3 พฤศจิกายน 2545 19:50 น.
windsaint
รักรักเจ้าคิดหวนครวญคร่ำคร่ำ
คอยคอยจำคำเจ้าเฝ้าฝันฝัน
ฝากฝากใจคิดหวนชวนวันวัน
แว่วแว่วหวั่นหวาดใจให้รอนรอน
รักรักล้นเหลือใจให้มากมาก
มีมีฝากเอาไว้ใจอ่อนอ่อน
เอาเอาใจฝากไว้ใจปอนปอน
ปล่อยปล่อยวอนปล่อยใจไปไกลไกล
กลัวกลัวคำพูดเธอทำเจ็บเจ็บ
จำจำเหน็บเจ็บจำคำใกล้ใกล้
เก็บเก็บคำพูดเพียงเคียงใครใคร
คอยคอยไว้เก็บให้แต่เธอเธอ
ทวนทวนคำย้ำคำที่ย้ำย้ำ
ยังยังจำจดไว้เสมอเสมอ
ส่งส่งใจส่งรักคำเพ้อเพ้อ
เพียงเพียงเธอยิ้มมาพาใจรอนรอน
2 พฤศจิกายน 2545 22:32 น.
windsaint
อยากให้รู้เอาไว้ในความคิด
เพื่อนสนิทที่หนึ่งในใจฉัน
หากไม่ห่วงไม่รักไม่เตือนกัน
ไม่เช่นนั้นคงไม่มาเตือนเธอ
อยากให้รู้เพื่อนคนนี้ยังหวังดี
สิ่งที่มีในใจให้เสมอ
ยังคงอยู่ข้างกายเป็นเพื่อนเธอ
ไม่ว่าจะไปเจอเรื่องใดมา
อยากให้รู้เอาไว้เถิดเพื่อนเอ๋ย
คนเคยเคยคนนี้ยังห่วงหา
เพื่อนเก่าเก่าที่แม้เศร้ามีน้ำตา
ยังห่วงหาห่วงหวงเจ้าด้วยห่วงใย
อยากให้รู้สิ่งที่ฉันยังห่วง
ยังคงหวงในเรื่องที่เธอใกล้
ฉันยังห่วงตัวเธอด้วยหัวใจ
และห่วงใยเธอเสมอนะเจ๊ปลา
1 พฤศจิกายน 2545 15:58 น.
windsaint
ฉันก็เพียงกวีเพียงคนหนึ่ง
ไม่ได้ซึ่งเก่งกาจด้านการเขียน
แค่เป็นคนขยันและหมั่นเพียร
ไม่ใช่เซียนชั้นเลิศภูมิปัญญา
แล้วแก้วตาก็หันไปหาเขา
มือชั้นเก๋าชันเซียนเขียนเก่งกล้า
ทั้งความคิดแหวกแนวในปัญญา
ฉันเตือนว่าเท่าไหร่เธอไม่ฟัง
ฉันอยากเตือนตัวเธอด้วยหัวใจ
ฉันอยากให้เธอลองเอาใจรั้ง
แต่เธอคงมองไม่เห็นและไม่ฟัง
เตือนกี่ครั้งก็ยังเป็นเหมือนเดิม
ฉันคงได้แต่หวังไว้กับตัว
สิ่งที่กลัวก็คงไม่มาเสริม
หวังว่าฉันคงคิดมากคงแต่งเติม
เขาคนเดิมคนเก่าคงไม่มา
หวังแค่เพียงฉันคงจะคิดมาก
ฉันคงจากเสริมเรื่องจนจะบ้า
ขอให้ฉันคิดผิดเถอะแก้วตา
ให้เขามาเป็นคนดีได้จริงจริง
ภาวนาเอาไว้ได้แค่นั้น
เพราะว่าฉันบอกเธอเธอเธอก็นิ่ง
ถึงจะห่วงใยเธอด้วยใจจริง
เธอก็ทิ้งคำเตือนลืมเลือนมัน เฮ้อ...