เจ้าขาว

yagusa

เจ้าหมาน้อย ขนสีขาว ดูปุกปุย
เล่นตะกรุย กับเจ้าของ ยิ้มผ่องใส
ปากแดงฉ่ำ ตาบ้องแบ๊ว เสือกหัวไป
ขาถูไถ เล่นตีนนาย ชื่นใจมัน
 
แล้ววันหนึ่ง อารมณ์บูด เหมือนติดสัตว์
มันไล่ฟัด งับเจ้าของ ไม่คาดฝัน
เธอโดดหลบ แล้วปกป้อง จากเขี้ยวมัน
พร้อมกับหัน หลังกลับ เข้าบ้านนอน
 
พอเจ็ดวัน เธอกลับ จากตลาด
เหมือนฟ้าฟาด ที่ตรงบ้าน ลงกลางหมอน
จูงตัวใหม่ ใหญ่กว่าเดิม ไว้เตียงนอน
ไว้เห่าหอน คลอเคลีย อย่างใกล้ตัว
 
เจ้าขาวเอ๋ย เขามีใหม่ เขาไม่รัก
เขาเริ่มผลัก เล่นตัวใหม่ หุ่นเจ้าสั๋ว
เดินคอตก หัวห้อย ตามืดมัว
เพราะเริ่มกลัว เจ้านาย จะทิ้งมัน
 
 กลับเข้ากรง ลิ้นห้อย ปากแหบแห้ง
ตาเริ่มแดง ขนเริ่มร่วง เปลี่ยนเหมือนฝัน
กลากเริ่มขึ้น เกลื้อนเริ่มมี เห็บนับพัน
เริ่มงงงัน เจ้าโดนทิ้ง แล้วหรือไง
  
แต่ก่อนนั้น จะกินได้ นายต้องป้อน
ไม่ต้องหอน ท้องก็อิ่ม แกล้งเฉไฉ
กินเล่นบ้าง เขี่ยเล่นบ้าง ไม่เป็นไร
ก็เพราะใจ เจ้านาย เป็นของเรา
 
 ทุกวันนี้ เห่าจากกรง ยังไม่เห็น
เธอเปลี่ยนเป็น คนใหม่ ไปกับเขา
โยนเศษเนื้อ เศษอาหาร ให้กับเรา
ถ้าโง่เขลา ขืนเห่าหอน จะอดกิน
 
เจ้าตัวใหม่ ก็ช่างแสน จะร้ายเหลือ
แม้เศษเนื้อ ที่เธอโยน ยังติฉิน
รีบคว้ากลับ อย่าหวัง จะได้กิน
ให้ดับดิ้น ลงแดง ก็ช่างมัน
 
 เอาไปปล่อย ไกลบ้าน มันก็กลับ
เธอไม่รับ ปิดประตู อย่างหุนหัน
แม้ปลอกคอ ก็ยังลบ ชื่อของมัน
ไม่ไหวหวั่น วันนี้ ได้อย่างไร
 
ค่อยค่อยก้ม โน้มหัว ลงหน้าบ้าน
ก่อนหมอบคลาน หน้าประตู เดินไม่ไหว
จะขอเฝ้า รอเจ้านาย ให้อภัย
ไม่ไปไกล รอให้เธอ เดินออกมา
 
ยามได้เห็น เยื้องย่าง หางกระดิก
ตามซิกซิก ค่อยค่อยย่อง อยู่ข้างขา
ระวังภัย ที่จะมี ใกล้เข้ามา
ตาต่อตา ตัวต่อตัว ไม่กลัวใคร
จะขอเฝ้า ใส่ใจ ไปจนกว่า
ตราบชีวา ยังไม่สิ้น อายุขัย
สี่ขายัง มีแรง ตามเจ้านาย
ขอตามไป ให้เธอใช้ จนสิ้นลม