29 พฤษภาคม 2549 23:43 น.
WhiteWizard
ลูกเศรษฐีขี้เล่นเห็นพ่อแม่
เอามือแบหวังทองสักสองเหรียญ
ตัวเศรษฐียิ้มตอบมอบเป็นเกวียน
จึงพากเพียรซื้อจ่ายง่ายดั่งใจ
ยามเข้าเรียนศึกษาเบือนหน้าหนี
ตัวกูมีทรัพย์เป็นนาหารู้ไม่
อีกพ่อแม่นั้นเล่าแสนเข้าใจ
ชอบสิ่งใดประเคนให้ไม่ยากเกิน
ทำเลวนั้นแม่ยิ้มกลับรับจ๊ะจ๋า
ทำชั่วนั้นพ่อก็ว่าไม่ต้องเขิน
ทำอะไรก็เห็นด้วยช่วยเพลิดเพลิน
นั่งนอนเดินแทบราชาในท่าทาง
หมายสิ่งใดไว้ครองเพียงรองปาก
ไม่ลำบากซูฮกคนยกหาง
ใช้เงินทอดสะพานได้ทุกสายทาง
ชนเบื้องล่างครั่นคร้ามความมั่งมี
ยามพ่อแม่ปลีกภพนี้สู่ภพหน้า
ลูกจึงรับทรัพย์เป็นนาคราเศรษฐี
ก็ยิ่งเตร่ฟุ่มเฟือยเรื่อยเป็นปี
ทรัพย์ที่มีจึงหดหายละลายลง
เมื่อไร้ทรัพย์ไร้เพื่อนเลือนจากหาย
ศักดินาป่นละลายกลายเป็นผง
เหลือความจริงให้เห็นเป็นมั่นคง
ทั้งชีวิตดิ่งลงตรงความยาก
ยามหม่นหมองไร้มิตรสเน่หา
อีกปัญญานั้นก็ด้อยคอยกระชาก
หาตริตรองนึกถามความลำบาก
ที่ตกยากเพียงนี้ชี้โทษใคร
พลัดพรากจากเตียงทองกองข้างถนน
จากเคหาน่าภิรมณ์พ้นอาศัย
จากอาภรณ์แสนงามพาลหายไป
เหลือเพียงใจยังไม่วายกระหายยิ่ง
เมื่อหมดทางอีกปัญญาวิชาเขลา
เที่ยวขโมยเที่ยวเอาเขาไปสิง
เมื่อเขาสืบไล่ถามตามเจอจริง
ก็โดนจับและโดนทิ้งไปนอนกอง
เที่ยวเอามือชี้ฟ้าด่าพ่อแม่
เลี้ยงลูกแย่ตามใจจนหม่นหมอง
วันนี้ลูกจึงได้กรงที่จับจอง
พ่อถมทองให้ลูกปลูกซังเต
26 พฤษภาคม 2549 16:49 น.
WhiteWizard
แลลูกศรที่ขึ้นเล็งเพ่งตรงหน้า
เพียงศรบินสู่ชีวาอาจอาสัญ
หากฤทธิ์ศรยังหาเทียบฤาเฉียบทัน
เท่ามีดสั้นจากเบื้องหลังหวังฟันแทง
เลือดศัตรูข้นแรงแสดงตน
ไม่สับสนหม่นใจใคร่แอบแฝง
ยืนทายท้าตรงหน้าหาจำแลง
ศรที่ขึ้นจึ่งรู้แจ้งในแรงตา
หากอริที่คุดคู้อยู่เบื้องหลัง
แฝงกำแพงอันจีรังด้วยชิวหา
จักกลายตนยิ่งร้ายหมายถึงครา
คมมีดสั้นตวัดฟ้าหารู้ตัว
ยอดศัตรูร้ายกาจอาจไม่เทียบ
เท่าภัยเงียบลำพังหวังเด็ดหัว
แม้นสนิทอาจมาตรร้ายไม่รู้ตัว
จะเสียหัวแก่สอพลอเพราะโง่งม
13 พฤษภาคม 2549 12:15 น.
WhiteWizard
''ท่านอยู่เคียงใกล้คนทุกคน ทุกสรรพสิ่ง หาคลาดแคล้วจากพระองค์ได้''
จักรวาลอันสูงส่งมั่นคงยิ่ง
หากความจริงตั้งตรงบนพื้นฐาน
ที่เคลื่อนคล้อยลอยไปดุจสายธาร
เมื่อถึงกาลย่อมสลายมลายไป
คือมนตราแห่งเวลาที่สิงสู่
ทุกอณูล้วนปกครองต้องอาศัย
หาหลีกพ้นจากมรรคาร้างลาไกล
กษัตริย์นามเวลาไซร้ใช่บุคคล
ดวงตะวันกล้าแสงแรงสุดฟ้า
ถึงยามล้าก็ตกลับดับอีกหน
หาอยู่ยงชั่วกาลจักทานทน
ความสับสนแห่งเวลาหาไม่มี
มหาอำนาจลือเลื่องแสนเรืองรุ่ง
ยามพวยพุ่งงดงามวับวามสี
หากแต่ไล้กระแสกาลผ่านเดือนปี
ถึงคราหนึ่งก็ป่นปี้ลงคลีดิน
หาสิ่งใดจักหยัดต้านค้านบัญชา
จ้าวกษัตริย์นามเวลาไม่ผกผิน
เบือนพระพักต์แลกายหมายชีวิน
ถึงคราวหนึ่งจึงจบสิ้นพังภิณลง
หยาดน้ำตาใหลรินที่ปริ่มหน้า
ถมชีวาใจสลายกลายผุยผง
หากยังฟื้นคืนได้ใจมั่นคง
ไม่เหลงชั่วกาลนานนิรันดร์
มวลแมกไม้เขียวชุ่มชอุ่มก้าน
ดอกไม้บานแมลงแทรกแลกสีสัน
ธรรมชาติอุดมขึ้นทุกคืนวัน
ด้วยผูกพันธ์กระแสธารแห่งเวลา
องค์กษัยริย์ผู้ผ่อนปรนจนฟูฟื้น
ทรงหยัดยืนในทุกแห่งที่ใต้หล้า
ความลำเค็ญทุกข์กลายคลายโศกา
ทรงเยียวยาทุกแห่งหนจนกลับคืน
โอกษัตริย์นักทำนุและทำลาย
พระหัตถ์ขวาคือความตายมิอาจฝืน
พระหัตถ์ซ้ายทรงเยียวยาทุกวันคืน
บัลลังก์ทองคือแผ่นผืนพื้นจักรวาล
หน้าส่วนตัว
1262
