18 กุมภาพันธ์ 2550 11:58 น.
White roses
วันที่หวัง..ยังไม่เห็น..เป็นความหวัง
ยังคงว่าง..เปล่าดาย..ไม่ถึงไหน
เฝ้ารอคอย..ความหวัง..ดั่งรอใคร
จนหัวใจ..ปวดปร่า..พะว้าพะวง
เงียบและเหงา..วังเวง..ดุจเพลงเศร้า
หัวใจร้าว..ใกล้สลาย..กลายเป็นผง
ความมุ่งหมาย..ลดน้อย..ถดถอยลง
ไม่นานคง..หายวับ..ไปกับตา
ฝนสั่งฟ้า..ลาดิน..สิ้นหยาดฝน
ความหมองหม่น..แผ่ขยาย..ในเวหา
ได้แต่คอย..น้อยใจ..โชคชะตา
ร้าวอุรา..ร้อนรุ่ม..ดั่งสุมไฟ
จะสิ้นหวัง..ไหมหนอ..รอแล้วหาย
หัวใจคล้าย..หมดพลัง..เคยหวังไว้
ไร้วี่แวว..ของคนดี..ที่แสนไกล
ใจสลาย..แทบไม่เหลือ..เมื่อเปลี่ยนวัน
แรงลมหนาว..หนาวสั่น..วันสิ้นหวัง
ทำนบพัง..น้ำตาไหล..ไม่อาจกลั้น
ความหม่นหมอง..สุดทน..จนกัดฟัน
เพราะโดนหยัน..เหยียบย่ำ..จนช้ำชา
วันพรุ่งนี้..จะมีไหม..ให้ได้หวัง
เจ็บทุกครั้ง..เงียบหงอย..เฝ้าคอยหา
ต้องอ่อนแอ..แพ้พ่าย..หน่ายระอา
หยาดน้ำตา..ไม่หยุดไหล.."ใครช่วยที"
16 กุมภาพันธ์ 2550 14:45 น.
White roses
ตรงกับวันที่ 16 กุมภาพันธ์ แรม 14 ค่ำ
ฟ้าสะเทือน..เลื่อนลั่น..สวรรค์สะท้าน
เกิดเหตุการณ์..สงครามใหญ่..น่าไหวหวั่น
พระวิษณุ..กับพรหมมา..รบรากัน
เริ่มกำเนิด..ศึกสวรรค์..สะท้านสะเทือน
ศรศักดิ์สิทธิ์..ถูกแผลง..ฤทธิ์แรงกล้า
พรหมศาสตรา..ของพระพรหม..ถล่มสวรรค์
จักรกรดของ..พระวิษณุ..แสนดุดัน
ประทะกัน..โลกต้องแยก..แตกทำลาย
ศิวลึงค์..อัศจรรย์..พลันปรากฏ
พระศิวะ..ทรงกำหนด..นิมิตหมาย
ยุติศึก..ก่อนม้วยมอด..โลกวอดวาย
ทรงปรากฏ..พระวรกาย..ด้วยฤทธี...
บทสวด " โอม นมัช ศิวาย"
15 กุมภาพันธ์ 2550 15:25 น.
White roses
เมื่อวานเขียน..กลอนเครียดไป..ใช่เคืองโกรธ
โปรดยกโทษ..ให้สักครา..จะได้ไหม
เธอมิได้..เป็นต้นเหตุ..นะพี่ชาย
ขออย่าได้..เคืองขุ่น..วุ่นวายใจ
เพียงเขียนกลอน..เปลี่ยนแนว..ออกไปบ้าง
ให้แตกต่าง..จากแต่ก่อน..เคยอ่อนไหว
จะได้อรรถรส..อีกอย่าง..แตกต่างไป
คนอ่านไซร้..อินในรส..ของบทกลอน
อ่านลิขิต..ดั่งภาพจริง..นั้นปรากฏ
เห็นภาพพจน์..สุนทรีย์..ที่ซุกซ่อน
ซึ่งปรากฏ..อยู่ทุกบท..และทุกตอน
เป็นบทกลอน..เพื่อชีวิต..จิตบรรจง
นี่แหละคือ..บทกลอน..สะท้อนชีวิต
สมองสั่ง..ให้ลิขิต..ตามประสงค์
เป็นเรื่องราว..จริงแท้..อย่างวยงง
ในแวดวง..ปัจจุบัน..นั้นมากมี
ขอจงอย่า..เข้าใจผิด..หรือคิดมาก
จึงขอฝาก..จำนรรจา..มาถึงพี่
อย่าเคืองโกรธ..ไปเลย..นะคนดี
ขอโทษที..ทำพี่เศร้า..หงอยเหงาใจ..
14 กุมภาพันธ์ 2550 18:18 น.
White roses
เมื่อเราต้อง..จากกัน..ในวันนี้
จะไม่มี..วันหน้า..หรือวันไหน
ขอยุติ..ความทรงจำ..เคยช้ำใจ
เลิกอาลัย..เลิกห่วงหา..เลิกอาวรณ์
ไม่มีเธอ..ไม่มีฉัน..แม้วันไหน
ไม่มีใจ..ให้แด่กัน..เหมือนวันก่อน
ทิ้งฝันร้าย..ก่อนเก่า..เคยร้าวรอน
มิให้เหลือ..แม้ตะกอน..ซ่อนในใจ
กันและกัน..คำนี้..ไม่มีแล้ว
ใจกล้าแกล้ว..พร้อมสู่ฝัน..ในวันใหม่
ลากันที..ความโศกเศร้า..หงอยเหงาใจ
ตัดเยื่อทิ้ง..ไม่เหลือใย..ให้หมองตรม
12 กุมภาพันธ์ 2550 13:03 น.
White roses
บนเส้นทาง..ชีวี..ที่เปลี่ยวเหงา
ช่างปวดร้าว..ระบม..สุดขมขื่น
มองทางใด..หวั่นไหว..ไร้จุดยืน
ทุกวันคืน..สะอื้นร่ำ..ฉ่ำน้ำตา
กาลเวลา..หมุนไป..ไม่หมุนกลับ
เธอลาลับ..จากไป..ใจห่วงหา
ไม่เอ่ยแม้..สักคำ..เพื่อร่ำลา
หยาดน้ำตา..เอ่อนอง..ท่วมห้องใจ
ราตรีนี้..เธอรู้ไหม..ใครหม่นหมอง
หัวใจต้อง..ปวดร้าว..เศร้าเพียงไหน
ความหนาวเหน็บ..เจ็บแสบ..แปลบทรวงใน
รักจากไป..เลือนสลาย..ดุจสายลม
ช่างเจ็บปวด..นักหนา..คราพลัดพราก
โอ้ความรัก..เป็นฉันใด..ใยขื่นขม
ทิ้งเศษซาก..รอยอาลัย..ให้ระทม
ต้องโศกตรม..เยี่ยงนี้..สักกี่คืน
ข่มหัวใจ..มิให้คิด..ยามผิดหวัง
ทุกคราครั้ง..ยื้อยุ๊ด..ใจสุดฝืน
ทรมาน..ทรกรรม..สุดกล้ำกลืน
เธอไม่คืน..หวนกลับ..ซับน้ำตา....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1435
