บอกรัก...ในใจ

windsaint

15 พ.ค. 44 ในวันนี้เมื่อ 1 ปีที่แล้ว เป็นวันแรกที่ผมเข้าไปทำงานค่าย เป็นค่ายที่เกี่ยวกับภาษาอังกฤษ งานที่ผมถนัด เป็นค่ายที่จัดขึ้นระหว่างโรงเรียน และงานครั้งนี้ทำให้ผมได้รู้จักกับเธอ ผมไปถึงที่นัดหมายด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กๆ ที่จริงแล้วผมเป็นคนหน้าใหม่ เพราะในหมู่เพื่อนๆนั้นมีผมที่เข้ามาทีหลังสุด แต่เพราะด้วยความที่ผมเป็นคนชอบภาษาและชอบหาประสบการณ์จึงทำให้ผมรับปากเพื่อนผมว่าจะไปช่วยงานค่ายไว้ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมที่แล้ว

ในวันนั้นเมื่อผมไปถึง ผมแนะนำตัวกับทุกคนในฐานะสมาชิกใหม่ แต่ทุกคนก็ให้ความเป็นกันเองกับผมอย่างมากรวมทั้งเธอด้วย เธอเข้ามาพูดคุยกับผมอย่างเป็นกันเอง

เราแอนนะยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ เธอทักทายพร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร ทำให้ผมรู้สึกประทับใจในตัวเธอตั้งแต่แรกเห็น

จากวันนั้นผมกับแอนเราสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราได้ทำงานในส่วนเดียวกัน ทำให้เราต้องพูดคุยปรึกษากันมากขึ้น แอนเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์น่ารัก อัธยาศัยดี ทำให้เวลาผมอยู่ใกล้กับแอน ยิ่งรู้สึกชอบเธอมากยิ่งขึ้น ผมชอบเธอทั้งรอยยิ้ม กิริยา และความร่าเริงของเธอ เป็นเสน่ห์ที่ทำให้ผมยิ่งชอบเธอ

จนกระทั่งก่อนวันเข้าค่ายเพียงไม่ถึงสัปดาห์ ด้วยความแน่ใจในหัวใจของตัวเอง ผมรวบรวมความกล้าอยู่เป็นนานหลายอาทิตย์จึงได้ตัดสินใจพูดความในใจกับเธอ
แอนคือว่าเรามีเรื่องอยากจะบอกแอนน่ะ
มีอะไรก็บอกมาสิจ๊ะ อ้ำๆอึ้งๆ จังเลย
คือ คือว่า
อะไรหรอ อ้ำๆอึ้งๆ แบบนี้ เป็นอะไรไป จะบอกรักเราหรอ
อือใช่ เราชอบแอนน่ะ
แอนอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะตอบผมกลับว่า ขอโทษนะ แต่เราไม่เคยคิดกับเธอเกินเพื่อนเลย เราคิดกับเธอแค่เพื่อนจริงๆ เรายังอยากจะมีเพื่อนเยอะๆมากกว่า เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ

ในตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่อึ้งกับคำปฏิเสธของแอน ซึ่งมหากผมจะโกรธ ผมคงโกรธเธอไม่ลงแน่ๆ วันนั้นทั้งผมและแอนได้แต่นิ่งเงียบ และไม่พูดคุยกันเหมือนเคย คืนนั้นผมกลับมานั่งคิดทบทวนและคิดได้ว่า ผมกับแอนก็คงเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น

แต่ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น แอนพยายามทำตัวห่างเหินกับผม ไม่พูดไม่คุยไม่เล่นด้วยเหมือนเมื่อก่อน เวลาผมเข้าไปคุยด้วยเธอก็มักจะทำตัวไม่ว่าง หรือ คุยด้วยเพียงไม่กี่คำเท่านั้น และก่อนวันเข้าค่ายเพียงไม่กี่วัน แอนก็เปลี่ยนหน้าที่ของเธอกับเพื่อนของเธอ หลังจากนั้นผมก็แทบไม่ได้คุยกับเธออีกเลย จะคุยกันก็เพียงบางครั้งเท่านั้นผมรู้สึกว่าเธอพยายามหลบหน้าผม แต่ผมก็คงพูดอะไรไม่ได้มาก 

หลังจากกลับมาจากค่ายผมกับแอนก็เหมือนคนเคยรู้จักกันเท่านั้นไม่เพียงไม่สนิทแต่เธอพูดกับผมนับคำได้ เธอยังคงมีเพื่อนในกลุ่มของเธอและเพื่อนของผม ในขณะที่ผมนั้นก็ค่อยๆห่างออกไปจากกลุ่มของค่ายครั้งนี้ ด้วยเพราะผมมีงานของโรงเรียนในส่วนอื่นที่ต้องทำ และผมก็ไม่อยากให้เธอลำบากใจที่จะพยายามไม่พูดกับผม เพื่อนผมคงจะไม่อยากให้รู้ด้วยจึงพยายามไม่บอกอะไรผมอีกเลยนับจากวันนั้น สิ่งที่ผมได้มาก็เพียงแค่ความรู้สึกดีๆเท่านั้น และจากวันนั้นผมกับเธอก็ห่างเหินกันไปเหมือนคนไม่มีเยื่อใยให้กันอีกเลย

หากวันนั้นผมรู้ว่าถ้าผมบอกรักแอนไปแล้ว เธอจะทำเฉยชาเช่นนี้กับผม เธอจะไม่พูดคุยกับผม และผมต้องเสียเพื่อนที่ดีอย่างเธอไปแล้ว วันนั้นผมคงเลือกที่จะเก็บคำพูดนั้นเอาไว้ไม่บอกเธอออกไป แล้วบอกรักเธอในใจเท่านั้นพอ