16 พฤศจิกายน 2546 10:35 น.
yacoolmi
คนกำลังรุมต่อว่าเธอแบบที่ไม่ปล่อยให้เธอพูดเลย ผมลุกขึ้นทันที
หยิบไม้เบสบอลที่วางอยู่หลังห้องแล้วเดินไปยังที่มาของเสียง
เพื่อนผมที่นั่งด้วยกันมันก็ตามมาทันที มีอะไรว่ะ แบ๊งค์!
ตามกูมา ผมพูดพร้อมกับเร่งฝีเท้า พอผมเดินไปถึงจุดเกิดเหตุ
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดฟ้ากำลังยืนอยู่ท่ามกลาง รุ่นพี่ 5 คนที่กำลัง
ด่าเธอด้วยเรื่องที่ผมคอยช่วยเธอมาหลายต่อหลายครั้ง
ก็รุ่นพี่ไอ้ที่เป็นหัวโจกมันแอบชอบฟ้า แต่ฟ้าไม่สนใจมัน
เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกับฟ้ากี่ครั้งผมนับแทบไม่ไหว
ก็ฟ้าเป็นคนสวยนี่ครับก็ต้องมีคนรุมชอบเธอเป็นธรรมดา
แต่ทุกครั้งที่มีคนบอกรักเธอ เธอก็มักจะปฏิเสธทุกครั้งไป
ผมปล่อยให้มันด่าฟ้าต่อไปโดยที่ผมยังไม่ผลีผลามเข้าไป
ผมยืนดูอย่างไม่พูดไม่จากับพวกเพื่อนผม
แล้วการเถียงกันมันก็เริ่มที่จะรุนแรงขึ้น
รุ่นพี่คนหนึ่งมันกระชากกระเป๋าฟ้าแล้วก็ผลักเธอล้มลงกับพื้น
ผมฟิตร่างกายเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็เรียกไอ้ที่มันผลักฟ้า พอมันหันมา
ไม้เบสบอลในมือผมก็ถูกขว้างออกไปอย่างเต็มแรงไม้หมุน360องศา ประมาณ 4 รอบ
แล้วก็ถึงปากมันพอดีไม้กระแทกปากมัน มันกระเด็นเลยทีเดียว มันลุกขึ้นมา
แล้วใช้มือจับดูปริมาณเลือดของตัวเองเลือดมันไหลนองไปหมด
มันเดินตรงมาที่ผม ผมรู้ดีว่าการชกกันในแบบนี้ ผู้ที่ลงมือก่อนจะได้เปรียบ
ผมไม่รอช้ายิงหมัดขวาอย่างไม่ยั้ง คราวนี้มันสลบยาวเลย
เพื่อนมันที่เหลือก็ตรงเข้ามากะจะอัดผมเต็มที่ เพื่อนผมที่มาด้วยกัน
จึงวิ่งเข้าตะลุมบอลกัน เก้าอี้ โต๊ะบริเวณนั้นถูกนำมาใช้เป็นอาวุธ
ข้าวของในห้องกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ผลสุดท้ายรุ่นพี่ทั้ง 5
ก็สลบคาตีนพวกผม สภาพผมแต่ละคนในตอนนั้นก็สะบักสะบอมเอาการเหมือนกัน
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ผมเก็บกระเป๋าฟ้าที่วางอยู่กับพื้นยื่นให้เธอ
ฟ้า กลับบ้านกันเถอะ ผมกับฟ้าก็เดินกลับบ้านโดยที่เธอไม่พูดจาสักคำเอาแต่มองหน้าผม
แต่ถึงผมจะสะบักสะบอมแค่ไหนแต่ผมก็ยังจะไปส่งฟ้าเหมือนเดิม
เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอเช็ดเลือดให้ผม จนผ้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเลย
เรายืนรอรถอยู่นานมาก เวลาก็เริ่มจะมืดแล้ว จนรถมา ผมเดินจะไปขึ้น
แต่ฟ้าเธอดึงผมไว้ แบ๊งค์อย่าพึ่งกลับไปดูดาวเป็นเพื่อนฟ้าหน่อย
ผมก็นึกตลกเหมือนกันทำไมเธอถึงอยากจะดูดาวนะ
เธอพาผมขึ้นรถคันใหม่ไปกับเธอ จนท้องฟ้ามืด ก็มาถึงที่ดูดาวที่เธอว่า ที่นี่เหรอฟ้า
ที่ว่าจะพาแบ๊งค์มาดูดาว เธอพยักหน้า ใช่! ที่นี่หละ
ฟ้าไม่เคยชวนใครมาเลยนะ แบ๊งค์เป็นผู้ชายคนแรกที่ฟ้าพามาเลยหละ
ผมมองที่ ที่เธอว่าดูดาวที่นี่
มันสวย แล้วผมก็หัวเราะ ก็ที่นี่มันสะพานแขวนชัดชัด
มันจะสวยกว่าที่อื่นตรงไหน
แต่ผมก็ไม่พูดอะไรปล่อยให้เธอเดินจูงมือผมแล้วก็เดินเพื่อจะขึ้นไปบนสะพานที่ว่า
เธอแวะซื้อไอศกรีมรสสตอเบอรี่ 2 อัน แล้วก็เดินต่อ
ข้างบนนี้มันเป็นสะพานแขวนที่รถวิ่งได้ 4 เลน
แต่ไม่ค่อยจะมีรถวิ่งเท่าไหร่
เพราะเส้นทางนี้มันทำให้เสียเวลามาก
คนจึงมักจะใช้เส้นทางอื่นจะมีก็แต่รถที่จะวิ่งไปฝั่งธนบุรี
สะพานนี้มันจึงดูเงียบเชียบ
ขอบสะพานเป็นทางเท้าสำหรับคนเดินที่ทั้งสะพานดูเหมือนจะมีแค่ผมกับฟ้าเท่านั้นที่กำลังเดินอยู่
เธอพาผมเดินไปจนถึงกลางสะพานแล้วเธอก็หยุดเดิน
เธอมองลงไปตามชุมชนที่มีแสงไฟระยิบระยับ
และก็มองตามถนนที่เรียบฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาไปจนสุดลูกหูลูกตา
เธอมองขึ้นไปข้างบนเพื่อจะดูดาวบนท้องฟ้า อย่างที่เธอพูดจริงครับ
บนนี้ทุกอย่างมันดูสวยไปหมด เธอมองดาวพร้อมกับกินไอศกรีม
ผมแอบมองใบหน้าเธอตาไม่กระพริบเลย เธอทำไมถึงน่ารักอย่างนี้นะ
ไม่ว่าจะเรื่องหน้าตา หรือจะนิสัย เธอก็ดูดีไปหมด
เธอยังสวยเหมือนที่ผมเห็นครั้งแรกไม่มีผิด แต่ตอนนี้เธอดูจะสวยกว่าเดิม
เธอเริ่มที่จะเป็นสาวเต็มตัวแล้ว
แววตาที่กลมโตและเป็นประกายของเธอมันช่างสวยจับใจจริงจริง
เธอหันมายิ้มให้ผม
แบ๊งค์ ที่นี่สวยมั๊ย..ฟ้าชอบมาบ่อยๆ ผมพยักหน้า อื้ม ก็สวยดีหนิ
แล้วปกติฟ้ามากับใครหละ
ก็มาคนเดียวหนะสิถามได้ จะให้ฟ้ามากับใครหละจ๊ะ
ผมมองตาเธอแล้วพูด ทำไมฟ้าต้องมาคนเดียวด้วยหละ. แค่ฟ้าออกปากชวน
ผู้ชายทั้งโรงเรียนก็พามากันเป็นแถบแล้ว มีคนเขาชอบฟ้าเยอะจะตาย
เธอยิ้ม
ผู้ชายที่ว่าเนี่ยรวมถึงแบ๊งค์ด้วยหรือเปล่าหละ
ผมไม่ตอบเธอแล้วเงียบไป เธอใช้มือมาจับแผลที่อยู่แก้มผม
เจ็บมั๊ยแผลนี่
ผมส่ายหน้า ก็ ไม่เท่าไหร่
เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมออกมาเช็ดให้ผมอีก
แบ๊งค์เนี่ย ยอมเจ็บเพื่อฟ้าเสมอเลยนะ แบ๊งค์เหมือนเป็นฮีโร่
ประจำตัวฟ้าเลย
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ช่วยฟ้าเสมอเลย ว่าแต่ว่าทำไมน๊า.
แบ๊งค์ถึงชอบช่วยฟ้า
เอ๊ะ.เอ๊ะ.คิดอะไรอยู่น๊า. เธอพูดแบบอมยิ้มด้วยท่าทางน่ารัก
ผมรีบตอบไปเพราะความเขิน ก็ ก็ ฟ้าเป็นเพื่อนแบ๊งค์ไง
เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิจริงมั๊ย ผมพยายามหลบสายตาที่เธอมอง
แล้วก็ชวนเธอคุยเรื่องอื่น เราคุยกันจนดึกเธอก็ชวนผมกลับ ผมก็พยักหน้า
ฟ้า ว่าแต่ว่าเราจะกลับกันยังไง รถก็หมดแล้ว ทุกครั้งที่ฟ้ามาฟ้ากลับยังไงหละ
ฟ้ามาทุกครั้งก็เดินกลับไง!
ผมรู้สึกตลกทำไมเธอถึงต้องเหนื่อยเดินเพียงเพื่อมาดูดาวแค่นี้นะ
ผมก็เดินนำหน้าเธอ เธอเรียกผม แบ๊งค์!
แต่วันนี้ฟ้าไม่ต้องเดินกลับแล้ว
ผมหันมาทันที แล้วเราจะกลับยังไงหละฟ้า เธอยิ้มแบบเด็กเด็ก ก็
ทุกวันฟ้ามาคนเดียวฟ้าก็เดินกลับ.แต่วันนี้มีแบ๊งค์
ฟ้าก็จะขี่หลังแบ๊งค์กลับยังไงเล่า
เธอพูดจบก็กระโดดขึ้นหลังผมแบบไม่ให้ตั้งตัวเลย โธ่!
ฟ้า..ก็..ตั้งไกลนะ
เธอไม่ฟังผม แล้วเธอก็ชี้นิ้วไปข้างหน้า แล้วสั่งให้ผมเดิน
เธอชวนผมคุยตลอดทาง
การที่ผมได้ใกล้ชิดเธอขนาดนี้มันทำให้ผมไม่รู้สึกเหนื่อยแม้แต่น้อย
คืนนี้มันทำให้ผมมีความสุขมาก
หากผมหยุดเวลาได้ผมจะหยุดอยู่แค่ตอนนี้ตลอดไป
การมาโรงเรียนอาจจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับหลายคน
แต่สำหรับผมไม่เลยครับ
ผมอยากจะมาทุกวัน ทุกวัน ไม่มีวันหยุดไม่มีปิดเทอมเลยด้วยซ้ำไป
เพราะถ้าวันไหนผมไม่ได้เห็นหน้าฟ้าก็เหมือนบางอย่างในชีวิตผมมันขาดหายไป
16 พฤศจิกายน 2546 10:08 น.
yacoolmi
.ผมได้รู้จักเธอครั้งแรกก็เมื่อตอนที่ผมอยู่ชั้น ม.1
ผมก้าวเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ พวกเราต่างก็เป็นนักเรียนใหม่
หลายหลายอย่างในห้องใหม่ของผมนี้ดูมันจะน่าเบื่อซะจริงจริง
หลังจากที่เคารพธงชาติแล้วทุกคนก็เข้าชั้นเรียน
และก็เป็นธรรมดาของนักเรียนใหม่ทั้งหลายก็ต้องมีการแนะนำตัวกัน
อาจารย์ประจำชั้นของผมเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 40
ดูท่าทางอาจารย์เป็นคนใจดีมาก
อาจารย์ก็เริ่มแนะนำตัวเอง ขณะที่อาจารย์กำลังพูดอยู่
ก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา อาจารย์ค่ะ ขออนุญาตเข้าห้อง
ผมรีบหันไปยังที่มาของเสียงนั้นทันที แล้วหญิงสาวก็ก้าวเข้ามา
โอ้!แม่เจ้าโว้ย เธอช่างน่ารักอะไรอย่างนี้
ถึงดูเธอจะชอบตื่นสายไปสักหน่อย
แต่ถ้าเอามาบวกลบกับความสวยแล้ว ตื่นสายแค่นี้ผมยกให้
ความคิดผมในตอนนั้น
ทำยังไงจะได้รู้จักเธอบ้างนะเธอเดินเข้ามาแล้วก็หาเก้าอี้นั่ง
ตอนนั้นที่ข้างผมมีกระเป๋าใครก็ไม่รู้วางอยู่
คนทั้งห้องตอนนั้นก็คุยกันโดยไม่สนใจอะไรเลย
ผมเลยจับกระเป๋าไอ้ที่นั่งข้างผมโยนไปโต๊ะตัวข้างหลัง
ทั้งห้องเลยเหลือที่ว่างอยู่ที่เดียว คือที่นั่งข้างผม เธอเดินมาใกล้ๆ
ผมแล้วก็พูดอย่างอ่อนหวาน
นั่งด้วยได้มั๊ย ก็จะไม่ได้ ได้ยังไง
ก็ที่ตรงนี้ผมพึ่งจัดไว้ให้เธอโดยเฉพาะ
ผมหันหน้าไปหาเธอแล้วก็พยักหน้า
แล้วเธอก็นั่งลงฟังที่อาจารย์พูดหน้าห้อง
ขณะที่เธอกำลังจับจ้องอยู่ที่อาจารย์
แต่ผมไม่สนใจอาจารย์เลยเอาแต่ชำเรืองไปที่หน้าของเธอ
ใบหน้าของเธอช่างขาวหมดจดอะไรอย่างนี้ แก้มเป็นสีชมพูอ่อนๆ
ดวงตาของเธอกลมโตใสเป็นประกาย ผมไม่เคยเห็นดวงตาคู่ไหนสวยแบบนี้มาก่อน
ขนตาของเธองอน ยังกะตุ๊กตา ปากเรียวเล็ก
ทั่วทั้งใบหน้าของเธอมันช่างสวยจับใจอะไรเช่นนี้
ผมใจลอยมองหน้าเธอตาไม่กระพริบเลย
ผมพยายามมองไปที่ปกเสื้อของเธอเพื่อจะดูว่าเธอชื่ออะไร
เกือบจะเห็นอยู่แล้วเชียว ทันใดนั้นเธอก็หันมาหาผม เธอยิ้ม
มีอะไรหรอคะ
ผมสะดุ้งขึ้นมาทันที อ้อ ปะ ปะ ป่าวครับ
ผมตื่นเต้นไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบหนังสือในกระเป๋าขึ้นมา
ดันไปหยิบผิดหยิบเอาหนังสือโป๊ขึ้นมา
เธอเหลือบมาเห็นเข้าเลยยิ้มแกมหัวเราะ
ทีแรกผมคิดว่าเธอยิ้มให้ผม แต่พอเห็นหนังสือในมือตัวเอง
ผมตกใจเลยรีบปัดความรับผิดชอบทันที ไม่..ไม่ใช่ของผมครับ!
ไอ้ที่นั่งข้างหลังมันฝากไว้
เธอหัวเราะอย่างน่ารักก็ไม่แปลกหนิพี่ชายเค้าก็อ่าน
ผมรีบเก็บทันทีแล้วเอาหนังสืออื่นขึ้นมา ผมอายเธอแทบแย่
ผมหยิบหนังสืออื่นขึ้นมาทันที
ผมนั่งอ่านหนังสือทั้งที่จิตใจมันอยู่ที่คนข้างข้าง
ผมนั่งเงียบได้พักหนึ่งเธอก็มาสะกิดผม ผมรีบหันไปหาเธอทันที
อาจารย์ให้แนะนำตัวกับคนนั่งข้างข้างเค้าชื่อ รุ่งฟ้า เรียกว่า ฟ้า
เฉยเฉยก็ได้ แล้วตัวเองชื่ออะไร ผมนั่งพิจารณาอยู่พักหนึ่ง
อืม..คนอะไรนอกจากจะน่ารักแล้ว ชื่อก็ยังเพราะอีก รุ่งฟ้า
ผมทำไมชอบชื่อนี้จังนะ! ผมนั่งจนลืมไปเลยว่าเธอกำลังถามถึงชื่อผมอยู่
เธอสะกิดผมอีก
ชื่ออะไร บอกบ้างสิ ผมสะดุ้งอีกที อ้อ! เราชื่อ แบ๊งค์
บ้านฟ้าอยู่แถวบางเขนนู้นบ้านแบ๊งค์อยู่แถวไหนหละ
ผมตอบเธอทันทีเลยว่าอยู่แถวบางเขนเหมือนกัน
ทั้งที่ความจริงบ้านผมอยู่คนละเขตกับเธอเลย
งั้นขากลับแบ๊งค์กลับเป็นเพื่อนฟ้านะ
เธอก็ยิ้มแล้วพยักหน้าผมชอบรอยยิ้มของเธอจริงจริง
หลังจากที่ผมรู้จักเธอ
ชั่วโมงนั้นทั้งชั่วโมงผมก็คุยกับเธอไม่หยุดเลย เธอเป็นคนพูดเพราะ
และคุยสนุกมาก ผมสามารถฟังเธอได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อเลย
หลังจากคาบนั้นผมก็ตามติดฟ้าทั้งวันเลย
ชนิดที่ว่าที่นั่งข้างเธอไม่มีใครแตะต้องได้เลย
เพื่อนทั้งห้องผมยังไม่รู้จักใครเลย ผมรู้จักแต่ฟ้าคนเดียว
หลังจากเลิกเรียนเราก็กลับบ้านพร้อมกันพอรถถึงบ้านเธอ เธอก็ลงรถ
เธอชวนผมลงไปเล่นบ้านเธอ แต่ผมก็ส่ายหน้ากลัวว่าพ่อเธอจะว่า
ผมนั่งรถเลยบ้านฟ้าไปอีก 1 ป้ายรถเมล์
จากนั้นผมก็ลงมาขึ้นฝั่งตรงข้ามเพื่อตีรถกลับไปลงโรงเรียน
แล้วผมถึงขึ้นรถที่จะกลับบ้านผมจริงจริง
และดูเหมือนการนั่งรถมาส่งฟ้าแบบนี้ผมทำทุกวันจนเป็นนิสัยเลยก็ว่าได้
ฟ้าเธอชอบที่จะมาสายทุกวันเลย อาจารย์เริ่มที่จะสอนหนังสือแล้ว
ทุกอย่างที่อาจารย์สอนดูเหมือนมันจะซึมเข้าสมองผมอย่างรวดเร็ว
แต่ฟ้านี่สินั่งฟังอยู่ด้วยกันแท้แท้ แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องเลย
พอพักเที่ยงผมก็ซื้อข้าว 2 จานออกมานั่งทานอยู่ม้าหินอ่อนกับฟ้า
ผมไม่เคยเข้าไปทานข้าวในโรงอาหารเลย
หลังจากที่ผมยื่นจานข้าวให้เธอเธอก็นั่งทานอย่างเอร็ดอร่อย
ผมยังไม่ทานข้าวเพราะมีสิ่งที่ผมกังวลมากกว่า
ผมหยิบหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ในกระเป๋าฟ้าออกมา ฟ้า!
ไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวแบ๊งค์ อธิบายให้ฟัง
ผมเปิดไปเรื่อยๆขณะที่กำลังรอคำตอบจากเธอ
เธอใช้นิ้วเรียวเรียวของเธอชี้มาบนหนังสืออย่างรังเร
ก็..ก็.ทั้งหมดเลยแหละ
ผมจึงเริ่มอธิบายทั้งหมดให้ฟ้าฟังชนิดก๊อปปี้ทุกคำที่อาจารย์พูด
ผมอธิบายไปเกือบชั่วโมง จนหมดเปลือกเลยทีเดียว
เป็นไงฟ้าเข้าใจแล้วใช่มั๊ย
เธอเริ่มมีอาการรังเรอีกแล้วครับท่าน ฟ้า.ฟ้า. เข้าใจ..ก็ได้
ผมรู้ทันทีเลยว่าเธอไม่เข้าใจ
โธ่! ฟ้าก็งั้นฟังใหม่นะ
ผมจึงเริ่มอธิบายใหม่ทั้งหมดไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบกว่าฟ้าจะเข้าใจได้
สงสัยว่าความสวยของเธอมันจะดูดกลืนเอาความเฉลียวฉลาดที่เธอมีไปซะหมดเลย
แต่ยังไงเธอก็น่ารักดี ยิ่งเวลาที่เธอทำหน้างงในสิ่งที่ผมสอน
ผมยิ่งรู้สึกว่าเธอน่ารักเข้าไปใหญ่
ผู้หญิงในอุดมคติของผมไม่จำเป็นต้องเรียนเก่งก็ได้
จากวันนั้นผมก็คอยเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้ฟ้าเสมอมา
หรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรผมก็จะอยู่ข้างฟ้าเสมอ
แล้วความรู้ทั้งหลายก็กำลังจะต้องถูกใช้ออกมา
วันนี้อาจารย์สอบเก็บคะแนนพวกเราก่อนที่จะสอบผมก็ติวให้ฟ้าอย่างเต็มที่
ย้ำแล้วย้ำอีกจนเธอบอกว่าเธอเข้าใจอย่างดีเยี่ยมเลย
พอเข้าห้องสอบผมก็เริ่มทำ
มันง่ายมากเลยสำหรับผม อาจารย์ให้เวลา 1 ช.ม. แต่ผมเสร็จตั้งแต่ 20 นาทีแรก
ผมห่วงก็แต่ฟ้าที่นั่งอยู่คนละฟากกับผมเลย
สีหน้าของเธอตอนนี้ชักจะออกอาการแล้ว
พอหมดชั่วโมงอาจารย์ก็สั่งให้ผมยกข้อสอบทั้งหมดไปวางไว้โต๊ะห้องอาจารย์
ขณะเดินผมก็รีบเปิดหาของฟ้าทันที โอ้! แม่เจ้า ผิดหมดเลยครับ
ผมยืนคิดอยู่พักว่าจะทำยังไงดี เพราะข้อสอบคราวนี้มีคะแนนเยอะมาก
หากสอบไม่ผ่าน มีหวังเกรด 0 อยู่แค่เอื้อม
ผมเลยตัดสินใจหยิบกระดาษคำตอบใบใหม่ขึ้นมาแล้วผมก็ทำใหม่ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
ระหว่างทื่ทำก็ต้องคอยระวังอาจารย์เหมือนกัน พอผมทำเสร็จ ก็เขียนชื่อฟ้าลงไป
จากนั้นก็เก็บเข้ากองเดิมแบบที่อาจารย์ไม่สงสัยแม้แต่น้อย
ส่วนกระดาษคำตอบใบเดิมของฟ้าผมก็พับเป็นจรวดเล่นเห็นจะเป็นประโยชน์มากกว่า
หลังจากวันนั้นอาจารย์ก็ประกาศคะแนน ส่วนใหญ่ก็มักจะไม่ผ่านกัน
แต่ทุกคนก็ต้องอึ้ง! เมื่อทั้งห้องมีเพียง 2
คนเท่านั้นที่ได้คะแนนเต็ม คือผมกับฟ้า
ไอ้ผมหนะเขาไม่ค่อยสงสัยกันหลอกเพราะใครก็รู้ว่าผมเรียนเก่งแค่ไหน
แต่ที่ รุ่งฟ้า ได้คะแนนเต็มนี่สิทำเอาเพื่อนๆงง แบบบอกไม่ถูกเลยหละ
เธอดีใจหันมาหาผม เห็นมั๊ยแบ๊งค์ ฟ้าก็ทำได้
ผมแอบหัวเราะในท่าทางอันมั่นใจว่าทำได้! ของเธอ แต่ปากผมก็ชมเธอ
ผมไม่เคยบอกกับฟ้าสักคำว่าผมเป็นคนแก้ข้อสอบให้เธอ
และผมก็ยังใช้วิธีนี้ช่วยเหลือเธอหลายต่อหลายครั้งโดยที่เธอไม่รู้ตัว
จนในที่สุดเราก็ขึ้นมา ม.2 จนได้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
ผมยังไปส่งเธอที่บ้านทุกวันไม่เปลี่ยนแปลง
ฟ้าก็ยังมาสายเหมือนทุกวันในปีที่แล้ว
จะเปลี่ยนไปก็แต่หนุ่มๆที่มาแอบชอบเธอดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นทุกวันทุกวัน
10 พฤศจิกายน 2546 10:04 น.
yacoolmi
"แม่ครับ ยัยฟ้า ตื่นยังครับเนี้ย" นี่เป็นคำถามแรก ที่ก้อง ลงมาจากห้องนอนของเขา ซึ่งเหมือนๆ กันทุกวัน เพราะว่าก้อง และ ฟ้าจะต้องไป โรงเรียนด้วยกัน เค้าทั้ง สอง อยู่โรงเรียนเดียวกัน "ไม่รู้สิลูก ลองออกไปดู ที่บ้านน้องเค้าสิ" เนี้ยก็เป็นคำตอบที่แม่ของเขาต้องตอบอยู่ทุกวัน "ไม่เป็นไรครับแม่ งั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ หวัดดีครับ" ก้องรีบวิ่ง ออกมาหยิบจักรยานคันโปรดของเขาแล้วรีบปั่นออกไปจากบ้านโดยเร็ว "พี่ก้องคะ" "ฟ้า!" "ทำไมคะ ตกใจมากเลยหรอ" "ป่าวๆๆ" "แล้วทำไมไม่รอฟ้าคะ จะรีบไปไหนหรอคะ??" ฟ้าถามอย่างกวนๆ บวกกับทำหน้ากวนๆ จนเธอต้องโดน พี่ก้อง คนนี้ของเธอ เขกหัวทุกครั้ง "โอ๊ย!" "แล้ว จะไปรึยังอ่ะเนี้ย" "ไปสิคะ ถามได้" "ไปก็ขึ้นมานั่งบนรถสิ ชักช้าเดี๋ยวก็ไปสายหรอก" "ค่าาาาาาา" ฟ้าลากเสียงซะยาวเหยียด จนเธอโดน เขกหัวอีกครั้ง "พี่ก้องอ่ะ เจ็บนะ" "เอ้า หรอ พี่นึกว่าเธอไม่เจ็บซะอีก" ที่จิงแล้วก้อง รำคาญกับเสียงเรียกของเธอ แต่ เธอก็ทำให้ทุกเช้าของเค้ามีความสุขเสมอ จนเป็นเรื่องชาชิน กับทั้งสองคนนี้แล้ว ฟ้าต้องซ้อนรถก้องไปโรงเรียนเกือบทุกวัน เพราะบางวัน ฟ้าก็ออกมาไม่ทันก้องบ้าง หรือว่าก้องไม่สบายบ้าง พ่อของเธอก็ต้องขับรถไปส่ง ที่โรงเรียน ฟ้ากับก้องสนิทกันมากขึ้นทุกวันๆ จนทำให้พวกเพื่อนๆ ของเขาและเธอ เรียก ทั้งสองคนนี้ว่า แฟน แต่ก้องก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เพราะเค้าคิดกับฟ้าเพียงแค่น้องสาว เท่านั้นเอง แต่ฟ้าเธอเห็นผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อบอุ่น ดูแลเธอ ในเวลาที่เธอเศร้า ได้ จนเธอแอบหลงรักพี่ชาย (ข้างบ้าน) คนนี้ของเธอ
"ฟ้าๆ ได้ข่าวว่า มีคนมาแอบชอบหรอ" "อะไรอ่ะ ใครหรอ กวาง" ขณะข่าวลือ นี้มีขึ้นมา ฟ้าก็ยังคงไม่รู้เรื่องอยู่ดี จนผู้ชาย ในข่าวลือเปิดเผยตัวขึ้นมา คนๆนั้นก็คือ คือ คือ บอย รุ่นเดียวกันกับ ก้อง นั้นเอง แต่เอะ เพื่อน กันด้วยซะนี่ ทำไงดีล่ะ ก้อง
"อุ๊ย พี่บอย" ฟ้าทำท่าจะตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มที่มาจีบเธอ "น้องฟ้า สวัสดีครับ" "ค่ะ แล้วนี่พี่บอยมาได้ไงคะ" "ก็มาหาน้องฟ้านี่แหละครับ" "ค่ะ" ฟ้า พยักหน้าเล็กน้อยซึ่งดูแล้วน่ารักมากๆ จนหนุ่มๆ หลายคนแอบชอบ แต่เมื่อ ทุกคนเห็นว่า บอย ขาโจ๋ ประจำ ม.6 มาชอบเธอแล้วก็ไม่มีใครอยากจะยุ่งสักเท่าไหร่ แต่..... พี่ก้องของน้องฟ้าจะทำอย่างไรล่ะเนี้ย
"นี่ฟ้า พี่ว่าเธอชักจะ สนิทกับไอ้บอยมันมากไปแล้วนะ" "ป่าวนิคะ พี่เค้าก็มาหาแค่นั้นเอง แล้วก็คุยกันนิดหน่อย" "นั้นแหละ เค้าเรียกว่า สนิท" "หรอคะ?" "ก็อืม น่ะสิ" "ทำไมหรอคะ ก็ดีออก มีคนชอบ ดีกว่ามีคนเกลียด" "แต่เธอยังเด็กนะฟ้า เธอยังไม่รู้หรอกว่า ไอ้บอยมัน" ก้องหยุดพูด เพราะเค้าไม่อยากให้ฟ้าได้ยินเรื่องที่เค้าจะพูดต่อไปนี้ "มัน ทำไมคะ พี่ก้อง" "ไม่มีไรอ่ะ นี่ถึงบ้านแล้ว ลงซะสิ" "ค่ะ ไม่ต้องไล่ ฟ้าลงแน่" ฟ้าชัก ฉุด ที่ก้องพูดแล้วไม่ทำให้เธอ เครียๆ "เฮ้ย ว่าไงวะ ไอ้ก้อง มาส่งน้องฟ้าช้าจังวะ" บอยซึ่งยืนอยู่หน้าบ้านของหฃฟ้า พูดขึ้นมาเมื่อเห็นก้องพึ่งจะพาฟ้ามาส่ง "ทำไมวะไอ้บอย ทีนี้มึงก็พาน้องฟ้าาาาาา ของมึงมาส่งเองดิวะ" "ได้ เดี๋ยวกูจะมารับ มาส่งน้องเค้าเอง มึงไม่ต้องแล้วนะเว้ย ไอ้ก้อง" "เออ ฟ้าพี่เข้าบ้านก่อนนะ แล้วอย่าคุยก่ะไอ้นี่นายแล้วกัน เดี๋ยว แม่ฟ้าจะมาว่าเอา" "ค่ะพี่ก้อง" ก้องเดินเข้าบ้านของเขาไป ส่วนฟ้าก็นั่งคุยอยู่กับบอย จนดึก แล้ว เค้าก็กลับบ้านไป
คืนนี้ ก้องนอนไม่หลับเอาซะเลย ได้แต่นั้งคิด ว่าทำไมเราถึงต้องไปออกอาการหึงหวงยัยฟ้ามากนะ แล้วทำไม ต้องไปยกฟ้าให้ไอ้บอยด้วย แล้วทำไม ต้องไปต่อปากต่อคำกับไอ้บอยมันด้วย ทำไมๆๆ เค้าได้แต่คิดอย่างนี้ อยู่ตลอดทั้งคืน
เช้านี่ เขาตื่นขึ้นมาไม่ได้ถามแม่ของเขาเหมือนเคย แต่เดินออกไปดูที่บ้านของฟ้าแล้วตะโกน ถามแม่ของฟ้าซึ่งให้ข้าว หมาอยู่หน้าบ้าน "คุณอาครับ ฟ้าล่ะครับ" "อ๋อ ฟ้าหรอลูก ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ" "คุณอาผู้ชายไปส่งหรอครับ" "ป่าวจ๊ะ เห็นว่าพี่บอยอะไรนั้นอ่ะ มารับไป" "ครับ" ก้อง จูงรถของเขาออกมาจากบ้านแล้ว จูงต่อไปจนถึงโรงเรียน (โรงเรียนก่ะบ้านไม่ได้ไกลมากนักอ่ะ ประมาณ ไม่ถึง 3 กิโล) "พี่ก้องคะ" ก้องหันไปตามเสียงนั้น แต่เสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงจากความรู้สึกของเขา เขานึกขึ้นมาเอง
"เฮ้ย กูนี่ถ้าจะบ้าว่ะ วันนี้ เดินจูงรถมาโรงเรียน แล้วยังมานึกเสียงยัยฟ้าเองอีกเฮ้อ" ก้องพูดกับเพื่อนๆ ของเขา"ป่าวว่ะไอ้ก้องกูว่ามึงไม่ได้บ้าว่า กูวามึง รักน้องฟ้าว่ะมึงถึงเป็นแบบนี้" เต้เพื่อนของก้องบอกมา "เฮ้ย ไอ้บอยมาแล้วว่ะ" ก้องลุกขึ้น ตรงไปหาบอยซึ่งเดินเข้ามาในห้องทันทีทันได "เฮ้ย!" ก้องชกหน้าบอยไปที จนทำให้ทุกๆ คนในห้องลุก หนีกันหมด "มึงทำไรของมึงวะ ไอ้ก้อง ไอ้นี่ท่าจะบ้าว่ะ" "ไอ้บอย กูถามมึงจิงเหอะว่า มึงรักน้องฟ้า มากเลยรึป่าววะ หรือมึงแค่หวังจะฟันแล้วทิ้งเหมือนคนอื่นๆ ที่มึงเคยทำมาวะ" "เออ กูหวังอย่างงั้นแล้วมึงจะทำไม" "ไอ้นี้" ก้องเตะบอยไปอีกที "กูขอบอกมึงไว้ ตรงนี้ และขณะนี่เลยนะว่า มึงอย่ามายุ่งกับน้องฟ้าของกู ถ้ามึงคิดจะทำไรเค้า กูรักฟ้าเว้ย กูไม่มีทางยกให้มึงหรอก" ก้องพูดจบ ทุกๆ คนในห้องถึงกับอึ้ง รวมทั้ง ฟ้าด้วย เธอเดินเข้ามาพอดีเมื่อเพื่อนของเธอบอก ว่า ก้องกับบอย มีเรื่องกันในห้อง "พี่ก้อง" "ฟ้า!" ก้องหันมาหาฟ้า พอถึงโอกาสของบอย ตอนก้องเผลอ เค้าก็ชกหน้าก้องอย่างเต็มแรงพร้อมกับพูดออกมา "ดูแล ฟ้าให้ดี นะไอ้ก้อง" แล้วบอยก็เดิน ไปห้องน้ำเพื่อล้างคราบเลือดบนหน้าเค้าออก ฟ้ารีบวิ่งเข้ามาหาก้อง ที่ยืนอยู่ และมองหน้าของเธอ "พี่ก้องเป็นไงบ้างคะ" "ไม่เป็นไรหรอกฟ้า พี่ทำแบบนี้ก็เพื่อฟ้านะ พี่รักฟ้าจิงๆนะ" เพื่อนๆ ทุกคนในห้องถึงกับ อ้วกกกกกก พร้อๆกัน ยิ่งทำให้ฟ้าเขิลมากขึ้น จนหน้าแดง แล้วก้องก็รีบดึงแขนฟ้าออกมานอกห้องทันที
"เป็นไงล่ะฟ้า นี่แหละเรื่องที่พี่จะบอกกับฟ้า พี่รักฟ้านะ" "ค่ะ" "แล้ว ฟ้าล่ะรักพี่รึป่าวว" "ไม่บอก" "ทำไมล่ะ บอกนะๆๆๆ" ฟ้าหันหน้าหนีแอบยิ้มอยู่ ก้องก็ทำหน้าตลกเพื่อให้ฟ้าบอก ออกไป "ไม่ๆๆๆ" "อ่ะครับ ไม่ก็ไม่ สักวันนึงพี่ต้องรู้ให้ได้ คอยดูนะ" "ค่าา" ฟ้าทำหน้ากวนๆ อีก จนก้อง ต้องเขกหัว เธออีกเหมือนเดิม
วันนี้ฟ้าไม่สบาย พ่อแม่ของเธอพาไปหาหมอตั้ง แต่เช้า ด้วยที่ว่าฟ้าไม่สบายนี่เอง ทำให้ก้องไม่อยากไปเรียนเลย นั่งรออยู่หน้าบ้านของฟ้า รอเมื่อไหร่ จะกลับมาจากโรงพยาบาล ซะที แล้ว ตอนบ่ายแก่ๆ พ่อของฟ้าก็กลับเข้ามาที่บ้าน "คุณอา ครับ ฟ้าล่ะครับ" "อ๋อ น้องอยู่ โรงพยาบาลนู้นล่ะ ยังกลับมาไม่ได้ เดี๋ยวอาก็จะไปอีกอ่ะ จะไปด้วยมั้ยล่ะก้อง" "ไปครับไปแต่ผมขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ" "ได้ๆ เดี๋ยวอาจะรอนะ" "ครับ" อีกทางด้านหนึ่งแม่ของฟ้า ซึ่งหมอได้เรียกเข้าไปหา ก็แทบขาดใจเมื่อรู้ว่าลูกสาวของเธอเป็นอะไร แม่ของฟ้าเดินออกมาจากห้องของหมอพร้อมกับน้ำตาที่อาบน้ำของเธอ ก้องเดินมาเห็นพอดี "คุณอาสวัสดีครับ ฟ้าเป็นไงบ้างครับ" "ฟ้าหรอก้อง อาทำใจไม่ไหวหรอกก้องตอนเนี้ย" "ทำไมล่ะครับ??" "........" "ฟ้าเป็นไรครับคุณอา" "......." แม่ของฟ้ายิ่งร้องไห้มากขึ้นๆ พอก้องเห็นหมอเดินออกมาด้วย ก็เลยตรงเข้าไปถามหมอด้วยความสงสัย จนได้รู้ว่า ฟ้าเป็นเนื้องอกในสมองขั้นรุนแรง ซึ่งไม่สามารถมีทางรักษาได้เลยแม้แต่น้อง เพราะมันเป็นขั้นสุดท้ายแล้ว ฟ้าจะอยู่ได้อีกไม่นานนัก เพราะอาการ มันออกมาวันนี้นี่เอง เธอปวดหัวอย่างรุนแรง จนพ่อแม่พามาโรงพยาบาล ก้องรู้เรื่องรีบวิ่งเข้าไปหาฟ้าในห้อง ที่พักอยู่ "ฟ้าา" ก้องเดินเข้าไปหา "พี่ก้องคะ มาแล้วหรอคะ ฟ้าคิดถึงพี่ก้องจังเลยค่ะ พี่ก้องฟ้าปวดหัวอ่ะ แต่ทำไมวันนี้มันปวดมากเลยล่ะคะ" ฟ้ายิ่งพูด ก็ทำให้ก้อง ยิ่งน้ำตาไหลออกมา นึกในใจ ' ทำไมมันเร็วอย่างนี้ล่ะฟ้า ทำไมฟ้าต้องจากพี่ไปเร็วอย่างนี้ ไม่นะ ฟ้าต้องไม่เป็นไร ' ก้องนึกอยู่คนเดียว ฟ้าเห็นน้ำตาของก้อง "พี่ก้องเป็นอะไรคะ ฟ้าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟ้าแข็งแรงดีออกนะคะ ไม่ร้องนะ" "ครับๆ พี่ไม่ร้องแล้วครับ ฟ้าจะต้องหายสินะ แค่ปวดหัวแค่นี้เอง" ก้องพยายาม พูดให้ฟ้าสบายใจขึ้นแต่ในใจของก้องตอนนี้แทบจะสลาย "พี่ก้องคะ ฟ้าอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ จังค่ะ ฟ้าอยากกลับบ้าน ที่นี่อยู่แล้วมันยังไงไม่รู้ค่ะ มันหดหู่" "ครับๆ เดี๋ยววันนี้เราออกไปเลยนะครับ" "ค่ะ" ก้องพูดกับฟ้า แล้วก็เดินไปบอกพ่อกับแม่ของฟ้า ที่อยู่นอกห้องบอกว่าฟ้าอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ พ่อแม่ของฟ้าเลยไปบอกให้หมด ว่าจะขอเอาลูกไปรักษาตัวที่บ้านดูแลเธออย่างเต็มที่ก่อนที่เธอ จะจากพวกเราไป!
ก้องประคองฟ้าเข้ามาในบ้าน แล้วพาเธอมาที่ห้องนอนของเธอ "พี่ก้องคะ" "ครับ" "ทำไมวันนี้พี่ก้องดูไม่สดชื่นเลยล่ะคะ เป็นไรรึป่าวอ่ะ" "ป่าวครับป่าว ก็ฟ้าไม่สบายนิ จะให้พี่ร่าเริงได้ไงล่ะครับ" "ค่ะ ฟ้าง่วงจังเลยค่ะ" "งั้นฟ้าก็นอนหลับก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพี่จะเฝ้าฟ้าเองนะครับ" "ค่ะพี่ก้อง" ฟ้านอนหลับไป ไม่รู้นานเท่าไหร่ พอเธอตื่นขึ้นมาก็พบก้องฟุบหลับอยู่ข้างๆ ตัวเธอ น้ำตาที่ไหล อาบแก้มของก้องอยู่ตลอดเวลา ทำให้ฟ้าไม่สบายใจซักเท่าไหร่ เพราะเธอไม่ได้เป็นไรซักหน่อยนิ ทำอย่างก่ะตัวเธอเป็นโรคร้ายไกล้ตายอย่างงั้น ฟ้านอนมองหน้าก้องได้ซักพักก้องก็ตื่น "อ้าว ฟ้าตื่นแล้วหรอจ๊ะ" "ค่ะ" ก้องเอามือเช็ดน้ำตาของเขาออก "พี่ก้องร้องไห้ทำไมคะ ฟ้าบอกแล้วไงว่าฟ้าไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย" "ครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ" "นะคะ ไม่ร้องนะ อย่างนี้ ฟ้าไม่สบายใจเลยนะ" "ครับ"
ผ่านมาไม่กี่วัน ร่างกายของฟ้าก็ทรุดหนักลงเรื่อยๆ ฟ้ากลับไปโรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะร่างกายไม่ไหวแล้วจิงๆ ฟ้าถูกส่งตัวไปตรวจอีกครั้ง เธอเป็นโรคแทรกซ้อนรุนแรงมากที่สุดคือ มะเร็งในสมอง เธอจะไม่สามารถ อยู่ได้อีกต่อไปแล้ว ฟ้าซึ่งตอนนี้เธอได้รู้แล้วว่า เธอเป็นอะไร ฟ้าร้องไห้ตลอดเวลา "ฟ้าต้องเข้มแข็งไว้นะ" "พี่ก้องฟ้าต้องตายใช่มั้ยคะ ฟ้าจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ก้องอีกแล้ว ฟ้าจะต้องตายใช่มั้ยคะ" "ไม่นะฟ้า ฟ้าต้องหายสิเชื่อพี่นะ ฟ้าต้องหาย" ฟ้าเริ่มหายใจติดขัด จนก้องต้องเรียกหมอให้มาดูอาการ หอมบอกว่า คงไม่ถึง ชั่วโมงแล้วล่ะ ก้องและพ่อแม่ของฟ้า ต่างก็ร้องไห้ แม่ของฟ้าร้องไห้หัวใจแทบสลาย ก้องจับมือ ที่เริ่มเย็นของฟ้า "ฟ้าพี่รักฟ้านะ" "ฟ้าก็รักพี่ค่ะ" ฟ้าหอบอีกครั้ง "ฟ้าฟังพี่นะ ไม่มีฟ้า ไม่มีใคร มาแทนที่ฟ้าในใจพี่ได้เลย" ฟ้าน้ำตาไหลออกมา ตอนนี้ฟ้าพูดอะไรไม่ได้แล้ว ฟ้าจากไปอย่างสงบ ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของแม่ของเธอ ก้องกอดร่างอันไร้ชีวิตของฟ้าแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอ หลังจากที่ฟ้าเสียชีวิตก้องก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เริ่มเก็บตัวอยู่คนเดียว ไม่สนใจใครๆ ดื่มเหล้ามากขึ้นทุกวัน เพื่อนๆ ที่เคยคบ ก้องก็เลิกคบกับทุกๆ คน
****** ไม่มีเธอ ไม่มีใคร ******
8 พฤศจิกายน 2546 15:56 น.
yacoolmi
"ช่องว่างในหัวใจ !"
"แม่คะ นัทกลับมาแล้วค่ะ" "ว๊าย" นัทตกใจมาก เมื่อมีคนมา รัดคอเธอ "ปล่อยนะ" นัท พยายามจะ สบัดออก "ขอต้อนรับกลับบ้านครับ สาวน้อย" "โน๊ต!" ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกชื่อก็ปล่อยนัททันที "ว่าไงครับ" "มาแล้วหรอโน๊ต" "จ้า" แล้วก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้ม เพื่อนรักอย่างนัท "อีตา โน๊ต บ้า เอ้ย" "ทำไมอ่ะ" "เอ้า ก็นาย .... " นัทพูดไม่ออก ในใจเธอดีใจมากๆ ที่โดน คนที่เธอแอบ ชอบ หอมแก้ม "ทำไมอ่ะนัท" "ไม่มีไรอ่ะ ปะ โน๊ต ไปหาไรกินกัน นัทหิวแล้ว" นัทรีบพูดตัดบท เพราะกัวว่า โน๊ตจะเห็นหน้าแดงๆ ของเธอเสียก่อน "เอ๊า! ได้ๆ" ระหว่างที่ทานข้าว "เออ โน๊ต แล้ว นี้ เป็นไงมาไงถึงได้มา อ่ะเนี้ย ไหนว่าจะมา ดึกๆไง" "ก็โดน คนที่บ้าน เฉด หัวมาอ่ะดิ" "เอ้า แล้วไปมีเรื่องไรก่ะคนที่บ้านอีกอ่ะเนี้ย" "ก็พ่อกับแม่อ่ะ เค้าไม่รักเราแล้ว นัท" "เฮ้อ! ก็นะ โน๊ต นายนี่ก็ ทำเรื่องให้ท่านปวดหัวทุกวัน" "นัท" โน๊ต จับมือนัทแล้วก็พูด "นัท เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยนะ เราไม่มีเพื่อนที่ดีเท่านัทเลยอ่ะ แม้ว่าเราก่ะนัท จะไม่รู้จักกันมานานก็เหอะ เรารักนัทนะ เพื่อนรักของเรา" นัทยิ้ม แล้วจับมือโน๊ตตอบ แต่ในใจจิงๆ น่ะอยากจะเอาคำว่า 'เพื่อน' ทิ้ง ไปซะ "จ๊ะโน๊ต" "เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ นัท" "อืม!" นัทน้ำตาไหล ออกมา "โอ๊ย ซึ้งพอแล้ว โน๊ต ป่ะ เดี๋ยวทานเสร็จเราไปเที่ยวกันนะ" แล้วเอามือปาดน้ำตาของเธอ ออกไป โน๊ต รีบจับมือนัท "เดี๋ยว โน๊ต เช็ดให้นัทนะ โน๊ต ขอโทษนะ ที่ทำให้นัทร้องไห้น่ะ" "จ๊ะ ไม่เป็นไร" โน๊ต ยิ่งพูดอย่างนี้ ทำให้นัท ยิ่งน้ำตาไหลไม่หยุด
นัท พาโน๊ต มาที่ สวนสนุก แห่งหนึ่ง "นี่ๆ โน๊ต เล่นไรดีอ่ะ อย่างแรก" "เราว่านะนัท เอาแบบ ที่ว่า มัน มันส์ๆ ก่อนดีกว่า แล้ว ค่อย ลงไป เบๆ" "อืมได้ งั้น นี่เลย รถไฟเหาะ" นัทพูดแล้วชี้ขึ้นไปให้โน๊ต ดู "อ่ะได้ งั้น เดี๋ยวเราไปซื้อตั๋วให้นะนัท" โน๊ต วิ่งไปซื้อตั๋วมาให้นัท ที่ยืนรออยู่ "ป่ะนัท ไปขึ้นกัน" แล้วโน๊ต ก็ดึงแขนนัทไป ขึ้น รถไฟเหาะ ระหว่างที่ นั่งรถไฟเหาะนั้น นัทกัว มากๆ จึงจับมือ โน๊ตไว้ตลอด แล้วก็มาต่อที่ บ้านผีสิง นัทกัวมาก จนกระโดดโผ เข้ากอด โน๊ต เต็มๆ แล้วก็ออกมา "นัท เป็นไงมั่ง กัวมากหรอ เหงื่อแตกเลยอ่ะดิเนี้ย" "บ้า ใครกัว ใครๆๆๆๆ" "ก็นัทไง กัวมากล่ะสิ ถึงได้โดนกอด เราอ่ะ" "ป่าวซะหน่อย" "ไหนดูสิ" "ดูไร" โน๊ตจับมือนัท แล้วก็พูด "นี่ไง มือเย็นหมดแล้ว คนปากแข็ง" "เดี๋ยวเหอะ โน๊ต ว่าเราอยู่ได้ นายก็กัวเหมือนกันน่า เรารู้ นายยังเดินจับมือเราตลอดเลย" "เอ๊า นี่เค้าไม่เรียกว่ากัวนิ ก็เราเห็น นัทกัวเลยจับมือนัทอ่ะ จะได้หายกัวไง" "ใครขอให้ ช่วยล่ะ" "เอ้า นัท พูดงี้เดี๋ยวจูบเลยนิ ปากแข็งนักนะ" "บ้าหรอ โน๊ต ทำไรบ้าๆ นี่มัน สวนสนุกนะ" "อ่านะ ไม่มีใครรู้จักเราอยู่แล้วนิ" "ไม่ๆๆๆ ทุเรศๆ ไม่เอา" "หรอ นึกว่าจะเอาจิงๆ ก็เมื่อกี้เราพูดเล่นอ่ะ" "เฮ้อ" นัท เอามือ ทุบหลังโน๊ต โน๊ตจับข้อมือของเธอไว้ได้ "ปล่อยนะโน๊ต" "ไม่ปล่อย จนกว่านัท จะ จะ" "จะ ไรหรอ" "จะบอกว่า เลี้ยงข้าวเราเย็นนี้" "โอ๊ย ได้ค่ะได้" "อืม งั้นไป ขึ้นชิงช้าสวรรค์มั้ย" "ก็ได้อ่ะ" โน๊ตเดิน นำหน้านัทไปซื้อบัตร แล้วก็พานัท ไปนั่งเล่นบนนั้น "โน๊ต" "นัท" ทั้ง 2 คนพูดพร้อมกัน "อ่ะ โน๊พูดก่อนสิ" "นัทนั้นแหละพูดก่อน" "ไม่ๆ โน๊ตพูด" "ก็ได้อ่ะ นัท พรุ่งนี้ล่ะสิ จะครบรอบ 1 ปีที่เรารู้จักกัน" "ใช่" "นัท อยากได้อะไรอ่ะ เดี๋ยวโน๊ต ซื้อให้" "อะไรงั้นหนอ" นัท ทำท่านึก "อยากได้ บ้าน พร้อมที่ดิน 15 ไร่ แล้วก็รถยนต์ อีก 2 คะ" นัทจะพูดต่อก็พูดไม่ได้ ตอนนี้ปากของโน๊ตมาประกบ ปากเธออยู่ นัทรีบผลักโน๊ตออก "ทำไรของนายอ่ะ โน๊ต" "นัท โน๊ตอยากเก็บช่วงเวลาที่มี เรา สองคนอย่างนี้ ตลอดไปจังเลย โน๊ตกัวว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก" "ทำไมโน๊ต พูดแบบนี้ล่ะ" "ไม่มีไรหรอก" นัทเริ่มน้ำตาไหล "ไม่เอาน่านัท อย่า ขี้แยสิ ไม่เอาๆ โน๊ตบอกแล้วไงว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไปตลอด" 'แต่ถ้าในใจเราไม่ได้คิดกับนายเป็นแค่เพื่อนล่ะโน๊ต' นัทอยากจะพูดคำๆ นี้ออกมาแต่ ก็ไม่กล้าพูด กัวว่าจะทำให้เธอและ โน๊ตไม่ได้เจอกัน แบบนี้อีก "อ่ะนัท แล้วเมื่อกี้ จะพูดอะไรอ่ะ" "ไม่มีไรแล้วล่ะ" "เดี๋ยวเรากลับบ้านเลยมะ นัท" "ค่ะ" โน๊ตกับนัท ลงมาจาก ชิงช้าสวรรค์ แล้ว ก็พากันเดินกลับมาที่บ้านของนัท พอถึงหน้าบ้านนัท เสียงโทรศัพท์ของ โน๊ตก็ดังขึ้น "ฮะโหล" ...... โน๊ตพูดโทรศัพท์เสร็จก็เดินไปหานัท "นัท เดี๋ยวโน๊ต ขอ.ไปหาเพื่อนก่อนนะแล้ว โน๊ต จะโทรหานะ" "โน๊ต ไม่พักที่บ้านนัทหรอ" "ไม่ล่ะเดี๋ยวเราไม่นอนก่ะเพื่อนเราก็ได้อ่ะ เราไปนะนัท พรุ่งนี้เจอกันนะ" "จ๊ะ" แล้ว นัทก็ยืนดูโน๊ตเดินออกไปจากบ้านของเธอ นัทก็เดินเข้ามาในบ้าน
เช้าวันรุ่งขึ้น โน๊ตก็มาหานัทแต่เช้า "เอ้า โน๊ต ลูกทานไรรึยังล่ะ" "สวัสดีครับ แม่ ยังเลยครับ ผมว่าจะมาฝากท้องแม่นี่แหละครับ" "อ่ะ เดี๋ยวนะลูก แม่เพิ่งทำเสร็จเลย ข้าวต้มกุ้ง ของโปรด ยัยนัทเค้า เดี๋ยวแม่ไปเรียกนัทให้นะลูก" "ครับ" แม่ของนัทเดินขึ้นไปเรียกลูกสาวเธอ ซึ่งกำลัง นอนหลับอยู่ บนห้อง "นัทลูก" "คะ ว่าไงคะแม่" "โน๊ตมาแล้วลูก" "หรอคะแม่" นัทดีใจมากรีบลุกขึ้น ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที แล้วก็เดินลงมาหาโน๊ตที่รออยู่ข้างล่าง "โน๊ตรอนานมั้ย อ่ะ" "ประมาณ 2 ชั่วโมงได้แระ" "อะไรอ่ะ บ้าหรอ เค้าแต่งตัวไม่ถึง 20 นาทีเลย อะไรตั้ง 2 ชั่วโมง" "คร๊าฟฟฟฟฟฟ พูดเล่นน่า" "อ่ะโน๊ตทานไรยัง" "ยังเลย มาฝากท้องบ้าน นัทเนี้ย" "แม่คะ" นัทกำลังจะเอ่ยปากแม่เธอก็รู้ทันที "จ๊ะ ลูก โน๊ตเอาเยอะมั้ยจ๊ะ" "เยอะๆ ก็ได้ครับแม่ ผมหิวจะตายอยู่แล้ว" "ได้จ้า" "นี่ๆ แม่ชั้นนะ ไม่ใช่แม่นาย ถึงได้อ้อนมากขนาดนี้อ่ะ" "โธ่ แม่ของใครก็ เหมือน กันแหละน่านัท อย่าหึงแม่ไปหน่อยเลย" "ทุเรศ" นัทกับโน๊ต รีบทาน ข้าวต้มให้หมดแล้วจะไป เที่ยวกันต่อ นัทกับโน๊ตมานั่ง ข้างแม่น้ำเจ้าพระยา คุยกันไป "เออนี่ นัท เคยฟังเพลงของ เสือ ธนพล มั้ย" "อืมฟังดิ เพลงไรล่ะ" " ช่องว่างในหัวใจ " "อืมฟังดิ ทำไมหรอพล" "เราชอบเพลงนี้อ่ะ เราให้นัทนะ" "....." ไม่มีเสียงตอบกลับมา "นัท ฟังนะ" พลก็ร้องเพลง นั้นออกมา
คงเหมือนเรือน้อย ฝ่ามรสุม ก็เหมือนดังว่าว ขาดริ้ว ต้านลม
มีความทรงจำ คือความขื่นขม ใครกันจะถมให้ชีวิตนี้เต็ม
* เคยเป็นอย่างฉันบ้างรึป่าว พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน...
เธอเป็นอย่างฉันบ้างรึป่าว ครอบครัวแตกร้าวไม่ต้องการ
** อย่าไปจากฉันได้ไหม.....อยู่กับฉันเพราะฉันไม่มีใคร
ขอใจจากเธอคนนี้ แทนรักที่มันหายไป......
ช่วยเติมช่องว่างในหัวใจ ก็เพราะเธอคือคนสุดท้าย.........( ที่ฉันมี )
เรื่องราวของฉัน เธอรับได้ไหม สิ่งที่ฉันเป็นยิ่งกว่านิยาย
เธอคือความรักที่ฉันขาดหาย หากขาดเธอไปฉันคงไม่เหลือใคร....
( *,**,** )
เมื่อ โน๊ตร้องเพลงจบ นัทก็ร้องไห้ออกมา แล้ว โผเข้ากอด โน๊ตทันที "โน๊ต นัทรักโน๊ตนะ รักโน๊ตที่สุด รักยิ่งกว่า เพื่อนรักเพื่อนอีกด้วยซ้ำ" โน๊ตอึ้ง ไปแล้วก็กอดตอบนัท "ทำไม นัทบอกโน๊ตก่อนล่ะ โน๊ตกำลังจะบอกนัทเหมือนกัน" "โน๊ต" นัท เรียกชื่อโน๊ตออกมา "นัท ครับ โน๊ตรักนัท นะ อยู่กับโน๊ตตลอดไปนะ" "ค่ะ นัทก็รักโน๊ตนะ" "ครับ" โน๊ต ยื่น สร้อยที่เค้าซื้อมา แล้ว ก็ กล่องของขวัญกล่องนึง ให้นัท "ขอบใจนะโน๊ต" "ครับ" นี่เป็นประโยค สุดท้ายที่โน๊ต พูดกับนัท แล้วโน๊ตก็โดนยิง * ปัง * ปัง * ปัง * สิ้นเสียปืน แค่ไม่กี่นัด โน๊ตก็ล้มลง เลือดนองเต็มพื้น นัทตกใจมากร้องไห้แล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดโน๊ต ที่นอนจมกอดเลือดอยู่บนพื้น "โน๊ตตตตตตตตตตตตต" "ไม่นะ" นัทตะโกน เรียกชื่อ โน๊ต แต่ตอนนี้เค้าไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไปแล้ว "โน๊ต ตื่นสิ โน๊ต ตื่นนะ" "ลุกขึ้นมาคุยกับนัทอีกสิ โน๊ต ไม่เอานะโน๊ต โน๊ตต้องไม่เป็นอะไร โน๊ต" นัทร้องไห้ ใจแทบขาด ตะโกนเรียกจนไม่มีเสียงที่จะเรียก
นัทมารู้ตอนหลังว่าโน๊ต ติดพนันบอล และ ติดยา จึงถูกพวกที่ตามเอาเงินมาไล่ฆ่า นัทโกรธแค้นพวกที่ เล่นพนันบอล ตั้งแต่นั้นมา แต่ ' โน๊ตก็ยังอยู่ใจนัทตลอดมา แม้ว่า เค้าจะเหลือแค่เพียงชื่อก็ตาม '
หน้าส่วนตัว
672
