังพูดถึงระบบที่พวกเราภูมิใจมากที่สุดเนี่ยนะว่าเป็นปัญหา

บังเอิญจริงๆ ผมคิด ข้าวสารออกจะกว้างแต่มาเจอที่ร้านเดียวกันแถมมานั่งใกล้กันอีก ผมคิดเข้าข้างตัวเอง
555 เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เธอน่ารักจริงๆวันนี้ ผมคิด แต่ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องบังเอิญนี้หรอก ความจริงบังเอิญน้อยไปด้วยซ้ำ  ตั้งแต่เรียนจบผมเคยเจอเธอก่อนหน้านี้2ครั้งกับพวกเพื่อนๆคนอื่น แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันบังเอิญเหมือนครั้งนี้ อ้อมีอีกครั้งนึง  สมัยเรียนผมมีโอกาสได้อยูบ้านเดียวกับเธอเราไม่ค่อยได้พูดกันมากนักอาจเพระอยู่คนละภาคแล้วผมก็สนิทกับใครเร็วๆไม่เป็น  แต่มีวันนึงผมอยู่บ้านกับเธอสองคนเรื่องอย่างนี้ไม่คอยเกิดขึ้นบ่อยแต่เป็นเรื่องปกติมากตามประสาคนบ้านเดียวกัน บ้านออกจะกว้างแต่จู่ๆก็เกิดไฟดับขึ้นมา อืม
ยังกะในหนัง อยู่ๆจากที่ว่างอันกว้างใหญ่ในบ้านก็ถูกบีบให้เหลือเล็กนิดเดียวแค่เราสองคน ในหัวผมปันป่วนไปหมดผมไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรและก็ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรเหมือนกัน                                                                               
	เสียงชนแก้วเรียกผมกลับมา  ผมยกแก้วขึ้นไปชนกลับเพื่อนๆแต่สายตาผมมองไปอีกทาง

	ด้วยความเคารพท่านจอมเทพและท่านเทพทั้งหลายในสภาแห่งนี้ พวกเราทุกคนรู้กันดีว่าระบบที่เราใช้กันอยู่นี้สมบูรณ์เพียงไรทุกชีวิตที่อยู่รวมกันบนโลกอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขในสายตาพวกเรา ถึงมีความผิดพลาดก็เกิดขึ้นน้อยมาก   แต่มันจะมีความหมายอะไรถ้าพวกเขาไม่เห็นความสำคัญกับชีวิตไม่รู้ว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร
ไม่ต้องดิ้นรนหาอาหารไม่ต้องปกป้องตัวเองจากภัยต่างๆ รู้แม้กระทั่งว่าพรุ่งนี้ฝนจะตก พวกท่านคิดว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
	เสียงสภาอื้ออึงอีกครั้งและแน่นอนมันดังกว่าครั้งก่อนเหล่าเทพถกเถียงกันถึงเรื่องนี้คำพูดของเทพหนุ่มผู้นี้ฟังดูมีเหตุผล แต่จะให้ทำใจยอมรับว่าระบบที่ทุกองค์เชื่อกันมานานว่าสมบูรณ์แบบนั้นมีความผิดพลาด
	เงียบก่อนทุกท่านจอมเทพกล่าวเสียงกังวานเช่นเคย ท่านหยุดมองหน้าเทพหนุ่มผู้นั้นครู่หนึ่งเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง  .....  ตามที่ท่านพูดมาฟังดูแล้วมีหลายส่วนที่เราคล้อยตามท่านแต่จะให้พวกเราทำอย่างไรจะให้พวกเราปล่อยเขาตามยถากรรมงั้นรึ ปล่อยให้มีสัตว์ที่อดอยากล้มตาย ปล่อยให้พวกเขาเผชิญอันตราย  ให้พวกเขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องเจอกับอะไร งั้นรึ
	เหมือนเดิมเสียงสภาอื้ออึงอีกครั้งและก็ดังกว่าครั้งที่แล้วอีกเช่นเคย
	เทพหนุ่มมองดูท่านจอมเทพและเทพทุกองค์ในสภาเสียงเหล่าเทพค่อยๆ เงียบลงและมองมาที่เขา  
ตามที่ท่านจอมเทพพูดเราเองก็เข้าใจดี แต่ถ้าจะให้พวกเขาเข้าใจคุณค่าของชีวิตสามารถแยกออก ว่าความหิว   ความเหนื่อย   ความรัก   มีความสำคัญต่างกันอย่างไรแล้วหละก็   คิดว่าพวกเราคงไม่มีทางเลือก
	สภาเหมือนหยุดนิ่งไม่มีความเคลื่อนไหวจากใครหรือแม้แต่เสียงใดๆ
เอ้าๆๆๆหมดแก้วเสียงติดอ่างของเพื่อนผมคนหนึ่งพูดขึ้นคอยเบรคความเครียดในวงเหล้า จากสงคราม
ทางความคิดทั้งอุดมการณ์ต่างๆทางการเมืองอย่างไม่มีใครยอมใครตามดีกรีความเมา นาทีนั้นผมคิดว่าตัวเองเป็น
คนสำคัญคิดว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงสังคมได้จริงๆ ผมหัวเราะตัวเอง  ผมปลีกตัวเองออกจากวงสนทนาแล้วแม้
จะนั่งอยู่ที่เดิมก็ตาม  ผมอดไม่ได้ที่จะมองมาอีกทางหนึ่ง    เธอเปลี่ยนที่ย้ายโต๊ะเข้ามานั่งติดกับโต๊ะของพวกผมแต่
ทำไมผมไม่รู้สึกว่าใกล้ขึ้นเลย....เศร้าจัง  ผมแอบมองเธอหลายครั้ง  และทุกครั้งที่เธอเข้าห้องน้ำผมลุ้นให้เธอหัน
มามองผมซักนิดก็ยังดี  แต่ไม่มีเลย  ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนพวกโรคจิตจริงๆ555 แต่ผู้ชายก็ต้องมองผู้หญิงนี่นา
โดยเฉพาะ..เฉพาะอะไร  ...ไม่รู้ดิ
	แล้วเวลาก็ทำหน้าที่มันเหมือนทุกครั้งพวกเราต้องกลับกันแล้วเธอเดินผ่านหน้าผมไป 
	กลับก่อนนะ... เธอบอกลาผม  ครับ  ผมพูดได้แค่นี้  แค่นี้จริงๆ จะมีเรื่องบังเอิญแบบนี้อีกไหมนะผมคิด
.........................................................เธอน่ารักจริงๆ


	สภาเทพเงียบอยู่เช่นนั้นมาหลายร้อยปี....ในที่สุดจอมเทพก็พูดขึ้น   เราคิดดูดีแล้ว ความสำคัญของ
ความหมายในชีวิตมีค่ากว่าหลักประกันความปลอดภัยต่างๆความลงตัวจนเกินเหตุ  ต่อไปนี้โลกจะมีฤดูกาล
ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน  จะมีความผาสุกแม้ต้องแลกกับสงคราม  จะมีความเจริญแม้ต้อง
แลกกับกิเลสอันน่ารังเกียจ    จะมีความรักแม้ต้องแลกกับความผิดหวังก็ตาม    และเหตุบังเอิญและความลงตัว
ต่างๆจะสงวนไว้ใช้กับเฉพาะเรื่องสำคัญในชีวิตพวกเขาเท่านั้น