26 สิงหาคม 2549 23:17 น.
White roses
โอ้อกเอ๋ยอนิจจาว่าความรัก
พึ่งประจักษ์จริงแท้ดั่งน้ำไหล
มีแต่เชี่ยวคดเคี้ยวเป็นเกลียวไป
ไม่เคยไหลคืนกลับมาสักนาที
กว่าจะรู้ตัวเราต้องเศร้านัก
ปล่อยความรักโบยบินผกผินหนี
เหลือเพียงคราบน้ำตาไร้ปราณี
สุดเหลือที่เอ่ยคำพร่ำวาจา
มีแต่ซากความทรงจำช้ำให้เห็น
รักซ่อนเร้นจนหัวใจไร้คุณค่า
ไม่เคยเห็นอีกแล้วในแววตา
เสน่หาดับวูบไปใจคะนึง
ความรักพี่ยิ่งกว่าสายน้ำไหล
เซาะซอกใจภินทร์พังนึกไม่ถึง
ตลิ่งใจพังยับเยินเกินรำพึง
รักไม่ซึ้งไหลจากไปคล้ายธารา
24 สิงหาคม 2549 07:50 น.
White roses
กุหลาบงามดอกนี้มีสีขาว
สวยสดราวดอกไม้ในความฝัน
มีคุณค่าควรอยู่คู่แจกัน
เหมือนเยี่ยงพันธุ์ไม้งามหนามแหลมคม
แต่วันนี้มีมือหนึ่งซึ่งถืออยู่
และเป็นผู้ไม่เห็นค่าว่าเหมาะสม
เด็ดกลีบทิ้งแล้วโยนลงโคลนตม
ความโสมมเปลอะเปื้อนทั้งเรือนกาย
กุหลาบขาวจึงไร้ค่าหมดราศี
ถูกขยี้ย่อยยับดับสลาย
มีแต่คนกล่าวว่าอย่าเสียดาย
เพราะเกินหมายมุ่งคว้ามาแนบครอง
ปล่อยให้แดดแผดเผาจนเฉาแห้ง
ถูกกลั่นแกล้งเหยียบย่ำจนช้ำหมอง
ไม่มีใครเหลียวแลแม้หันมอง
กุหลาบต้องหมองหม่นเพราะคนทราม
น้ำตาเอ่อล้นทรวงท่วมดวงจิต
คนอำมหิตใจแล้งแกล้งเหยียดหยาม
กุหลาบซึ่งเคยมีกลีบสีงาม
กลับสิ้นหนามไร้คุณค่ามีราคี
จึงไม่ใช่กุหลาบงามในความฝัน
เพราะนับวันจะสูญสิ้นทั้งกลิ่นสี
ไม่มีใครเสียดายค่าของมาลี
เพราะเหตุที่ถูกถือด้วยมือ..โจร
**************************************
กุหลาบที่ใกล้โรย
กุหลาบงามดอกนี้มีสีขาว
ดินเริ่มร้าวแตกระแหงถึงลำต้น
ฝนไม่ตกอดน้ำช้ำเหลือทน
น้ำตาล้นไหลหลั่งกลางสวนเดิม
ใบเริ่มแห้งกลีบเริ่มหมองต้องทนทุกข์
ไร้ความสุข"คอยน้ำใจ"ไมตรีเสริม
ฝักบัวเก่าวางข้างสวนอยู่ที่เดิม
ไร้คนเติมน้ำใสใส่ลงมา
กุหลาบขาวหนาวเหน็บเจ็บป่วยไข้
มีโรคร้ายรุมเร้าเศร้านักหนา
แมลงชุมรุมกัดกินกิ่งโรยรา
ไร้คนมาปกป้องต้องช้ำตรม
ใบเริ่มร่วงที่ละใบใจยิ่งเศร้า
ไร้แม้เงาคนดูแลต้องขื่นขม
กุหลาบขาวคงสิ้นชื่อไร้คนชม
คงต้องก้มหน้ารับกับความจริง...
22 สิงหาคม 2549 15:56 น.
White roses
อยากเหิรบินก้าวไปไขว่คว้าฝัน
แต่ถูกกั้นด้วยกรงใจ" ชายอสูร "
ทั้งโหดร้ายใจดำแสนทารุณ
ไร้อบอุ่นต้องทนเศร้าเหงาเดียวดาย
ดั่งเหมือนนกปีกหักจากต่างถิ่น
ที่หลงบินตกลงมาหาความหมาย
ไม่คุ้นเคยความแห้งแล้งจากน้ำใจ
ถูกขังไว้ในกรงทองต้องร้าวราน
ถูกบังคับให้ร้องเพลงบรรเลงร่า...
ไม่นำพาก็ผลักไสไม่สงสาร
ทิ้งให้อยู่ตามลำพังทรมาน
ต้องหนาวสั่นงันงกอกระทม
ฟากฟ้าเป็นอย่างไรลืมหมดสิ้น
ไม่ได้บินมานานพลันขื่นขม
ม่านสายรุ้งงดงามเคยได้ชม
ต้องสายลมบินถลาพาสุขใจ
ได้แต่เฝ้ารอน้ำใจใครคนหนึ่ง
เป็นผู้ซึ่งเวทนาไม่ผลักไส
มีเมตตาเปิดกรงทองแห่งหัวใจ
พาบินไปสู่ฟากฝันอันเรืองรอง...
21 สิงหาคม 2549 20:30 น.
White roses
อยากเอามีดกรีดเชือดให้เลือดไหล
ควักหัวใจเธอมาดูให้รู้แน่
สีอะไรขาวหรือดำในดวงแด
ค่อยค่อยแล่ทีละน้อยค่อยบรรจง
เอาน้ำเกลือผสมกับยาพิษ
ทีละนิดรดหัวใจ " ร้ายพิษสง"
ขยำขยี้ด้วยสองมือให้ปลิดปลง
โยนทิ้งลงในบ่อดินให้สิ้นใจ
แล้วกลบฝังให้อยู่อย่างไร้ค่า
แม้สองตาไม่เหลียวแลและหวั่นไหว
เอาก้อนหินมาทับซ้ำให้หนำใจ
จบกันไปเด็ดขาดทุกชาติเลย....
21 สิงหาคม 2549 20:18 น.
White roses
พี่ก็ฝันน้องก็ฝันในวันนี้
มีตัวพี่อยู่ในฝันอันเจิดจ้า
เราสองต่างไขว่คว้าดาวพราวดารา
มีพี่พานำทางสร้างสัมพันธ์
ในคืนนี้มองจันทร์เห็นฉันไหม
โธ่พี่ชายน้องรออยู่ที่ปลายฝัน
โปรดจงมองจันทราอยู่ทุกวัน
เพราะในนั้นมีฉันพี่ร่วมทางเดิน
โลกสดสวยงดงามด้วยความฝัน
มีพี่นั้นเดินเคียงข้างไม่เก้อเขิน
เราทั้งสองจับมือพร้อมก้าวเดิน
คงเพริดเพลินจริงหนาคราเราฝัน
ไม่เคยกลัวสักนิดจะไขว่คว้า
ไม่ลืมว่ามีพี่ชายที่หมายมั่น
แม้หนทางมืดมิดจิตผูกพัน
เพราะความฝันมีพี่นี้ที่หว่งใย...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
3360
