12 เมษายน 2549 20:35 น.
WhiteWizard
ปีใหม่ไทยเวียนมาอีกคราหนึ่ง
เป็นวันซึ่งผองไทยได้สุขสันต์
หากนรกก็ยิ้มแป้ไม่แพ้กัน
ด้วยหมายมั่นกระทะแดงไม่แล้งคน
บ้างต้องตายไร้ญาติคลาดสั่งเสีย
บ้างลูกเมียนอนขั้นขวางกลางถนน
ดั่งคำแช่งสาปส่งวันมงคล
คือวังวนแห่งความตายบรรลัยลาญ
หาใช่คำมัจจุราชประกาศิต
ที่ลิขิตธรณีขยี้ผลาญ
หากคือจิตคะนองคึกนึกทะยาน
รับน้องใหม่ใต้บาดาลสำราญใจ
ขันหลากสีเพลิดเพลินเดินสาดน้ำ
ใจชุ่มฉ่ำก็ผินหน้าน้ำตาใหล
ต้องพลัดพรากคนรักยังอาลัย
เปลี่ยนขันใหม่ใช้รดน้ำศพแทน
วันมหาสงกรานต์สำราญเลือด
อย่าให้เดือดในวันดีที่หวงแหน
ประเพญีแสนงามสยามแดน
อย่าทดแทนด้วยวิญญาชีวาตน
11 เมษายน 2549 00:01 น.
WhiteWizard
เมล็ดพันธ์แห่งอำนาจปราชญ์หว่านไว้
ดั่งดวงใจของต้นกล้าคราแตกฉาน
หล่อเลี้ยงชีพด้วยภูมิรู้คู่เชี่ยวชาญ
จนเบ่งบานและงามยิ่งกว่าสิ่งใด
รากที่หยั่งสัมผัสบึ้งตรึงพิภพ
แสนสงบดั่งจิตมั่นไม่หวั่นไหว
อาภรณ์ไม้ที่หุ้มรัดเป่าปัดภัย
คือดวงใจแข็งกล้าตัณหาพัง
อันลำต้นสูงสง่าเทียมฟ้ากว้าง
สำแดงลางลักษมีฤดีหวัง
พฤกษาใบทองสุกใสไม่เอวัง
ใจแต่รังพิลาสเลิศยิ่งขึ้นไป
สี่ประเสริฐนั้นแลไซร้ต้นไม้ปราชญ์
วิญญอำนาจทั้งแลหลายหมายอาศัย
เพิ่มทวีงามวิมลยลอำไพ
แสนยิ่งใหญ่สมควรค่าคู่ฟ้าดิน
7 เมษายน 2549 02:13 น.
WhiteWizard
ยามพลั้งพลาดคลาดดาวพราวเวหา
ร่วงนภาสู่ผืนดินที่มัวหมอง
เสียงกระซาบลมโศกศัลย์เปล่งทำนอง
บทเรียนของผู้ที่ไต่บันไดดาว
ร่างไร้ค่าที่อยู่คู่ใจไร้หวัง
นอนลำพังมองดาราที่กลางหาว
เกือบเงื้อแง่ลูกกลางฟ้าที่ลุกวาว
ก็ล่วงกราวลงร่ำไห้ก่อนได้ยล
บันไดดาวนั้นมีไว้ให้ไต่เต้า
และคนเราก็พลาดหล่นไม่รู้หน
ทุกย่างขั้นคือชะตาที่ชอบกล
จะเกลาคนให้มีค่าก่อนย่ำไป
ดาวเลือกนายที่สูงส่งสมควรคู่
ดาวเลือกอยู่ผู้มั่นคงใช่อ่อนใหว
ดาวเลือกจิตเมตตาผ่องอำไพ
ดาวเลือกใจที่เปี่ยมฝันหวังนิรันดร์
บันไดดาวยังอยู่คงและทายท้า
ผองผู้กล้าให้ปีนป่ายหมายสู่ฝัน
แม้นได้ยลราตรีมืดทุกชั่ววัน
ทิวาฝันจะเลิศลางกลางฤทัย
ไม่ซักครั้งที่ดาวหล่นจากเวหา
สู่มรรคาที่ตรงหน้าสว่างไสว
ให้เดินเก็บแสนง่ายสมดังใจ
ดาราไซร้ไม่ทิ้งฟ้าสักคราคืน
5 เมษายน 2549 12:24 น.
WhiteWizard
อำนาจรัฐใหญ่ยิ่งแทบพิงฟ้า
ล้วนประชาใต้หล้าร่วมก่อตั้ง
ชนหวังได้ชนคุ้มครองผองพลัง
รัฐจึงหยั่งแก่นแท้ประชาไท
ตั้งสภาศูนย์กลางนำทางชาติ
ทั้งอำนาจสรรพพร้อมปกครองได้
เหล่าผู้นำกุมความหวังของชนไป
เพื่อสร้างให้สุขสันติเกิดแด่ชน
ควรหรือรัฐจะเริงร้อนย้อนผู้สร้าง
หลงเส้นทางที่อำนาจเหนือเหตุผล
ปลุกแผ่นดินให้ลุกคลานตามหลังตน
ผสานกลร้อยเล่ห์ให้เห่ตาม
ทั้งจำจองอิสระในคุกมืด
อีกกำพืดบรรพชนถูกก่นหยาม
ปีศาจร้ายเข้าแทรกกายอยู่ในนาม
แผ่นดินลามละอองบาปคุคลุมชน
ลุกฏหมายมารร้ายเที่ยวบัญญัติ
เพิ่มเหล็กดัดของอาญาทุกแห่งหน
ประกาศิตเหนือทั้งหล้าปัญญาชน
ไม่อาจพ้นต้องสงสัยยามก่อการณ์
มันกำเนิดเกิดมาย่ำยีได้
เพราะด้วยใจชนเป็นหนึ่งทุกสถาน
มอบศาสตร์ร้ายให้มันถือเข้ารังควาน
ทั้งพ้องพานสาแก่ใจแหลกคาดิน
อีกครั้งเถิดผองพี่น้องจงยืนหยัด
พร้อมสลัดมัวหมองออกหมดสิ้น
ขอใจท่านร่วมอีกครั้งทั้งแผ่นดิน
ให้มันยินมันไม่ใช่จ้าวโลกา
กู่ร้องเข้าเฝ้าเพรียกเสรีภาพ
อานุภาพแสนใหญ่ยิ่งแม้นขวางหน้า
ก็เพียงสิ่งที่ยึดถือเป็นลวงตา
เรานั้นหนาบิดามันอย่าจำนน
ทำลืมตนไฝ่สูงว่ายิ่งใหญ่
แท้สิ่งใดก็กำเนิดจากเหง้าผล
ที่ชนได้ร่วมกันก่อให้เติบตน
จนได้ยลความกล้าแกร่งเพิ่มทวี
เมื่อหมดสิ้นภักดีที่มีแล้ว
ก็ไม่แคล้วพินาศไปตามวิถี
อย่าไว้เลยต้นสายชั่วมั่วอัปรีย์
กลายธุลีสู่ดินเท้าชาวประชา
22 มีนาคม 2549 18:12 น.
WhiteWizard
เย็นย่ำผ่อนกายาหน้าโลงศพ
อาภรณ์ครบประดับล้วนมวลสีขาว
ธูปส่งควันจากสำรับทั้งหวานคาว
ใจเหน็บหนาวยกสองมือถือประนม
ในโลงนี้มีอดีตชวนหวนกลับ
มันคมลับบาดลึกแสนขื่นขม
ค่าน้ำตายามคำนึงมิชื่นชม
อกตรอมตรมโลงนี้ให้เกิดมา
คนในโลงมอบชีวิตมอบความสุข
ยามปริ่มทุกข์บรรเทาเฝ้ารักษา
ทว่ายามแก่เฒ่าเหงาชรา
กลับหน่ายหน้าสิ่งที่ผ่านไม่ยินดี
ยามมีท่านให้บูชาได้กราบใหว้
ขอเบือนกายไม่พบรีบปลีกหนี
หยาดน้ำนมที่ปันให้ด้วยอารี
เพียงวิถีสัตว์โลกพึงกระทำ
คราชีพท่านนิทราลับไม่คืนหวน
กลับคร่ำครวญเฝ้าหาทุกเช้าค่ำ
หวังท่านฟื้นฟังวจีไม่อาจทำ
ได้เพียงพร่ำลำพังกับดินฟ้า
มอบสำรับท่านได้กินหารู้ไม่
จะพร่ำไปร้อยบทสวดชวดรักษา
อยากจะน้อมแทบเท้าท่านอีกสักครา
แต่เพลานี้ได้เพียงไหว้ฝาโลง
หน้าส่วนตัว
940
