8 มิถุนายน 2546 00:18 น.
windsaint
เมฆบังจันทร์ ฉันบังใจ
จันทร์สว่างกระจ่างพร่างกระแจ่ม
แสงดาวแซมแกล้มจันทร์วันไสว
เปล่งประกายพรายระยิบกระพริบไว้
เป็นเปลวไฟส่องทางกระจ่างจน
เปรียบใจฉันส่องสว่างกระจ่างแก้ว
ดาวดวงแพรวแวววับไม่สับสน
ดาวในใจยังสว่างกระจ่างคน
ไม่มืดมนหม่นหมองละอองใจ
มีเงาเมฆมาบังจากฝั่งนี้
ไม่มีสีที่ทางสว่างไสว
แสงจันทร์จึงไม่อาจจะสาดไป
เหมือนแสงใจที่ไม่ได้ส่องทาง
แสงใจฉันจึงอ่อนและห่อนล้า
ในแววตาพาไร้ให้เหินห่าง
เปลี่ยนจากใจไปสู่ผู้เดินทาง
ระหว่างกลางหนีรักที่ปักทรวง
ใจมันอ่อนร้อนรนทนไม่ได้
มันเหลือไร้ซึ่งแสงแห่งความห่วง
ใจหนอใจไร้คนมาทนทรวง
เหลือเพียงดวงแห่งรักนักนวลปราง