7 มีนาคม 2550 15:32 น.
White roses
ไม่ได้เกิด..ปีวอก..ดอกพี่จ๋า
จำได้ไหม..พี่ยา..เวลาค่ำ
น้องต้องมา..หาพี่..นี้ประจำ
แต่เวรกรรม..เห็นรองเท้า..สาวผู้ใด
ถอดเคียงคู่..อยู่หน้าห้อง..น้องวิตก
ในหัวอก..ปวดแปลบ..แทบสลาย
ประตูก็..ปิดกลอน..อยู่ภายใน
น้องทำใจ..ไม่ได้..จึงหน่ายจร
พี่นั่นสิ..ปีอะไร..น้องใคร่รู้
จึงเจ้าชู้..มากนารี..มากมีอ้อน
เกิดปีงู..หรืออย่างไร..เลื้อยไชชอน
น้องต้องนอน..น้ำตาตก..อกระทม
พี่แหนงหน่าย..ใยไม่บอก..มาหลอกเล่น
เห็นน้องเป็น..ของตาย..ใจขื่นขม
รักต้องแหลก..เพราะพี่นี้..มีอื่นชม
ยังมาข่ม..บอกใครใคร..น้องไม่ดี.
7 มีนาคม 2550 06:01 น.
White roses
ดื่มสุรา..พาใจ..ให้ตกต่ำ
เลิกดื่มด่ำ..เสียที..นะพี่จ๋า
ขจัดทุกข์..ไม่ได้..หรอกพี่ยา
แถมนำพา..โรคร้าย..มาใส่ตน
นิสัยเคย..ดีดี..มีสติ
กลับเริ่มริ..เปลี่ยนนิสัย..ใจสับสน
ผีเมรัย..สิงห์ประทับ..กับตัวตน
ไม่น่ายล..ยินดี..เลยพี่ชาย
หาทางออก..ทางใหม่..เถิดนะพี่
เป็นคนดี..ของครอบครัว..ปรับตัวใหม่
พ่อและแม่..ของพี่..คงดีใจ
ที่ลูกชาย..เปลี่ยนนิสัย..ในสิ่งดี
เมื่อเขาจาก..พี่ไป..ไม่หวนกลับ
จงยอมรับ..กับความจริง..ทุกสิ่งนี้
คงไม่ใช่..เนื้อคู่..นะคนดี
โปรดทำใจ..ของพี่..ให้ผ่อนคลาย
สักวันหนึ่ง..อาจประสบ..พบรักแท้
พร้อมดูแล..ห่วงใย..เอาใจใส่
มอบความรัก..ความผูกพัน..ปันน้ำใจ
อยู่ข้างกาย..ของพี่..ตราปนิรันดร์
6 มีนาคม 2550 15:40 น.
White roses
คำว่ารัก..นั่นหนา..ใครว่าซึ้ง
เพียงพูดถึง..ก็ขยาด..หวาดหวั่นไหว
เป็นคำที่..น่ากลัว..กว่าคำใด
อย่าหลงใหล..ในคำ..พร่ำวจี
อันคำรัก..คือยาพิษ..ไม่ผิดแน่
เพราะมีแต่..สังหาร..ผลาญใจนี่
รักลมลม..แล้งแล้ง..ไม่เข้าที
ขอเพียงมี..ใจสงสาร..เท่านั้นพอ..
4 มีนาคม 2550 21:34 น.
White roses
ช่างทำใจ..ลำบาก..ยากนักหนา
เธอพร้อมจะ..รับฟังฉัน..นั้นหรือไม่
ในบางหลืบ..บางมุม..ที่สุมใจ
แสนหวั่นไหว..ยิ่งนัก..อยากบอกเธอ
อาจจะดู..ไม่ดีนัก..หากจักเอ่ย
หรือเฉลย..ข้อความ..นำเสนอ
แต่จำเป็น..ต้องบอกกล่าว..เล่ากับเธอ
รู้ไหมเออ..ฉันปวดร้าว..เศร้าเพียงใด
วันที่เธอ..จากฉัน..ในวันนั้น
ชีวิตฉัน..ต้องว่างเปล่า..เหงาเพียงไหน
ช่างว้าเหว่..ยามเธอร้าง..เหินห่างไป
ชีวิตไร้..เงาฝัน..ทุกวันวาน
เรื่องบางอย่าง..ได้เกิดขึ้น..ฝืนไม่ได้
ใช่ตั้งใจ..ก่อให้เกิด..รู้ไหมนั่น
ใครคนหนึ่ง..เดินเข้ามา..ปลอบใจกัน
มอบความฝัน..ช่วยก่อเสริม..เติมแรงใจ
ทำให้ใจ..ของฉัน..เริ่มไหวหวั่น
จึงผูกพัน..ใกล้ชิด..พิสมัย
ยากยิ่งนัก..เกินหักห้าม..ยับยั้งไป
จึงเผลอผิด..ยอมมอบใจ..ให้เขาครอง
อยากให้เธอ..จ้องตาฉัน..มองให้ซึ้ง
ได้รู้ถึง..ความปวดร้าว..เศร้าหม่นหมอง
อยากบอกเธอ..ฉันเสียใจ..ที่ใฝ่ปอง
ยอมยกห้อง..หัวใจ..ให้เขาไป
ทั้งที่ใจ..ของฉัน..นั้นยังรัก
ผูกสมัคร..เธออยู่..เธอรู้ไหม
หากเธอเดิน..หันหลัง..แล้วจากไป
ฉันคงเจ็บ..หัวใจ..ไม่แพ้เธอ
ยากหักห้าม..หัวใจ..ไม่ให้คิด
ด้วยฉันผิด..ที่มอบใจ..ใฝ่เสนอ
ให้กับเขา..ทั้งที่ใจ..ยังรักเธอ
เจ็บจริงเออ..ปวดลึกนัก..เกินหักใจ
2 มีนาคม 2550 14:59 น.
White roses
สายธารรัก..หักสวาท..นั้นบาดจิต
จึงรอนริด..ดวงฤทัย..ให้เกิดแผล
ความเปลี่ยวเหงา..มาหยอกเย้า..เขาไม่แล
เราก็แค่..ทางผ่าน..ร้าวรานใจ
เธอหมดสิ้น..เยื่อใย..ในความรัก
จึงจมปลัก..บ่วงมายา..น่าใจหาย
รักจบสิ้น..มอดไหม้..ใจมลาย
เธอจากไป..ไม่คืนกลับ..ซับน้ำตา
ด้วยดวงใจ..ผูกพัน..มั่นในรัก
แม้เธอจาก..ไปไกล..ใจห่วงหา
เพียงหนึ่งเดียว..คือเธอ..เสมอมา
รักตรึงตรา..ฝังจิต..นิจนิรันดร์
น้ำตาท่วม..เอ่อล้น..ท้นใบหน้า
เมื่อเธอลา..แรมร้าง..ห่างเหหัน
หมดสิ้นเยื่อ..ไม่เหลือใย..สายสัมพันธ์
ปล่อยทิ้งฉัน..อ้างว้าง..บนทางใจ
อยู่แห่งไหน..หัวใจ..ให้คิดถึง
ยังคงซึ้ง..ตรึงจิต..พิสมัย
โปรดกลับมา..หาฉัน..เถิดดวงใจ
ชีวิตฉัน..คงสลาย..หากไร้เธอ ....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
889
