16 ตุลาคม 2555 16:19 น.
whitelily
วันนี้อยากเขียนบันทึกนะ ทำงานช่วงบ่ายพร้อมสายฝน นอกกระจกบานใหญ่ เสียงฟ้าร้อง เห็นสายฟ้าพาด มองแล้วเพลินตาดี แต่อีกแหละกลัวสายฟ้าเหมือนเดิม...สิ่งที่กลัวนี่มันก็เปลี่ยนยากเหมือนกันนะ อากาศช่วงปลายฝนต้นหนาวของปีนี้ดีที่สุดเท่าที่จำได้นะ แต่ก็นะไม่มีอะไรเต็มร้อยในชีวิตเราเลย อยากหยุดเวลาจัง นั่งมองธรรมชาติที่สดใส ด้วยใจที่ไม่ต้องคิดสิ่งใด ๆ แต่อีกแหละ ชีวิตคือชีวิต มีสิ่งกระทบอยู่ตลอดเวลา อ่อนแอก็อยู่ไม่ได้ แข็งไปมันก็หัก ผลสุดท้ายเราก็ต้องปล่อยให้มันเดินทางไปตามวิถีทางของมัน เมื่อเจอจุดสิ้นสุดมันคงหยุดเดินและกลับมาเดินในเส้นทางที่ควรจะเป็น
เส้นทางที่เดินเมื่อถึงทางแยกเราต้องเลือก? กี่ครั้ง กี่หนนะที่เราต้องเลือกเดิน ในหนึ่งชีวิตของคนเรา คิดว่าดีที่สุด สุดท้ายคำตอบมันก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกในเมื่อเราต้องตื่นขึ้นมาพร้อมฟ้าที่สว่างในยามเช้าทุกวัน ขอแค่เวลาเยี่ยวยาหลาย ๆ สิ่งที่ตกค้างเท่านั้นเอง ถึงมันจะยากแต่เราก็ต้องทำอยู่ดี ไม่มีใครเสียใจได้ตลอดเวลาหรือว่านานตลอดชีวิต สักวันหนึ่งเราต้องได้เริ่มต้นอยู่ดี ฉะนั้นเราควรรอวันนั้นที่จะมาถึงดีกว่า เสียใจได้ ร้องไห้ก็ดี แต่อย่านานนะ น้ำตามันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ให้เวลากับมันเพียงเล็กน้อยพอแล้ว ลุกขึ้นมาใหม่พร้อมกับแสงสว่างที่ดวงอาทิตย์สาดส่องมาให้มวลมนุษย์
บางครั้งอยากให้หัวใจว่างป่าวจัง เป็นกระดาษสีขาว ๆ ไม่ต้องบรรจุสิ่งใด แต่มันก็เป็นได้เพียงแค่ความฝัน เพราะความเป็นจริงนั้นมันคือชีวิตล้วน ๆ ......... เปรียบเหมือนคลื่นท้องทะเลยามมีพายุ เมื่อพายุจบทะเลก็สงบเงียบเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น หากเราอยู่ช่วงจังหวะเวลาพายุซิ มันโหดร้ายนะ อาจมองไม่เห็นแผ่นดิน เกิดความกลัว สับสนและสารพัดอย่างที่ใจคนเราคิด สิ่งที่ทำได้เพียงคำว่า รอ รอความปราณีจากพายุแห่งท้องทะเล ความหวังอาจจะมีเพียงเล็กน้อยหรือริบหรี่ แต่ก็ขอให้มีหวัง
การเดินตากสายฝนเย็น ๆ ก็คือความรู้สึกอีกรูปแบบที่สร้างความเย็นและหนาวเหน็บให้ร่างกายและหัวใจ ใช่อาจเย็นด้านร่างกายแต่หัวใจสิบางทีมันก็ร้อนยิ่งกว่าสายน้ำที่มันกระหน่ำเทลงมาอีกนะ สิ่งที่เห็นบางอย่างมันอาจเป็นเพียงภายนอกหากแต่ภายในไม่มีใครรู้เลยว่าแท้จริงแล้วเป็นอย่างไร นอกจากเจ้าของความรู้สึกนั้น ณ เวลานั้น ๆ ที่เข้ามากระทบใจ
ทำไมนะหัวใจดวงนี้เริ่มอ่อนแอ เริ่มลังเล อีกครั้งในช่วงปลายฝนต้นหนาวทุกทีไป หาเหตุและผลไม่เจอสักที ไม่เข้าใจจริง ๆ แต่ก็ช่างเถอะ คนที่ห้อมล้อมอยู่ก็พร้อมส่งกำลังใจตลอดเวลา แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว สำหรับกำลังใจและความหวังในครั้งต่อ ๆ ไป
+*+ กำลังใจ ไม่เคยห่างหาย หากหัวใจ พร้อมรับฟัง *+*
*+* *+* *+* *+*
นานแล้วนะที่ลิลลี่ดอกนี้ไม่ได้เล่าเรื่องสั้น ไม่ได้มาเล่นกับเพื่อน ๆ บ้านกลอนแห่งนี้ ใจจริงคิดถึงตลอดเวลานะ แต่ภาระหน้าที่การงานเป็นตัวการให้จากเวทีแห่งนี้ไปและก็นานมาก ๆ แต่ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ลิลลี่สีนี้ได้กลับมาทักทายล่ะ (อย่างน้อยก็หวังว่าคงมีคนจำได้บ้างเน้อ)
วันนี้สาวสวยแห่งวงการเจ้าจอม ปรากฎตัวเฉิดฉาย ณ ดินแดนแห่งความสุข ของสาวสวยแมงกู๊ดจี่ เจ้าของเคหะสถานที่เรียบง่าย แต่เรียบร้อยนะ วันนี้มีแม่ครัวคนใหม่เกิดขึ้นแล้วล่ะ อาหารฝีมือรสเลิศ หน้าตาสวยงาม (คนทำก็สวยนา) วันนี้วันฉลองความสุขของเหล่าเพื่อนผองค่ะ เริ่มต้นด้วยลิลลี่ดอกนี้เดินทางมาเป็นคนแรกในยามบ่าย ๆ ให้น้องสุดสวยไปรอรับ ตกเย็นแลิกงาน อีก 3 เดินทางมาครบองค์ประชุม.........(รอ รอ รอ.........) แล้วก็รอ......ร้อ.....รอ....................
มิตรภาพแห่งนี้เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจนะ หลายต่อหลายปีแล้วที่เราทุกคนผูกสัมพันกันด้วยมิตรภาพของรอยยิ้ม ความสุข ความสนุก ลุยไหนลุยกัน ไม่เคยท้อ ไม่เคยบ่น ปรึกษาหารือ กอดคอกันอยู่บ่อย ๆ ความรู้สึกแน่ะหรือ มีความสุขค่ะ ไม่ต้องคิดสิ่งใด เห็นรอยยิ้มก็สุขทุกครั้งไป
ก่อนหน้านี้ ไม่เคยคิดนะว่ามิตรภาพออนไลน์จะจริงจังหรือป่าว? แต่เวลาก็เป็นเครื่องพิสูจน์ได้แล้วว่าความจริงใจ มีอยู่ในทุกมุมโลก และสังคม เพียงแต่ว่าเรารู้จักใช้มันเพียงใดเท่านั้นเอง ใจส่งต่อด้วยใจเสมอ เราหวังสิ่งไหน อยากได้สิ่งใดก็จงทำสิ่งเหล่านั้นให้กับผู้อื่นก่อน....... แบบนี้แหละความสุขแห่งมิตรภาพมันจะก่อตัว ออกดอกออกผลให้เราเห็นชัดเจน ผูกพันด้วยหัวใจโดยแท้จริง........ ลิลลี่ดอกนี้อาจจะไม่ได้โลดแล่นไปไหนต่อไหนมากมาย แต่ก็รับรู้ความสุขที่เพื่อนมอบให้ทุกครั้งเสมอไป นี่แหละค่ะ เจ้าจอมแสนสวยของเรา อาจโวยวาย อาจบงการ อาจวางแผน อาจเบี้ยว อาจเสียบ แทนคนนั้นคนนี้ แต่สุดท้ายก็แสบได้ที่ทุกคนแหละน่า...... เออ....สงสัยเหมือนกัน มีใครใหมที่เรียบร้อย..?
"ขอให้มิตรภาพ ของเจ้าจอมผูกพันด้วยรอยยิ้มและความสุข" วันนี้คืออีกคืนที่เราทั้ง ๕ จะเติมเต็มความผูกพัน และเพิ่มพูนความรู้สึกให้ทวีคูณยิ่งขึ้น
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟwhitelily
หน้าส่วนตัว
2544
