18 ตุลาคม 2545 13:58 น.

ตัวสำรอง

เช้าวันธรรมดาๆวันหนึ่ง ผมไปถึงโรงเรียนตั้งแต่ 6โมงครึ่ง ผมชอบไปที่โรงเรียนแต่เช้าเพื่อไปจองที่นั่งศาลาใต้ต้นไม้ใหญ่เป็นประจำ จนที่ตรงนั้นกลายเป็นที่ประจำของผมและเพื่อนไปแล้ว
ทุกเช้าเราจะมานั่งคุยกันที่นี่ ที่นี่เป็นที่ที่วิวดีที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ เมื่อผมไปถึงที่ประจำของกลุ่มเรา กลับพบสิ่งที่น่าแปลกใจ
นั่นคือเจ้า ตั้ม คนที่มักจะมาสายเสมอ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้มาเร็วได้ ผมจึงรีบเข้าไปทักทายตามประสาเพื่อนฝูง

เฮ้ย! มิน่า วันนี้ฟ้าครึ้มๆ ที่แท้แกมาแต่เช้านี่เอง
ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากมานั่งคิดอะไรหน่อย
ข้าว่าแกต้องมี ไม่งั้นแกไม่มานั่งงี้หรอก บอกมาเหอะ เพื่อนกันนี่หว่า
ข้าเลิกกับพลอยแล้วว่ะ เราเข้ากันไม่ได้
เอาน่า ก็คนให้มันเข้ากันซะทีสิวะจะได้เข้าได้ ผมพูดติดตลกเพื่อให้ตั้มมันสบายใจ

พลอยเองเป็นเพื่อนอีกคนหนึ่งของผม เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักและนิสัยดี ที่สำคัญเธอเป็นคนที่ถูกรุมจีบมากจากรุ่นเดียวกันและรุ่นน้อง
แต่พลอยก็ยอมคบกับตั้ม ผมเคยแซวสองคนนี่ว่าเป็นดอกฟ้ากับหมาวัด แต่ตั้มก็มักจะตอกกลับมาว่า หมาวัดตัวนี้ก็โน้มดอกฟ้ามาได้ก็แล้วกัน

วันนั้นผมนั่งปลอบตั้มอยู่เป็นนานจนเข้าเรียน วันนี้พลอยไม่มาโรงเรียน ผมกลัวว่าพลอยจะคิดมาก จึงไปหาพลอยที่บ้าน บ้านของพลอยอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนักเดินไป 15 นาทีก็ถึง เมื่อผมไปถึงพลอยออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง ผมจึงต้องปลอบพลอย จนอาการพลอยเริ่มดีขึ้น ผมจึงกลับบ้านไป

เรื่องเป็นแบบนี้อยู่เกือบเดือน จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมก็เห็นตั้มกับพลอยเดินคุยมาด้วยกันอีกครั้ง ผมเข้าไปถามจึงได้ความว่า ตั้มไปขอโทษพลอย แล้วปรับความเข้าใจกัน ผมรู้สึกยินดีที่ทั้งสองกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง

หลังจากวันที่ทั้งสองคืนดีกัน ไม่เกิน 2 อาทิตย์ ทั้งคู่ก็เลิกกันอีกครั้ง ผมไปหาพลอยที่บ้าน และพลอยก็พูดขึ้นว่า เธอดีกับเราจริงๆ เรามาเป็นแฟนกันเถอะนะ

คำพูดนี้ทำให้ผมงง จริงๆแล้วผมก็แอบชอบพลอยอยู่แต่ไม่เคยพูด แต่ผมก็เกรงใจตั้ม จึงได้แต่ตอบว่า ก็ได้นะ ถ้ามันจะทำให้เธอพอใจ แต่อย่าเพิ่งไปบอกตั้มนะ

จากวันนั้น เราสองคนก็คบกันเป็นแฟนเป็นเรื่องเป็นราวโดยที่ตั้มไม่รู้เรื่องเลย เราสนิทกันมากและดูท่าว่าจะไปได้ดีด้วย แต่แล้ววันหนึ่งพลอยก็มาบอกกับผมว่า เราเลิกกันเถอะ

ทำไมล่ะพลอย ก็เรากำลังจะไปได้ดีไม่ใช่เหรอ ผมถามเธอหลังจากอึ้งไปหลายนาที
อืม ก็ใช่นะ แต่เมื่อวาน ตั้มมาขอโทษเรา แล้วขอคืนดีกับเรา เราขอโทษ แต่คือ เรา
เธอยังรักตั้มอยู่ใช่มั๊ย ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร เราขอไปเอง

จากวันนั้นผมจึงได้รู้ความจริง ว่าที่แท้จริงแล้วผมก็แค่ตัวสำรองเท่านั้น แค่ตัวสำรองที่มีโอกาสได้ลงเป็นตัวจริงไม่กี่ครั้ง แล้วก็ต้องกลับไปเป็นตัวสำรองอีกครั้งเมื่อตัวจริงหายดี

http://www.thaipoem.com/web/poemdata.php?id=24700
บทกลอนจากเรื่องสั้น