12 กุมภาพันธ์ 2546 20:40 น.
windsaint
แต่สำหรับวันนี้ วันอังคารที่ 11 ก.พ. 46 มันไม่ใช่เสียงสัญญาณสิ้นสุดการเรียนของฉัน
แต่มันเป็นการสิ้นสุดการเรียนของชีวิต ม.6
สิ้นสุดการเรียนของชีวิตมัธยม
เสียงระฆังนี้เป็นเครื่องบอกและเตือนให้ฉันรู้ว่าต่อจากนี้
ฉันจะไม่มีโอกาสได้มานั่งเรียน ได้มาสัมผัสชีวิตนักเรียนเช่นนี้อีก
ไม่มีโอกาสที่จะได้เรียนบนอาคารหลังยาวนี้อีก
เสมาและส.ก.บนหน้าอกขวาที่มีคนเคยบอกว่าส.ก.อยู่ในกำมือฉันและกำลังจะโบกอำลาไปและย้ายไปปักลงในหัวใจของฉันแทน
ความหวังและปณิธานจากรุ่นสู่รุ่นถูกส่งต่อให้รุ่นต่อไป รุ่นแล้วรุ่นเล่า
เปรียบเหมือนเทียนที่จุดประกายแสงสว่างแห่งความหวังให้กับเทียนอีกเล่มหนึ่ง
เปลวไฟที่รุ่งโรจน์อยู่ภายในเทียนในขณะที่เทียนเล่มนี้กำลังจะมอดดับลงไป
พร้อมกับเวลาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด
แต่เทียนเล่มนี้ก็ยังหวังไว้ว่าจะได้จุดประกายแสงสว่างให้กับเทียนที่ยังเหลืออยู่
เวลาของฉันบัดนี้ได้หมดสิ้นลงไปแล้ว เปลวเทียนเล่มนี้กำลังจะมอดดับลงและพร้อมกลับไปหลอมเป็นเทียนเล่มใหม่ยังที่แห่งใหม่
ดั่งคำกล่าวว่าไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องจากไป
แม้แต่น้ำตาก็ไม่สามารถหยุดยั้งสายธารแห่งเวลานี้ไม่ให้ไหลได้
ทุกสิ่งทุกอย่างจะยังคงต้องเคลื่อนที่ต่อไปอย่างไม่หยุดนิ่ง
ถึงแม้การลาจากจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องจากลา
และไม่ว่าจะมีคำกล่าวอำลามากถ้อยร้อยความมากมายเพียงใด
ก็ไม่สามารถหยุดโลกไม่ให้หมุนได้
ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแห่งการเรียน
ถึงแม้ว่าจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่ร่วมกัน
ถึงแม้ว่าจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่ได้เรียน ณ ตึกหลังยาว
แต่ก็ยังไม่ใช่ครั้งสุดท้ายของชีวิตที่จะบอกว่ารักสวนกุหลาบฯ
สถานที่ที่นับจากนี้ไปมันจะเป็นเพียงอดีต จะเหลือเพียงแต่ภาพเงาแห่งความทรงจำที่จะไม่มีวันเลือนหายไปจากใจ และเสียงระฆังสุดท้ายนี้ก็ยังจะดังก้องอยู่ในใจของฉันตลอดไป
7 กุมภาพันธ์ 2546 22:53 น.
windsaint
ต้นไม้ต้นหนึ่งขึ้นต้นอยู่ที่ตรงปลายเขา อีกต้นหนึ่งขึ้นต้นที่ตรงยอดเขา
ต้นไม้ปลายเขาจะมองเห็นต้นไม้บนเขาได้อย่างเด่นชัดถนัดตา
มันมักจะแหงนหน้ามองต้นไม้บนเขาและคิดอยู่เสมอว่า ตัวเองนั้นโชคร้ายที่เกิดมาอยู่ปลายเขาไม่โดดเด่นเหมือนอย่างต้นไม้บนยอดเขา
วันหนึ่ง ต้นไม้ปลายเขาก็ปรึกษาต้นไม้ใหญ่อาวุโสที่ขึ้นอยู่ข้างๆว่า
ลุงต้นไม้ครับ ทำไมผมช่างโชคร้ายเกิดมาที่ปลายเขานี่ด้วย
ต้นไม้จึงถามกลับว่า ทำไมล่ะ ทำไมเจ้าถึงคิดว่าต้นไม้ที่เกิดปลายเขานี่โชคร้ายล่ะ
ก็ต้นไม้ที่ปลายเขานี่ไม่โดดเด่น ไม่ได้รับแสงอาทิตย์ ไม่ได้รับลมอย่างถนัดถนี่จึงไม่โดดเด่นไม่ดี ไม่มีราคาเท่าลำต้นก็ไม่สูงสง่าไม่เหมือนต้นที่อยู่บนยอดเขาโน่น มีค่าและมีราคาโดดเด่นและสวยงามนี่ครับ
ต้นไม้ใหญ่ตอบกลับมาว่า ใครว่าต้นไม้ปลายเขาจะโดดเด่นไม่ได้เล่า ต้นไม้ทุกต้นทุกสถานที่จะโดดเด่นได้เมื่อมันพยายาม เพราะว่าไม่ว่ายังไงก็ตาม ต้นไม้ทุกต้นบนโลกนี้ก็ยังต้องยืนต้น อยู่บนผืนแผ่นดินเดียวกันทั้งหมด แต่ต้นใดจะพยายามเพื่อที่จะเติบโตและโดดเด่นต่างหาก ดูที่ยอดเขานั่นสิ ต้นไม้ทุกต้นที่เติบโตบนยอดเขา ยังไม่สามารถโดดเด่นและสูงสง่าได้เท่ากัน เนื่องจากถูกต้นที่สูงกว่าบดบังตัวมันเอง ไม่ว่าจะสูงเพียงใด หากยังมีต้นที่สูงกว่า ก็ไม่สามารถที่จะโดดเด่นออกมาได้ แต่เจ้าต่างหากที่มีโอกาสที่จะเติบโตและโดดเด่นกว่าต้นอื่นในปลายเขานี้ ด้วยความพยายามของตัวเจ้าเอง โดยไม่ต้องมีลมหรือแสงแดดบนยอดเขามาช่วย และทุกสิ่งจะเกิดขึ้นจากความพยายามของตัวเจ้าเอง
หลังจากวันนั้น ต้นไม้ที่ปลายเขา ก็ไม่คิดที่จะไปอยู่บนยอดเขาอีก มันพยายามตั้งใจรับแสงรับลมอยู่ที่ปลายเขา เก็บเกี่ยวเอาแร่ธาตุ และเติบโตอยู่ที่ปลายเขาต่อไป
เช่นเดียวกันกับคน ไม่ว่าจะเกิดจากที่ใดก็ตาม ไม่ว่าจะเรียนจากที่ใดก็ตาม แต่หากมีความพยายามแล้วก็จะสามารถโดดเด่นและประสบความสำเร็จได้ โดยไม่จำเป็นต้องได้รับการศึกษาจากสถาบันอันมีชื่อเสียง เด่นดังเสมอไป เพราะเราก็สามารถที่จะมีชื่อเสียงได้ด้วยความพยายามของตัวเราเอง
ขอขอบคุณ เสียงกระซิบ(wic_pu@hotmail.com)
สำหรับบทกลอนดีที่ให้ไอเดียเจ๋งๆสำหรับเรื่องนี้
6 กุมภาพันธ์ 2546 19:16 น.
windsaint
แต่มันยังจะมีความหมายมากกว่านี้
เพราะพี่.. ผู้ที่เกิดก่อน ผู้ที่แก่กว่านั้น ย่อมที่จะมีวุฒิภาวะ และความรับผิดชอบมากกว่าน้อง ผู้ที่เกิดทีหลัง ผู้ที่อ่อนกว่า
เมื่อพี่มีอายุมากกว่าและมีวุฒิภาวะมากกว่าแล้ว จึงจำเป็นที่จะต้องมีหน้าที่และภาระในการดูแลให้น้องได้เดินทางไปตามทางอย่างถูกต้องตามกรอบและตามธรรมเนียมอันดีงามที่วางไว้ และต้องตักเตือนเมื่อน้องเดินทางที่ผิดไม่ถูกไม่ควร นั่นจึงจะเป็นพี่ที่ดีไม่ใช่เพียงแต่เกิดมาเร็วกว่า แต่กลับไร้ความคิดไม่ตักเตือนรุ่นน้อง นี่คือคำว่าพี่ในแบบฉบับของฉัน
จนบางครั้งการกระทำเช่นนี้ ก็ดูจะกลายเป็นความจุ้นจ้านและยุ่งไม่เข้าเรื่องของตัวฉันเอง ที่บังอาจไปวางกรอบไว้ให้คนอื่นเดินโดยเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน ทั้งๆที่ตัวเองก็ต้องการอิสระและหลีกหนีกรอบเหล่านั้น
แต่มันก็เป็นสิ่งที่ฉันเห็นว่าฉันควรที่จะทำในบางสิ่งในบางเรื่องมากกว่าที่จะอยู่เฉยๆ เป็นพี่ที่งี่เง่าที่ไม่เคยแม้แต่จะตักเตือนใครให้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง สิ่งที่ทำเช่นนี้จึงกลายเป็นว่าฉันกลายเป็นคนยุ่งเรื่องชาวบ้าน และบางคนก็จะเกิดความไม่พอใจขึ้น
แต่ฉันรู้สึกว่าฉันยอมที่จะกลายเป็นพี่ที่ชอบยุ่งให้น้องปฏิบัติในทางที่ดี มากกว่าที่จะเป็นเพียงแค่คนที่เกิดเร็วกว่า แต่ไร้ปัญญาความสามารถที่จะตักเตือนรุ่นน้องให้เป็นคนดีได้
3 กุมภาพันธ์ 2546 21:45 น.
windsaint
คนหนึ่งเป็นชาย อีกคนหนึ่งเป็นหญิง
คนหนึ่งพบตอน 6 โมงเช้า อีกคนหนึ่งพบตอน 6 โมงเย็น
คนหนึ่งฉันเป็นฝ่ายจากเขา อีกคนหนึ่งเขาเป็นฝ่ายจากฉัน
คนหนึ่งฉันรู้ว่าเขาทำอะไรผิด อีกคนหนึ่งฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด
คนหนึ่งเขาหันหลังให้ฉัน อีกคนหนึ่งฉันหันหลังให้เขา
คนหนึ่งเรียนอ่อน อีกคนหนึ่งเรียนเก่ง
คนหนึ่งปากหมา อีกคนหนึ่งปากหวาน
คนหนึ่งฉันเกลียด อีกคนหนึ่งเกลียดฉัน
คนหนึ่งฉันอยากลืม อีกคนหนึ่งฉันคิดถึง
คนหนึ่งฉันเสียใจเมื่อพบ อีกคนหนึ่งฉันดีใจเมื่อพบ
ทั้งสองคนล้วนมีสิ่งที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
แต่มีสิ่งที่เหมือนกัน คือทั้งสองคนฉัน เคย เรียกเขาว่าน้อง
แต่ในปัจจุบัน แม้กระทั่งคำว่าคนรู้จัก ฉันยังไม่ใช่สำหรับสองคนนี้
1 กุมภาพันธ์ 2546 22:36 น.
windsaint
แน่นอนว่าทุกๆวัน ต้องมีผู้ใจบุญ มาซื้อปลาเหล่านี้ จากแม่ค้า เพื่อนำไปปล่อยลงในแม่น้ำซึ่งก็อยู่ข้างๆไม่ห่างไปนั่นเอง
ปลาเหล่านี้ แหวกว่ายเพื่อที่จะเอาชีวิตรอดจากการตกเป็นเหยื่อในสมรภูมิแห่งธุรกิจการทำบุญ
ทุกเช้า แม่ค้าจะจับปลา เพื่อมานั่งขายรอให้ผู้ใจบุญมาซื้อปลาเพื่อไปปล่อย
เมื่อปลาถูกปล่อยลงสู่แม่น้ำ เช้าวันรุ่งขึ้นก็อาจะกลับมาอยู่ในอ่างที่เดิม ไม่เปลี่ยนแปลง
สิ่งที่เป็นเช่นนี้ วนเวียนเป็นวัฏจักรแห่งธุรกิจขายทาน ขายการให้ชีวิต ธุรกิจการทำบุญ
ทุกสิ่งวนเวียน ดั่งเช่นกงกรรมกงเกวียน
ผู้คนยังคงกระทำเช่นนี้ เพื่อขายความสบายใจให้แก่ชาวบ้าน
เพื่อขายบุญ เช่นนี้ แต่เป็นการสร้างความทุกข์ต่อเนื่องให้แก่สัตว์น้อยๆที่ว่ายอยู่ในแม่น้ำ
การกระทำเช่นนี้ เรียกว่าบุญ หรือ บาป กันแน่???
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟwindsaint
หน้าส่วนตัว
1310
