14 สิงหาคม 2549 17:08 น.
White roses
โรคหัวใจนั่นแหละหนามักมาแปลก
ชอบมาแทรกอยู่ระหว่างกลางใจฉัน
มาพร้อมกับโรคร้ายเป็นรายวัน
ชื่อโรคนั้นคือ"ขื่นขมตรมอุรา"
ออกไปนะ.!!โรคหัวใจไปให้พ้น....
รู้ไหมคนปวดร้าวเศร้าหนักหนา
เชิญออกไป.!!ให้ไกลสุดสายตา
อย่าได้มาข่มเหงกัน ฉันสุดทน....
ต้องหาเกราะมาป้องกันทุกวันนี้
และต้องมีพลังจิดหมั่นฝึกฝน
คอยทำนุบำรุงหัวใจตน
ให้หลุดพ้นจากโรคร้าย"โรคหัวใจ".....
14 สิงหาคม 2549 13:00 น.
White roses
ใจนะใจ..ทำไม..ไม่หยุดคิด
จิตนะจิต..คิดถึง..แต่ความหลัง
วันที่รัก..จบสิ้น..ใจภินทร์พัง
วันเธอร้าง..จากไป..ไม่กลับมา
อยากจะลืม..ลืมไป..ให้หมดสิ้น
ยังถวิล..หวนไห้..อาลัยหา
อยากจะลืม..แต่กลับจำ..ย้ำติดตา
ทำอย่างไร..ดีนะ..ใจนะใจ
นี่หรือที่..เขาเรียกว่า..รักครั้งแรก
ช่างน่าแปลก..อนิจจา..น่าใจหาย
เจ็บเหลือดี..เจ็บนัก..รักกลับกลาย
"สนิมร้าย..สนิมรัก"..หักอกตรม
รักเอย....รักเจ้า...เข้าฝังจิต
ดั่งเข็มพิษ..ซึมแทรกใจ..ให้ขื่นขม
แพร่ขยาย..พิษร้าย..จนงายงม
ก็สาสม..กับโง่เง่า..ไม่เท่าทัน
ต่อจากนี้..ต้องเสริมใย..ใจหนักแน่น
ล้อมชายแดน..หัวใจ..ลวดหนามกั้น
เอ็ม16..อาร์พีจี..คอยป้องกัน
อย่าให้ราน..รุกใจ..จากชายลวง...
13 สิงหาคม 2549 20:34 น.
White roses
แดดอ่อนอ่อนลมเอื่อยเอื่อยเฉื่อยเฉื่อยพัด
เงียบสงัดในวิญญาหาใดเหมือน
สมาธิสัมปชัญญะพาจิตเตือน
เวลาเคลื่อนนาทีผ่านยังมั่นใจ
สุขจริงหนอสุขใจนักมาพักผ่อน
พี่ต้องสอนน้องตกปลาอย่าเฉไฉ
พี่ปั้นเหยื่อน้องอัดปลา"อย่าปล่อยไป"
ปลาไปซ้ายน้องอัดขวาน่าดูจริง
เสียงรอกร้องน้องวิ่งชิงคันเบ็ด
เอ๊ะ!!เสียง"เบส"หรือ"อาบู"อย่าอยู่นิ่ง
น้องจับคันอัดปลาท่าสวิง
ปลามันวิ่งสวนคันมันส์สะใจ
น้องเร่งสาวเข้าฝั่งไม่ยั้งหยุด
ปลามันฉุดออกไปน่าใจหาย
สงสัยเป็นปลาบึก"ใหญ่หนำใจ"
อัดไม่ไหวพี่ช่วยน้องประคองคัน
อัดต่อไปหลายนาทีมีพี่ช่วย
ปลาคงสวยมีน้ำหนักชักหวั่นหวั่น
ปลาขึ้นฝั่งน้องตกใจตลึงพลัน
ไม่นึกฝันเป็น"ไอ้ป๊อก"ช๊อกไปเลย...
13 สิงหาคม 2549 12:23 น.
White roses
ดั่งเนื้อทราย..หลงทาง..อยู่กลางป่า
เดินเล็มหญ้า..เพลิดเพลิน..เดินหลงฝูง
ชมต้นไม้..ลำธาร..ชมยางยูง
หอมจรุง..กลิ่นมาลี..สีแปลกตา
ลืมเหลียวหลัง..กลับมา..มองหาเพื่อน
ตะวันเลื่อน..เคลื่อนดับ..ลับขอบฟ้า
เจ้าเนื้อทราย..แสนวิโยค..โชคชะตา"
"โธ่ไม่น่า..เลยหนอเรา"..เฝ้ารำพัน..
ได้ยินเสียง..พยัคฆา..เข้ามาใกล้
ก็ตกใจ..หวั่นกลัว..เนื้อตัวสั่น
จะหลบหนี..หลีกเลี่ยง..ยังไงกัน
เขาสูงชัน..อันตราย..ภัยมากมี
มองหาถ้ำ..ซ้ำไม่มี..ที่ให้หลบ
คงต้องจบ..สิ้นชีวา..ในครานี้
ได้แต่แอบ..หลังต้นไม้..จามจุรี
น้ำตาปรี่..ไหลหลั่ง..กลางป่าไพร
ทันใดนั้น..เสือร้าย..ได้มาถึง
ณ.ที่ซึ่ง..หลบซ่อน..ต้นไม้ใหญ่
ตะปบหลัง..กัดคอ..เจ้าเนื้อทราย
ดิ้นขาดใจ..ณ.ที่นั้น..ในทันที....
.................................................
อันหัวใจ..ผู้ชาย..ร้ายกว่าเสือ
เคยหลงเชื่อ..จึงต้องช้ำ..ทำหวั่นไหว
คอยฉีกเนื้อ..เถือหนัง..แทบปางตาย
เหมือนเนื้อทราย..ถูกขย้ำ..จำติดตา...
12 สิงหาคม 2549 12:27 น.
White roses
แว่วเสียงครวญ..บรรเลง..เป็นเพลงรัก
สุดจะหัก..อาลัย..โหยไห้หา
หวานน้ำคำ..เธอพร่ำ..จำนรรจา
บาดอุรา..ซึมซ่าน..สะท้านทรวง
พรหมลิขิต..บันดาล..ให้พานพบ
คงสยบ..ใต้ร่มเงา..เฝ้าห่วงหวง
ดอกรักบาน..พลิ้วไหว..อยู่ในทรวง
ให้ก้าวล่วง..สู่นิยาม..ความผูกพัน
ส่งสายตา..ฝากลม..มาบ่มรัก
ไม่นานนัก..สุกงอม..รักหอมหวาน
บ่มหัวใจ..ด้วยไมตรี..มีให้กัน
คงสุขสันต์..เกี่ยวดอง..ทั้งสองใจ
มาตรแม้นว่า..วาสนา..ชะตาเสริม
ช่วยก่อเติม..ไฟรัก..ให้ยิ่งใหญ่
คำว่า"รัก"..จะสลัก..ปักกลางใจ
ภูผาใหญ่..มิอาจกั้น..ฉันและเธอ
ถึงห่างไกล..เพียงใด..ไม่เคยหวั่น
"กันและกัน"..คำนี้..ที่เสนอ
เรามีเรา..ใจมีใจ..ใคร่พบเจอ
ฉันมีเธอ..เธอมีฉัน..ทุกวันวาน
เมื่อรักนั้น..เข้าใจ..ในความรัก
น้ำต้มผัก..ขื่นขม..ชมว่าหวาน
อย่าเปลี่ยนแปร..ค่านิยม..อุดมการณ์
เกรงอ้อยตาล..จะพาลขม.."ชมไม่ลง"....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1835
