12 กันยายน 2549 11:37 น.
WhiteWizard
เหม่อมองเงาใต้น้ำอำพรางหมอง
ได้แต่ลองยิ้มใส่ใจแดงฉาน
เห็นเพียงเงาเสแสร้งแกล้งสำราญ
ความเบิกบานสิ้นไร้ในตัวตน
เห็นแต่หยาดน้ำใสในตาโศก
โลกหนอโลกลวงจิตวิปริตผล
ใจไร้ค่าภายนอกหลอกสิ่งยล
เงาที่เป็นแสนมืดมนคนหลอกตัว
กว่าได้เห็นในของคนไร้ค่า
ต้องอัตตาที่แท้พ่ายแพ้ชั่ว
หลงครรลองผองกรรมทำเมามัว
แสนหวาดกลัวทุกคราเห็นค่าเงา
แลร่างสองในน้ำตามกล่าวอ้าง
หวังลบล้างสิ่งชั่วมั่วโง่เขลา
โถมฟาดใส่วารีที่ดูเบา
เพราะรู้ความโง่เง่าเข้ารอญราญ
''ไร้สำนึกประพฤติเยี่ยง
หล่อเลี้ยงกาฝากรากผลาญ
พิบัติสิ้นตัวกลัวประจาน
สำราญเริงเพลิงอัปรีย์''
หลงแล้วหลงทางตรงคงทางสาป
หลงลิ้มบาปกินใจในวิถี
สิ้นศักดาสิ้นตัวมั่วกาลี
จึงเห็นผีทุกเพลาคราส่องตัว
27 สิงหาคม 2549 18:00 น.
WhiteWizard
ปราการยักษ์สูงทะมึนขึ้นเวหา
มีชีวาทุกสิ่งพิงอาศัย
อวลคำสาปรวยรินราวสิ้นใจ
ไม่หวั่นไหวทระนงคงฟ้าดิน
ในประตูหอยักษ์แสนหักห้าม
ชนทุกนามอยู่ใต้กำแพงหิน
ทรมานหวาดกลัวทั่วทั้งจินต์
จะโบยบินหนีกรรมต้องบรรลัย
ยังมีซึ่งหน้าต่างทางรอดพ้น
จะดาลดลสู่ฟ้านภาใส
แต่เพียงสูงเกินหยั่งถ้าพลั้งไป
คงจะได้แหลกสมจมชีวา
หากเพียงจิตสักดวงจากปวงล้าน
หวังทะยานออกไปใจหาญกล้า
พลันพ้นขอบออกปลิวทิวนภา
ก็เหินฟ้าเหนือพรมด้วยลมทอง
สู่แดนสรวงโลดแล่นแสนสุขสันต์
แสงตะวันจรัสฟ้านภาผอง
ลี้จากเงามืดดำที่จำจอง
ด้วยครรลองแห่งความกล้านำพาไป
ดั่งใจคนหวาดกลัวสลัวชีพ
ไร้ประทีปนำพาสู่ฟ้าใส
จึงเวียนวนแสนท้อในหอใจ
เผชิญภัยกล้ำกลืนทุกคืนวัน
หอดำยักษ์ตั้งตรงมั่นคงยิ่ง
ไร้ทางทิ้งความมืดมนสับสนฝัน
ไร้แสงทอตราบฟ้าสิ้นตาวัน
จนกว่าใจหมายมั่นแลเห็นทาง
หน้าต่างทองสู่หล้าธารานั้น
ผู้ไหวหวั่นกั้นกำแพงแสงสว่าง
ผู้ยืนหยัดด้วยแสงหวังอันเรือนราง
แค่เพียงย่างก้าวตนก็พ้นกลัว
ชีวิตคนหม่นหมองหรือครองสุข
ย่อมทนทุกข์หวั่นหวาดอำนาจชั่ว
หอดำนั้นล้วนคนสร้างมาขวางตัว
ได้เพียงหัวชะโงกทางหน้าต่างทอง
11 สิงหาคม 2549 15:14 น.
WhiteWizard
เปลตัวน้อย ในห้องแสง กำแพงฟ้า
ภาพคุ้นตา เมื่อความหลัง พลันขับขาน
เห็นเด็กน้อย นอนเปลฝัน อันสราญ
ดั่งวิมาน ลงทาบทา ตรึงตาใจ
ยินเสียงเพลง ไพเราะ เสนาะท่วง
กล่อมชีวา ทุกดวง ล่วงหลงใหล
ยินบรรเลง บทกล่อมฝัน อันพิไล
กล่อมหัวใจ ดวงน้อย คล้อยนิทรา
คือเสียงอัน อารี ที่ยิ่งใหญ่
พระผู้ให้ แห่งบุตร สุดใฝ่หา
มืออุ่นไอ ไกวเปล เห่คีตา
ภาพมารดา แสนปลาบปลื้ม มิลืมเลือน
กาลอาจผ่าน ล่วงเลย ไม่เฉยนิ่ง
แต่ความจริง ตรึงใจ ให้เชือดเฉือน
เห็นอดีต ตรงหน้า พาย้ำเตือน
เคยหน่ายเรือน จากแม่ ไปแสนนาน
ย้อนดูตน ก่อนจะมา ประสาโลก
คราทุกข์โศก แม่นั้นเล่า เฝ้าสงสาร
อยู่ข้างกาย ปลอบขวัญ นิรันด์กาล
คอยจุนจาน ฟูมฟัก รักห่วงใย
ด้วยสองมือ ของแม่ แต่เก่าก่อน
ยามถึงตอน ลูกน้อย พลอยเติบใหญ่
อ้อมกอดนี้ ยังห่วงหา เฝ้าอาลัย
เจ้าจากไป อย่าลืมมือ ที่ถือคุณ
เปลตัวน้อย ในห้องเก่า ยังเฝ้าหวัง
แม้นลำพัง ไร้กาย มาหน่ายหนุน
แม่คนนี้ ยังกล่อมไกว ไอละมุน
อ้อมกอดบุญ รอเจ้า เข้าโอบใจ
27 กรกฎาคม 2549 21:11 น.
WhiteWizard
แผ่นดินไทย ถิ่นทอง เรืองรองศาสตร์
รัตนชาติ อยู่ยง คงศักดิ์ศรี
คือตำนาน แห่งอักษร กลอนกวี
งามวจี อักษรา ภาษาไทย
เอกลักษณ์ แห่งตน ชนวิจิตร
นิรมิตร ภูมิปัญญา พาสุกใส
เกียรติกู่ก้อง ประกาย ลายสือไทย
ชาติวิไล ธำรงศาสตร์ ศิลป์มณี
หากวันนี้ อักขระ ณ บรรพชน
ต้องด้วยมนต์ อาเพศ เหตุบัดสี
เมื่อลูกหลาน ผู้สืบสาน งานกวี
ย่ำขยี้ ความล้ำค่า ภาษาตน
หรือเพราะโลก ก้าวไกล เกินไฝ่ยั้ง
ความจีรัง แห่งตำนาน ที่สานผล
จึงเป็นเพียง ''ตำนาน'' ร้างตัวตน
ให้อนุชน เพียงย่ำบาท ขาดศรัทธา
ไปไหนหรือ ความงดงาม งานอักษร
ประดุจพร นิรมิตร สเน่ห์หา
ไปไหนหรือ ความเรืองลักษณ์ อักษรา
ฤาเพียงฟ้า อันตระการ เมื่อวารวัน
หากวันนี้ ลายสือไทย ได้ชีวิต
คงหมองจิต ร่ำไห้ ใจโศกศัลย์
แล้วร้อยเรียง เป็นคำถ้อย จากร้อยพัน
ว่า''ไทยนั้น ใกล้ดับดิ้น สิ้นแล้วเอย''
9 กรกฎาคม 2549 16:33 น.
WhiteWizard
โอบทิวา และราตรี ที่หอมหวน
เป็นสำนวน มอบแด่นาง กลางอ้อมแขน
อีกตะวัน และจันทร์เพ็ญ เป็นตัวแทน
ความหวงแหน สองใจสร้าง ต่างคืนวัน
อรุณทิพย์ เบิกฟ้า ในครานี้
เช่นนรี ที่ก่อไฟ ในใจฉัน
ระเริงรัก ด้วยแสงงาม ตามตะวัน
ดุจเพลิงสวรรค์ โชติช่วง ทุกห้วงกาล
สนธยา ทองระเรื่อ เจือด้วยรัก
สุดห้ามหัก ธารแห่งฟ้า ที่มาประสาน
คล้ายเชื่อมสอง หญิง-ชาย ได้สำราญ
คือวิมาน แห่งสองเรา เฝ้ารอดาว
เจิดจำรัส รัตติกาล ยามห่มฟ้า
สองสายตา แห่งสองเรา เฝ้ากลางหาว
อธิษฐาน ผ่านแผ่นฟ้า ดาราดาว
ให้หนุ่ม-สาว ครองสมสุข ทุกราตรี
หน้าส่วนตัว
876
