1 ตุลาคม 2550 22:28 น.
White roses
เธอมีคน..รู้ใจ..ใยมาหลอก
แต่ละคำ..กลิ้งกลอก..ย้อนยอกเหลือ
ร้อยเล่ห์กล..แยบยล..จนเหลือเฟือ
หญิงเป็นเบือ..ต้องเจ็บช้ำ..น้ำคำชาย
ไปเถิดหนา..คนดี..สุดที่รัก
อย่าให้ฉัน..จมปรัก..รักเหลวใหล
เพราะสัตย์ซื่อ..ถือในรัก..จนงมงาย
จึงเสียใจ..ในรัก..ยากเยียวยา
สบความรัก..มากี่ครั้ง..ก็พังพ่าย
รักกลับกลาย..ซับซ้อน..ซ่อนเสน่หา
คงเป็นกรรม..แต่ปางก่อน..ย้อนตามมา
เพื่อผลาญพร่า..ฆ่าเข่น..เช่นดั่งเงา
เจอคำหวาน..ลวงหลอก..ชอกช้ำจิต
ทั้งชีวิต..จึงโศกตรม..ระทมเศร้า
หัวใจเจ็บ..ไร้เยียวยา..มาบรรเทา
เพราะโง่เขลา..เชื่อน้ำคำ..เธอพร่ำลวง
หลงสนิท..ชิดชื่น..จึงกลืนกล้ำ
แผลถูกย้ำ..กลางหัวใจ..ใกล้ลาล่วง
ใจสลาย..ดุจปฏัก..ปักตรึงทรวง
หวังทั้งปวง..เลือนหาย..ดั่งสายลม....
23 กันยายน 2550 12:42 น.
White roses
ความรักที่..เปราะบาง..อย่างแก้วใส
จะดูแล..อย่างไร..ล้วนยากยิ่ง
ประคับประคอง..รักษา..ลำบากจริง
กระทบสิ่ง..ใดหน่อย..เริ่มรอยร้าว
กว่าจะรัก..กันได้..ใช่ง่ายนัก
ยามสิ้นรัก..เพียงนาที..วิ่งหนีอ้าว
ไม่เคยนึก..ถึงความหลัง..ครั้งสองเรา
เคยคลอเคล้า..ดื่มด่ำ..ฉ่ำชื่นทรวง
ปล่อยให้รอ..ความหวัง..อันว่างเปล่า
จึงหงอยเหงา..เหว้ว้า..น้ำตาร่วง
คนอะไร..ใจร้าย..หมายหลอกลวง
รอจนล่วง..คืนวัน..ผันเปลี่ยนไป
อยู่แห่งใด..ใจเพ้อ..ละเมอถึง
รักฝังตรึง..ดวงจิต..ดั่งพิษไข้
พิษลุกลาม..จนถึงขั้ว..ของหัวใจ
อยู่แห่งไหน..ไม่มาเยือน..เหมือนดั่งเคย
เฝ้าชะแง้..แลหา..อุราหวั่น
อยู่ไหนกัน..เหตุใด..ไม่เฉลย
ตั้งตารอ..คอยที่เก่า..เราคุ้นเคย
ใยละเลย..ลืมคืนวัน..ฉันตรอมตรม....
5 กันยายน 2550 22:34 น.
White roses
ปิดประตู..หัวใจ..ใส่สลัก
พอกันที..กับความรัก..เลิกโหยหา
กี่คราหน..ทนสะอื้น..กลืนน้ำตา
ทุกครั้งครา..ต้องเจ็บหนัก..รักมลาย
สูญสิ้นความ..ผูกพัน..ในวันนี้
ขอลาที..กับความหลัง..ที่พังพ่าย
รักหลอกหลอก..ใจลวงลวง..เล่ห์บ่วงชาย
หวังทำลาย..เฉือนเชือด..อย่างเลือดเย็น
น้ำตาริน..ร่วงหล่น..สุดทนกลั้น
ล่วงคืนวัน..นานเนาว์..เขาฆ่าเข่น
ความเป็นไป..หลายหลาก..มากประเด็น
ชี้ให้เห็น..ความร้ายกาจ..ยากคาดเดา
เธออาจไม่..รู้สึก..สำนึกรู้
เพราะเป็นผู้..ก่อกรรม..ทำเรื่องเศร้า
มากมายรัก..หลายใจ..ร้ายไม่เบา
หวังสักคราว..กรรมสนอง..นองน้ำตา
ปิดประตู..หัวใจ..ใส่สลัก
พอกันที..กับความรัก..เลิกโหยหา
หยดน้ำใส..มิยอมให้..ไหลออกมา
ไม่มีแล้ว..หยาดน้ำตา..เคยพร่าริน...
2 กันยายน 2550 14:30 น.
White roses
2 ก.ย...เวียนมา..อีกคราหน
ความเงียบเหงา..กลับเวียนวน..มิพ้นผ่าน
หลายขวบปี..เป็นเช่นนี้..มาเนิ่นนาน
พบคืนวัน..อันปวดร้าว..ทุกคราวเคย
เกิดมาแสน..อาภัพ..อับวาสนา
เหตุใดฟ้า..ไร้เมตตา..ชะตาเอ๋ย
ไร้แม้ญาต..ขาดมิตร..คู่ชิดเชย
ใจเจ้าเอย..ใยหนาวเหน็บ..เจ็บเกินทน
พ่อและแม่..ท่านจากไป..ในฟ้ากว้าง
จึงอ้างว้าง..เดียวดาย..ใจสับสน
เหลียวมองขวา..แลซ้าย..ไร้ผู้คน
ความหมองหม่น..เข้ามาเยือน..เป็นเพื่อนใจ
เลี้ยงฉลอง..กับความเศร้า..ในเงามืด
ซุกกายยึด..กับมุมห้อง..นั่งร้องไห้
ไร้ของขวัญ..ไร้งานเลี้ยง..อย่างใครใคร
จึงหมองไหม้..ในชีวิต..จิตตรอมตรม
จะมีไหม..ใครกัน..เหมือนฉันนี่
ชีวิตมี..แต่ความเศร้า..เข้าถาโถม
พอมีรัก..กลับสลาย..กลายเป็นลม
มิเคยสม..กับความหวัง..สักครั้งครา
เหนื่อยเหลือเกิน..กับคืนวัน..ที่ผันเปลี่ยน
ขอจุดเทียน..ส่องหัวใจ..ให้แกร่งกล้า
นับจากนี้..อาจยังพอ..มีเวลา
ขอเปลวเทียน..เปล่งแสงจ้า..อย่าดับเลย....
30 สิงหาคม 2550 14:10 น.
White roses
ตะวันรอน..อ่อนแรง..สิ้นแสงส่อง
แจ้วทำนอง..หริ่งไรไร..ผสานเสียง
ยินเสียงคลื่น..กระทบฝั่ง..ดั่งสำเนียง
เรื่อยเรื่อยมา..เรียงเรียง..เคียงคู่กัน
โน่น!จันทรา..โคจรมา..อีกคราแล้ว
ดั่งดวงแก้ว..สีทอง..ผ่องเฉิดฉันท์
ประกายแสง..นวลงาม..ยามรัตติกาล
ฉาบผิวผ่าน..ผ่องพรรณ..คืนวันเพ็ญ
หมู่ดารา..พราวระยับ..จับฟ้าใส
แต่หัวใจ..คล้ายเมฆร้าย..มาแฝงเร้น
จึงหมองมัว..อับเฉา..ทั้งเช้าเย็น
ประดุจเช่น..คืนเดือนแรม..ไม่แจ่มนวล
เปลี่ยวและเหงา..ร้าวฤดี..เป็นที่สุด
รักสะดุด..พรากไป..โหยไห้หวน
สองเข่าทรุด..หมดแรงล้า..อุราครวญ
หัวใจจวน..แหลกไม่เหลือ..เมื่อเปลี่ยนวัน
รักไหลเรื่อย..ลาลับ..ไม่กลับหลัง
ทำนบพัง..น้ำตาไหล..มิอาจกลั้น
แผลหัวใจ..เจ็บเหลือเกิน..เกินรำพัน
เพราะโดนหยัน..เหยียบย่ำ..จนช้ำชา
พอกันที..ต่อแต่นี้..ไม่มีรัก
เลิกจมปลัก..กับหัวใจ..เคยไร้ค่า
ขอลาก่อน..คนไร้สัตย์..ลืมสัจจา
ทั้งชาตินี้..หรือชาติหน้า..ขออย่าเจอ...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
2686
