ร่มใจพักอิงยากทุกข์ยาก แม้ลำบากเพียงใดมิหน่ายแหนง ต้องแลกด้วยชีวามิเคลือบแคลง มิได้แสร้งว่ารักเจ้าทำจากใจ ความรักอันบริสุทธิ์จากใจนี้ หามีรักใดอื่นมาเทียบได้ รักจากแม่เฝ้าถนอมดวงหทัย แม้หมองไหม้ก็มิคลายในกมล หากเจ้าเจ็บแม่นั้นก็เจ็บด้วย ยามเจ้าป่วยแม่ดูแลมิห่างหน ยากทุกข์ร้อนเหนื่อยกายแลขัดสน ยามอับจนแม่จุนเจือมิทิ้งไป แต่ยามเจ้ามีสุขกลับทอดทิ้ง เจ้าลืมสิ่งควรกระทำแล้วใช่ไหม คนที่ควรรักยิ่งกว่าอื่นใด มิใช่ใคร คือ แม่ ตนที่คนลืม
หน้าส่วนตัว
1285
