22 มีนาคม 2549 18:12 น.
WhiteWizard
เย็นย่ำผ่อนกายาหน้าโลงศพ
อาภรณ์ครบประดับล้วนมวลสีขาว
ธูปส่งควันจากสำรับทั้งหวานคาว
ใจเหน็บหนาวยกสองมือถือประนม
ในโลงนี้มีอดีตชวนหวนกลับ
มันคมลับบาดลึกแสนขื่นขม
ค่าน้ำตายามคำนึงมิชื่นชม
อกตรอมตรมโลงนี้ให้เกิดมา
คนในโลงมอบชีวิตมอบความสุข
ยามปริ่มทุกข์บรรเทาเฝ้ารักษา
ทว่ายามแก่เฒ่าเหงาชรา
กลับหน่ายหน้าสิ่งที่ผ่านไม่ยินดี
ยามมีท่านให้บูชาได้กราบใหว้
ขอเบือนกายไม่พบรีบปลีกหนี
หยาดน้ำนมที่ปันให้ด้วยอารี
เพียงวิถีสัตว์โลกพึงกระทำ
คราชีพท่านนิทราลับไม่คืนหวน
กลับคร่ำครวญเฝ้าหาทุกเช้าค่ำ
หวังท่านฟื้นฟังวจีไม่อาจทำ
ได้เพียงพร่ำลำพังกับดินฟ้า
มอบสำรับท่านได้กินหารู้ไม่
จะพร่ำไปร้อยบทสวดชวดรักษา
อยากจะน้อมแทบเท้าท่านอีกสักครา
แต่เพลานี้ได้เพียงไหว้ฝาโลง
15 มีนาคม 2549 02:06 น.
WhiteWizard
ตะวันคล้อยถอยจันทร์ลับขอบฟ้า
ดวงดาราโลดเล่นเด่นสุขี
ผืนนภาเปลี่ยนสีฟ้ายามราตรี
ปฐพีแสนสงบครบร่มเย็น
ในเตียงน้อยเพียงเฝ้าคอยจะแผ่ร่าง
ลมเบาบางกระทบหน้าไม่รู้เห็น
แสนสุดล้าพักกายายามค่ำเย็น
จะขอเป็นเช่นเพื่อนจันทร์รัตติกาล
ก่อนตะวันแย้มยิ้มสว่างจ้า
โอ้จันทร์จ๋าอย่าพรากข้าจากฝันหวาน
ราตรีนี้ต้องลาแด่ทิวากาล
แสนเกียจคร้านบิดพลางควานหาจันทร์
14 มีนาคม 2549 01:27 น.
WhiteWizard
เหม่อมองฟ้าฟ้าหม่นละอองบาป
เสี่ยงกระซาบลมหยาบระคายหู
ผืนแผ่นน้ำแดงฉานทุกฤดู
น่าอดสูปฐพีแผ่นดินมาร
เหล่าปีศาจทั่วโลกาพาฉิบหาย
อสูรกายทั่วหล้าพาร้าวฉาน
ผืนพิภพร่ำไห้ทุกชั่วกาล
กระแสธารดั่งน้ำตาที่หลั่งริน
ย่ำบาทาเดินหน้าไปตามสาย
เสียงใกล้ตายดังกระหึ่มไม่รู้สิ้น
ผองวิญญาบรรเลงเพลงให้ยลยิน
ใจหวังบินย้อนเวลาเมื่อวันวาน
เดนมนุษย์เลวทรามเฝ้าหยามโลก
เที่ยวเสพโศกผองเผ่าพันธ์เป็นอาหาร
ทิ้งเหล่ากอเผาโครตช่างสามานย์
หวังไม่นานพิภพเทียมอเวจี
สวมวิญญาณนักบุญเป็นเปลือกนอก
ใช้รูปหลอกภายในนั้นมันเป็นผี
ใครหลงผิดยื่นชีวิตหวังได้ดี
ค่าโง่นี้จงเตรียมจ่ายหลังฝังดิน
แลมองตามเพื่อนมนุษย์ที่ทุกข์ยาก
ทนรับบาปที่มารก่อไม่จบสิ้น
แหงนมองฟ้าที่สมเพชแก่แผ่นดิน
ใจถวิลซับน้ำตามาตุภูมิ
12 มีนาคม 2549 21:08 น.
WhiteWizard
แม้นแสวงศาตราใดในโลกหล้า
ทีใต้ฟ้าลือชาว่าคมขลัง
เปี่ยมฤทธาสูงค่ากล้าพลัง
ต้องพ่ายพังต่อชิวหาทุกสิ้นไป
แผลศาตราแข้งกล้าว่าลึกแล้ว
ก็ไม่แคล้วเท่าชิวหาที่อ่อนใหว
คมชิวหาฆ่าลึกถึงทรวงใน
แฝงพิษภัยกร่อนชีวาตราบสิ้นลม
หน้าส่วนตัว
1440
