แค่คนที่เราเคยรัก แค่หลักชัยที่เคยฝัน แค่ความรู้สึกที่แบ่งปัน แค่หัวใจพัดหันไปตามลม แค่เวลาที่เนิ่นนาน แค่เผลอผสานนัยอารมณ์ แค่หลงกลรักจนขื่นขม แค่คนหนึ่งคนที่จมกับเสียใจ นี่หรือคือรักนัยใจ หัวใจชาชาเกินร้องไห้ ความรู้สึกมันเจ็บเกินอ่อนไหว ความเดียวดายสุดเหงากับชะตา ฟังเสียงลมที่คร่ำครวญ คิดคนึงหวนถึงวันเวลา ที่รัก ที่ผูกพัน ที่ห่วงหา แต่สุดท้ายก็ชินชาดังเช่นเคย......