10 เมษายน 2546 00:50 น.
windsaint
คิดถึง เมื่อเจอ
เพียงได้พบภาพหลังมันยังผุด
ไม่เคยหยุดความรักที่ปักช้ำ
เคยแอบหลงตรงเสน่ห์เหล่ถลำ
แค่พูดคำย้ำรักยังหนักใจ
สบสายตาหลบหน้าไม่กล้าพูด
ปากเป็นตูดพูดไม่ออกบอกไม่ไหว
มองหน้าเธอเพ้อหวั่นสั่นเข้าไป
ทำอย่างไรให้ลืมไม่ปลื้มเธอ
พอเห็นหน้าจึงรู้ว่าลืมไม่ลง
นึกว่าคงเป็นเพียงแค่เสียงเพ้อ
ยิ่งนานวันยิ่งรู้ใจไปรักเธอ
กลับก็เก้อเผลอใจไปหมดดวง
เพียงพบหน้าพาใจให้หวาดหวั่น
ยิ่งหนาวสั่นครั่นใจให้คิดหวง
ยิ่งชิดใกล้ก็ยิ่งสมองกลวง
มิอาจลวงว่าไม่รักปักใจจริง
มอบหัวใจให้รักประจักษ์หมด
ไม่มีลดไม่มีทอนหย่อนอย่างยิ่ง
มีแต่รักหักไม่ลงคงรักจิง
รักเธอยิ่งจริงจริงนะนวลปราง
8 เมษายน 2546 22:57 น.
windsaint
หอมกุหลาบ
เสียงกระดิ่งเววังระฆังวาบ
กลิ่นกุหลาบอาบหวลชวนใจหมาย
สุวคนธ์ปนสุภาพซาบซึ้งกาย
พินิจทายหมายมาดวิวาทลวง
วิวาทลวงล่วงล้ำกลิ่นกำซาบ
หอมพิศภาพหยาบซึ้งซึ่งคำหลวง
กลิ่นกำจายคลายร้อนผ่อนในทรวง
จึงให้หวงห่วงนางที่กลางใจ
หอมกุหลาบซาบซึ้งให้ตรึงจิต
ขอจุมพิตชิดเจ้าเร้าสมัย
แอบแนบชิดติดนางกลางฤทัย
นฤมัยให้เจ้าติดเข้าทรวง
กลิ่นที่หวงห่วงเจ้าเคล้ากายพี่
ยังยินดีปรีดิ์โมทย์ประโยชน์ห่วง
ยังมองเจ้าเคล้าคิดพิชิตล่วง
ขอมอบดวงฤทัยให้แต่เธอ
หอมเพียงนี้เจ้ามีพิศมัย
หอมทั้งใจรอให้ใจเสนอ
หอมกำซาบตราบสิ้นทุกสินเธอ
หอมพร่ำเพ้อถึงเธอแม่นวลปราง
7 เมษายน 2546 23:03 น.
windsaint
โรคฉง่าย
พบทีไรไหวหวั่นสั่นสะท้าน
มันเสียวซ่านรานรุมทุกขุมขน
มันหวั่นไหวในอกตกระทม
มันจึงจมดิ่งร่วงห้วงภวังค์
จะเจ็บแปลบแสบสันเมื่อปันใจ
เธอพูดคุยกับใครใจแทบคลั่ง
แต่พอคุยกับเธอเจอจังจัง
กลับงงงังพูดไม่ออกบอกไม่เป็น
วินิจฉัยตรวจหารักษาโรค
ปวดกะโหลกเพราะหมอก็ไม่เห็น
ทางรักษาอาการทุกวานเย็น
หมอว่าเป็นโรคหัวใจให้ง่ายไป
สั่นสะท้านทุกคราถ้าได้พบ
แทบสลบเพราะมันยิ่งหวั่นไหว
รักง่ายง่ายชอบเร็วกว่าไม่ว่าใคร
โรคหัวใจง่ายเรื้อรังทั้งชีวา
ยิ่งกับเธอยิ่งง่ายคล้ายปอกกล้วย
เร็วเสียด้วยรักเธอเพ้อยิ่งกว่า
จะบอกรักจะเร็วไปหรือไม่น๊า
แค่บอกว่ารักแน่แม่นวลปราง
6 เมษายน 2546 23:51 น.
windsaint
เย็น
รอยริ้วคลื่นครืนคละเป็นระลอก
น้ำกระฉอกออกกระเซ็นเย็นกลบฝั่ง
หยาดน้ำพริ้วผิวน้ำเป็นกำลัง
เทประดังจากริมสู้ปิ่มชล
ลมกระแสแห่พัดซัดคลายร้อน
เย็นอ่อนอ่อนคลอนไหวในไพรสณฑ์
ต้องผิวผาดอาจพริ้วปลิวระคน
ช่างน่ายลชลเทียบให้เปรียบเปรย
ไหววะวาบวูบไว้ไร้วูบวาบ
เย็นกำราบปราบร้อนอ่อนไปเฉย
ไออากาศคาดผิวเป็นริ้วเกย
ลมรำเพยเอยเจ้าช่างเอาใจ
หวานนิมิตพิศวาสไม่อาจชื่น
ใจหยุดยืนฝืนจ้องมิผ่องใส
หยุดที่ยั้งฝั่งลมมาถมไป
จึงหยุดใจยั้งจางจนบางเบา
เย็นที่ใจเย็นนางกลางสมร
เย็นบังอรอ่อนนุชสุดเฉลา
เย็นใจรักหนักหนาพาทำเนา
เย็นชื่นเจ้าชื่นใจในนวลปราง
5 เมษายน 2546 23:51 น.
windsaint
กรงใจ
ก็มองเธอมองดูอยู่แสนนาน
เธอเดินผ่านแอบมองจ้องเธอไว้
ก้ว่ารักแต่เธอไม่สนใจ
ทำอย่างไรจะได้นั่งมองเธอ
จะจับเธอใส่กรงแล้วลงขัง
จะได้นั่งทั้งจ้องมองให้เพ้อ
จะกลั่นรักเป็นข้าวน้ำป้อนให้เธอ
จะขอเจอเพียงเธอแค่คนเดียว
จะเก็บเธอทุกเมื่อไม่เผื่อใคร
เก็บเอาไว้มีใครก็ไม่เหลียว
ขอยอมเลวเก็บเธอดูคนเดียว
จะไม่เลี้ยวให้ใครมาแย่งเธอ
จะขังเธอเอาไว้ต่อไปนี้
จะดูเธอคนดีไม่มีเผลอ
จะเฝ้าคอยป้อนรักคอยปรนเปรอ
จะขังเธอให้ลงที่กรงใจ
จะขังเธอจ้องเธอและเก็บเธอ
คอยมองเหม่อเพ้อคอยให้คล้อยไหว
เอาสายลมผสมบ่มลงไป
แล้วรอให้เธอตอบรักนะนวลปราง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟwindsaint
หน้าส่วนตัว
601
