ผมเกลียดอนุรักษ์

windsaint

ผมโตมาพร้อมกับมัน กินกับมัน นอนกับมัน ผมต้องเจอกับมันทุกวันทั้งๆที่ผมไม่อยากเจอ
ผมตื่นก็เห็นหน้ามัน จะทำอะไรมันก็คอยผูกติดผมอยู่เสมอ 
แต่ทุกครั้งมันจะนำหน้าผมก้าวหนึ่งเสมอ 
เมื่อผมเข้าเรียน มันเรียนพร้อมผม ห้องเดียวกับผม มันจะเข้าไปประจบครู คอยลอกการบ้าน ลอกข้อสอบ
แต่ทุกครั้ง มันก็ได้เกรดดีเสมอ พ่อแม่รักมันมากกว่าผม ครูรักมันมากกว่าผม
ผมอยากบอกพ่อกับแม่ว่ามันขโมยเงินพ่อกับแม่ แต่ผมรู้พ่อแม่ไม่เชื่อผม พ่อแม่เชื่อมันมากกว่า
เมื่อผมเข้าทำงานมันทำงานที่เดียวกับผม มันคอยเอาใจเจ้านายจนเจ้านายชื่นชมมัน และมันก็ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นสูง 
ผมไปชอบผู้หญิงคนหนึ่ง มันก็แย่งเธอไปจากผม 
แม้มันจะคอยผูกติดกับผม แต่มันก็เหนือกว่าผมเสมอ
แม้ผมจะพยายามหนีมัน แต่ผมก็ยังหนีมันไม่พ้น มันจะคอยตามมาเยาะเย้ยผมด้วยสายตาและถ้อยคำที่เหยียดหยาม
มันบอกว่าผมหนีมันไม่พ้น มันบอกว่าผมไม่มีทางที่จะอยู่เหนือมันได้มันบอกว่าตัวผมต้องแพ้มัน 
ผมเกลียดมัน ผมเคยคิดจะฆ่ามัน แต่ถึงผมจะฆ่ามัน ผมก็หนีมันไม่พ้น ผมฆ่ามันไม่ได้
ผมพยายามหาวิธีจะหนีมัน และวันนี้ผมมีวิธีที่จะหนีมันแล้ว ในเมื่อผมฆ่ามันไม่ได้ ผมก็ฆ่าตัวผมเองซะ
ใช่แล้ว ผมกรีดข้อมือของผมด้วยมีดโกนต่อหน้ามัน เลือดไหลอออกมาอย่างมากมายลงพื้น
มันหน้าเสีย ผมยิ้มเยาะอย่างมีชัย คราวนี้ผมชนะ ผมคิดในใจ ผมจะหนีมันได้แล้ว 
แต่แล้วก่อนที่สติผมจะสิ้นลงไป ผมได้ยินเสียงมันพูดก่อนที่ผมจะหมดลมหายใจว่า
นายไม่มีทางหนีฉันไปพ้นตลอดไป เพราะนายคือฉัน และฉันคือนาย อนุรักษ์ ฮ่าฮ่าฮ่า