29 มิถุนายน 2546 00:00 น.
windsaint
นิราศวสันต์
ปรายฝนพรำปรอยโปรยโรยลงร่วง
ใจยังห่วงกังวลถึงคนหลัง
หยาดเม็ดฝนหล่นลงคงประดัง
หยดฝนหลั่งโรยรินแทบสิ้นใจ
หนึ่งเม็ดฝนหล่นลงที่ตรงจิต
เหมือนหนึ่งฤทธิ์พิษรักมาปักไว้
ถูกรักสาดซัดกลางที่หว่างใจ
จะหนีไปที่ไหนไม่อาจทัน
ละอองสาดกราดกระเซ็นออกเป็นฝอย
หยดน้ำน้อยกระทบกลบเขื่อนขัน
เศษหนึ่งเสี้ยวเพียงใดใครผูกพัน
หยดน้ำนั้นยังค้างอยู่กลางดิน
ถึงจะห่างนานหวนที่ทวนฝัน
คิดถึงกันบ้างไหมใจถวิล
ดั่งหยาดฝนหล่นรดมาหยดริน
แต่ขาดสิ้นน้ำใจใครถึงกัน
มีหยาดฝนหล่นร่วงจากห้วงฟ้า
ใจโหยหาความรักที่หนักนั้น
ฝนที่ใจใยไร้น้ำให้กัน
แต่ฝนหมั่นมันไม่ตกหนักอกใจ
หากวสันต์ผันผวนไหลทวนฟ้า
คงได้มาหลายคืนที่ฝืนไว้
ถึงคืนวันที่มันจะเปลี่ยนไป
คิดถึงใครคนนั้นนั่นคือเธอ
นิราศกลางวสันต์ในวันหยุด
มิอาจฉุดหัวใจให้ใครเพ้อ
แค่เพียงบอกออกมาว่ารักเธอ
ใจสุดเผลอว่ารักนักนวลปราง
27 มิถุนายน 2546 23:20 น.
windsaint
คือ...
คือบางครั้งยังห่วงและหวงอยู่
ถึงแอบดูแอบรักอยู่ห่างห่าง
คือดวงใจของคนที่ริมทาง
เพียงอยู่ข้างข้างกายไม่หายไป
คือบางคราวนั่งใกล้ได้อยู่เคียง
บางครั้งเพียงสบตายังสดใส
ยืนมองเธอมองดูอยู่ไกลไกล
แต่ว่าไม่กล้าบอกว่ารักเธอ
คือบางทีใจฉันนั้นไม่กล้า
แต่กลัวว่าเป็นเพียงแค่ใจเผลอ
หรือกลัวว่าเธอไม่รักฉันจะเก้อ
จึงรักเธอเอาไว้แค่ในใจ
คือบางช่วงก็รู้ล่ะว่ารัก
แต่ไม่ยักจะกล้าขนาดไหน
ไม่รู้จะบอกรักจะจีบยังไง
รักกันไหมอยากรู้ช่วยบอกที
คือบางอย่างบอกไว้ว่าใจรัก
ขอทึกทักไม่เคยให้ใครเท่านี้
ตอบว่ารักเธอได้ไหมคนดี
รักคนนี้มากอยู่รู้ไหมนวลปราง
27 มิถุนายน 2546 22:30 น.
windsaint
ระลึกถึงครูกลอนสุทรภู่
บรมครูแห่งวิชากวีสมัย
สดุดีบทกลอนละครไทย
เพื่อเชิดไท้แดนดงให้ทรงศิลป์
เกิดบทกลอนไพเราะเสนาะโสต
ประเทืองโอษฐ์เพิ่มตามกาลถวิล
อาจบอกแนวแจ้งเหตุเป็นอาจิณ
จึงจะพ้นถึงถิ่นที่ดินดำ
ทั้งร้อยรสบทกลอนมาสอนสั่ง
คติดังกังวาลประสานล้ำ
เป็นกวีกานท์ก่อเกิดที่เพริศคำ
ขอเชิดค้ำชูครูกลอนสุนทรไทย
22 มิถุนายน 2546 01:08 น.
windsaint
ไกล
ยิ่งห่างไกลหัวใจให้ห่วงหา
ฝากลมฟ้าช่วยส่งความคิดถึง
ฝากใบไม้กรีดพริ้วปลิวอื้ออึง
ใจฉันจึงแสนหวงและห่วงเธอ
ไม่รู้ระยะทางจะห่างสักแค่ไหน
แต่หัวใจยังใกล้อยู่เสมอ
อยากเป็นคนที่นั่งกลางใจเธอ
แม้เพียงเพ้อเท่านั้นก็สุขใจ
อยากพบสบตามาประสาน
แต่อีกนานจะได้อยู่เคียงคู่ใกล้
คงได้แค่คิดถึงอยู่ไกลไกล
แต่ถึงได้เท่านั้นก็ยังดี
อยากบอกเธอว่ารักสักพันหน
อยากบอกคนคนนั้นเธอคนนี้
อยากบอกรักเรื่อยไปนับเดือนปี
เธอคนดีเท่านั้นฉันมั่นใจ
บอกรักเธอคำเดียวคงไม่พอ
แต่จะขอบอกรักอันยิ่งใหญ่
บอกว่ารักเธอคนเดียวไม่เปลี่ยนไป
จะรักใครได้เล่าเท่านวลปราง
8 มิถุนายน 2546 18:23 น.
windsaint
กลัวฉ
หวาดผวาน่ากลัวเพียงหัวใจ
ที่สดใสอาจหมองต้องไม่สวย
เหมือนดวงดาวกลัวจันทร์เด่นโดดด้วย
แสงเงาพวยพุ่งผ่านกาลและวัน
ยิ่งเข้าใกล้ใจยิ่งไม่นิ่งเฉย
ใจเจ้าเอ๋ยเคยรู้ให้ดูหวั่น
กลัวหัวใจใช่รู้ที่ดูกัน
แต่กลัวฉันหลงรักเธอให้เพ้อคอย
หนีความกลัวหนีความจริงที่ยิ่งตาม
หนีสนามอารมณ์ข่มจนถอย
หนีความจริงหนีหัวใจใครเฝ้าคอย
จึงหนีรอยความรักที่ตามมา
กลัวหัวใจตัวเองจะเคว้งคว้าง
กลัวว่าเธอจะหนีห่างไม่เห็นหน้า
กลัวความจริงจะเป็นเพียงภาพลวงตา
กลัวคำว่าเพื่อนกันทำฉันตาย
กลัวความมืดจิตใจให้หวาดหวั่น
กลัวความฝันความจริงน่าใจหาย
กลัวความชั่วกลัวผีที่กลัวตาย
ใครจะร้ายน่ากลัวเท่ากลัวใจ
กลัวความจริงที่เป็นมันเจ็บอก
กลัวถูกยกถูกทับรับไม่ไหว
กลัวสายตาภาพเธอมาเพ้อไว้
จึงกลัวใจให้รักนักนวลปราง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟwindsaint
หน้าส่วนตัว
944
