24 ธันวาคม 2549 20:02 น.
White roses
ที่รักจ๋า..จำได้ไหม..ในวันนั้น
แสงสุริยัน..ใกล้ลาลับ..ดับแสงฉาย
พลิ้วสายลม..อ่อนหวาน..ซ่านทรวงใน
ทุ่งดอกไม้..ชูช่องาม..อร่ามตา
ธรรมชาติ..งดงาม..ดั่งความฝัน
เกี่ยวก้อยกัน..หยอกล้อ..หัวร่อร่า
แววตาเธอ..จับจ้องมอง..มิคราดครา
หยิบดอกหญ้า..ขึ้นแซมผม..ชมว่างาม
ยามเหนื่อยอ่อน..ทอดกายลง..ตรงพรมหญ้า
แสงจันทรา..อาบผิวกาย..ใจวาบหวาม
ตาสบตา..ประสาน..นานแสนนาน
ให้สะท้าน..หวั่นไหว..ในวิญญา
พิศแสงดาว..พราวระยับ..จับฟ้าใส
เอ่ยความนัย..กระซิบถ้อย..ร้อยเสน่ห์หา
พลอดรำพัน..อิงแอบ..แนบกายา
สุขนักหนา..ค่ำคืนนี้..มีเธอเคียง
แสนภูมิใจ..มีเธอคู่..อยู่ไม่ห่าง
โสตสองข้าง..ยังยินแว่ว..สุรเสียง
ยังลึกซึ้ง..บทลำนำ..เธอร้อยเรียง
หวานสำเนียง..ก้องอยู่..มิรู้คลาย
ความทรงจำ..ยังฝังตรึง..ซึ้งดวงจิต
ตราปชีวิต..มีเพียงเธอ..เธอรู้ไหม
ยิ่งนานยิ่ง..รักมาก..เกินหักใจ
อย่ากลับกลาย..ย้อนยอก..หลอกลวงกัน....
(....หวานอีกแล้ว.....)
23 ธันวาคม 2549 16:04 น.
White roses
เหมือนหัวใจ..ได้แรง..แข่งความล้า
คล้ายดวงตา..สว่างไสว..ใกล้ความฝัน
เพียงได้รู้..เธอยังห่วง..ไม่ลวงกัน
แม้เรานั้น..ไม่เคยพบ..สบแววตา
มีเธอคอย..ปันพลัง..ให้ความหวัง
แม้ไกลห่าง..ได้รู้ซึ้ง..ถึงคุณค่า
ยามเหน็ดเหนื่อย..หรือทุกข์ท้อ..ทรมา
ยังมีเธอ..ส่งสายตา..มาเยี่ยมเยือน
คิดถึงเธอ..อยู่ทุกวัน..นะที่รัก
แม้นเราจัก..ห่างกันไกล..ใช่คล้ายเคลื่อน
ถ้อยบางถ้อย..ร้อยอุรา..พาจิตเตือน
มิเคยเลือน..จากใจฉัน..นั้นสักครา
แม้ไม่เคย..พบหน้า..สักคราครั้ง
หัวใจยัง..ห่วงใย..ใฝ่ฝันหา
มุมห้องใจ..แอบมีเธอ..เสมอมา
รับรู้ค่า..แห่งไมตรี..มีให้กัน
จึงไม่กลัว..ความเหงา..มาเย้าหยอก
ไม่กลัวดอก..เพราะหัวใจ..สถิตย์มั่น
แม้ไม่ได้..พักพิง..อิงชีวัน
แต่ผูกพัน..มิตรภาพ..ซาบซึ้งใจ
เหมือนว่าเพ้อ..คล้ายว่าฝัน..นั่นแหละหนา
ยามอ่อนล้า..แต่พลัง..ยังมีให้
คงแน่นอน..แอบมีเธอ..อยู่ในใจ
ความรักแทรก..ซึมเมื่อไร..ไม่รู้ตัว..
22 ธันวาคม 2549 20:28 น.
White roses
ณ.มุมหนึ่ง..ของโลก..ที่โศกนั้น
คงมีฉัน..เพียงผู้เดียว..แลเหลียวหา
ใครคนหนึ่ง..ซึ่งแสนรัก..จักกลับมา
ปลอบวิญญา..ปลอบขวัญ..ในวันนี้
รักเธอมาก..ที่สุด..ในชีวิต
พรหมลิขิต..ขีดชะตา..มาหรือนี่
มอบทุกอย่าง..ด้วยใจรัก..ใจภักดิ์ดี
แม้ชีวี..ขอมอบไว้..ใต้บาทเธอ
แต่นิจจา..คนดี..ที่ฉันรัก
มิอาจจัก..ซึ้งความดี..ที่เสนอ
หลงหญิงใหม่..ใจชั่ว..มั่วบำเรอ
ในมือเธอ..ถือกรงจักร..ไม่ยักกลัว
หญิงใจชั่ว..มั่วสวาท..มัดมือชก
ให้เธอตก..เป็นทาส..ความยวนยั่ว
ตกบรรได..พลอยโจน..ไม่รู้ตัว
หลงความชั่ว..ความโสมม..สังคมเลว
รอเมื่อใด..แสงความดี..ส่องชีวิต
ให้ดวงจิต..ของเธอ..ที่แหลกเหลว
พ้นจากความ..อุบาติ..สัณชาติเลว
แสงแห่งเปลว..พระธรรม..โปรดนำทาง
ณ.มุมหนึ่ง..ของโลก..ที่โศกนี้
ยังคงมี..หญิงคนหนึ่ง..ซึ่งหมองหมาง
มองทางไหน..มืดมน..สิ้นหนทาง
ยังรอคอย..แสงสว่าง..จากใจ" เธอ "....
22 ธันวาคม 2549 14:39 น.
White roses
ต้องเพียรข่ม..หัวใจ..ให้หยุดนิ่ง
ด้วยเป็นหญิง..จึงตรองตรึก..รำลึกเสมอ
คอยกำชับ..กับหัวใจ..ยามพบเจอ
อย่าพลั้งเผลอ..หลุดครรลอง..ของเพื่อนกัน
ยลอักษรา..คำหวาน..ให้หวั่นไหว
ใจนะใจ..ยังละเมอ..นอนเพ้อฝัน
บอกหัวใจ..อย่าคล้อยเคลื่อน..จากเพื่อนกัน
อีกใจนั้น..กลับวุ่นวาย..คล้ายไม่ยอม
กลิ่นหอมหอม..จากน้ำคำ..ช่างล้ำค่า
ห่างกายา..แต่อุ่นใจ..ฉันได้พร้อม
เป็นอุ่นอก..อุ่นใจ..หายตรมตรอม
เฝ้าถนอม..ไมตรี..มีต่อกัน
ขอขอบคุณ..สิ่งดีดี..ที่เธอมอบ
ทุกคำปลอบ..ทุกพลังใจ..เธอให้ฉัน
ยังซึ้งค่า..จวบวันนี้..นานแสนนาน
ไม่มีวัน..ที่ฉัน..จักเลือนลา
ยิ่งนานวัน..ความลึกซึ้ง..ติดตรึงแน่น
หัวใจแล่น..โลดไป..แห่งใดหนา
ข่มหัวใจ.."ย้ำว่า..เพื่อน"..อย่าเลือนลา
นั่นแหละหนา..ข่มอย่างไร..ไม่รู้เลย...
20 ธันวาคม 2549 21:17 น.
White roses
( ไม่เอ่ยนาม.....)
เถอะพรุ่งนี้..จะมีค่า..กว่าวันนี้
เถอะคนดี..จะมีฉัน..แม้วันไหน
เถอะไม่ว่าง..บางครา..ไม่ว่าไร
เถอะหัวใจ..อย่าว่างงาน..หวานเหมือนเดิม
มดจะเพิ่ม..เป็นล้าน..ก็หวานต่อ
ให้เพียงพอ..ต่อใจ..ไมตรีเสริม
ให้สาสม..อารมณ์สุข..ในทุกเทอม
ล้างแผลเดิม..ให้สนิท..ใจชิดกัน
ขอนะขอ..ฉันฝัน..ถึงวันสวย
มีเธอด้วย..ในทุกยาม..แห่งความฝัน
แม้คืนนี้..จะขออิง..พิงไหล่กัน
ถึงในฝัน..หวานหยด..นะมดเอย
( กุหลาบขาว.....)
เจ้ามดคง..ผูกคอตาย..ไปหลายร้อย
ได้ฟังถ้อย..บทกวี..ที่หวานหู
อกแตกตาย..อีกเป็นพัน..ลองคิดดู
"พ่อโฉมตรู"..พูดหวานหยด..จนมดอาย
น้องไม่ใช่..มดหรอกหนา..อย่ามาอ้อน
ต้องคอยสอน..ตัวเองไว้.."ใช่ใจง่าย"
มีสมอง..ตรองให้รู้..ดูใจชาย
มายาหลาย..เล่มเกวียน..กว่าสตรี
หากช้ำรัก..พลาดไป..ใจจะแย่
หาทางแก้..ไว้ก่อน.."รู้ทางหนี"
ใจมนุษย์..สุดหยั่ง..ดั่งชลที
ถ้อยพาที..ออกจากปาก.."ยากจะฟัง"
( ไม่เอ่ยนาม....)
ไม่ใช่มด..ต้องใช่แน่..เธอแม่มด
คำหวานหยด..จึงไม่อาจ..ให้คาดหวัง
เป็นมดเก๋า..เข้าถึง..ซึ่งพลัง
ที่ซ่อนฝัง..มิดชิด..จริตชาย
อันน้ำตาล..มิตรผล..ไม่สนแน่
น้ำอ้อยแท้..ก็ไม่เหลียว..ไม่เกี่ยวหมาย
ต้องเวทมนต์..เสกสรรค์..พรรณราย
จึงยักย้าย..แม่มด..สะกดใจ
แต่มนต์ใด..ไหนเล่า..เท่ามนต์รัก
เสกสลัก..หินใหญ่..ให้อ่อนได้
จะมนต์สิทธิ์..คำสร้อย..ยังด้อยไป
ต้องมนต์ใจ..เสกสลัก..มนต์รักจริง
ก็อีกแหละ..ยอดหญิง..หยิ่งในศักดิ์
สำรวมรัก..ถูกทาง..เป็นอย่างยิ่ง
ดอกขาวนวล..ยวนใจ..ใคร่แอบอิง
แต่มีหรือ..เธอจะทิ้ง..สิ่งคู่ควร
จึงใคร่ครวญ..รอบคอบ..ตรวจสอบยิบ
นับถึงสิบ..ยังน้อยไป..ต้องให้ถ้วน
"อ๊ะ..จะอยู่"..ให้นับไป..ไม่เรรวน
เป็นขบวน..ท้ายท้าย..ยังได้ไป...
นึกดูแล้ว..แก้วใจ..ได้ความว่า
เพียงสบตา..สักครั้ง..หวังได้ไหม
เพราะดวงตา..คือหน้าต่าง..ของหัวใจ
จะเท็จจริง..ประการใด..ให้ตาคุย
อนุญาต..ให้ขุดคุ้ย..ตะกุยเนตร
หาสาเหตุ..ความใน..ที่ไม่ชุ่ย
ห้องจักษุ..มีโซฟา..มานั่งคุย
เชิญมาคุ้ย..เรื่องหลายหลาก..จากแววตา
อยากจะหา..วันว่าง..มานั่งเทียบ
มาจ้องเปรียบ..แววตานั้น..กันเลยว่า
มีอะไร..ซ่อนอยู่..สองคู่ตา
อาจไม่ต้อง..พูดจา..ใช้ตาแทน
สะกัดแขน..เอาไว้..ไม่ต้องกอด
ตาอาจดอด..กอดกันเอง..แบบเกร็งแน่น
เป็นกอดน้อง..ด้วยสองตา..อย่าคลอนแคลน
หรือหวงแหน..มิให้ปัน..ทานสายตา..
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1660
