27 สิงหาคม 2549 18:00 น.
WhiteWizard
ปราการยักษ์สูงทะมึนขึ้นเวหา
มีชีวาทุกสิ่งพิงอาศัย
อวลคำสาปรวยรินราวสิ้นใจ
ไม่หวั่นไหวทระนงคงฟ้าดิน
ในประตูหอยักษ์แสนหักห้าม
ชนทุกนามอยู่ใต้กำแพงหิน
ทรมานหวาดกลัวทั่วทั้งจินต์
จะโบยบินหนีกรรมต้องบรรลัย
ยังมีซึ่งหน้าต่างทางรอดพ้น
จะดาลดลสู่ฟ้านภาใส
แต่เพียงสูงเกินหยั่งถ้าพลั้งไป
คงจะได้แหลกสมจมชีวา
หากเพียงจิตสักดวงจากปวงล้าน
หวังทะยานออกไปใจหาญกล้า
พลันพ้นขอบออกปลิวทิวนภา
ก็เหินฟ้าเหนือพรมด้วยลมทอง
สู่แดนสรวงโลดแล่นแสนสุขสันต์
แสงตะวันจรัสฟ้านภาผอง
ลี้จากเงามืดดำที่จำจอง
ด้วยครรลองแห่งความกล้านำพาไป
ดั่งใจคนหวาดกลัวสลัวชีพ
ไร้ประทีปนำพาสู่ฟ้าใส
จึงเวียนวนแสนท้อในหอใจ
เผชิญภัยกล้ำกลืนทุกคืนวัน
หอดำยักษ์ตั้งตรงมั่นคงยิ่ง
ไร้ทางทิ้งความมืดมนสับสนฝัน
ไร้แสงทอตราบฟ้าสิ้นตาวัน
จนกว่าใจหมายมั่นแลเห็นทาง
หน้าต่างทองสู่หล้าธารานั้น
ผู้ไหวหวั่นกั้นกำแพงแสงสว่าง
ผู้ยืนหยัดด้วยแสงหวังอันเรือนราง
แค่เพียงย่างก้าวตนก็พ้นกลัว
ชีวิตคนหม่นหมองหรือครองสุข
ย่อมทนทุกข์หวั่นหวาดอำนาจชั่ว
หอดำนั้นล้วนคนสร้างมาขวางตัว
ได้เพียงหัวชะโงกทางหน้าต่างทอง
11 สิงหาคม 2549 15:14 น.
WhiteWizard
เปลตัวน้อย ในห้องแสง กำแพงฟ้า
ภาพคุ้นตา เมื่อความหลัง พลันขับขาน
เห็นเด็กน้อย นอนเปลฝัน อันสราญ
ดั่งวิมาน ลงทาบทา ตรึงตาใจ
ยินเสียงเพลง ไพเราะ เสนาะท่วง
กล่อมชีวา ทุกดวง ล่วงหลงใหล
ยินบรรเลง บทกล่อมฝัน อันพิไล
กล่อมหัวใจ ดวงน้อย คล้อยนิทรา
คือเสียงอัน อารี ที่ยิ่งใหญ่
พระผู้ให้ แห่งบุตร สุดใฝ่หา
มืออุ่นไอ ไกวเปล เห่คีตา
ภาพมารดา แสนปลาบปลื้ม มิลืมเลือน
กาลอาจผ่าน ล่วงเลย ไม่เฉยนิ่ง
แต่ความจริง ตรึงใจ ให้เชือดเฉือน
เห็นอดีต ตรงหน้า พาย้ำเตือน
เคยหน่ายเรือน จากแม่ ไปแสนนาน
ย้อนดูตน ก่อนจะมา ประสาโลก
คราทุกข์โศก แม่นั้นเล่า เฝ้าสงสาร
อยู่ข้างกาย ปลอบขวัญ นิรันด์กาล
คอยจุนจาน ฟูมฟัก รักห่วงใย
ด้วยสองมือ ของแม่ แต่เก่าก่อน
ยามถึงตอน ลูกน้อย พลอยเติบใหญ่
อ้อมกอดนี้ ยังห่วงหา เฝ้าอาลัย
เจ้าจากไป อย่าลืมมือ ที่ถือคุณ
เปลตัวน้อย ในห้องเก่า ยังเฝ้าหวัง
แม้นลำพัง ไร้กาย มาหน่ายหนุน
แม่คนนี้ ยังกล่อมไกว ไอละมุน
อ้อมกอดบุญ รอเจ้า เข้าโอบใจ
หน้าส่วนตัว
1125
