25 พฤศจิกายน 2546 17:08 น.
yacoolmi
..คืนนี้ผมมาสะพานแห่งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
ผมคิดถึงหลายต่อหลายอย่างบนนี้ ผมไม่เคยขึ้นมาโดยไม่มีเธอมาก่อน
ผมไม่ได้ขึ้นมานานแล้วคืนนี้มันดูเงียบเชียบจริงจริง
เมฆที่บดบังบนท้องฟ้าเริ่มที่จะลอยออกจากหมู่ดาว
ดวงดาวเริ่มที่จะส่องแสงระยิบระยับดูแล้วมันช่างสวยจริงจริง
ผมพึ่งเคยมองมันแบบเต็มตาเป็นครั้งแรก
เพราะทุกครั้งที่มาผมไม่เคยใส่ใจกับดาวเลย ผมสนใจที่เธอมากกว่า
เพราะตาที่เป็นประกายของเธอมันสวยกว่าหมู่ดาวบนท้องฟ้าเสียอีก
ผมยังรู้สึกเหมือนกับว่า เธอกำลังยืนดูดาวข้างข้างผม
และเสียงเธอกินไอศกรีมมันก็ยังก้องอยู่ในหัวผมอยู่เลย
ผมหยิบไดอะรี่ที่เธอให้ผมขึ้นมาดู ผมค่อยๆเปิดออก
ข้างในมันยังใหม่อยู่เลยไม่มีแม้รอยยับ
เธอทำไมถึงรักษาได้ดีขนาดนี้นะ.
ผมเปิดเข้าไป ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่ง
วันเดือนปีที่ระบุไว้หน้าแรกก็ประมาณ 15 ปีได้
เธอพูดถึงครั้งแรกที่อยู่ห้องเดียวกันกับชายคนนั้นที่ห้อง ม.1/3
เธอเริ่มหลงรักเขาตั้งแต่ครั้งแรก
เธอพูดถึงความเป็นบอร์ดีการ์ดที่แสนดีของเขาที่
คอยช่วยเหลือเธอทุกครั้ง
ยอมออกรับแทนเธอทุกเรื่องยอมเจ็บตัวเพราะเธอทุกครั้ง
ให้เธอขี่หลังโดยไม่บ่นสักคำ เขาทำให้เธอมีความสุข
เขารู้ใจเธอไปซะทุกอย่าง เขาทำให้ชีวิตเธอไม่อ้างว้าง เขากลับบ้านพร้อมเธอทุกวัน
ทั้งที่บ้านเขาและเธอไม่ได้อยู่ใกล้กันเลย
และเธอก็เขียนถึงเหตุการณ์หลายต่อหลายอย่าง
ที่ทุกเหตุการณ์เหมือนมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวันวาน
แต่ประโยคหนึ่งในไดอะรี่ที่ผมอ่านแล้วดูเหมือนจะ น้ำตาคลอเลย
ก็ประโยคสุดท้าย ที่เธอเขียนถึงชายในไดอะรี่ของเธอ
เมื่อไหร่น๊าแบ๊งค์เขาจะบอกรักเราสักที
ผมอึ้งไปเลยมันเป็นสิ่งที่ผมมองข้ามมาตลอด และผมก็เข้าใจแล้ว
คำว่าเสร็จสมบูรณ์ของไดอะรี่เล่มนี้ว่ามันหมายถึงอะไร เธอหมายถึง
คำบอกรักจากปากผม ที่ผมไม่เคยบอกกับเธอแม้แต่ครั้งเดียว
ซึ่งนั่นก็เป็นเหตุผลเดียวที่ไดอะรี่ของเธอไม่เคยจบ
ยังคงขาดสิ่งสำคัญที่สุดจากปากของผม ผมอ่านจนหมดเล่ม
มันทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาทันที น้ำตาของลูกผู้ชายที่ตลอด 20
ปีไม่เคยมีใครได้เห็น นี่ถ้าฟ้ามาเห็นเข้าเธอคงหัวเราะแย่เลย
ฮีโร่ ที่เธอบอกว่าเก่งนักหนา แต่กลับต้องมาร้องไห้เพียงเพราะไดอะรี่ที่เธอเขียนสำหรับเขา
ถึงอย่างไรชีวิตผมก็ได้ทำเพื่อฟ้ามา จนถึงที่สุดแล้ว สำหรับบอร์ดีการ์ด
คนนี้ก็ต้องหมดหน้าที่ซักที มันเป็นหน้าที่ของชัยแล้วที่จะดูแลเธอต่อไป
ผมหยิบของบางอย่างที่ผมเก็บมาหลายปี แหวน แหวนที่ผมทุ่มเททำขึ้นสำหรับฟ้า
แต่ผมก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะให้เธอได้เห็นมัน ผมเคยคิดว่าจะเก็บไว้ให้หญิงอื่น
แต่ถึงวันนี้ผมก็รู้แล้วว่าไม่มีใครเหมาะกับมันเท่ากับเธออีกแล้ว
เธอคือรักแรกและจะเป็นรักครั้งสุดท้ายสำหรับผม ผมปล่อยแหวนจากมือทันที
มันค่อยๆหล่นลงไปเบื้องล่าง และจมหายไปในแม่น้ำเจ้าพระยาตลอดกาล
ใกล้จะถึงเวลาที่เครื่องกำลังจะออกแล้วผมเช็ดน้ำตาแล้วเดินลงไปตามทางเรื่อยๆ
ที่ที่ครั้งหนึ่ง เธอจะขี่หลังผม และไม่ยอมลงเลย จนถึงบ้านเธอ
ต่อจากนี้ในใจผมจะมีเพียงความทรงจำเกี่ยวกับเธอและไม่มีวันจางหายตลอดกาล
ภูมิใจที่ได้ทำอะไรให้ เต็มใจแม้ใครจะว่าเพ้อเจ้อ
ดีใจที่ได้คอยห่วงใยใส่ใจเธอ สุขใจเสมอและจะมีเพียงเธอ..ตลอดไป
ผมอยู่บนเครื่องเที่ยวที่จะไป ปารีส ท้องฟ้าบนนี้ช่างสวยจริงจริง
ผมกำลังจะได้เป็นหนึ่งในดีไซน์เนอร์ของไทย ที่กรุงปารีส ขอให้ไปประจำ
ที่นั่น ต่อจากนี้งานของผมทุกชิ้นจะมีเพียง.....ทิวลิปส์.....ท้องฟ้า....และ....แสงดาว
23 พฤศจิกายน 2546 13:37 น.
yacoolmi
หลังจากวันนั้นผมก็หายไปจากชีวิตของฟ้า เธอโทรมาหาผม สายแล้วสายเล่า
แต่ผมไม่รับและก็เปลี่ยนเบอร์ไปในที่สุด ผมคอยเฝ้าดูฟ้าอยู่ห่างๆ
เธอยังไม่แต่งงานกับชัย เธอยังคอยคำสารภาพจากผมอยู่ เธอรอผมถึง 2 ปี
จนในที่สุดพ่อของฟ้าก็ยกฟ้าให้กับชัย เธอคงจะลืมผมได้สักที
ข่าวคราวการแต่งงานของ รุ่งฟ้า กับ ชัยวัตร
ดังไปทั่วตามหน้าหนังสือพิมพ์ นิตยสาร รวมไปถึงสื่อทุกแขนง
ผมเฝ้าดูความสำเร็จของฟ้าอยู่โดยที่เธอไม่รู้ตัว
ตอนนี้เธอมีทุ่งทิวลิปส์อย่างที่เธอเคยฝันแล้ว
บ้านของเธอก็เป็นคฤหาสถ์หลังใหญ่
ที่ด้านบนสุดเป็นชั้นลอยเป็นหอสำหรับดูดาว
มีกล้องดูดาวเกือบทุกชนิด คงทำให้เธอมีความสุขกับการดูดาว
มากกว่าการมา ทนยืนดูดาวบนสะพานเก่าเก่า กับคนเดินดินเช่นผม
ตอนนี้ไอ้ชัยก็ได้เป็นนักการเมืองเจริญรอยตามพ่อ
ซึ่งมันก็เป็นนักการเมืองที่ขาวสะอาดไม่เคยโกงกิน
เป็นที่ชื่นชอบของประชาชน
ผมเฝ้าวนเวียนอยู่รอบตัวฟ้าโดยที่เธอไม่เห็นมา 5 ปีเต็มแล้ว ทุก
วาเลนไทน์ ผมจะนำทิวลิปส์ สีขาวที่เธอชอบไปปักไว้รั้วหน้าบ้านเธอ
ทุกครั้งที่เธอได้มัน เธอจะออกตามหาเจ้าของดอกไม้ทุกครั้ง
แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่เธอจะได้เห็นผม 5 ปีที่ผ่านมานี้ ผมได้สร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาอย่างเงียบเงียบ
ผมกลายเป็น ดีไซเนอร์ ชื่อดัง ผมมักจะไม่ใช้ชื่อจริงในการทำงาน
คนที่มาติดต่องานกับผมจะรู้จักผมในชื่อ ทิวลิปส์
ส่วนใหญ่เขามักจะไม่ค่อยได้เห็นหน้าผม เพราะผมชอบที่จะทำตัวลึกลับ
ตอนนี้ผมกำลังได้รับงานใหญ่ที่ ปารีส หน่วยงานที่นั่นเขาขอให้ผมไปเป็น
ดีไซเนอร์ประจำที่นั่น เขาติดต่อผมมานานแล้ว แต่ผมยังไม่เคยคิดที่จะไป
ผมอยากที่จะรอดูให้แน่ใจว่าฟ้าเธอจะมีความสุข และตอนนี้เวลามันก็ผ่านมา 5 ปีแล้ว
มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องวางมือสักที ผมตัดสินใจที่จะไปอยู่ที่ปารีส
และจะโอนสัญชาติเป็นคนที่นั่น และจะไม่กลับมาอีก คืนนี้เครื่องของผมก็จะออกแล้ว
วันนี้ผมเลยตัดสินใจที่จะเอาทิวลิปส์ดอกสุดท้ายไปวางไว้หน้าบ้านเธอ
มันเป็นทิวลิปส์ดอกสุดท้ายแล้วที่จะให้ฟ้า
...หลังจากที่ผมวางทิวลิปส์ไว้...
ผมก็ค่อยๆเดินจากไป แต่ฟ้าเธออยู่ข้างในบ้านและก็เห็นผมเข้าพอดี
เธอรีบวิ่งตามผมออกมาทันที ผมเร่งฝีเท้าเดินหลบเธอเข้าไปในสวนสาธารณะ
ผมคิดว่าเธอคงไม่เห็นผมแล้ว
ขณะที่ผมกำลังจะเดินต่อก็มีมือเข้ามากอดผมจากทางด้านหลังความรู้สึกอย่างนี้ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร
ผมไม่เคยลืมความรู้สึกอบอุ่นที่เธอเคยกอดผมได้เลย
ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้และซบหน้าลงบนแผ่นหลังของผมน้ำตาของเธอนองหลังผมไปหมด
ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน ผมจึงค่อยๆหันหน้าไปหาเธอ
ผมใช้มือเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธออย่างเบามือ
แก้มของเธอยังคงเป็นสีชมพูเหมือนเดิม ดูเธอยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลงเลย เมื่อ
15 ปีที่ผมเคยเห็นเธอ ครั้งแรกเป็นอย่างไรเดี๋ยวนี้ก็ยังเหมือนเดิม
แววตายังคงใสเป็นประกาย ซึ่งต่างจากผมที่นับวันดูจะแก่ลงไปทุกขณะ
เธอยื่นมือมาจับมือผมที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วก็พูดอย่างสะอื้น
แบ๊งค์! แบ๊งค์หายไปไหนมา ทำไมคืนนั้นแบ๊งค์ไม่มา
ผมไม่ตอบเธอยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ฟ้าตามหาแบ๊งค์ทุกวันเลยรู้มั๊ย
ฟ้ารอแบ๊งค์ จนที่สุด พ่อฟ้าก็ให้ฟ้าแต่งกับชัย
หลายต่อหลายคำถามที่เธอถามผมแต่ผมก็ไม่ตอบ เอาแต่ยืนนิ่ง
เธอหยิบของบางอย่างยื่นให้ผม แบ๊งค์.ฟ้าให้ ไดอะรี่ที่ฟ้าสัญญาว่าจะให้แบ๊งค์ไง แต่ถึงวันนี้มันก็ยังไม่สมบูร์นะ
ผมหยิบมาจากมือเธอ ไดอะรี่ที่ผมอยากจะดูว่าข้างในมันคืออะไรมาตั้ง 15 ปี
แต่เธอก็มักจะบอกว่ารอให้เสร็จสมบูรณ์ก่อน แต่จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่สมบูรณ์อีกหรือ
เธอร้องไห้แบบไม่พูดอะไรเลยอยู่นาน
แล้วเธอก็ถามผม ที่ทุกทุกครั้งที่เธอถามเธอมักจะถามแบบอ้อมค้อม
แต่คราวนี้เธอถามตรงตรงเลย แบ๊งค์แบ๊งค์ รักฟ้าบ้างหรือเปล่า
ถ้าหากทุกครั้งที่เธอเคยถามผม เธอถามตรงเช่นนี้
ผมคงให้คำตอบเธอแบบไม่หยุดคิดสักนิดตั้งแต่ 15 ปีที่แล้ว..
ผมเงียบไปในขณะที่ใบไม้ใบหนึ่งค่อยๆ ร่วง ลงมาจากต้นไม้
ผมดูจนมันตกลงถึงพื้นดิน มันทำให้ผมคิดได้ว่า
อะไรบางอย่างเมื่อมันผ่านพ้นมาแล้วมันไม่มีทางที่จะหวนกลับคืนได้อีก
เหมือนดังเช่นผมที่จนวินาทีสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นเธอเช่นนี้
ผมก็ยังไม่กล้าที่จะพูดออกไป
หรือถึงผมจะกล้าพูดออกไปมันก็คงไม่มีประโยชน์
ผมยืนจ้องตาเธออยู่นาน
ฟ้า.ต่อไปนี้ฟ้าดูแลตัวเองนะแบ๊งค์คงไม่ได้เป็นฮีโร่ประจำตัวฟ้าอีกแล้วนะ
เธอรีบถามผมด้วยท่าทางตกใจ ทำไม! แบ๊งค์ แบ๊งค์จะไปไหน ปารีส
ผมเช็ดน้ำตาที่แก้มเธอเป็นครั้งสุดท้าย ..ลาก่อนนางฟ้าตัวน้อยน้อยของผม.
ผมหันหลังแล้วก็เดินจากเธอไป เธอใช้มือมาดึงแขนผมไว้
ความรู้สึกแบบนี้ผมเคยรู้สึกหลายต่อหลายครั้ง
ทุกครั้งผมจะต้องหันไปหาเธอ แต่คราวนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง
ผมค่อยๆแกะนิ้วเธอที่จับที่แขนผมแล้วก็เดินอย่างไม่เหลียวหลัง
ผมได้ยินเพียงเสียงเธอร้องสะอื้นจากข้างหลัง
แบ๊งค์!.ไม่มีที่ไหนที่ดาวจะสวยเหมือนบนสะพานนั่น ไม่มีใครทำให้ฟ้ารู้สึกมีความสุขเหมือนกับแบ๊งค์ ไม่มีทิวลิปส์ดอกไหนเหมือนที่แบ๊งค์ให้
ฟ้า.. ฟ้ารัก.
ประโยคสุดท้ายเธอพูดว่าอะไรผมก็ได้ยินไม่ชัดเพราะผมอยู่ห่างจากเธอมากแล้ว
ผมรู้สึกแต่เพียงว่าเธอกำลังยืนมองผมเดินจากไป จนลับตา
23 พฤศจิกายน 2546 13:37 น.
yacoolmi
วันรับปริญญาก็มาถึงหลังจากที่พิธีทุกอย่างเสร็จสิ้น
ผมเดินตรงเข้าไปหาฟ้า ยืนข้างๆเธอแล้วพูดแบบไม่กล้าที่จะสบตาเธอ
ฟ้าคืนนี้ไปดูดาวด้วยกันนะแบ๊งค์มีบางอย่างอยากจะบอก
เธอรีบมายืนข้างหน้าผมทันที ท่าทางฟ้าดีใจมาก
ผมไม่เคยเห็นเธอดีใจเท่านี้มาก่อน แบ๊งค์อยากจะบอกอะไร!
ฟ้าเธออยากจะรู้มากเลยเธอตื่นเต้นอยากจะรู้ให้ได้เอาซะตอนนั้น
ผมจับมือเธอมาประกบไว้ เอาไว้คืนนี้ฟ้าจะได้รู้สิ่งที่อยู่ในใจแบ๊งค์
ตลอด 10 ปี เธอจ้องตาผม สัญญาแล้วนะถ้าไม่มาเค้าโกรธด้วยหละ
พูดจบผมก็เดินจากไป เธอตะโกน แบ๊งค์! ฟ้าจะรอนะ
ผมกลับถึงบ้านผมก็หยิบของชิ้นหนึ่งที่ผมซ่อนไว้อย่างดี
มันถูกเก็บในกล่องอย่างมิดชิด ผมหยิบสิ่งของชิ้นนั้นออกมา มันคือ แหวน
แหวน รูปดอกทิวลิปส์ ผมได้ทุ่มเทออกแบบอย่างเต็มที่มันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฟ้าเพียงคนเดียว
ผมหยิบแหวนนั้นมาแนบไว้กับอกแล้วผมก็เผลอหลับไป
ผมตื่นอีกทีเวลามันปาเข้าไป 4 ทุ่ม ผมลุกขึ้นแล้วรีบออกจากบ้านทันที นี่ผมช้ามากเลย!!
พอผมไปถึงผมรีบวิ่งทันทีผมดีใจมากที่เธอยังรอผมอยู่เธอยืนรอผมอยู่กลางสะพาน
ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาเธออย่างใจเย็นคืนนี้ผมจะกล้าพูดกับเธออย่างเต็มปากเสียที
ผมเดินเข้าไป แต่ผมก็เห็นชายคนหนึ่ง เดินมาจากอีกฟากหนึ่งของสะพาน
ไอ้ชัย ดูเหมือนมันจะเดินถึงตัวฟ้าก่อนผมประมาณ 10 วินาทีเท่านั้นเอง
ตอนนั้นผมก็ใกล้จะถึงตัวฟ้ามากแล้ว ผมจึงรีบหลบเข้าหลังเสาทันที
ตอนนั้นไฟบนสะพานมืดมากเขาทั้ง 2 เลยมองไม่เห็นผม
ผมแอบดูชัยคุยกับฟ้าอยู่นานมากจนในที่สุดชัยมันเอาสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อของมัน
เป็นกล่องสีแดงเล็กๆ มันเปิดกล่องออกแล้วหยิบของข้างในนั้นยื่นให้ฟ้า
มันคือแหวน แหวนเพชรหลายกระหลัดเลยทีเดียว
เธอไม่รับแหวนนั่นเธอยังคงยืนรอที่จะฟังคำสารภาพของผมอยู่
เธอรอชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ในที่สุดเธอก็รับแหวนจากไอ้ชัย
ฟ้าเธอร้องไห้และก็กอดไอ้ชัย แล้วผมก็รู้ทันทีเลยว่าโอกาสของผมมันหมดลงแล้ว
นี่ผมคงมาช้าไป ผมไม่ได้ช้าแค่ 10 วินาที หรือ 10 นาที แต่ผมช้าไป 10 ปี
ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา ฟ้าเธอเฝ้าถามผมครั้งแล้วครั้งเล่าว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ
แต่ผมกลับไม่เคยตอบ ผมปล่อยให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆ
จนถึงวันนี้โอกาสครั้งสุดท้ายของผมมันได้หลุดมือไปแล้ว
แต่ถึงผมจะไม่ได้เคียงคู่กับเธอ แต่เธอก็ได้คนที่ดีอย่างชัยเคียงข้าง
มันเป็นคนดีและก็เพรียบพร้อมทุกอย่าง ที่สำคัญมันรักฟ้ามาก
มันรักฟ้าไม่น้อยกว่าผม ผมควรที่จะปล่อยให้ฟ้าได้พบกับสิ่งที่ดีที่สุด
ผมเชื่อว่าชัยมันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี
แต่ถ้าวันใดที่มันทำให้ฟ้าต้องเสียใจ
ผมจะกลับมา และทวงของของผมคืน
22 พฤศจิกายน 2546 14:03 น.
yacoolmi
ย่างเข้าปี 3 ของมหาลัยแล้ว ผมมีเพื่อนต่างคณะคนหนึ่ง
มันเรียนนิติศาสตร์
เกี่ยวกับกฎหมาย มันชื่อชัย พ่อของมันเป็นนักการเมืองชื่อดัง
ถึงมันจะรู้ว่าตัวเองเส้นใหญ่แค่ไหนแต่มันกลับไม่เคยข่มเหงคนอื่น
ตรงกันข้ามมันกลับเป็นคนที่นิสัยดี ชอบที่จะช่วยเหลือผู้อื่น
หน้าตาก็หล่อเอาการเลยทีเดียว ไอ้ชัยมันแอบรักฟ้ามานานแล้ว
มันเคยถามผมหลายครั้งว่าผมคิดยังไงกับฟ้าแต่ผมก็ตอบว่าแค่เพื่อน
ผมเห็นว่าชัยมันเป็นคนดีและด้วยการที่มันอ้อนผมเช้าเย็นนั่นหละ
จนในที่สุดผมก็พามันไปแนะนำให้ฟ้ารู้จัก แต่จากที่ผมดู
ฟ้าก็รู้สึกเฉยเฉยกับมันเหมือนกับรายอื่นๆนั่นหละ
ถึงมันจะหล่อจะรวยแค่ไหนก็เหอะ.
เวลาว่างๆไอ้ชัยมันก็ชอบมาถามผมเกี่ยวกับตัวฟ้า
ซึ่งมันก็รู้ดีว่าหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับฟ้าผมดูจะรู้ดีกว่าทุกคน
มันค่อยๆทำอย่างที่ฟ้าชอบทุกวัน ทุกวัน มันตามจีบฟ้าอยู่เป็นปี
จนในที่สุดฟ้าก็เริ่มรู้สึกว่าชัยมันเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง
เวลาที่เธอไปไหนชัยมันก็จะตามติด
ผมเริ่มรู้สึกว่าไอ้ชัยมันกำลังเป็นผมในอีกตัวตนหนึ่ง
แต่ในตัวตนของมันดูจะเพรียบพร้อมไปกว่าตัวของผมไปซะทุกเรื่อง
ผมจึงเริ่มที่จะถอยห่างเปิดช่องว่างให้เขาทั้งสองมากขึ้นทุกวัน
หลายคนที่เห็นชัยกับฟ้าต่างก็คิดเหมือนเหมือนกันว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน
ผู้หญิงหลายหลายคน ชอบไอ้ชัยแต่มันไม่เคยสนใจใครเลย นอกจาก.ฟ้า
แล้วเราก็ใกล้เข้ามาถึง วาระสุดท้ายของการเรียนแล้ว
วันรับปริญญาใกล้เข้ามาทุกขณะ
ผมกำลังคิดที่จะตอบคำถามของฟ้าที่เธอเฝ้าถามผมตลอด 10 ปีที่ผ่านมา
ผมได้แอบ ออกแบบแหวนออกมาวงหนึ่งแหวนวงนี้ผมใช้เวลาอยู่หลายเดือนในการทุ่มเทที่จะทำ
เกลียวของแหวนเป็นก้านทิวลิปส์ ส่วนหัวแหวนก็เป็นดอกทิวลิปส์
ผมใช้เงินที่ผมเก็บหอมรอมริบมาตลอดหลายปีทำแหวนนี้ขึ้นมา
ถึงค่าของมันจะน้อยมาก เมื่อเทียบกับเพชร
แต่ในด้านจิตใจแล้วผมรับรองว่าฟ้าเธอต้องชอบมันมากเลยทีเดียว
ผมจะมอบแหวนนี้ให้เธอในวันรับปริญญาแล้วผมจะสารภาพในสิ่งที่ผมไม่กล้าพูดมาตลอด
10 ปี คำว่า ผมรักเธอ
20 พฤศจิกายน 2546 23:10 น.
yacoolmi
..แต่พอเราขึ้นปี 2 ทุกอย่างมันก็เริ่มที่จะเปลี่ยนไป
มีผู้ชายที่พร้อมไปซะทุกอย่างทั้งเรื่องหน้าตาและฐานะ
หลายต่อหลายคนต่างมารุมชอบเธอ ดูผมจะเทียบกับใครเขาไม่ได้เลย
ตอนนี้ฟ้าเธอเป็นดาวของมหาลัยเลยก็ว่าได้ เธอไม่ใช่ฟ้าที่เพื่อนๆ
ชอบหาว่าเรียนอ่อน ชอบมาสาย อีกต่อไปแล้ว
ดูเหมือนความบกพร่องที่เธอเคยมี
มันถูกความสวยและความสามารถในด้านอื่นของเธอทดแทนไปหมดเลย
เธอเป็นเชียร์หลีดเดอร์ของมหาลัยที่เด่นกว่าคนอื่นๆ
เธอเข้าร่วมในหลายหลายกิจกรรมของโรงเรียน
หรือจะเป็นการประกวดด้านความสวยความงามต่างๆ ดูเหมือนฟ้าเธอจะกวาดเรียบเลย
แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่ฟ้าเธอจะลืมผม จิตใจเธอข้างในยังเหมือนเดิมทุกประการ
จะเปลี่ยนไปก็แต่สภาพแวดล้อมรอบตัวเธอที่มันทำให้ผมดูจะไม่เหมาะกับฟ้า
ลงไปทุกขณะ เดี๋ยวนี้เวลาที่ผมไปไหนกับเธอมักจะมีคนมองตลอด
ผมเริ่มรู้สึกว่าผมห่างเธอไปเรื่อยๆ เหมือนเรือที่ถูกปล่อยลอยเคว้งคว้าง
ซึ่งนับวันลมฝนจะทำให้มันห่างออกจากผืนดินเข้าทุกขณะ
เมื่อก่อนผมเคยคิดเสมอว่า เธอเป็นนางฟ้า. ที่ผมต้องคอยช่วยเหลือเสมอตอนนี้มันก็ยิ่งไกลลับตา
เปลี่ยนเป็นคำว่า ดอกฟ้ากับหมาวัดดูจะเหมาะกว่า
เมื่อก่อนที่ผมคอยช่วยเธอไปซะทุกเรื่อง
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเริ่มหมดความสำคัญแล้ว
ผู้คนรอบตัวฟ้าต่างช่วยเหลือดูแลเธอยิ่งกว่าไข่ในหินซะอีก
จึงทำให้ผมพยายามปลีกตัวออกจากเธอ
เวลาเดินกับเธอผมก็พยายามรักษาระยะไว้
หลายอย่างในตัวผมมันเปลี่ยนไป จนทำให้ฟ้าเธอผิดสังเกต
ยิ่งผมหนีเธอเธอก็ยิ่งตามติดผมเข้าไปใหญ่ เหมือนกำลังประชดผม
ฟ้าเธอช่างไม่เข้าใจอะไรเอาซะเลยว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว
เธอยังเอาแต่เป็นเด็กไม่รู้จักโต หลายครั้งที่เธอถามผมว่าผมเป็นอะไรไป
แต่ผมก็มักตอบเธอไปว่าไม่มีอะไรทุกอย่างยังเหมือนเดิม
เดี๋ยวนี้เวลาที่เธอชวนผมไปดูดาวผมก็มักบ่ายเบี่ยงไป
บอกว่าไม่ว่างบ้าง ติดธุระบ้าง
เมื่อก่อนการที่มาโรงเรียนแล้วได้เห็นหน้าเธอมันทำให้ผมมีความสุขแต่เดี๋ยวนี้มันกลับทำให้ผมปวดร้าวเมื่อรู้ว่า
ระหว่างเราช่องว่างมันมากขึ้นทุกที ความเหงาความอ้างว้างมันเริ่มก้าวเข้ามาในใจผม
วันนี้หลังจากที่เลิกเรียนผมกำลังเดินกลับบ้าน
ผมแอบกลับคนเดียวโดยไม่บอกฟ้า ผมเดินเตะกระป๋องโค้กมาตามทางแบบสุดเซ็ง
ผมเตะกระป๋องไปข้างข้างทางที่รถวิ่ง รถเก๋ง BMW
ขับผ่านมาอย่างช้าๆแล้วเหยียบ กระป๋องโค้กของผมซะแบนเลย ผมยิ้มในความแม่นของล้อรถ
ผมมองไปที่คนขับอย่างผ่านผ่าน แต่คนที่นั่งข้างนี่สิคือฟ้า
เธอเห็นผมกำลังเดินเข้าพอดี ผมจึงรีบหลบสายตาที่เธอมองทำเป็นมองไม่เห็นเธอ
ผมก้มหน้าแล้วเดินต่อไป ผมคิดว่าดีแล้วหละ ผู้หญิงน่ารักอย่างฟ้าไม่ควรที่จะมานั่งรถเมล์
ผมเดินไปอย่างใจลอยจนถึงป้ายรถเมล์ ตลอดหลายปีมานี้ผมนั่งรถไปส่งฟ้าทุกวัน
ต่อจากนี้ผมคงไม่ต้องทำเช่นนั้นอีกแล้ว ผมจะนั่งรถกลับบ้านของผมเลยซักที
ไม่ต้องนั่งไปแถวบางเขนเหมือนเช่นทุกวัน
รถเมล์จอดเทียบผมก้าวจะไปขึ้น ทันทีที่ผมก้าวก็มีมือมาดึงแขนผมไว้
พอผมหันไปก็เห็นฟ้า เอ๊ะ.เอ๋ทำไมขึ้นรถผิดสายเอ่ยคันนี้ไม่ได้ไปบางเขนนะ
เธอพูดจบก็ดึงแขนผมไปขึ้นรถคันต่อไปที่จะไปบ้านเธอ
ระหว่างทางฟ้าเธอก็หันมาคุยกับผม แบ๊งค์ ที่จริงบ้านแบ๊งค์ไม่ได้อยู่บางเขนใช่มั๊ย..หลายปีมาเนี่ยที่ต้องขึ้นคันนี้.ตัวเองอยากมาส่งเค้าใช่มั๊ยใช่มั๊ย.. ผมไม่ตอบเธอแต่ยักคิ้วแทน
นั่น..แน่! คิดอะไรอยู่นะ..ตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้ ปี2 แล้ว ก็ตั้ง 8
ปีเชียวนะบอกมาเหอะเค้าไม่ว่าหลอก ผมยิ้มให้เธอแต่ก็ไม่ตอบ
ทำไมนะทั้งที่ผมอยากบอกเธอใจแทบขาดว่าผมรักเธอ
รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แต่ปากของผมมันกลับไม่กล้าพูดออกไป ผมนั่งเงียบอยู่พักแล้วก็ถามเธอ
ฟ้า เมื่อตะกี๊ มีคนขับรถไปส่งไม่ใช่เหรอทำไมลงมาซะหละ
เธอยิ้มแล้วพูดหวานๆ อ้าว!ก็เค้านึกว่าตัวเองกลับไปแล้วหนิ เพื่อนก็เลยมาส่ง
แต่พอเห็นแบ๊งค์เดินอยู่ริมถนนก็เลยรีบลงมาหานี่ไง ทำไมหึงใช่มั๊ย
คราวหน้าจะไม่กลับกับใครอีกแล้วจะรอให้แบ๊งค์ไปส่งคนเดียว.แบ๊งค์เนี่ยขับรถนิ่มจะตาย
ผมหัวเราะที่เธอบอกว่าผมขับรถไปส่งเธอ รถแบ๊งค์! ไหนหละรถแบ๊งค์
เธอหัวเราะ อ้าว! ก็นั่งอยู่เนี่ยไง แบ๊งค์ก็ส่งฟ้าทุกวัน ทุกวัน
มาตั้ง8ปีแล้ว ผมหัวเราะที่เธอพูด เธอชอบที่จะหาอะไรมาพูดให้ผมขำอยู่เสมอ
ทุกครั้งที่เธอพูดมันทำให้ผมมีความสุข หลังจากที่ผมส่งเธอถึงบ้านผมไม่รู้จะไปไหนต่อ
ผมยังไม่อยากกลับบ้านผมเลยนั่งรถไปสะพานคนเดียว
ทุกครั้งที่ผมมาฟ้าจะมาด้วยแต่วันนี้ผมมาคนเดียวรู้สึกหวิวใจยังไงบอกไม่ถูก
ท้องฟ้าวันนี้ดูโปร่งมากดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด
นี่ถ้าฟ้าเธอได้เห็นเธอคงจะชอบมาก
ผมยืนดูจนเพลิน แล้วก็มีมือมาปิดตาผม ทายซิ! ใครเอ่ย ผมหัวเราะ
ผมรู้ทันทีเลยว่าเป็นฟ้า ผมหันไปหาเธอ เธอโกรธเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้ม
นึกแล้วเชียวว่าต้องแอบมาดูคนเดียว..แบ๊งค์เนี่ย! ไม่ชวนฟ้าบ้างเลยนะ
เธอพูดจบก็ยื่นไอศกรีมให้ผม แล้วเธอก็แหงนหน้ามองดาวบนท้องฟ้า
ดูเธอจะชอบมันมาก ผมแอบมองใบหน้าเธอ ผมมองอยู่นานโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เธอหันมาหาผม วันนี้ดาวสวยดีเนอะ ว่ามั๊ยแบ๊งค์ ผมตอบเธอเบาๆไม่คิดว่าเธอจะได้ยิน
ฟ้าดูสวยกว่าดาวบนนั้นอีกเธอยิ้มเหมือนจะได้ยินฮะ!
แบ๊งค์พูดว่าอะไรนะ
อ้อ เปล่าหลอก ผมเห็นไดอะรี่เล่มเดิมของเธออีกแล้ว ฟ้า นี่มันก็ปี2
แล้วนะ แบ๊งค์อ่านไดอะรี่ของฟ้าได้หรือยัง เธอหันมา
ใกล้แล้วหละแบ๊งค์มันใกล้จะสมบูรณ์แล้วขาดก็แต่
เธออ้ำอึ้งไปพักแล้วก็หยุดพูดไป
ประโยคสุดท้ายเธออยากจะพูดว่าอะไรนะดูท่าทางมันคงสำคัญมาก..
ผมว่ามันดึกมากแล้วเลยชวนฟ้าเธอกลับ ผมออกเดิน เธอดึงแขนผมไว้ทันที
แบ๊งค์.ฟ้าอยากขี่หลัง
เธอพูดจบก็กระโดดขึ้นหลังผมมันเหมือนสมัยก่อนไม่มีผิดเธอยังคงชอบที่จะขี่หลังผมเหมือนเดิม
แต่ที่มันจะเปลี่ยนไปซักหน่อยก็เห็นจะเป็นหน้าอกของฟ้าที่มันต่างจากเมื่อก่อนไกลกันลิบเลย
ผมหันไปยิ้มให้เธอ อะไร!!..คิดอะไร..ห้ามลามกเดินต่อไปเร็วๆ
เธอคงรู้ว่าผมกำลังคิดถึงสรีระของตัวเธอที่มันเปลี่ยนไปมาก
เดี๋ยวนี้เธอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว
นี่ถ้าใครเห็นเธอขี่หลังผมแบบนี้คงอิจฉาน่าดู
หลายหลายอย่างในวันนี้ทำให้ผมได้รู้ว่าฟ้าเธอยังคงนิสัยเหมือนเดิม
เมื่อก่อนเคยเป็นไงเดี๋ยวนี้ก็เป็นงั้น
หน้าส่วนตัว
669
