31 สิงหาคม 2545 22:54 น.

สมัครเอนท์

windsaint

วันนี้แล้วสินะที่ฉันจะต้องไปสมัครเอนท์

ฉันตรวจความเรียบร้อยของเอกสารหลักฐานให้พร้อมก่อนออกจากบ้าน

แล้วฉันก็ไปถึงโรงเรียนตั้งแต่ 6 โมงกว่าๆ

เปล่าหรอก ฉันไม่ได้บ้าเห่อ ฉันไม่ได้ตื่นเต้น

เพียงแต่วันนี้มีงานกรีฑาสวนสัมพันธ์ครั้งที่ 7 งานแข่งกีฬากับสวนฯอื่นๆ 6 สวนฯ

ห้องของฉันได้รับคำสั่งให้ไปเป็นพี่เลี้ยง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ทำอะไรเลย

7.50 น. ฉันและเพื่อนออกจากโรงเรียนเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุฬาฯ

พวกเรามารวมตัวกันที่โรงเรียนเกือบทั้งห้องเหลือเพียงบางคนที่ไม่เต็มใจรับหน้าที่พี่เลี้ยง จึงไม่มา

8.10 น. ฉันถึงที่ศาลาพระเกี้ยวโดยมีผู้คนมากมายต่อแถวกันยาวเป็นสายเหมือนกับหางงูที่ไม่มีวันจะลดลง

ฉันรอต่อแถวนั้นด้วยใจที่คิดว่า ทำไมคนสอบมันเยอะเช่นนี้ แล้วเราจะสู้ไหวหรือ

ฉันพบเพื่อนจากค่ายเดียวกันหลายคน แต่ละคนต่างมาสมัครในรอบที่ต่างกัน

จนกระทั่งรับบัตรคิวหมายเลขที่ฉันได้คือ 2588

ฉันชวนเพื่อนไปที่โต๊ะสวนฯ แหล่งรวมชาวสวนฯที่จุฬาฯ

แต่ทำไมวันนี้กลับไม่มีใครสักคน ผู้คนที่มากมายทำให้ฉันกระตุ้นตัวเองว่า

เวลาแห่งการแข่งขันกำลังงวดเข้ามาทุกทีแล้ว การแข่งขันที่มิใช่การแก่งแย่งชิงดี

แต่เป็นการแข่งขันเพื่ออนาคต สนามทดสอบความอดทนของแต่ละคนและเป็นสนามรบทางความรู้

ที่ฉันไม่รู้ว่าฉันเองจะเป็นหนึ่งในผู้ที่รอดชีวิตกลับมาจากสมรภูมินี้ได้หรือไม่

1213

love

comment

6 สิงหาคม 2545 16:13 น.

น้ำตา

windsaint

น้ำตาไม่ใช่เครื่องแสดงถึงความอ่อนแอ แต่เป็นเครื่องแสดงถึงความอ่อนโยนของจิตใจ

แสดงให้เห็นว่าในขณะนั้นจิตใจมีปัญหามากมายจนไม่สามารถรับไว้ได้ จึงต้องปลดปล่อยออกมา

สำหรับฉันน้ำตาไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่เป็นเรื่องธรรมชาติ

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม น้ำตาของเธอก็ยังเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากเห็น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร

เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนจะทนเห็นน้ำตาจากผู้หญิงที่ตนรักได้หรอก

เวลานี้สิ่งที่ฉันกลัวที่จะเห็น กลับกลายเป็นน้ำตาของเธอ

ฉันกลัวที่จะเห็นน้ำตา เพราะมันจะทำให้ฉันใจอ่อน

ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันแพ้คือคำร้องขอและน้ำตาของผู้หญิง

ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันเอาชนะมันได้ และที่แน่ๆ ฉันแพ้น้ำตาของเธอ

จากความกลัวที่จะเห็นน้ำตา จนกลายเป็นความห่วงใยที่ไม่อยากให้เธอมีน้ำตา

น้ำตาที่แสดงความเศร้า เพราะไม่ต้องการที่จะเห็นเธอเศร้า ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน หรือทำอะไร

ฉันไม่รู้ว่าเธอจะได้อ่านบทความนี้หรือไม่ แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่า ไม่ว่าเธอจะเศร้าสักแค่ไหน

อยากให้เธอเข้มแข็งเอาไว้ เพราะน้ำตาของเธอจะเป็นสิ่งชี้จุดอ่อนของเธอขึ้นมา

และจงรู้ไว้ว่า เธอยังมีฉันคนนี้คอยเป็นกำลังใจให้เธอ ไม่ว่าเธอจะเผชิญสิ่งใดก็ตาม ฉันก็จะคอยห่วงใยอยู่ห่างๆ จากนี้จนตลอดไป

1248

love

comment

5 สิงหาคม 2545 07:09 น.

น้ำตากับการลาจาก

windsaint

ระยะเวลา 14 วันที่ผ่านมา สั่งสมความสนิทสนม ความคุ้นเคย

ระยะเวลาที่ต่างร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา

ช่วงเวลาเหล่านี้กำลังจะจากไป เหลือไว้แค่เพียงความทรงจำของแต่ละคนที่มีทั้งดีและร้าย

ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเก็บความทรงจำช่วงไหนได้ หลายคนอยากจะเก็บความทรงจำในทุกๆช่วงเวลา

อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ ทุกคนจะต้องจากลา ต่างคนต่างไม่อยากจาก

เพราะด้วยความผูกพัน ทุกคนรู้สึกไม่อยากให้เวลานี้ล่วงเลยไป

มีเพียงไม่กี่คนที่ทำใจได้ ไม่กี่คนจริงๆ แม้แต่เธอก็ยังมีน้ำตา

ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงร่ำลาและเสียงสะอื้น

ฉันได้เห็นทะเลน้ำตาเป็นครั้งที่ 2 ในชีวิต ทะเลน้ำตาซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะเหือดแห้งไป

ครั้งนี้ฉันไม่ได้พูดให้เธอทำใจ ไม่ได้พูดปลอบใจเธอ

เพราะคราวนี้คำพูดปลอบใจ ก็ไม่สามารถที่จะมีคุณค่าเทียบเท่ากับการปล่อยให้เธอเสียน้ำตาเพื่อที่จะจดจำภาพเช่นนี้ไว้เป็นความทรงจำที่ดีอีดหนึ่งความทรงจำ

ความทรงจำที่ไม่มีใครถ่ายรูปเก็บไว้

ความทรงจำที่บรรยายไม่ได้ด้วยคำพูดและรูปถ่าย

แต่จะเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม

จนถึงเวลาที่จะต้องกลับ ฉันพยายามบอกให้ทุกคนรีบไปขึ้นรถ เพื่อที่จะกลับโรงแรม

แต่กว่าจะขึ้นรถได้ก็กินเวลาไปถึงเกือบชั่วโมง

ฉันพยายามทำให้ทุกคนร่าเริง แต่เป็นไปได้ยาก ทุกคนตกอยู่ในภวังค์แห่งการลาจาก

ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เพียงปล่อยให้เวลาช่วยทำให้เธอค่อยๆทำใจยอมรับการลาจาก

เคยมีคนถามฉันว่าทำไมต้องมีการลาจาก ฉันตอบเขาว่า

งานเลี้ยงต้องมีการเลิกรา การเลิกราเพื่อที่จะไปสู่งาเลี้ยงงานใหม่ ในสังคมใหม่ๆ

เพราะฉะนั้นหากเราไม่เลิกงานเลี้ยงนี้ เราจะก้าวไปสู่งานเลี้ยงใหม่ได้หรือ

1115

love

comment

3 สิงหาคม 2545 19:16 น.

รอยยิ้มและน้ำตา

windsaint

ฉันพบเหตุการณ์เหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งจะทำให้ฉันไม่อาจลืมไปชั่วชีวิต

ในค่ายเยาวชนอาเซียนครั้งที่ 3 วันสุดท้าย กับการนำเสนองานครั้งสุดท้าย

งานที่เธอตั้งใจทำ ตั้งใจคิด ด้วยความกระตือรือร้นของเธอ

แต่เมื่อถึงเวลานำเสนอกลับใช้ไม่ได้ เนื่องจากเกิดปัญหาที่คอม ทั้งๆที่ไม่ใช่เพราะเธอ

แต่เธอก็ยังสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้

สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่เพียงแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าเท่านั้น ฉันไม่สามารถช่วยได้ทั้งหมด เพราะเวลาไม่เพียงพอ ฉันทำอย่างสุดความสามารถที่มีของฉันแล้ว จนอาจารย์อาจจะเห็นว่าฉันยุ่งมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ

หลังการนำเสนอ เธอหายไปจากที่ประจำของเธอ เธอแอบไปร้องไห้อยู่ลำพัง โดยมีคนอื่นปลอบใจอยู่

หยดน้ำตาที่ไหลลงมาเปรอะแก้มใสๆของเธอ

ดวงตาที่เคยสดใสและมีแววแห่งความกระตือรือร้นถูกปกคลุมด้วยน้ำตา

แก้มที่มักจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอจางหายไป

เสียงที่เคยสดใสกลายเป็นเสียงสะอื้นร่ำไห้

ฉันเองก็เสียใจไม่แพ้กัน แต่ที่ฉันไม่ร้องไห้ อาจะเป็นเพราะฉันพบสิ่งเหล่านี้มามาก
ประสบการณ์สอนให้ฉันรู้จักความผิดหวัง

พากฉันยังเด็กขนาดนั้นฉันคงจะร้องไห้เช่นกัน แต่ฉันไม่ได้ร้องไห้

และสิ่งที่ฉันพอจะทำให้ได้เพื่อเธอ เธอคนที่ฉันยอมรับทั้งกายและใจ ว่าเป็นผู้หญิงเก่งที่มีความสามารถคนหนึ่ง

คือ ฉันได้แต่ปลอบใจด้วยคำพูด คำพูดที่ทุกคนสามารถพูดได้ง่ายๆ แต่ทำใจได้ยาก ยากเย็นและยากยิ่ง

ฉันรู้และฉันเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ ความรู้สึกที่ทนรับไม่ได้กับสิ่งที่ไม่คาดฝัน

ฉันได้แต่ปลอบใจว่าไม่ใช่ความผิดของเธอ ทุกสิ่งมันเกิดขึ้นได้

ฉันพาเธอไปเดินสงบสติอารมณ์อยู่สักพัก