29 มีนาคม 2548 10:15 น.
winterstar
ทอใยฝัน ทะยานไป สู่จุดหมาย
ทดท้อใจ ทะยานไปไม่ถึงฝัน
ทอใยรัก ทอความสุข มิถึงกัน
ทำไมฉัน ถึงก้าวไปไม่ไกลเสียที
ทำไมรักครั้งใด กลับแพ้พ่าย
ทุ่มเทใจ กับหืดหายไม่เหลือที่
ทั้งความรัก ทั้งใจกาย ไม่เหลือดี
ทุกวันนี้ เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ
ทะยานอยาก ทแยงไปให้ถึงฝั่ง
ทั้งที่หวัง ..ทั้งที่หมาย.. ทั้งที่ผ่าน
ทุกข์ที่มี.. ทุกข์ที่เกิด... ไม่พ้นกาล
ทรมานเพราะทะยากอยากทุกข์ระทม
..++..++..
24 มีนาคม 2548 15:56 น.
winterstar
เพียงดอกดินกลิ่นไม่หอมดั่งดอกฟ้า
มิควรค่าราคาควร ให้ตรึงจิต
เพียงดอกหญ้าข้างถนนไม่พึงคิด
อย่าได้ชิดเชยชมให้เสียงาม
เพียงดอกไม้ข้างถนนที่ดาษดื่น
ดอกใดอื่น หมื่นแสนค่า นานานาม
เพียงดอกดินมิอาจเอื้อมเดินตาม
ขอฉันงามตามควรที่ควรเป็น
ให้ชมชื่นเพียงเย็นตาน่าถนอม
กลิ่นไม่หอม ไม่หวาน แค่ที่เห็น
เพียงชูช่อไหวเอน ยามลมเย็น
ประดับเป็นธรรมชาติต่อโลกงาม
24 มีนาคม 2548 09:11 น.
winterstar
oเหน็บหนาว อ้างว้าง และสับสน
ใจคนผันเปลี่ยน ไม่คงที่
มิยืนยง คู่อยู่ เพียงชั่วดี
มิได้มี ความมั่นคง ตรงต่อกัน
เมื่อกาลเปลี่ยน ใจก็เปลี่ยน เป็นสัตย์โลก
ที่อุปโลก ลวงหลอก นานานั้น
เพียงสมมุติ คิดไปเอง เพียงแค่ฝัน
เรื่องจริงนั้น ทำให้เจ็บ ไม่อยากจำ
เพียรโกหก หลอกตน ว่าทนได้
ไม่เป็นไร ฉันเก่ง แค่ ขำ ขำ
เพียงเล็กน้อย แค่ทิ้งไป ไม่จดจำ
ที่กระทำเพียงแสร้างแกล้งเก่งไป
แท้จริงแล้ว แทบคลั่ง ดั่งคนบ้า
มีน้ำตา ทั้งกรีดร้อง ทนไม่ไหว
เมื่อทบทวนหาเหตุผลกลใดใด
หาแจ้งใจ ได้เพียงคิดวนไปมา
ทำไมหนอ ถึงทิ้งกัน ทำไมเล่า
ผิดที่เรา ผิดตรงไหน ไม่เข้าท่า
กว่ารู้ตัว แทบสายไปเสียเวลา
ฉันไร้ค่า เพราะเธอเปลี่ยนหลงลืมกัน
เธอมีใหม่ จากไปแล้ว โธ่ใยเซ่อ
นั่งมองเหม่อ มองดูเขา ไปจากฉัน
กระจ่างความ รู้สึกตัว ตื่นจากฝัน
เพียงเรื่องสั้น ให้อ่านกัน แค่นิทาน
ต่อแต่นี้จะไม่ง่ายต่อเกมส์รัก
จะแน่นหนัก มิหลงใหล ในคำหวาน
จะเก็บมันเป็นบทเรียน และตำนาน
ใช่เพียงผ่านให้เจ็บปวด ต้องจดจำo
22 มีนาคม 2548 22:39 น.
winterstar
จากดาราสู่ดวงตาไหลอาบแก้ม
ดาวส่องแสงต่างขันแข่งเหนื่อยหนักหนา
ก้าวเดินไปเพียงผู้เดียวเปลี่ยวอุรา
ทางเบื้องหน้ายังมิมีจุดหมายให้ก้าวไป
รู้บ้างไหมว่าดวงดาวนั้นเหนื่อยล้า
ทางเบื้องหน้าต้องสู้กันไปถึงไหน
ต้องฝ่าผันอุปสรรค์นานาภัย
รู้บ้างไหมว่าฉันเหนื่อยสุดกล้ำกลืน
จำต้องเดินตามทางนี้อีกนานไหม
ทั้งผองภัยทั้งสัตว์ร้ายต้องสู้ฝืน
ต้องยิ้มสู้กู้ทุกข์ภัยและหยัดยืน
วันและคืนผ่านมานานจนลืมวัน
ขอฉันพัก พักตรงนี้สักครู่หนึ่ง
เพื่อลืมซึ่ง ความเหนื่อยหน่ายในสิ่งนั้น
หากพบเจอคนเข้าใจในความเป็นฉัน
เดินเคียงกันสู้ทุกข์ภัยไม่หวาดกลัว
19 มีนาคม 2548 15:51 น.
winterstar
ณ มุมห้องที่อับชื้นและมืดมิด
หนึ่งชีวิตที่สับสน และสิ้นหวัง
ไร้เงินตรา ไร้สมองแรงพลัง
ทุกสิ่งพลั้งผิดทางที่ก้าวไป
เพียงวัดค่าความเป็นคนด้วยเงินตรา
หลงมายา รูปทรัพย์สวย ด้วยหลงใหล
มิรู้เลยถึงผลเสียมากเพียงใด
ที่เผลอใจ เพราะเพียงคำว่า อยากมี
ทั้งเงินทองของใช้จับจ่ายซื้อ
หญิงมิถือ สิ้นอายขายศักดิ์ศรี
แลกเนื้อหนัง ด้วยเงินตราสิ้นราคี
สิ้นความดีเพียงเพราะง่ายมิไตร่ตรอง
อันเนื้อหนังมังสา ถึงเวลาก็เสื่อมถอย
เงินเริ่มน้อยเพราะใช้สอย อย่าลำผอง
สิ้นเงินตราไร้ราคา น้ำตานอง
ลูกในท้องมิทราบความจะทำไง
ต้องเป็นแม่ใจร้ายทำลายลูก
เงื่อนที่ผูกมัดกายสิ้นดิ้นไม่ไหว
ไร้ทางออก ดั่งเทียนดับ สิ้นแสงไฟ
ผิดพลั้งไป ดั่งสิ้นค่า ราคาคน
หน้าส่วนตัว
897
