26 เมษายน 2548 11:30 น.
winterstar
ทิ้งรักร้าง กลางใจ ให้ไกลห่าง
ขออ้างว้าง เดียวดาย ณ ตรงนี้
ขออำลา จากไกล จากคนดี
จบตรงที่ ทางแยกเดิน ของหัวใจ
เธอแสนไกล จากไกล สุดมือคว้า
ดวงดารา เหลื่อมลับ หลับใหล
แสงอาทิตย์ สาดล่อง ผ่องอำไพ
ระรอกคลื่น ครรไล ไกลเกินยล
หวานล่ำ คำชื่น ที่เคยปาก
ที่เอกอ้าง เอยโอษฐ์ ให้สับสน
ให้อาดูร เดียวดาย ในสายชล
ให้หมองหม่น คนรัก ที่จากไกล
ต้องพลัดพราก ไกลห่าง ขุนเขา
ดั่งสองเรา แยกทาง หรือไฉน
ห่างเพียงกายแต่ใจยังเคียงใกล้
มิแน่ใจช่วยวานเธอตอบฉันที
/// จากข้อความของใครคนหนึ่ง///
รู้นะว่าอยากคุย
รู้นะว่าเหงา
แต่ฉันคงไม่สามารถดูแลเธอและทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการได้
ฉันเองก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน
/////.อยากบอกว่าขอโทษนะ../////
.จากคนแสนงอน..
26 เมษายน 2548 10:42 น.
winterstar
อย่ามองเห็น ฉันเป็น ดารา
ฉันควรค่า แค่ไหน ฉันรู้
มิใช่ นางฟ้า งามหรู
มิเคียงคู่ เจ้าชายอัศวิน
เพียงนาง ก้นครัว มิน่ามอง
หน้าหมอง กรำเหงื่อ ส่งกลิ่น
มิหอมยั่วยวนรวยระริน
หากินเช้าค่ำประทังไป
เพียรงานหนักเบาแลกเงิน
มิขวยเขินงานใด-ใดที่ทำได้
สุจริตเพียรทำดีมิเกรงภัย
ฉันทำได้มิขายศักดิ์แลกเงินตรา
ฉันมิใช่เพชรงามล้ำเลอค่า
ก็แค่ป้า แก่-แก่ ใช่นางฟ้า
เพียงนางงามในครัวชั่วเวลา
มีค่ายามเธอเหนื่อยให้อิ่มกาย
//-----------------------//
หญิงคนนี้ไม่ใช่อื่นใด.แม่เราเอง.
แม่ไม่ใช่คนสวย (ก็แค่หน้าตาดีธรรมดาๆ)
แม่ไม่ใช่คนใจดี เหมือนนางฟ้า (ขี้บ่นอีกต่างหาก)
แต่แม่ก็ทำให้เราอิ่มและอบอุ่นได้เสมอ
รักแม่ นะ.
//----------------------//
20 เมษายน 2548 18:08 น.
winterstar
ครั้งหนึ่ง เคยรัก คนเลว
ดั่งเหว ลึกล้ำ ยากไต่
เหลียวหน้า แลหลัง ไร้ใคร
จะช่วย ให้หาย เจ็บฤดี
เป็นอื่น อิ่มสุข เถอะหนา
ดวงตา ชอกช้ำ ราศี
น้ำตา อาบแก้ม พันทวี
เหลือที่ จะล้น พ้นประมาณ
เสียจิต เปลืองใจ จมทุกข์
ไร้สุข เพราะรัก ไร้แก่นสาร
เขาหลอก ลวงรัก เจ็บนาน
พ้นผ่าน เพียงร่าง ไร้ชีวิน
เพียงลิ้ม รสรัก ความอร่อย
หากปล่อย ใจผ่าน อาจสิ้น
ไร้ชีพ ฝั่งร่าง ผ่านดิน
เพียงลิ้ม รสรัก มิอาจลืม
กลิ่นรัก หอมหวาน ยวนยั่ว
หวาดกลัว แล้วรัก ใดอื่น
พอแล้ว เจ็บแล้ว ขอคืน
กล่ำกลืน ถอนรัก เจียนตาย
มิหมาย รักปอง ข้องเกี่ยว
ยืนเดียว เปลี่ยวเหงา ก็ได้
เจ็บแล้ว ลาแล้ว สิ้นอาย
รักสลาย จากใจ ตลอดกาล
20 เมษายน 2548 00:35 น.
winterstar
เดือนลับดับหายจากขอบฟ้า
ดวงดาราต่างหลบไปอยู่ไหนหนอ
ลมเย็นย่ำค่ำคืนนี้ ที่เฝ้ารอ
เหตุใดหนอ ต่างลี้หน้าห่างหายไป
เหลียวหาคนที่รู้ใจ อยู่ไหนเล่า
คนใจเศร้า เพราะเฝ้ารอ เธออยู่ไหน
ต้องกรีดร้อง ดั่งคนบ้าหรืออย่างไร
เหตุไฉน จึงเจ็บปวด ทุกข์ระทม
เพียงวอนจันทร์ บอกกับเธอ สักครั้งหนึ่ง
เป็นคำซึ้ง ฝากดวงดาว ผ่านสายลม
เช่นคืนเดิม ที่สองเราได้สุขสม
แม้ขื่นขม ก็ยังรัก เพียงแต่เธอ
รู้ดีว่า ค่ำคืนนี้ มีเพียงฉัน
ต่อไปนั้น ก็เพียงฉัน สม่ำเสมอ
เพียงเดียวดาย ที่รอคอยแต่เพียงเธอ
ที่พร่ำเพ้อ เพราะรักคงมิผันไป
นั่งมองฟ้า ดูดารา และจันทร์จ้า
เด่นทั่วหล้า ท้องนภาชลาศัย
สะท้อนเด่นเห็นดวงจันทร์ที่แสนไกล
แต่ไร้ใครเคียงข้างกัน เช่นคืนเดิม
19 เมษายน 2548 23:38 น.
winterstar
ข้างหลังภาพนั้น คือฉันผู้ถ่าย
นอนร้องไห้ถ่ายภาพเธอคนรัก
นอนดูเธอจากด้านหลังใจช้ำหนัก
เพราะคนที่เรารักเขาไม่รัก ต้องทำใจ
ได้แต่ถ่ายภาพเธอจากด้านหลัง
และเก็บงำความรู้สึกต่าง-ต่างไว้
จะร้องไห้หรือเสียใจมากเพียงใด
เก็บเอาไว้ไม่อาจบอกไป ให้ได้ยิน
รู้ตัวดีว่า ฉันเป็นได้แค่นี้และแค่ไหน
ก็เข้าใจว่าไม่อาจแทนที่ใครใด-ใดทั้งสิ้น
เจียมตัวตนเป็นคนรักตามที่เธอให้เคยชิน
เพียงสูดกลิ่นแห่งรักไป ใช่ลิ้มรสมัน
เป็นได้แค่นั้น แค่คนคั้นกาลเวลา
แค่เพียงผ่านมา ให้เธอได้สัมผัสรักจากฉัน
ได้เรียนรู้ว่าความรักเจ็บนัก ถ้าไม่มีใจให้กัน
เพียงคำนั้นรักสร้างได้และทำลายหัวใจคน
ท้อแท้หมดหวังสิ้นกำลังแรงใจ
แต่ฝืนยิ้มไปไม่อาจบอกถึงความสับสน
กลัวเหลือเกิน หัวใจนั้นยังมิอาจทานทน
ขาดคนในภาพจากคนข้างหลังที่ยังอาลัยเธอ
หน้าส่วนตัว
1133
