18 ตุลาคม 2546 21:52 น.
windsaint
ผู้จัดการฉ
ตามเฝ้าหาตามองคอยส่องสอด
ขาดใครกอดคนโอบให้หายหนาว
ขาดคนคอยนั่งมองใต้แสงดาว
ขาดข่าวคราวบางคนให้เห็นใจ
คราวมองฟ้าก็ยังคงคิดถึง
มันดื้อดึงดื้อด้านเหมือนครั้งไหน
ยังดื้อรั้นรักเธอจนหมดใจ
จะมีใครบ้างไหมมาจัดการ
ใจที่ดื้อดึงดันจะหวั่นไหว
มีบ้างไหมใครคอยช่วยประสาน
ขอบางคนคนนั้นรอมานาน
ใครจะสานความรักนั้นให้เธอ
อยากตามหาคนคอยมาช่วยเหลือ
คอยโอบเอื้อค้ำจุนที่เสนอ
คอยดูแลหัวใจให้ฉันเจอ
ขอให้เธอมาเป็นผู้จัดการหัวใจ
คอยดูแลควบคุมทั้งความคิด
คอยจัดชีวิตวิธีหรือที่ไหน
คอยจัดการคอยตักเตือนด้วยห่วงใย
รับรักไว้หัวใจให้ดูแล
16 ตุลาคม 2546 22:08 น.
windsaint
เพ้อเพลิน
มีให้คิดใยไม่คิดถึงบ่วงรัด
เกี่ยวกระหวัดรัดแน่นแสนสุดหัว
บ่วงดวงใจให้รัดผูกมัดตัว
รัดเข้าขั้วลงจิตมิคิดตรอง
ใช่ว่ารักจากใจใกล้จะหมด
ยังไม่ลดแต่เพิ่มเติมคูณสอง
เพิ่มทวีที่ใจจะใคร่มอง
อยากจะปองดวงใจนี้ให้เธอ
ใช่ว่ารักครั้งนี้มีน้อยนิด
แต่เพราะคิดรักประจำสม่ำเสมอ
เตรียมบอกคำซ้ำซ้ำย้ำรักเธอ
และยังเผลอเพ้อรักจนหมดใจ
ใช่ว่ารักจากใจไร้สาระ
ใช่ว่าจะมีใจให้ใครไหม
ในเมื่อใจก็มีเพียงหนึ่งใจ
จะให้ใครถ้าไม่ใช่เอาให้เธอ
ใครจะรู้ทั้งใจนี้มอบให้
ใครจะไปสนใจว่าพลั้งเผลอ
ใครจะมองผ่านเลยก็ช่างเกลอ
ใครจะเพ้อเท่าฉันที่รักจริง
15 ตุลาคม 2546 22:26 น.
windsaint
พิสวาท
พิษที่โถมโหมแรงคล้ายแกล้งเสก
เป็นดั่งเมฆก่อตัวมัวกระหน่ำ
เป็นคลื่นรักหนักโหมด้วยโครมคำ
คอยกรีดซ้ำกระหน่ำจนหนำใจ
กายรุ่มร้อนรุมเร้าอยากแนบชิด
เหมือนโดนพิษสวาทมาสาดใส่
โดนพิษสวาทราดรดหยดสู่ใจ
พิษจึงไหลเวียนวนไม่พ้นเธอ
พิษกรีดกายกรายลึกเข้ากึกก้อง
สู่สมองไม่รับรู้อยู่เสมอ
เป็นหนึ่งใจไม่พ้นใจที่ให้เจอ
เพราะคือเธอที่หยดพิษมาสู่ใจ
พิษกระจายหมายเก็บเหน็บสมอง
แต่ใจร้องครวญคร่ำย้ำไม่ไหว
มันร้อนรุ่มรุมเร้าเข้าทรวงใน
เพราะทั้งใจถูกพิษว่ารักเธอ
ถูกแผลพิษสวาทเข้าบาดลึก
เป็นภาพนึกภาพพลั้งเข้ายังเผลอ
พิษสวาทบาดไปใจละเมอ
ทำให้ฉันรักเธอจนล้นใจ
14 ตุลาคม 2546 22:23 น.
windsaint
ตุลา
เสียงประชาร้องหาเสรีภาพ
ถูกมือปราบมือปืนเขายิงใส่
สัญลักษณ์ต้นกำเนิดประชาธิปไตย
ไทยล้างไทยฆ่าไทยเพื่อใครกัน
เสียงกระสุนดินปืนเป็นห่าฝน
ล้างผลาญชนชาติไทยให้เสียขวัญ
กี่ชีวิตที่ร่วงโรยกี่ร้อยพัน
แล้วใครกันรับผิดชอบชีวิตคน
ประชาธิปไตยที่แลกด้วยรอยเลือด
สีแดงเผือดสาดแรงทุกแห่งหน
ประชาธิปไตยเพื่อประชาชน
แต่ว่าคนรุ่นใหม่ไม่ใส่ใจ
หรือหลงลืมสิ้นแล้วความเสียสละ
จึงเลยละปละปล่อยไปถึงไหน
14ตุลาวันประชาธิปไตย
คงเหลือไว้แค่เพียงความทรงจำ
ต่อจากนี้คงเหลือเพียงรูปภาพ
คงเหลือคราบน้ำตารอยถลำ
เหลือเอาไว้แค่รอยของถ้อยคำ
ที่ตอกย้ำความลืมเลือนของประชา
13 ตุลาคม 2546 22:41 น.
windsaint
เกินห้ามใจ
เก็บใครไว้อยู่ในความทรงจำ
ที่คอยย้ำคอยเตือนอยู่เสมอ
ไม่ได้อยากเป็นเพียงแค่เพื่อนเธอ
เพราะรักเธอรักมากเกินหยุดใจ
ไม่เคยบอกออกไปว่าใครรัก
หรือจะทักยามเจอก็ไม่ไหว
เพราะว่าใจไม่กล้าจะบอกไป
มีเพียงใครคนนึงซึ่งคือเธอ
รู้ว่าเธอไม่เคยมีใจให้
แต่ว่าใจก็ยังรักเธอเสมอ
ก็จะบอกยังไงว่าอยากเจอ
เพราะว่าเพ้อถึงเธอจนหมดใจ
ใช่ไม่คิดห้ามใจไม่ให้รัก
เธอน่ารักจนเกินจะห้ามไหว
เพราะให้รักไปแล้วจนหมดใจ
ไม่เหลือใครให้รักนอกจากเธอ
เพียงคนเดียวที่ฉันเฝ้าคิดถึง
เพียงคนเดียวที่ซึ้งอยู่เสมอ
เพียงคนเดียวที่รักและอยากเจอ
เพียงคนเดียวคือเธอไม่เปลี่ยนใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟwindsaint
หน้าส่วนตัว
798
