6 มกราคม 2548 23:15 น.
winterstar
ตะวันผ่านเดือนเคลื่อนมาบรรจบ
ให้ได้พบเพียงเพื่อจากใช่คงคู่
ให้สองเราได้รู้จักใช่จักรู้
เพียงแค่อยู่ภายในใจใช่รักกัน
แม้ไกลห่างทางแห่งรักที่จักขอ
ฉันยังรอวันที่ฝันเป็นจริงไหม
รักจากฉันส่งไปไกลแสนไกล
จะถึงไหมที่แสนไกลคนแสนกลัว
กายไกลห่างอย่าให้ใจไกลห่างกว่า
ยิ่งอ่อนล้าเมื่อเธอไกลเมื่อเธอท้อ
จะรู้ไหมว่าคนไกลนั้นเฝ้ารอ
จะไม่ท้อรอหัวใจได้เคียงเคย
รัก รัก รัก คำ คำ หนึ่ง มิพึงรู้
เคยรักอยู่เพียงตัวฉันแค่นั้นหนา
มิเคยรู้จักรักใครจนผันผ่านกาลเวลา
เธอนำพารักเข้ามาและจากไกล
ได้เรียนรู้กับคำ คำว่า รัก
ได้รู้จักได้ค้นหาในสิ่งฝัน
ได้เจ็บปวดได้เสียใจ เมื่อจากกัน
ได้รู้ว่าฉันนั้นรักเธอ ...รักเธอเหลือเกิน
6 มกราคม 2548 13:57 น.
winterstar
หนาวหัวใจเหลือเกินเมื่อไกลห่าง
หนาวน้ำค้างหนักจิตคิดห่วงหา
หนาวใดอื่นหมื่นแสนไม่ทรมา
หนาวเพราะเจ้าจากลาไม่กลับคืน
หนาวหัวใจใครเล่าจะรู้บ้าง
หนาวสะท้อนในดวงจิตให้คิดถึง
หนาวหนอหนาวทั้งกายใจให้คำนึง
หนาวรักซึ่งขาดไออุ่นให้กรุ่นกาย
หนาวชีวิตเพราะขาดรักให้ไออุ่น
หนาวเพราะคุณจากไปและเปลี่ยนผัน
หนาวเหลือเกินหนาวหัวใจคนลืมกัน
หนาวสั่นๆ หวั่นหวาดไหวไร้คู่เคียง
1 มกราคม 2548 01:24 น.
winterstar
มหาสมุทรสุดแท้หยั่งได้
พิโรธไซร้ทำลายสิ้นทุกสิ่งสรร
วันวิปโยคโศกาให้จาบัลย์
จำจดทุกวินาทีนั้น ไม่ลืมเลือน
เกลียวคลื่นกลืนกินทั้งอินทรีย์
ทุกสิ่งที่เคยเห็นฉับพลันมิหลงเหลือ
ทั้งบ้านเรือนเพื่อนมิตรวงค์เครือ
มิหลงเหลือสิ้นซากภาพสวยงาม
อลหม่านกรีดร้องหวาดผวา
สายน้ำพาพลัดพรากให้ดับสูญ
พ่อจากแม่ แม่พลัดลูก ให้อาดูร
บ้านเรือนสูญดับสิ้นถิ่นงดงาม
ระลอกคลื่นกระทบฝั่งสะท้านไหว
กระทบใจแทบขาดหวาดผวา
ให้หวั่นเกรงกลัวภัยใดนานา
เมื่อหลับตาผวาตื่นสะอื้นเอย
หน้าส่วนตัว
1090
