อนิจจา....

White roses

อนิจจา..ใจของเรา..ก็เท่านี้
ถูกย่ำยี..หัวใจ..ให้สลาย
หลงรักลวง..ติดบ่วง..เล่ห์ลวงชาย
ฝันมลาย..สูญสิ้น..ใจภินท์พัง

หากพบพี่..เสียก่อน..แต่ตอนต้น
คงไม่หม่น..ใจอาดูร..สูญสิ้นหวัง
แต่ทำไม..พี่จ๋า..มาช้าจัง
ต้องอ้างว้าง..เดียวดาย..ไร้วิญญา

คงเป็นกรรม..ทำไว้..ในปางก่อน
จึงยอกย้อน..เย้ยย่ำ..ให้ต่ำค่า
พบแต่ความ..ซึมเศร้า..เหงาวิญญา
รักโรยรา..แรมร้าง..ห่างไปไกล

มองรอบกาย..เปล่าเปลี่ยว..เดียวดายยิ่ง
ถูกทอดทิ้ง..อยู่เอกา..น่าใจหาย
ไร้เรี่ยวแรง..สูญสิ้น..พลังใจ
รักสลาย..ด้วยคำลวง..บ่วงมายา

จากเมืองกาญจน์..บ้านป่า..มาเมืองหลวง
หวังตักตวง..เพื่อความฝัน..ในวันหน้า
เพื่ออนาคต..ของตน..ทนฟันฝ่า
ไม่รู้ว่า..มีภัยร้าย..ข้างกายตน

ดังเนื้อทราย..หลงทาง..มากลางป่า
พยัคฆา..มากมาย..อยู่ไพรสน
หวังตะปบ..ขบกัด..กินเนื้อตน
ต้องหลงกล..เป็นเหยื่อเศร้า..เขากัดกิน

อีกพ่อแม่..ทั้งสอง..ท่านลาจาก
ดังใครพราก..ควักหัวใจ..จนสูญสิ้น
ญาติต่างย้าย..ถิ่นฐาน..ที่ทำกิน
จึงหมดสิ้น..ถิ่นป่าไพร..ให้ไปเยือน...