1 มีนาคม 2545 10:48 น.
[[[WINDY]]]
คนทางโน้นยิ้มร่ากับฟ้าใส
คนทางนี้แทบขาดใจกับความเหงา
คนทางโน้นไม่จดจำความเป็นเรา
คนทางนี้มีเพียงเงาเป็นเพื่อนใจ
ทุกสิ่งที่เอขอ ไม่เคยรีรอถ้าทำให้ได้
ไม่เคยหวังว่าสิ่งที่ได้กลับมาจะเป็นอะไร
ขอแค่ได้เห็นใบหน้าที่สุขใจของเธอก็พอ
1 มีนาคม 2545 10:33 น.
[[[WINDY]]]
ก้าวแรกที่นักเดินทางก้าวสู่เส้นทางสายชีวิต อาจเริ่มต้นกันด้วยความชะงักงัน ความผิดหวัง หรือกระทั่งความล้มเหลว ด้วยว่าไม่คุ้นเคยและหวาดหวั่นต่อความไม่ราบเรียบของเส้นทาง แต่หากยังมุมานะกะวางเท้าที่ก้าวย่างอย่างมุ่งมั่น แม้พลาดพลั้งล้มลงไปบ้าง ก็พลันลุกขึ้นเดินต่อด้วยความอดทน ประสบการณ์เหล่านี้จึงหล่อหลอมให้นักเดินทางผู้นั้นแกร่งกล้าขึ้น และเดินทางสู่จุดหมายได้.
1 มีนาคม 2545 10:33 น.
[[[WINDY]]]
ตอนนี้เราอาจรู้สึกว่า เหงา โดดเดี่ยว อ้างว้างไม่มีใคร ทั้งที่มีผู้คนอยู่รอบกายมากมาย แต่หลายครั้งที่ข้างกายไม่มีใครแต่เราก็รู้สึกอบอุ่นได้
หลายครั้งหนทางที่เดินอาจมืดมิด ยากที่จะผ่านไปได้ แต่เพียงแค่เราได้รับไม้ขีดไฟสักก้านจากคนแปลกหน้าที่บังเอิญเดินผ่านมา แล้วก็ผ่านไป มันก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นได้อย่างที่สุด และแสงสว่างที่น้อยนิดนี้เอง จะเป็นประกายไฟที่ส่องใจ ให้เราสามารถก้าวผ่านมันไปได้
ทุกๆ สิ่งย่อมมีค่าในตัวของมันเอง ไม้ขีดไฟก้านเดียว ก็สามารถทำให้คนเราเลือกที่จะล้ม หรือเลือกที่จะต้อสู้บนเส้นทางสายชีวิตได้
หน้าส่วนตัว
625
