16 พฤศจิกายน 2546 10:08 น.
yacoolmi
.ผมได้รู้จักเธอครั้งแรกก็เมื่อตอนที่ผมอยู่ชั้น ม.1
ผมก้าวเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ พวกเราต่างก็เป็นนักเรียนใหม่
หลายหลายอย่างในห้องใหม่ของผมนี้ดูมันจะน่าเบื่อซะจริงจริง
หลังจากที่เคารพธงชาติแล้วทุกคนก็เข้าชั้นเรียน
และก็เป็นธรรมดาของนักเรียนใหม่ทั้งหลายก็ต้องมีการแนะนำตัวกัน
อาจารย์ประจำชั้นของผมเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 40
ดูท่าทางอาจารย์เป็นคนใจดีมาก
อาจารย์ก็เริ่มแนะนำตัวเอง ขณะที่อาจารย์กำลังพูดอยู่
ก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา อาจารย์ค่ะ ขออนุญาตเข้าห้อง
ผมรีบหันไปยังที่มาของเสียงนั้นทันที แล้วหญิงสาวก็ก้าวเข้ามา
โอ้!แม่เจ้าโว้ย เธอช่างน่ารักอะไรอย่างนี้
ถึงดูเธอจะชอบตื่นสายไปสักหน่อย
แต่ถ้าเอามาบวกลบกับความสวยแล้ว ตื่นสายแค่นี้ผมยกให้
ความคิดผมในตอนนั้น
ทำยังไงจะได้รู้จักเธอบ้างนะเธอเดินเข้ามาแล้วก็หาเก้าอี้นั่ง
ตอนนั้นที่ข้างผมมีกระเป๋าใครก็ไม่รู้วางอยู่
คนทั้งห้องตอนนั้นก็คุยกันโดยไม่สนใจอะไรเลย
ผมเลยจับกระเป๋าไอ้ที่นั่งข้างผมโยนไปโต๊ะตัวข้างหลัง
ทั้งห้องเลยเหลือที่ว่างอยู่ที่เดียว คือที่นั่งข้างผม เธอเดินมาใกล้ๆ
ผมแล้วก็พูดอย่างอ่อนหวาน
นั่งด้วยได้มั๊ย ก็จะไม่ได้ ได้ยังไง
ก็ที่ตรงนี้ผมพึ่งจัดไว้ให้เธอโดยเฉพาะ
ผมหันหน้าไปหาเธอแล้วก็พยักหน้า
แล้วเธอก็นั่งลงฟังที่อาจารย์พูดหน้าห้อง
ขณะที่เธอกำลังจับจ้องอยู่ที่อาจารย์
แต่ผมไม่สนใจอาจารย์เลยเอาแต่ชำเรืองไปที่หน้าของเธอ
ใบหน้าของเธอช่างขาวหมดจดอะไรอย่างนี้ แก้มเป็นสีชมพูอ่อนๆ
ดวงตาของเธอกลมโตใสเป็นประกาย ผมไม่เคยเห็นดวงตาคู่ไหนสวยแบบนี้มาก่อน
ขนตาของเธองอน ยังกะตุ๊กตา ปากเรียวเล็ก
ทั่วทั้งใบหน้าของเธอมันช่างสวยจับใจอะไรเช่นนี้
ผมใจลอยมองหน้าเธอตาไม่กระพริบเลย
ผมพยายามมองไปที่ปกเสื้อของเธอเพื่อจะดูว่าเธอชื่ออะไร
เกือบจะเห็นอยู่แล้วเชียว ทันใดนั้นเธอก็หันมาหาผม เธอยิ้ม
มีอะไรหรอคะ
ผมสะดุ้งขึ้นมาทันที อ้อ ปะ ปะ ป่าวครับ
ผมตื่นเต้นไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบหนังสือในกระเป๋าขึ้นมา
ดันไปหยิบผิดหยิบเอาหนังสือโป๊ขึ้นมา
เธอเหลือบมาเห็นเข้าเลยยิ้มแกมหัวเราะ
ทีแรกผมคิดว่าเธอยิ้มให้ผม แต่พอเห็นหนังสือในมือตัวเอง
ผมตกใจเลยรีบปัดความรับผิดชอบทันที ไม่..ไม่ใช่ของผมครับ!
ไอ้ที่นั่งข้างหลังมันฝากไว้
เธอหัวเราะอย่างน่ารักก็ไม่แปลกหนิพี่ชายเค้าก็อ่าน
ผมรีบเก็บทันทีแล้วเอาหนังสืออื่นขึ้นมา ผมอายเธอแทบแย่
ผมหยิบหนังสืออื่นขึ้นมาทันที
ผมนั่งอ่านหนังสือทั้งที่จิตใจมันอยู่ที่คนข้างข้าง
ผมนั่งเงียบได้พักหนึ่งเธอก็มาสะกิดผม ผมรีบหันไปหาเธอทันที
อาจารย์ให้แนะนำตัวกับคนนั่งข้างข้างเค้าชื่อ รุ่งฟ้า เรียกว่า ฟ้า
เฉยเฉยก็ได้ แล้วตัวเองชื่ออะไร ผมนั่งพิจารณาอยู่พักหนึ่ง
อืม..คนอะไรนอกจากจะน่ารักแล้ว ชื่อก็ยังเพราะอีก รุ่งฟ้า
ผมทำไมชอบชื่อนี้จังนะ! ผมนั่งจนลืมไปเลยว่าเธอกำลังถามถึงชื่อผมอยู่
เธอสะกิดผมอีก
ชื่ออะไร บอกบ้างสิ ผมสะดุ้งอีกที อ้อ! เราชื่อ แบ๊งค์
บ้านฟ้าอยู่แถวบางเขนนู้นบ้านแบ๊งค์อยู่แถวไหนหละ
ผมตอบเธอทันทีเลยว่าอยู่แถวบางเขนเหมือนกัน
ทั้งที่ความจริงบ้านผมอยู่คนละเขตกับเธอเลย
งั้นขากลับแบ๊งค์กลับเป็นเพื่อนฟ้านะ
เธอก็ยิ้มแล้วพยักหน้าผมชอบรอยยิ้มของเธอจริงจริง
หลังจากที่ผมรู้จักเธอ
ชั่วโมงนั้นทั้งชั่วโมงผมก็คุยกับเธอไม่หยุดเลย เธอเป็นคนพูดเพราะ
และคุยสนุกมาก ผมสามารถฟังเธอได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อเลย
หลังจากคาบนั้นผมก็ตามติดฟ้าทั้งวันเลย
ชนิดที่ว่าที่นั่งข้างเธอไม่มีใครแตะต้องได้เลย
เพื่อนทั้งห้องผมยังไม่รู้จักใครเลย ผมรู้จักแต่ฟ้าคนเดียว
หลังจากเลิกเรียนเราก็กลับบ้านพร้อมกันพอรถถึงบ้านเธอ เธอก็ลงรถ
เธอชวนผมลงไปเล่นบ้านเธอ แต่ผมก็ส่ายหน้ากลัวว่าพ่อเธอจะว่า
ผมนั่งรถเลยบ้านฟ้าไปอีก 1 ป้ายรถเมล์
จากนั้นผมก็ลงมาขึ้นฝั่งตรงข้ามเพื่อตีรถกลับไปลงโรงเรียน
แล้วผมถึงขึ้นรถที่จะกลับบ้านผมจริงจริง
และดูเหมือนการนั่งรถมาส่งฟ้าแบบนี้ผมทำทุกวันจนเป็นนิสัยเลยก็ว่าได้
ฟ้าเธอชอบที่จะมาสายทุกวันเลย อาจารย์เริ่มที่จะสอนหนังสือแล้ว
ทุกอย่างที่อาจารย์สอนดูเหมือนมันจะซึมเข้าสมองผมอย่างรวดเร็ว
แต่ฟ้านี่สินั่งฟังอยู่ด้วยกันแท้แท้ แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องเลย
พอพักเที่ยงผมก็ซื้อข้าว 2 จานออกมานั่งทานอยู่ม้าหินอ่อนกับฟ้า
ผมไม่เคยเข้าไปทานข้าวในโรงอาหารเลย
หลังจากที่ผมยื่นจานข้าวให้เธอเธอก็นั่งทานอย่างเอร็ดอร่อย
ผมยังไม่ทานข้าวเพราะมีสิ่งที่ผมกังวลมากกว่า
ผมหยิบหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ในกระเป๋าฟ้าออกมา ฟ้า!
ไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวแบ๊งค์ อธิบายให้ฟัง
ผมเปิดไปเรื่อยๆขณะที่กำลังรอคำตอบจากเธอ
เธอใช้นิ้วเรียวเรียวของเธอชี้มาบนหนังสืออย่างรังเร
ก็..ก็.ทั้งหมดเลยแหละ
ผมจึงเริ่มอธิบายทั้งหมดให้ฟ้าฟังชนิดก๊อปปี้ทุกคำที่อาจารย์พูด
ผมอธิบายไปเกือบชั่วโมง จนหมดเปลือกเลยทีเดียว
เป็นไงฟ้าเข้าใจแล้วใช่มั๊ย
เธอเริ่มมีอาการรังเรอีกแล้วครับท่าน ฟ้า.ฟ้า. เข้าใจ..ก็ได้
ผมรู้ทันทีเลยว่าเธอไม่เข้าใจ
โธ่! ฟ้าก็งั้นฟังใหม่นะ
ผมจึงเริ่มอธิบายใหม่ทั้งหมดไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบกว่าฟ้าจะเข้าใจได้
สงสัยว่าความสวยของเธอมันจะดูดกลืนเอาความเฉลียวฉลาดที่เธอมีไปซะหมดเลย
แต่ยังไงเธอก็น่ารักดี ยิ่งเวลาที่เธอทำหน้างงในสิ่งที่ผมสอน
ผมยิ่งรู้สึกว่าเธอน่ารักเข้าไปใหญ่
ผู้หญิงในอุดมคติของผมไม่จำเป็นต้องเรียนเก่งก็ได้
จากวันนั้นผมก็คอยเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้ฟ้าเสมอมา
หรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรผมก็จะอยู่ข้างฟ้าเสมอ
แล้วความรู้ทั้งหลายก็กำลังจะต้องถูกใช้ออกมา
วันนี้อาจารย์สอบเก็บคะแนนพวกเราก่อนที่จะสอบผมก็ติวให้ฟ้าอย่างเต็มที่
ย้ำแล้วย้ำอีกจนเธอบอกว่าเธอเข้าใจอย่างดีเยี่ยมเลย
พอเข้าห้องสอบผมก็เริ่มทำ
มันง่ายมากเลยสำหรับผม อาจารย์ให้เวลา 1 ช.ม. แต่ผมเสร็จตั้งแต่ 20 นาทีแรก
ผมห่วงก็แต่ฟ้าที่นั่งอยู่คนละฟากกับผมเลย
สีหน้าของเธอตอนนี้ชักจะออกอาการแล้ว
พอหมดชั่วโมงอาจารย์ก็สั่งให้ผมยกข้อสอบทั้งหมดไปวางไว้โต๊ะห้องอาจารย์
ขณะเดินผมก็รีบเปิดหาของฟ้าทันที โอ้! แม่เจ้า ผิดหมดเลยครับ
ผมยืนคิดอยู่พักว่าจะทำยังไงดี เพราะข้อสอบคราวนี้มีคะแนนเยอะมาก
หากสอบไม่ผ่าน มีหวังเกรด 0 อยู่แค่เอื้อม
ผมเลยตัดสินใจหยิบกระดาษคำตอบใบใหม่ขึ้นมาแล้วผมก็ทำใหม่ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
ระหว่างทื่ทำก็ต้องคอยระวังอาจารย์เหมือนกัน พอผมทำเสร็จ ก็เขียนชื่อฟ้าลงไป
จากนั้นก็เก็บเข้ากองเดิมแบบที่อาจารย์ไม่สงสัยแม้แต่น้อย
ส่วนกระดาษคำตอบใบเดิมของฟ้าผมก็พับเป็นจรวดเล่นเห็นจะเป็นประโยชน์มากกว่า
หลังจากวันนั้นอาจารย์ก็ประกาศคะแนน ส่วนใหญ่ก็มักจะไม่ผ่านกัน
แต่ทุกคนก็ต้องอึ้ง! เมื่อทั้งห้องมีเพียง 2
คนเท่านั้นที่ได้คะแนนเต็ม คือผมกับฟ้า
ไอ้ผมหนะเขาไม่ค่อยสงสัยกันหลอกเพราะใครก็รู้ว่าผมเรียนเก่งแค่ไหน
แต่ที่ รุ่งฟ้า ได้คะแนนเต็มนี่สิทำเอาเพื่อนๆงง แบบบอกไม่ถูกเลยหละ
เธอดีใจหันมาหาผม เห็นมั๊ยแบ๊งค์ ฟ้าก็ทำได้
ผมแอบหัวเราะในท่าทางอันมั่นใจว่าทำได้! ของเธอ แต่ปากผมก็ชมเธอ
ผมไม่เคยบอกกับฟ้าสักคำว่าผมเป็นคนแก้ข้อสอบให้เธอ
และผมก็ยังใช้วิธีนี้ช่วยเหลือเธอหลายต่อหลายครั้งโดยที่เธอไม่รู้ตัว
จนในที่สุดเราก็ขึ้นมา ม.2 จนได้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
ผมยังไปส่งเธอที่บ้านทุกวันไม่เปลี่ยนแปลง
ฟ้าก็ยังมาสายเหมือนทุกวันในปีที่แล้ว
จะเปลี่ยนไปก็แต่หนุ่มๆที่มาแอบชอบเธอดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นทุกวันทุกวัน
10 พฤศจิกายน 2546 10:04 น.
yacoolmi
"แม่ครับ ยัยฟ้า ตื่นยังครับเนี้ย" นี่เป็นคำถามแรก ที่ก้อง ลงมาจากห้องนอนของเขา ซึ่งเหมือนๆ กันทุกวัน เพราะว่าก้อง และ ฟ้าจะต้องไป โรงเรียนด้วยกัน เค้าทั้ง สอง อยู่โรงเรียนเดียวกัน "ไม่รู้สิลูก ลองออกไปดู ที่บ้านน้องเค้าสิ" เนี้ยก็เป็นคำตอบที่แม่ของเขาต้องตอบอยู่ทุกวัน "ไม่เป็นไรครับแม่ งั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ หวัดดีครับ" ก้องรีบวิ่ง ออกมาหยิบจักรยานคันโปรดของเขาแล้วรีบปั่นออกไปจากบ้านโดยเร็ว "พี่ก้องคะ" "ฟ้า!" "ทำไมคะ ตกใจมากเลยหรอ" "ป่าวๆๆ" "แล้วทำไมไม่รอฟ้าคะ จะรีบไปไหนหรอคะ??" ฟ้าถามอย่างกวนๆ บวกกับทำหน้ากวนๆ จนเธอต้องโดน พี่ก้อง คนนี้ของเธอ เขกหัวทุกครั้ง "โอ๊ย!" "แล้ว จะไปรึยังอ่ะเนี้ย" "ไปสิคะ ถามได้" "ไปก็ขึ้นมานั่งบนรถสิ ชักช้าเดี๋ยวก็ไปสายหรอก" "ค่าาาาาาา" ฟ้าลากเสียงซะยาวเหยียด จนเธอโดน เขกหัวอีกครั้ง "พี่ก้องอ่ะ เจ็บนะ" "เอ้า หรอ พี่นึกว่าเธอไม่เจ็บซะอีก" ที่จิงแล้วก้อง รำคาญกับเสียงเรียกของเธอ แต่ เธอก็ทำให้ทุกเช้าของเค้ามีความสุขเสมอ จนเป็นเรื่องชาชิน กับทั้งสองคนนี้แล้ว ฟ้าต้องซ้อนรถก้องไปโรงเรียนเกือบทุกวัน เพราะบางวัน ฟ้าก็ออกมาไม่ทันก้องบ้าง หรือว่าก้องไม่สบายบ้าง พ่อของเธอก็ต้องขับรถไปส่ง ที่โรงเรียน ฟ้ากับก้องสนิทกันมากขึ้นทุกวันๆ จนทำให้พวกเพื่อนๆ ของเขาและเธอ เรียก ทั้งสองคนนี้ว่า แฟน แต่ก้องก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เพราะเค้าคิดกับฟ้าเพียงแค่น้องสาว เท่านั้นเอง แต่ฟ้าเธอเห็นผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อบอุ่น ดูแลเธอ ในเวลาที่เธอเศร้า ได้ จนเธอแอบหลงรักพี่ชาย (ข้างบ้าน) คนนี้ของเธอ
"ฟ้าๆ ได้ข่าวว่า มีคนมาแอบชอบหรอ" "อะไรอ่ะ ใครหรอ กวาง" ขณะข่าวลือ นี้มีขึ้นมา ฟ้าก็ยังคงไม่รู้เรื่องอยู่ดี จนผู้ชาย ในข่าวลือเปิดเผยตัวขึ้นมา คนๆนั้นก็คือ คือ คือ บอย รุ่นเดียวกันกับ ก้อง นั้นเอง แต่เอะ เพื่อน กันด้วยซะนี่ ทำไงดีล่ะ ก้อง
"อุ๊ย พี่บอย" ฟ้าทำท่าจะตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มที่มาจีบเธอ "น้องฟ้า สวัสดีครับ" "ค่ะ แล้วนี่พี่บอยมาได้ไงคะ" "ก็มาหาน้องฟ้านี่แหละครับ" "ค่ะ" ฟ้า พยักหน้าเล็กน้อยซึ่งดูแล้วน่ารักมากๆ จนหนุ่มๆ หลายคนแอบชอบ แต่เมื่อ ทุกคนเห็นว่า บอย ขาโจ๋ ประจำ ม.6 มาชอบเธอแล้วก็ไม่มีใครอยากจะยุ่งสักเท่าไหร่ แต่..... พี่ก้องของน้องฟ้าจะทำอย่างไรล่ะเนี้ย
"นี่ฟ้า พี่ว่าเธอชักจะ สนิทกับไอ้บอยมันมากไปแล้วนะ" "ป่าวนิคะ พี่เค้าก็มาหาแค่นั้นเอง แล้วก็คุยกันนิดหน่อย" "นั้นแหละ เค้าเรียกว่า สนิท" "หรอคะ?" "ก็อืม น่ะสิ" "ทำไมหรอคะ ก็ดีออก มีคนชอบ ดีกว่ามีคนเกลียด" "แต่เธอยังเด็กนะฟ้า เธอยังไม่รู้หรอกว่า ไอ้บอยมัน" ก้องหยุดพูด เพราะเค้าไม่อยากให้ฟ้าได้ยินเรื่องที่เค้าจะพูดต่อไปนี้ "มัน ทำไมคะ พี่ก้อง" "ไม่มีไรอ่ะ นี่ถึงบ้านแล้ว ลงซะสิ" "ค่ะ ไม่ต้องไล่ ฟ้าลงแน่" ฟ้าชัก ฉุด ที่ก้องพูดแล้วไม่ทำให้เธอ เครียๆ "เฮ้ย ว่าไงวะ ไอ้ก้อง มาส่งน้องฟ้าช้าจังวะ" บอยซึ่งยืนอยู่หน้าบ้านของหฃฟ้า พูดขึ้นมาเมื่อเห็นก้องพึ่งจะพาฟ้ามาส่ง "ทำไมวะไอ้บอย ทีนี้มึงก็พาน้องฟ้าาาาาา ของมึงมาส่งเองดิวะ" "ได้ เดี๋ยวกูจะมารับ มาส่งน้องเค้าเอง มึงไม่ต้องแล้วนะเว้ย ไอ้ก้อง" "เออ ฟ้าพี่เข้าบ้านก่อนนะ แล้วอย่าคุยก่ะไอ้นี่นายแล้วกัน เดี๋ยว แม่ฟ้าจะมาว่าเอา" "ค่ะพี่ก้อง" ก้องเดินเข้าบ้านของเขาไป ส่วนฟ้าก็นั่งคุยอยู่กับบอย จนดึก แล้ว เค้าก็กลับบ้านไป
คืนนี้ ก้องนอนไม่หลับเอาซะเลย ได้แต่นั้งคิด ว่าทำไมเราถึงต้องไปออกอาการหึงหวงยัยฟ้ามากนะ แล้วทำไม ต้องไปยกฟ้าให้ไอ้บอยด้วย แล้วทำไม ต้องไปต่อปากต่อคำกับไอ้บอยมันด้วย ทำไมๆๆ เค้าได้แต่คิดอย่างนี้ อยู่ตลอดทั้งคืน
เช้านี่ เขาตื่นขึ้นมาไม่ได้ถามแม่ของเขาเหมือนเคย แต่เดินออกไปดูที่บ้านของฟ้าแล้วตะโกน ถามแม่ของฟ้าซึ่งให้ข้าว หมาอยู่หน้าบ้าน "คุณอาครับ ฟ้าล่ะครับ" "อ๋อ ฟ้าหรอลูก ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ" "คุณอาผู้ชายไปส่งหรอครับ" "ป่าวจ๊ะ เห็นว่าพี่บอยอะไรนั้นอ่ะ มารับไป" "ครับ" ก้อง จูงรถของเขาออกมาจากบ้านแล้ว จูงต่อไปจนถึงโรงเรียน (โรงเรียนก่ะบ้านไม่ได้ไกลมากนักอ่ะ ประมาณ ไม่ถึง 3 กิโล) "พี่ก้องคะ" ก้องหันไปตามเสียงนั้น แต่เสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงจากความรู้สึกของเขา เขานึกขึ้นมาเอง
"เฮ้ย กูนี่ถ้าจะบ้าว่ะ วันนี้ เดินจูงรถมาโรงเรียน แล้วยังมานึกเสียงยัยฟ้าเองอีกเฮ้อ" ก้องพูดกับเพื่อนๆ ของเขา"ป่าวว่ะไอ้ก้องกูว่ามึงไม่ได้บ้าว่า กูวามึง รักน้องฟ้าว่ะมึงถึงเป็นแบบนี้" เต้เพื่อนของก้องบอกมา "เฮ้ย ไอ้บอยมาแล้วว่ะ" ก้องลุกขึ้น ตรงไปหาบอยซึ่งเดินเข้ามาในห้องทันทีทันได "เฮ้ย!" ก้องชกหน้าบอยไปที จนทำให้ทุกๆ คนในห้องลุก หนีกันหมด "มึงทำไรของมึงวะ ไอ้ก้อง ไอ้นี่ท่าจะบ้าว่ะ" "ไอ้บอย กูถามมึงจิงเหอะว่า มึงรักน้องฟ้า มากเลยรึป่าววะ หรือมึงแค่หวังจะฟันแล้วทิ้งเหมือนคนอื่นๆ ที่มึงเคยทำมาวะ" "เออ กูหวังอย่างงั้นแล้วมึงจะทำไม" "ไอ้นี้" ก้องเตะบอยไปอีกที "กูขอบอกมึงไว้ ตรงนี้ และขณะนี่เลยนะว่า มึงอย่ามายุ่งกับน้องฟ้าของกู ถ้ามึงคิดจะทำไรเค้า กูรักฟ้าเว้ย กูไม่มีทางยกให้มึงหรอก" ก้องพูดจบ ทุกๆ คนในห้องถึงกับอึ้ง รวมทั้ง ฟ้าด้วย เธอเดินเข้ามาพอดีเมื่อเพื่อนของเธอบอก ว่า ก้องกับบอย มีเรื่องกันในห้อง "พี่ก้อง" "ฟ้า!" ก้องหันมาหาฟ้า พอถึงโอกาสของบอย ตอนก้องเผลอ เค้าก็ชกหน้าก้องอย่างเต็มแรงพร้อมกับพูดออกมา "ดูแล ฟ้าให้ดี นะไอ้ก้อง" แล้วบอยก็เดิน ไปห้องน้ำเพื่อล้างคราบเลือดบนหน้าเค้าออก ฟ้ารีบวิ่งเข้ามาหาก้อง ที่ยืนอยู่ และมองหน้าของเธอ "พี่ก้องเป็นไงบ้างคะ" "ไม่เป็นไรหรอกฟ้า พี่ทำแบบนี้ก็เพื่อฟ้านะ พี่รักฟ้าจิงๆนะ" เพื่อนๆ ทุกคนในห้องถึงกับ อ้วกกกกกก พร้อๆกัน ยิ่งทำให้ฟ้าเขิลมากขึ้น จนหน้าแดง แล้วก้องก็รีบดึงแขนฟ้าออกมานอกห้องทันที
"เป็นไงล่ะฟ้า นี่แหละเรื่องที่พี่จะบอกกับฟ้า พี่รักฟ้านะ" "ค่ะ" "แล้ว ฟ้าล่ะรักพี่รึป่าวว" "ไม่บอก" "ทำไมล่ะ บอกนะๆๆๆ" ฟ้าหันหน้าหนีแอบยิ้มอยู่ ก้องก็ทำหน้าตลกเพื่อให้ฟ้าบอก ออกไป "ไม่ๆๆๆ" "อ่ะครับ ไม่ก็ไม่ สักวันนึงพี่ต้องรู้ให้ได้ คอยดูนะ" "ค่าา" ฟ้าทำหน้ากวนๆ อีก จนก้อง ต้องเขกหัว เธออีกเหมือนเดิม
วันนี้ฟ้าไม่สบาย พ่อแม่ของเธอพาไปหาหมอตั้ง แต่เช้า ด้วยที่ว่าฟ้าไม่สบายนี่เอง ทำให้ก้องไม่อยากไปเรียนเลย นั่งรออยู่หน้าบ้านของฟ้า รอเมื่อไหร่ จะกลับมาจากโรงพยาบาล ซะที แล้ว ตอนบ่ายแก่ๆ พ่อของฟ้าก็กลับเข้ามาที่บ้าน "คุณอา ครับ ฟ้าล่ะครับ" "อ๋อ น้องอยู่ โรงพยาบาลนู้นล่ะ ยังกลับมาไม่ได้ เดี๋ยวอาก็จะไปอีกอ่ะ จะไปด้วยมั้ยล่ะก้อง" "ไปครับไปแต่ผมขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ" "ได้ๆ เดี๋ยวอาจะรอนะ" "ครับ" อีกทางด้านหนึ่งแม่ของฟ้า ซึ่งหมอได้เรียกเข้าไปหา ก็แทบขาดใจเมื่อรู้ว่าลูกสาวของเธอเป็นอะไร แม่ของฟ้าเดินออกมาจากห้องของหมอพร้อมกับน้ำตาที่อาบน้ำของเธอ ก้องเดินมาเห็นพอดี "คุณอาสวัสดีครับ ฟ้าเป็นไงบ้างครับ" "ฟ้าหรอก้อง อาทำใจไม่ไหวหรอกก้องตอนเนี้ย" "ทำไมล่ะครับ??" "........" "ฟ้าเป็นไรครับคุณอา" "......." แม่ของฟ้ายิ่งร้องไห้มากขึ้นๆ พอก้องเห็นหมอเดินออกมาด้วย ก็เลยตรงเข้าไปถามหมอด้วยความสงสัย จนได้รู้ว่า ฟ้าเป็นเนื้องอกในสมองขั้นรุนแรง ซึ่งไม่สามารถมีทางรักษาได้เลยแม้แต่น้อง เพราะมันเป็นขั้นสุดท้ายแล้ว ฟ้าจะอยู่ได้อีกไม่นานนัก เพราะอาการ มันออกมาวันนี้นี่เอง เธอปวดหัวอย่างรุนแรง จนพ่อแม่พามาโรงพยาบาล ก้องรู้เรื่องรีบวิ่งเข้าไปหาฟ้าในห้อง ที่พักอยู่ "ฟ้าา" ก้องเดินเข้าไปหา "พี่ก้องคะ มาแล้วหรอคะ ฟ้าคิดถึงพี่ก้องจังเลยค่ะ พี่ก้องฟ้าปวดหัวอ่ะ แต่ทำไมวันนี้มันปวดมากเลยล่ะคะ" ฟ้ายิ่งพูด ก็ทำให้ก้อง ยิ่งน้ำตาไหลออกมา นึกในใจ ' ทำไมมันเร็วอย่างนี้ล่ะฟ้า ทำไมฟ้าต้องจากพี่ไปเร็วอย่างนี้ ไม่นะ ฟ้าต้องไม่เป็นไร ' ก้องนึกอยู่คนเดียว ฟ้าเห็นน้ำตาของก้อง "พี่ก้องเป็นอะไรคะ ฟ้าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟ้าแข็งแรงดีออกนะคะ ไม่ร้องนะ" "ครับๆ พี่ไม่ร้องแล้วครับ ฟ้าจะต้องหายสินะ แค่ปวดหัวแค่นี้เอง" ก้องพยายาม พูดให้ฟ้าสบายใจขึ้นแต่ในใจของก้องตอนนี้แทบจะสลาย "พี่ก้องคะ ฟ้าอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ จังค่ะ ฟ้าอยากกลับบ้าน ที่นี่อยู่แล้วมันยังไงไม่รู้ค่ะ มันหดหู่" "ครับๆ เดี๋ยววันนี้เราออกไปเลยนะครับ" "ค่ะ" ก้องพูดกับฟ้า แล้วก็เดินไปบอกพ่อกับแม่ของฟ้า ที่อยู่นอกห้องบอกว่าฟ้าอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ พ่อแม่ของฟ้าเลยไปบอกให้หมด ว่าจะขอเอาลูกไปรักษาตัวที่บ้านดูแลเธออย่างเต็มที่ก่อนที่เธอ จะจากพวกเราไป!
ก้องประคองฟ้าเข้ามาในบ้าน แล้วพาเธอมาที่ห้องนอนของเธอ "พี่ก้องคะ" "ครับ" "ทำไมวันนี้พี่ก้องดูไม่สดชื่นเลยล่ะคะ เป็นไรรึป่าวอ่ะ" "ป่าวครับป่าว ก็ฟ้าไม่สบายนิ จะให้พี่ร่าเริงได้ไงล่ะครับ" "ค่ะ ฟ้าง่วงจังเลยค่ะ" "งั้นฟ้าก็นอนหลับก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพี่จะเฝ้าฟ้าเองนะครับ" "ค่ะพี่ก้อง" ฟ้านอนหลับไป ไม่รู้นานเท่าไหร่ พอเธอตื่นขึ้นมาก็พบก้องฟุบหลับอยู่ข้างๆ ตัวเธอ น้ำตาที่ไหล อาบแก้มของก้องอยู่ตลอดเวลา ทำให้ฟ้าไม่สบายใจซักเท่าไหร่ เพราะเธอไม่ได้เป็นไรซักหน่อยนิ ทำอย่างก่ะตัวเธอเป็นโรคร้ายไกล้ตายอย่างงั้น ฟ้านอนมองหน้าก้องได้ซักพักก้องก็ตื่น "อ้าว ฟ้าตื่นแล้วหรอจ๊ะ" "ค่ะ" ก้องเอามือเช็ดน้ำตาของเขาออก "พี่ก้องร้องไห้ทำไมคะ ฟ้าบอกแล้วไงว่าฟ้าไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย" "ครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ" "นะคะ ไม่ร้องนะ อย่างนี้ ฟ้าไม่สบายใจเลยนะ" "ครับ"
ผ่านมาไม่กี่วัน ร่างกายของฟ้าก็ทรุดหนักลงเรื่อยๆ ฟ้ากลับไปโรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะร่างกายไม่ไหวแล้วจิงๆ ฟ้าถูกส่งตัวไปตรวจอีกครั้ง เธอเป็นโรคแทรกซ้อนรุนแรงมากที่สุดคือ มะเร็งในสมอง เธอจะไม่สามารถ อยู่ได้อีกต่อไปแล้ว ฟ้าซึ่งตอนนี้เธอได้รู้แล้วว่า เธอเป็นอะไร ฟ้าร้องไห้ตลอดเวลา "ฟ้าต้องเข้มแข็งไว้นะ" "พี่ก้องฟ้าต้องตายใช่มั้ยคะ ฟ้าจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ก้องอีกแล้ว ฟ้าจะต้องตายใช่มั้ยคะ" "ไม่นะฟ้า ฟ้าต้องหายสิเชื่อพี่นะ ฟ้าต้องหาย" ฟ้าเริ่มหายใจติดขัด จนก้องต้องเรียกหมอให้มาดูอาการ หอมบอกว่า คงไม่ถึง ชั่วโมงแล้วล่ะ ก้องและพ่อแม่ของฟ้า ต่างก็ร้องไห้ แม่ของฟ้าร้องไห้หัวใจแทบสลาย ก้องจับมือ ที่เริ่มเย็นของฟ้า "ฟ้าพี่รักฟ้านะ" "ฟ้าก็รักพี่ค่ะ" ฟ้าหอบอีกครั้ง "ฟ้าฟังพี่นะ ไม่มีฟ้า ไม่มีใคร มาแทนที่ฟ้าในใจพี่ได้เลย" ฟ้าน้ำตาไหลออกมา ตอนนี้ฟ้าพูดอะไรไม่ได้แล้ว ฟ้าจากไปอย่างสงบ ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของแม่ของเธอ ก้องกอดร่างอันไร้ชีวิตของฟ้าแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอ หลังจากที่ฟ้าเสียชีวิตก้องก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เริ่มเก็บตัวอยู่คนเดียว ไม่สนใจใครๆ ดื่มเหล้ามากขึ้นทุกวัน เพื่อนๆ ที่เคยคบ ก้องก็เลิกคบกับทุกๆ คน
****** ไม่มีเธอ ไม่มีใคร ******
8 พฤศจิกายน 2546 15:56 น.
yacoolmi
"ช่องว่างในหัวใจ !"
"แม่คะ นัทกลับมาแล้วค่ะ" "ว๊าย" นัทตกใจมาก เมื่อมีคนมา รัดคอเธอ "ปล่อยนะ" นัท พยายามจะ สบัดออก "ขอต้อนรับกลับบ้านครับ สาวน้อย" "โน๊ต!" ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกชื่อก็ปล่อยนัททันที "ว่าไงครับ" "มาแล้วหรอโน๊ต" "จ้า" แล้วก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้ม เพื่อนรักอย่างนัท "อีตา โน๊ต บ้า เอ้ย" "ทำไมอ่ะ" "เอ้า ก็นาย .... " นัทพูดไม่ออก ในใจเธอดีใจมากๆ ที่โดน คนที่เธอแอบ ชอบ หอมแก้ม "ทำไมอ่ะนัท" "ไม่มีไรอ่ะ ปะ โน๊ต ไปหาไรกินกัน นัทหิวแล้ว" นัทรีบพูดตัดบท เพราะกัวว่า โน๊ตจะเห็นหน้าแดงๆ ของเธอเสียก่อน "เอ๊า! ได้ๆ" ระหว่างที่ทานข้าว "เออ โน๊ต แล้ว นี้ เป็นไงมาไงถึงได้มา อ่ะเนี้ย ไหนว่าจะมา ดึกๆไง" "ก็โดน คนที่บ้าน เฉด หัวมาอ่ะดิ" "เอ้า แล้วไปมีเรื่องไรก่ะคนที่บ้านอีกอ่ะเนี้ย" "ก็พ่อกับแม่อ่ะ เค้าไม่รักเราแล้ว นัท" "เฮ้อ! ก็นะ โน๊ต นายนี่ก็ ทำเรื่องให้ท่านปวดหัวทุกวัน" "นัท" โน๊ต จับมือนัทแล้วก็พูด "นัท เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยนะ เราไม่มีเพื่อนที่ดีเท่านัทเลยอ่ะ แม้ว่าเราก่ะนัท จะไม่รู้จักกันมานานก็เหอะ เรารักนัทนะ เพื่อนรักของเรา" นัทยิ้ม แล้วจับมือโน๊ตตอบ แต่ในใจจิงๆ น่ะอยากจะเอาคำว่า 'เพื่อน' ทิ้ง ไปซะ "จ๊ะโน๊ต" "เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ นัท" "อืม!" นัทน้ำตาไหล ออกมา "โอ๊ย ซึ้งพอแล้ว โน๊ต ป่ะ เดี๋ยวทานเสร็จเราไปเที่ยวกันนะ" แล้วเอามือปาดน้ำตาของเธอ ออกไป โน๊ต รีบจับมือนัท "เดี๋ยว โน๊ต เช็ดให้นัทนะ โน๊ต ขอโทษนะ ที่ทำให้นัทร้องไห้น่ะ" "จ๊ะ ไม่เป็นไร" โน๊ต ยิ่งพูดอย่างนี้ ทำให้นัท ยิ่งน้ำตาไหลไม่หยุด
นัท พาโน๊ต มาที่ สวนสนุก แห่งหนึ่ง "นี่ๆ โน๊ต เล่นไรดีอ่ะ อย่างแรก" "เราว่านะนัท เอาแบบ ที่ว่า มัน มันส์ๆ ก่อนดีกว่า แล้ว ค่อย ลงไป เบๆ" "อืมได้ งั้น นี่เลย รถไฟเหาะ" นัทพูดแล้วชี้ขึ้นไปให้โน๊ต ดู "อ่ะได้ งั้น เดี๋ยวเราไปซื้อตั๋วให้นะนัท" โน๊ต วิ่งไปซื้อตั๋วมาให้นัท ที่ยืนรออยู่ "ป่ะนัท ไปขึ้นกัน" แล้วโน๊ต ก็ดึงแขนนัทไป ขึ้น รถไฟเหาะ ระหว่างที่ นั่งรถไฟเหาะนั้น นัทกัว มากๆ จึงจับมือ โน๊ตไว้ตลอด แล้วก็มาต่อที่ บ้านผีสิง นัทกัวมาก จนกระโดดโผ เข้ากอด โน๊ต เต็มๆ แล้วก็ออกมา "นัท เป็นไงมั่ง กัวมากหรอ เหงื่อแตกเลยอ่ะดิเนี้ย" "บ้า ใครกัว ใครๆๆๆๆ" "ก็นัทไง กัวมากล่ะสิ ถึงได้โดนกอด เราอ่ะ" "ป่าวซะหน่อย" "ไหนดูสิ" "ดูไร" โน๊ตจับมือนัท แล้วก็พูด "นี่ไง มือเย็นหมดแล้ว คนปากแข็ง" "เดี๋ยวเหอะ โน๊ต ว่าเราอยู่ได้ นายก็กัวเหมือนกันน่า เรารู้ นายยังเดินจับมือเราตลอดเลย" "เอ๊า นี่เค้าไม่เรียกว่ากัวนิ ก็เราเห็น นัทกัวเลยจับมือนัทอ่ะ จะได้หายกัวไง" "ใครขอให้ ช่วยล่ะ" "เอ้า นัท พูดงี้เดี๋ยวจูบเลยนิ ปากแข็งนักนะ" "บ้าหรอ โน๊ต ทำไรบ้าๆ นี่มัน สวนสนุกนะ" "อ่านะ ไม่มีใครรู้จักเราอยู่แล้วนิ" "ไม่ๆๆๆ ทุเรศๆ ไม่เอา" "หรอ นึกว่าจะเอาจิงๆ ก็เมื่อกี้เราพูดเล่นอ่ะ" "เฮ้อ" นัท เอามือ ทุบหลังโน๊ต โน๊ตจับข้อมือของเธอไว้ได้ "ปล่อยนะโน๊ต" "ไม่ปล่อย จนกว่านัท จะ จะ" "จะ ไรหรอ" "จะบอกว่า เลี้ยงข้าวเราเย็นนี้" "โอ๊ย ได้ค่ะได้" "อืม งั้นไป ขึ้นชิงช้าสวรรค์มั้ย" "ก็ได้อ่ะ" โน๊ตเดิน นำหน้านัทไปซื้อบัตร แล้วก็พานัท ไปนั่งเล่นบนนั้น "โน๊ต" "นัท" ทั้ง 2 คนพูดพร้อมกัน "อ่ะ โน๊พูดก่อนสิ" "นัทนั้นแหละพูดก่อน" "ไม่ๆ โน๊ตพูด" "ก็ได้อ่ะ นัท พรุ่งนี้ล่ะสิ จะครบรอบ 1 ปีที่เรารู้จักกัน" "ใช่" "นัท อยากได้อะไรอ่ะ เดี๋ยวโน๊ต ซื้อให้" "อะไรงั้นหนอ" นัท ทำท่านึก "อยากได้ บ้าน พร้อมที่ดิน 15 ไร่ แล้วก็รถยนต์ อีก 2 คะ" นัทจะพูดต่อก็พูดไม่ได้ ตอนนี้ปากของโน๊ตมาประกบ ปากเธออยู่ นัทรีบผลักโน๊ตออก "ทำไรของนายอ่ะ โน๊ต" "นัท โน๊ตอยากเก็บช่วงเวลาที่มี เรา สองคนอย่างนี้ ตลอดไปจังเลย โน๊ตกัวว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก" "ทำไมโน๊ต พูดแบบนี้ล่ะ" "ไม่มีไรหรอก" นัทเริ่มน้ำตาไหล "ไม่เอาน่านัท อย่า ขี้แยสิ ไม่เอาๆ โน๊ตบอกแล้วไงว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไปตลอด" 'แต่ถ้าในใจเราไม่ได้คิดกับนายเป็นแค่เพื่อนล่ะโน๊ต' นัทอยากจะพูดคำๆ นี้ออกมาแต่ ก็ไม่กล้าพูด กัวว่าจะทำให้เธอและ โน๊ตไม่ได้เจอกัน แบบนี้อีก "อ่ะนัท แล้วเมื่อกี้ จะพูดอะไรอ่ะ" "ไม่มีไรแล้วล่ะ" "เดี๋ยวเรากลับบ้านเลยมะ นัท" "ค่ะ" โน๊ตกับนัท ลงมาจาก ชิงช้าสวรรค์ แล้ว ก็พากันเดินกลับมาที่บ้านของนัท พอถึงหน้าบ้านนัท เสียงโทรศัพท์ของ โน๊ตก็ดังขึ้น "ฮะโหล" ...... โน๊ตพูดโทรศัพท์เสร็จก็เดินไปหานัท "นัท เดี๋ยวโน๊ต ขอ.ไปหาเพื่อนก่อนนะแล้ว โน๊ต จะโทรหานะ" "โน๊ต ไม่พักที่บ้านนัทหรอ" "ไม่ล่ะเดี๋ยวเราไม่นอนก่ะเพื่อนเราก็ได้อ่ะ เราไปนะนัท พรุ่งนี้เจอกันนะ" "จ๊ะ" แล้ว นัทก็ยืนดูโน๊ตเดินออกไปจากบ้านของเธอ นัทก็เดินเข้ามาในบ้าน
เช้าวันรุ่งขึ้น โน๊ตก็มาหานัทแต่เช้า "เอ้า โน๊ต ลูกทานไรรึยังล่ะ" "สวัสดีครับ แม่ ยังเลยครับ ผมว่าจะมาฝากท้องแม่นี่แหละครับ" "อ่ะ เดี๋ยวนะลูก แม่เพิ่งทำเสร็จเลย ข้าวต้มกุ้ง ของโปรด ยัยนัทเค้า เดี๋ยวแม่ไปเรียกนัทให้นะลูก" "ครับ" แม่ของนัทเดินขึ้นไปเรียกลูกสาวเธอ ซึ่งกำลัง นอนหลับอยู่ บนห้อง "นัทลูก" "คะ ว่าไงคะแม่" "โน๊ตมาแล้วลูก" "หรอคะแม่" นัทดีใจมากรีบลุกขึ้น ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที แล้วก็เดินลงมาหาโน๊ตที่รออยู่ข้างล่าง "โน๊ตรอนานมั้ย อ่ะ" "ประมาณ 2 ชั่วโมงได้แระ" "อะไรอ่ะ บ้าหรอ เค้าแต่งตัวไม่ถึง 20 นาทีเลย อะไรตั้ง 2 ชั่วโมง" "คร๊าฟฟฟฟฟฟ พูดเล่นน่า" "อ่ะโน๊ตทานไรยัง" "ยังเลย มาฝากท้องบ้าน นัทเนี้ย" "แม่คะ" นัทกำลังจะเอ่ยปากแม่เธอก็รู้ทันที "จ๊ะ ลูก โน๊ตเอาเยอะมั้ยจ๊ะ" "เยอะๆ ก็ได้ครับแม่ ผมหิวจะตายอยู่แล้ว" "ได้จ้า" "นี่ๆ แม่ชั้นนะ ไม่ใช่แม่นาย ถึงได้อ้อนมากขนาดนี้อ่ะ" "โธ่ แม่ของใครก็ เหมือน กันแหละน่านัท อย่าหึงแม่ไปหน่อยเลย" "ทุเรศ" นัทกับโน๊ต รีบทาน ข้าวต้มให้หมดแล้วจะไป เที่ยวกันต่อ นัทกับโน๊ตมานั่ง ข้างแม่น้ำเจ้าพระยา คุยกันไป "เออนี่ นัท เคยฟังเพลงของ เสือ ธนพล มั้ย" "อืมฟังดิ เพลงไรล่ะ" " ช่องว่างในหัวใจ " "อืมฟังดิ ทำไมหรอพล" "เราชอบเพลงนี้อ่ะ เราให้นัทนะ" "....." ไม่มีเสียงตอบกลับมา "นัท ฟังนะ" พลก็ร้องเพลง นั้นออกมา
คงเหมือนเรือน้อย ฝ่ามรสุม ก็เหมือนดังว่าว ขาดริ้ว ต้านลม
มีความทรงจำ คือความขื่นขม ใครกันจะถมให้ชีวิตนี้เต็ม
* เคยเป็นอย่างฉันบ้างรึป่าว พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน...
เธอเป็นอย่างฉันบ้างรึป่าว ครอบครัวแตกร้าวไม่ต้องการ
** อย่าไปจากฉันได้ไหม.....อยู่กับฉันเพราะฉันไม่มีใคร
ขอใจจากเธอคนนี้ แทนรักที่มันหายไป......
ช่วยเติมช่องว่างในหัวใจ ก็เพราะเธอคือคนสุดท้าย.........( ที่ฉันมี )
เรื่องราวของฉัน เธอรับได้ไหม สิ่งที่ฉันเป็นยิ่งกว่านิยาย
เธอคือความรักที่ฉันขาดหาย หากขาดเธอไปฉันคงไม่เหลือใคร....
( *,**,** )
เมื่อ โน๊ตร้องเพลงจบ นัทก็ร้องไห้ออกมา แล้ว โผเข้ากอด โน๊ตทันที "โน๊ต นัทรักโน๊ตนะ รักโน๊ตที่สุด รักยิ่งกว่า เพื่อนรักเพื่อนอีกด้วยซ้ำ" โน๊ตอึ้ง ไปแล้วก็กอดตอบนัท "ทำไม นัทบอกโน๊ตก่อนล่ะ โน๊ตกำลังจะบอกนัทเหมือนกัน" "โน๊ต" นัท เรียกชื่อโน๊ตออกมา "นัท ครับ โน๊ตรักนัท นะ อยู่กับโน๊ตตลอดไปนะ" "ค่ะ นัทก็รักโน๊ตนะ" "ครับ" โน๊ต ยื่น สร้อยที่เค้าซื้อมา แล้ว ก็ กล่องของขวัญกล่องนึง ให้นัท "ขอบใจนะโน๊ต" "ครับ" นี่เป็นประโยค สุดท้ายที่โน๊ต พูดกับนัท แล้วโน๊ตก็โดนยิง * ปัง * ปัง * ปัง * สิ้นเสียปืน แค่ไม่กี่นัด โน๊ตก็ล้มลง เลือดนองเต็มพื้น นัทตกใจมากร้องไห้แล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดโน๊ต ที่นอนจมกอดเลือดอยู่บนพื้น "โน๊ตตตตตตตตตตตตต" "ไม่นะ" นัทตะโกน เรียกชื่อ โน๊ต แต่ตอนนี้เค้าไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไปแล้ว "โน๊ต ตื่นสิ โน๊ต ตื่นนะ" "ลุกขึ้นมาคุยกับนัทอีกสิ โน๊ต ไม่เอานะโน๊ต โน๊ตต้องไม่เป็นอะไร โน๊ต" นัทร้องไห้ ใจแทบขาด ตะโกนเรียกจนไม่มีเสียงที่จะเรียก
นัทมารู้ตอนหลังว่าโน๊ต ติดพนันบอล และ ติดยา จึงถูกพวกที่ตามเอาเงินมาไล่ฆ่า นัทโกรธแค้นพวกที่ เล่นพนันบอล ตั้งแต่นั้นมา แต่ ' โน๊ตก็ยังอยู่ใจนัทตลอดมา แม้ว่า เค้าจะเหลือแค่เพียงชื่อก็ตาม '
26 ตุลาคม 2546 23:14 น.
yacoolmi
ต้อม เด็กหนุ่มมหาลัย ทั้งเล่นกีฬาเก่ง เป็นนักกีฬาของคณะ ทั้งหล่อ ตามสเป็กของ สาวๆ ในมหาลัยเป็นอย่างมาก
เข็ม เด็กสาว คณะ เดียวกัน เค้าก่ะต้อมคบกันมานานแล้วล่ะ เข็มมีแฟนคนแรกก็คือต้อม จึงทำให้เค้ารักต้อมมาก แต่ต้อมไม่เห็นถึงความสำคัญของเข็มเลย
"ต้อม" "ว่าไง เข็ม" "ต้อม วันนี้ต้อมจะไปส่งเข็มที่บ้านมั้ยคะ" "ไปสิ แต่เข็มต้องไป ส่งต้อมฉลองก่ะเพื่อนๆ ก่อนนะ ได้มั้ยล่ะ" "ไม่ไปได้มั้ยล่ะ" "ไม่ไปก็ได้ แต่เข็มกลับบ้านเองนะ แล้วไม่ต้อมมาคุยก่ะต้อมอีก" "อ่ะๆๆ ไปก็ได้ งั้นเข็มขอกลับเข้าบ้านก่อนนะ" "ไม่ ไปเดี๋ยวนี้เลย" "ค่ะ ก็ได้" เข็มยอมต้อมทุกอย่าง เพราะเข็มรักเค้ามาก เกินไป จึงยอมตามใจ
ต้อมขับรถพาเข็มไป ที่ผับๆ หนึ่ง มีเพื่อนๆ ของต้อมยืนรออยู่ที่หน้าผับมากพอสมควร ต้อมเดินลงจากรถไป เพื่อนต้อมก็ทักขึ้น "เฮ้ย ไอ้ต้อม ว่าไงวะ" "เออ ว่ะ ปะฉลองว่ะ เออนี่แฟนกู มาด้วยนะโว้ย ดูแลกันหน่อย" ต้อมเดิน กอดไหล่ไปกับเพื่อนๆ ของเขาโดยไม่สนใจว่าเข็มจะเป็นไง เค้าปล่อยให้เข็มเดินคนเดียวตามลำพัง "ต้อม รอเข็มหน่อยสิ" เข็มวิ่ง มาจับแขนต้อมไว้ ต้อมสลัดมือเข็มออก "เดินเอง ได้ไม่ใช่หรอ ก็เดินไปสิ มาจับทำไมล่ะ" เข็ม ปล่อยมือออกจากแขนต้อม แล้วเดินเข้าไปเอง
บนโต๊ะที่พวกเค้านั่ง มีทั้งเหล้า เบียร์ กับแกล้ม อีกมากมาย วางอยู่ "ต้อม ทานของพวกนี้ด้วยหรอ" "อืม ทำไมล่ะ หรือเข็มไม่ทาน" "ก็ใช่" "ไม่ทานก็กลับบ้านไปซะสิ ที่นี่ไม่มีหรอกนะ พวกน้ำส้ม น้ำอัดลมน่ะ" "งั้นเข็มขอน้ำเปล่า" "ยิ่งไม่มีไปใหญ่ ทานพวกนี้แหละ ดีแล้ว อย่าเรื่องมาก" "ก็ได้" "อืมดี" ต้อมริน เหล้าให้เข็ม เข็มก็จะไม่ดื่ม แต่ต้อม ก็ยกใส่ปากของเธอ ต้อมนั่งกินก่ะพวกเพื่อนๆ นานมาก เข็มก็ดูนาฬิกา ไปเรื่อยๆ ต้อมเห็น ก็เลยต่อว่าเธอ "นี่เข็ม จะรีบกลับไปทำไม ล่ะบ้านนั้นน่ะ มันไม่หายไปไหนหรอกนะ" "แต่ต้อมนี่ มัน เที่ยงคืนกว่าแล้วนะ" "ก็ใช่ เที่ยงคืนกว่า แล้วจะทำไม" "แต่เข็มกัวว่าแม่จะดุ น่ะสิ" "ไม่มีแต่ มากับต้อมแล้ว ถ้ายังจะบ่นอีก งั้นก็กลับไปเลยปะ กลับไปคนเดียวเลยปะ" เข็มต้อมนั่งทนรอต้อม แล้วต้อมก็ลุกขึ้น "ต้อมจะกลับแล้วหรอ" "ป่าว จะไปเข้าห้องน้ำ" "อืมจ๊ะ" "อยุ่ได้ ใช่มั้ย ก่ะเพื่อนๆ ของต้อม" "ได้ ค่ะได้" ต้อมเดินไปเข้าห้องน้ำ โดยมี ชายเพื่อนของเขาเดินไปด้วย "เฮ้ย ไอ้ต้อม แฟนมึง นี่สวยดีนิวะ" "สวยหรอ" "เออ ว่ะ สวย งั้นกูขอได้มั้ยวะ" "ไม่ได้โว้ย ของๆ กู มึงห้ามยุ่ง" "เออ ทีของพวก กูมึงฟันมากี่คนแล้วล่ะวะ" "เฮ้ย ไอ้ชายมึงเงียบไปเลยนะ มึงอย่าพูดเรื่องนี้ให้ เข็มได้ยินนะโว้ย เพราะกูยังไม่ได้ มันเลย" "เออ ว่ะ กูไม่พูดก็ได้" "เออดี เพื่อน" ต้อมตบไหล่ ชายไปทีนึงแล้วเดินออกมานั่งที่โต๊ะ เวลาปาเข้าไป ตี 1 กว่าเกือบตี 2 ต้อมก็พาเข็มกลับเข้าบ้าน "เข็ม พรุ่งนี้ สายๆ ต้อมจะมารับไปเที่ยวนะ" "อืมได้" "งั้นต้อมไปล่ะนะ" "ค่ะ" เข็มเดินเข้าบ้านไป แล้วรีบเดินเข้าห้องไป กัวว่าแม่ของเธอจะดุเอา แต่ที่ไหนได้ แม่ของเธอนั่งรออยู่ในห้องของเธอแล้ว "เข็ม" เธอตกใจ "แม่ ยังไม่นอนหรอคะ" "ไม่ ก็รอเข็มอยู่น่ะสิ ไปไหนกับ ต้อมมา" "คือว่า.... เข็ม" "บอกแม่มานะ ความจิง" "เข็มไปส่งต้อมไปฉลองวันเกิดเพื่อนของต้อมน่ะค่ะ" "แล้วทำไมกลับมืดๆ ค่ำๆ" "ก็งานเค้าเพิ่งเลิก ค่ะ" "เข็ม แม่จะบอกให้ลูกรู้ไว้นะ ถึงลูกจะรักผู้ชายคนนี้มากเพียงใด ถ้าลูกจะทำอะไรให้นึกถึงหน้าแม่ใว้นะลูก แม่รักลูก มากกว่าที่เค้ารักลูกอีกนะ ลูกเป็นสายเลือดของแม่ ถ้าลูกเป็นอะไรไป แม่จะอยู่ยังไงล่ะ แม่มีลูกคนเดียวนะเข็ม" "ค่ะแม่ เข็มจะจำคำพูดของแม่ไว้" "ดีแล้วล่ะลูก อาบน้ำแล้วก็เข้านอนซะ" "ค่ะ"
ต้อม มารอเข็มอยู่หน้าบ้าน ไม่นานเข็มก็เดินออกมาหาเขา "ต้อม มารอเข็มนานยังอ่ะ" "ก็ไม่นาน ปะไปรึยัง" "ค่ะ แล้วนี่ต้อมจะพาเข็มไปไหนล่ะ" "เอาน่า ไปถึงเข็มจะรู้เอง" "อืม..." ต้อมขัยรถไปเข็มไปที่ทะเล โดยใช้เวลาไม่นานนัก เพราะเค้าขับรถเร็วมาก พอมาถึงที่ ต้อมก็ดึงแขนเข็มไป ที่บังกะโล ติดชายทะเล "ต้อม ที่นี่สวยจังเลยอ่ะ" "เข็มชอบมั้ยล่ะ" "ชอบสิ ชอบมากๆ เลย" "จิงหรอเข็ม" "ค่ะ" ต้อมกอดเข็ม แล้วจูบเธอ เข็มตกใจ เลยผลักต้อมออก "เข็มเป็นไรล่ะ" "ต้อม เข็มว่าอย่าดีกว่านะ มันไม่ดีหรอก" "ทำไมล่ะเข็ม เข็มไม่รักต้อมหรอ" "ป่าว เข็มรักต้อมมากๆ" "รัก นี่หรอคำว่ารักน่ะ นี่หรอคนรักกัน จะถือเนื้อถือตัวทำไมล่ะ" "ก็เข็ม" "ไม่รู้ล่ะเข็ม" ต้อมดึงตัวเธอเข้ามาจูบ กอดเธอไว้แน่น โดยไม่ให้เธอดิ้นหนีไปได้ ผู้หญิงถ้าโดนแบบนี้ทุกคน ก็ไม่มีแรงจะต่อสู้เหมือนกัน ต้อมผลักเข็มนอนลงไปที่เตียง "ต้อมจะทำไร เข็มไม่เอานะต้อมอย่า" ไม่ทันจะขาดคำ ต้อม ก็..... เข็ม เข็มเป็นของเขาไปแล้ว เข็มเสียใจกับเรื่องนี้มาก แต่เธอก็ยอมรับว่ารัก ต้อมมาก จึงยอมให้กับเขา "เข็ม ต้อมรักเข็มนะ" "รัก แล้วทำไมต้อมทำอย่างนี้ล่ะ" "ก็เพราะต้อมรักเข็มไง ต้อมถึงทำ" "เข็มว่ามันเกินไปนะต้อม เกินไปจิงๆ" จากนั้นต้อม ก็พาเข็มไปโรงแรมบ่อยขึ้น โดยไม่คำนึงถึงเรื่อง นั้นเลย
เวลาผ่านไป 2 เดือนกว่าๆ "ต้อม" "ว่าไงเข็ม เออ นี่เดี๋ยววันนี้ต้อมจะไปบ้านเพื่อนนะ เข็มกลับบ้านเองแล้วกันนะ" "ต้อม คือว่าเข็ม เข็ม" "มีไรล่ะ มีไรก็พูดมาสิ ต้อมริฟังอยู่ เดี๋ยวจะรีบไปซ้อม ดนตรีเนี้ย" "เออ ไม่มีไรล่ะค่ะ" "อ่ะ มาก็ไม่พูด เออแล้วเข็ม พักนี้ ประจำเดือนมามั้ย" เข็มตกใจคำถามของต้อม "ว่าไงล่ะเข็มมามั้ย" "มาค่ะ" "อืม ดีแล้ว ดีที่ไม่ท้อง ถ้าท้องจะต้องไปเอาเด็กออกอีก ทีนี้หัด กินยาคุมด้วยนะเข็ม จะได้ไม่เกิดเรื่อง" "อืม" "งั้นต้อมไปล่ะนะ กลับเองนะวันนี้" "ค่ะ" เข็มจะบอกเรื่องที่สำคัญ ที่สุดในชีวิต ของเธอแต่พอเธอมาได้ยินเรื่องแบบ นี้เธอ ถึงไม่อยากที่จะบอกต้อมไป
ช่วงเวลาที่ เธอตั้งท้องเข็มก็ไปขออยู่ก่ะแพรที่บ้าน เพราะเธอกัวว่าแม่ของเธอจะรู้เรื่อง เธอแพ้ท้องมากขึ้นทุกวันๆ จนวันนั้น ต้อมก็สังเกตอาการของเธอ ออก "เข็ม" ต้อมดึงตัวเข็มมาคุย "คะต้อม" "เข็ม นี่เข็มเป็นอะไร แพ้ท้องรึไง" "คือว่า เข็ม เอ่อต้อม" "ว่าไงเข็ม นี่เธอท้องใช่มั้ย" เข็มไม่ตอบได้แต่ พยักหน้า "ทำไมล่ะเข็ม ทำไมเธอไม่คุม" "เข็มท้องได้ 2 เดือนแล้วล่ะต้อม" แพรเพื่อนของเข็มเดินตามออกมา แล้วพูด ให้ต้อมเข้าใจ "เข็ม ทำไมเธอไม่บอก ไปตามตรงเลยล่ะ ว่าเธอท้องน่ะ ต้อมเค้าจะได้รู้เรื่อง" "เข็ม ไปเอาลูกออกกับต้อมเลยนะ ปะ" "ไม่ นี่มันลูกของเข็ม เข็มไม่เอาออก เข็มจะปล่อยให้เค้า คลอดออกมา" "เข็ม เข็มจะเก็บลูกไว้ประจาน ตัวเองรึไง" "ประจานตัวเองหรือประจาน ต้อมกันแน่ ถึงยังไง เข็มก็จะไม่เอาออก" "ถ้าไม่เอาออก ต้อมกับเข็มเลิกกันวันนี้" "ต้อม" เข็มน้ำตาไหลออกมา ต้อมเดินหนีเธอไป โดยไม่เหลียวแล ว่าเธอจะเป็นยังไง เข็มวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึก แล้วจะโดด ลงมาหวังจะฆ่าตัวตาย แพรเห็นดังนั้น จึงรีบวิ่งตาต้อมไป "ต้อม" "อ้าว แพร มีไรอีกล่ะ" "ต้อมไปดู เข็มหน่อยสิ" "ทำไม เราเลิกกับเข็มแล้วจะไปดู เค้าอีกทำไม" "เข็มกำลังจะฆ่าตัวตาย!" "เข็ม!!" ต้อมรีบวิ่งไปที่บนดาดฟ้า ของตึก "เข็ม" "ต้อม" "เข็มอย่าฆ่าตัวตายนะ ต้อมขอร้อง" "ไม่ ในเมื่อเข็มกับลูก ไม่มีความสำคัญกับต้อมอีกต่อไป เข็มขอตายล่ะวันนี้" "ไม่นะเข็ม ไม่ อย่าทำแบบนี้นะเข็ม" "ทำไมล่ะต้อม ต้อมจะมาห้ามเข็มทำไมล่ะ เข็มลาก่อนนะต้อม แพรดูแลแม่เข็มด้วยนะ" ว่าแล้วเข็มก็ โดดลงไป "เข็มมม" ต้อมเสียใจ ในเรื่องที่เกิดขึ้น รถโรงพยาบาลพาร่างเข็มไป ยังโรงพยาบาล แต่ก็ช่วยเข็มไม่ได้อีกแล้ว ร่างอันไร้ วิญญาณ ของเข็มถูกส่งกลับมายังบ้านของเธอ แม่ของเธอร่ำไห้ เจียนจะขาดใจตายแต่พอรู้เรื่องจากแพร ที่ว่าเข็ม ท้อง ร่างของเข็ม มีทั้งสองชีวิต อยู่ด้วยกัน แม่ของเข็มเดินเข้าไปตบหน้าคนที่ไม่รับผิดชอบลูกสาวคนเดียวของเธอ จนทำให้เกิด โศกนาฏกรรมความรัก..... ที่ไม่มีใครลืมเลือนมันได้
แพรที่ยืนอ่านเรื่องของเข็มเพื่อนของเธอ ก็ร้องไห้ออกมา แล้วบอกกับ ทุกคนว่า ผู้ชายคนที่ชื่อ ต้อม หรือ ผู้ชาย คนอื่นๆ ที่เห็นผู้หญิงเพียงเป็นแค่ ของเล่นของเขาชิ้นหนึ่ง ที่เค้าเล่นแล้วเบื่อก็ทิ้ง ไม่เคยกลับมาสนใจใยดีอีก ผู้ชายแบบนี้น่าจะ ตายๆไปจากโลกนี้ให้หมดไปซะ ดีกว่าปล่อยให้ เหยื่อคนนั้น เป็นคุณ คนต่อไป อย่างเรื่องของ เข็มและต้อม.....
8 ตุลาคม 2546 08:57 น.
yacoolmi
"เอาน่าฝุ่น ทำใจดีๆ ไว้ เงียบเหอะนะ หยุดร้องนะไม่เป็นไรหรอกน่า แพ้ชนะมันเป็นเรื่องธรรมดาคนเรามันก็ต้องมีแพ้ มีชนะอยู่แล้ว" "แต่ฝุ่นหวังไว้มากนะพล กับการแข่งกีฬาครั้งนี้" "อืมครับพลรู้ดีน่า แต่ยังไงก็ช่างเหอะนะ" "อืม" "ป่ะ งั้นไปหาไรกินกัน พลหิวแล้วอ่ะ" "อ่ะก็ได้ค่ะ" พลลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้ฝุ่นจับแล้วลุกแล้วฝุ่นก็เซ ทำท่าว่าจะล้ม พลรีบดึงตัวเอาไว้ในอ้อมกอดทันที มอสเดินมาทางนั้นพอดีแล้วเห็นเข้า จึงรีบไปชกหน้าพลทันทีไม่รีรอ "เฮ้ย!" "อะไรวะ ไอ้มอส" "ทำไมวะ แกจะทำไรน้องฝุ่นของข้า" "พี่มอส แล้วนี้พี่มาชกพลทำไมคะ" "พี่จะปกป้องน้องฝุ่นไงครับ น้องฝุ่นเป็นไงบ้าง" "ฝุ่นไม่เป็นไรหรอกค่ะ" "แล้วอ้นี่มันกอดฝุ่นนิครับ" "ฝุ่นยอมให้เค้ากอดเองแหละค่ะ นี่แฟนของฝุ่นนะ แล้วพี่มอสไปชกเค้าทำไมอ่ะ ฝุ่นไม่ชอบเลยนะคนที่ใช้กำลังอย่างงี้" "น้องฝุ่น" "ไปไกลๆ ฝุ่นเลยนะคะ ฝุ่นไม่เคยชอบพี่แม้แต่น้อย ฝุ่นรักพลค่ะได้ยินมั้ยคะพี่มอส" "ฝุ่น" พลได้ยินคำว่า 'รัก' ถึงกับอึ้ง "น้องฝุ่นครับ แต่พี่มอสรักน้องนะครับ" "ผู้ชายอย่างงี้ รักหมา หมามันยังไม่รักตอบเลยค่ะ ฝุ่นไม่ชอบ ไปเหอะ" พลถือโอกาส ชกหน้ามอสอย่างเต็มแรง "เฮ้ย!ไอ้พล" "ทำไมวะ แฟนกูไล่แล้ว มึงรีบๆไปซะสิ ไป๊" มอสหน้าเสียมาก รีบวิ่งไป พลเดินจับมือฝุ่นไปอย่างภูมิใจที่เค้าได้คนแบบนี้มาเป็นแฟน "นี่พล เป็นไงบ้างอ่ะ เจ็บมากมั้ย" "ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้เอง เพื่อฝุ่นพลเจ็บแค่ไหนก็จะยอม" "จิงอ่ะ" "จิงเซ้" ฝุ่นอมยิ้ม "อืมฝุ่นครับ ที่เมื่อกี้ฝุ่นบอกว่ารักพลน่ะ ฝุ่นพูดจิงหรอครับ" "อ้าว! ไม่รู้สิ พูดเล่นมั้ง" "อ้าวฝุ่น" "หึ" "ฝุ่นอ่ะ บอกพลสิครับนะครับ" "ไม่ๆๆๆ" "ฝุ่นอ่ะ" "ไม่บอกหรอก" "อืมก็ได้" พลเดินจับมือกับฝุ่นไปที่ร้านอาหารแถวๆ นั้น แล้วนั่งกินข้าวกัน 2 คน แล้วก็พากันกลับไปที่บ้าน
เมื่อถึงบ้าน ปี๊บ ๆๆๆๆ ปี๊บ ๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของพลดังขึ้น "ฮะโหล ว่าไงครับแม่" "พลหรอลูก" "ครับ" แล้วพลก็คุยโทรศัพท์กับแม่ของเขาอยู่นาน แล้วพลก็เดินมาหาฝุ่น "ว่าไง คะ แม่พลโทรมาว่าไงบ้าง" "ไม่มีไรหรอครับ ช่างเหอะ งั้นเราเข้าบ้านกันเหอะนะ" "ค่ะ"
ฝุ่นทานอาหารกับพล 2 คนเพราะไม่มีใครอยู่ที่บ้าน พ่อกับแม่ของฝุ่น พรุ่งนี้ถึงจะกลับมา "เฮ้อ! อิ่มจัง" "หรอ อิ่มแล้วหรอ ฝุ่นนึกว่าพลจะกินโต๊ะเข้าไปเลยนะเนี้ย" "ป่าว ซะหน่อย ฝุ่นใส่ร้ายเค้า ไม่ยอมอย่างงี้ต้องทำโทษ" พลหอมแก้มฝุ่นไป ฟอดใหญ่ "พลอ่ะ จะบ้ารึไง" "บ้าอ่ะ พลบ้า บ้าเพราะรักฝุ่นไงครับ" "อ่ะ" ฝุ่นหน้าแดงก่ำ เดินเข้าไปในห้องนอน ส่วนพลก็เข้าไปในห้องของเขาเหมือนกัน
พลนั่งเล่นกีต้าร์อยู่นอกระเบียงบ้านหลังห้องนอนเขา ฝุ่นได้ยินเลยออกมาดู "นี่พล" "ว่าไงฝุ่น" "ทำไมวันนี้พลเล่นเพลงเศร้าจังเลยอ่ะ" "ไม่มีไรหรอก อยากเล่นอ่ะ" "หรอแล้วนี้จะหลับยังเนี้ย" "ยังครับงั้นฝุ่น ลงไปคุยกับพลที่สวนได้มั้ยครับ" "ได้ค่ะ" ฝุ่นเดินลงมาที่สวนหลังบ้าน พลก็เดินลงตามมาติดๆ "ฝุ่น" พลดึงแขนฝุ่นให้นั่งลงข้างๆ เขา "ว่าไงคะ" "วันนี้ดาวสวยจังนะ" ฝุ่นแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน "อืม" "นั่นไงฝุ่นเค้าเรียกว่าดาวลูกไก่ " "ไหนๆ" "นู้นไง" พลชี้ให้ฝุ่นดู "อืมเห็นแล้ว เฮ้ย! พลนั่นทางช้างเผือกใช่ป่าว" "ไหนครับ ใช่แล้วล่ะ" "อืมพลเนี้ย ชอบดูดาวหรอ" "ครับ ชอบมากๆ เวลาดูแล้วมันสบายตา สบายอารมณ์ ตอนเราเหงาๆ ก็มาดูมันก็ทำให้หายเหงาให้หายคิดถึงคนบางคนได้" "ทำไมต้องคิดถึงล่ะ" "ก็......" พลไม่ตอบ "ทำไมอ่ะพล" "เอาเหอะน่าเดี๋ยวฝุ่นก็จะรู้เอง" "อืม เออพลแล้วไอ้ทางช้างเผือกนั่นน่ะเป็นทางให้โกโบริ กับอังสุมารินมาพบกันใช่มั้ย" "อืมใช่ เป็นทางที่เขาทั้ง 2 นัดเจอกัน และเป็นทางแห่งการรอคอย เฮ้อ! ถ้าเราไม่อยู่ ฝุ่นจะคอยเราอย่างอังสุมารินมั้ยน้า อาจจะไม่รอก็ได้ หมดหวัง" "ทำไมพลพูดอย่างนั้นล่ะ ต้องรอสิ ฝุ่นจะต้องรอพลเสมอแหละ" "สัญญานะ ฝุ่น ฝุ่นจะต้องสัญญากับพลนะ ว่าฝุ่นจะรอพล" "ค่ะสัญญา แล้วพลจะไปไหนอ่ะ" "ไม่ไปไหนหรอก พลจะอยู่ในใจฝุ่นตลอดไปนะ" "หวานอีกแล้วนะพล" "คร๊าฟฟฟฟฟฟ" "อ่ะนะ" ฝุ่นนั่งยิ้ม ส่วนพลก็นอนบนตักของฝุ่นนั่งดูดาวกันไปเรื่อยๆ จนถึง ตี 1 "นี่พล" "ครับ" "ตี1แล้วนะไม่ไปนอนอีกเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายนะ" "ทำไมอ่ะ ช่างมันดิ พรุ่งนี้โรงเรียนเราหยุด ฝุ่นลืมแล้วหรอครับ" "เออใช่ ลืมไปเลย" "ฝุ่น งั้นเราไปนอนเหอะนะ ดึกแล้ว" "ค่ะ" พลลุกขึ้นแล้วดึงฝุ่นลุกขึ้นเหมือนกัน แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปนอน
พลยืนอยู่ที่หน้าห้องของเขาแล้ว บอกกับฝุ่น "ฝุ่น พรุ่งนี้ เราไปเที่ยวทะเลกันอีกนะ" "ค่ะ" ฝุ่นเดินเข้าห้องไป พลก็รอจนกว่าฝุ่นจะเดินเข้าไป แล้วจึงเดินเข้าห้องของตัวเองบ้าง
"เช้าแล้วนะคุณหญิงฝุ่น ตื่นยังครับ" พลเดินจากห้องมาเคาะประตูห้องของฝุ่น "ตื่นนานแล้วค่ะ คุณชาย แล้วนี้จะไปยังคะ" ฝุ่นเดินออกมาเปิดประตูแล้วยืนหน้าห้อง "ฝุ่น สวยจังเลยวันนี้" "หรอ งั้นแสดงว่าทุกวัน เราไม่สวยหรอ" "ป่าวๆๆๆ ฝุ่นสวยอยู่ทุกวันล่ะครับ แต่วันนี้สวยกว่าปรกติ" "จิงอ่ะ" "จิงเซ้" "แล้วนี้จะไปกันยังคะ" "ไปสิครับ" พลกับฝุ่นเดินลงมาที่ห้อง รับแขกแม่ของฝุ่นก็เข้ามาทักพล "พล กลับให้ตรงเวลานะลูก 6 โมงครึ่งนะ เดี๋ยวแม่จะรอ" "ทำไมหรอคะแม่" "เอาน่าฝุ่น" "ครับ" พลเดินจับมือฝุ่นไปที่รถ "ทำไมหรอพล ทำไมแม่ฝุ่นพูดอย่างงั้นอ่ะ ฝุ่นไม่เข้าใจเลย" "ไม่มีไรหรอก" "ค่ะ" พลขับรถพาฝุ่นไปทะเล และพาไปยังสถานที่หลายๆที่ แล้ว มาจบตรง ที่ๆหนึ่งที่พลชอบ มาดู อาทิตย์ตกดินเป็นอย่างมาก และเขาก็เคยถ่ายรูปอาทิตย์ตกดินไปประกวดแล้วได้รางวันชนะเลิศ เขาเลยพาฝุ่นมาที่นี่
"สวยจังเลยอ่ะ พล" "จิงหรอครับ" ฝุ่นพูดขณะเดินลงรถมา "นี่หรอที่พลบอกว่าชนะเลิศ" "ครับ" "ฝุ่น พลมีไรจะบอกฝุ่น แต่ฝุ่นสัญญานะว่าจะไม่โกรธพล นะครับสัญญา" "เรื่องไรหรอ" "นะครับ ฝุ่นสัญญา" "ค่ะสัญญา" "ฝุ่น ฝุ่นจะอยู่ได้มั้ยเมื่อไม่มีพล" "ทำไมพลถามอย่างงั้นล่ะ" "ตอบสิครับ" "ฝุ่นจะอยู่ได้ไงเมื่อไม่มีพลอยู่ พลนี่พลจะไปไหนพล พลบอกฝุ่นมาสิ ทำไมพลถามอย่างงี้ พลจะไปไหน" ฝุ่นพูด พร้อมเขย่าตัวของพล แล้วกอดเอาไว้ "ฝุ่นครับ พลต้องไป ต่างประเทศกับพ่อแม่ พลอยู่ดูแล ฝุ่นต่อไปไม่ได้แล้ว" "ทำไมล่ะ ทำไมันเร็วอย่างงี้ล่ะ พล" "แม่พล โทรมาเมื่อวาน" "แล้วทำไมพลไม่บอกฝุ่นตั้งแต่เมื่อวาน" "พลไม่อยากทำให้ฝุ่นเสียใจ แต่พลสัญญานะว่าพลจะต้องกลับมารับฝุ่น ไปอยู่ด้วยกัน พลสัญญา" ฝุ่นเริ่มร้อนวาบๆ ในตา น้ำตาของฝุ่นไหล ออกมา "ไม่เอาอ่ะ ฝุ่นไม่ให้พลไป" เสียงอันสั่นเครือของฝุ่นพูดกับพล "ไม่ได้นะฝุ่น พลต้องไปจิงๆ แล้วพลสัญญานะ ว่าพลจะกลับมาหาฝุ่น และ มารับฝุ่นไป" "แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ" "ไม่รู้ คงอีกไม่นาน" "พล ฝุ่น ฝุ่นรักพลนะ" "ครับ พลก็รักฝุ่นเหมือนกัน" "แล้วพลต้องกลับมาหาฝุ่น ตามสัญญานะ" "ครับ"ฝุ่นกับพล พูดกันในอ้อมกอด ต่างคนต่างน้ำตาไหลทั้งคู่ แล้วพล กับฝุ่นก็ยืนหันหลัง ชนกันต่างคนต่างพูดไม่ออก จนรอให้อาทิตย์ตกดินไป พลพาฝุ่นกลับไปที่บ้าน แล้วฝุ่นรีบวิ่งขึ้นไป หยิบผ้าพันคอ และรูปใบเล็กๆของเธอ มาให้กับพล "พลเก็บไว้นะ เผื่อที่นู้นมันหนาว พลจะได้เอามาพันคอไง นะคะ" "ครับ" "พลลูกปะ" แม่ของพลเรียกอยู่หน้าบ้าน "เดี๋ยวครับแม่ ฝุ่นพลให้ฝุ่นเก็บไว้นะ" พลยื่นกีต้าร์ ตัวโปรดของเขา คือตัวที่เค้าเล่นมานานและเค้าได้เก็บตัวที่พ่อของฝุ่นให้ "พล" ฝุ่นปล่อยโหออกมาแล้ว กอดพล "ฝุ่น สัญญานะว่าจะรอพล แล้วจะเก็บกีต้าร์ของพลไว้อย่างดี" "ค่ะสัญญา ไม่ว่าเวลาจะนานแค่ไหน ฝุ่นจะรอพลนะคะ ฝุ่นจะรอ" "ครับ" พลเดินออกไปขึ้นรถ ปล่อยให้ฝุ่นร้องไห้อยู่คนเดียวในบ้าน แม่ของฝุ่นเดินมาหาฝุ่นที่บืนร้องไห้ อยู่อย่างงั้น "ฝุ่น" "แม่" "ฝุ่นรักพลใช่มั้ยลูก" "ค่ะ ฝุ่นรักพล ฝุ่นรักเค้าค่ะแม่" "จ๊ะ แม่รู้แล้วล่ะ" "แม่คะ ฝุ่นจะรอพล ค่ะแม่" "จ๊ะ" แม่ของฝุ่นเอามือลูบหัวฝุ่น อย่างเอ็นดู
[2 ปีฝ่านไป] ฝุ่นนั่งมองดาวทุกวัน บางวันก็เล่น แชท ก่ะพลทางอินเตอร์เน็ต แต่ฝุ่นก็รู้สึกเหงาทุกวัน ฝุ่นไม่ได้ยินเสียงกีต้าร์ ของพล แต่ฝุ่นก็นั่งรอ รอเมื่อไหร่พลจะกลับมารับฝุ่นตามสัญญา
ฝุ่นเดินออกมาที่รถ แล้วขับรถไป ที่ ทะเล ที่พลพาไป ไปนั่งอยู่ตรงโขดหินที่ ถ่ายรูปกับพล แล้วเธอก็นั่งดูรูปที่ถ่ายคู่กัน ฝุ่นเผลอทำรูปตก "ขอบคุณค่ะ" มีผู้ชายคนนึงเก็บให้กลับเธอ "นี่รูป แฟนคุณหรอคับ" "ค่ะ" "อ้าว แล้วทำไมคุณมาเที่ยวคนเดียวล่ะครับ แล้ว แฟนคุณล่ะ" "เค้าไปต่างประเทศ ยังไม่กลับมาเลยค่ะ" "ยังไม่กลับมา แล้วถ้าตอนนี้เค้ากลับมาทำตามคำสัญญา แล้วล่ะครับ" "สัญญา" พลถอดหมวกออก ฝุ่นรีบดู "พล" ฝุ่นโผเข้ากอดพล "พลกลับมาหาฝุ่นแล้วจิงๆ พล" "ครับฝุ่น พลกลับมาแล้ว" "กลับมาเมื่อไหร่ล่ะ" "พลกลับมา หลังจากฝุ่นออกบ้านมาที่นี่แหละครับ แม่ของฝุ่นบอก พลเลยออกมาตาม" "พลรู้มั้ย ฝุ่นคิดถึงพลมากๆ เลยนะ" "ครับ พลก็คิดถึงฝุ่น" "พล" ฝุ่นกอดพลอีกครั้ง "ฝุ่นครับ ไปอยู่กับพลนะ พลมารับฝุ่นไปอยู่ด้วยกันแล้ว" ฝุ่นตอบอย่างไม่ลังเลใจ "ค่ะ" "ฝุ่น ฝุ่นยังรักพลเหมือนเดิมมั้ย ฝุ่นไม่ตอบ แต่จูบที่คางพลไปหนึ่งที "ให้การกระทำ บอกได้มั้ยคะ พลที่รัก"......
หน้าส่วนตัว
729
