22 สิงหาคม 2549 15:56 น.
White roses
อยากเหิรบินก้าวไปไขว่คว้าฝัน
แต่ถูกกั้นด้วยกรงใจ" ชายอสูร "
ทั้งโหดร้ายใจดำแสนทารุณ
ไร้อบอุ่นต้องทนเศร้าเหงาเดียวดาย
ดั่งเหมือนนกปีกหักจากต่างถิ่น
ที่หลงบินตกลงมาหาความหมาย
ไม่คุ้นเคยความแห้งแล้งจากน้ำใจ
ถูกขังไว้ในกรงทองต้องร้าวราน
ถูกบังคับให้ร้องเพลงบรรเลงร่า...
ไม่นำพาก็ผลักไสไม่สงสาร
ทิ้งให้อยู่ตามลำพังทรมาน
ต้องหนาวสั่นงันงกอกระทม
ฟากฟ้าเป็นอย่างไรลืมหมดสิ้น
ไม่ได้บินมานานพลันขื่นขม
ม่านสายรุ้งงดงามเคยได้ชม
ต้องสายลมบินถลาพาสุขใจ
ได้แต่เฝ้ารอน้ำใจใครคนหนึ่ง
เป็นผู้ซึ่งเวทนาไม่ผลักไส
มีเมตตาเปิดกรงทองแห่งหัวใจ
พาบินไปสู่ฟากฝันอันเรืองรอง...
21 สิงหาคม 2549 20:30 น.
White roses
อยากเอามีดกรีดเชือดให้เลือดไหล
ควักหัวใจเธอมาดูให้รู้แน่
สีอะไรขาวหรือดำในดวงแด
ค่อยค่อยแล่ทีละน้อยค่อยบรรจง
เอาน้ำเกลือผสมกับยาพิษ
ทีละนิดรดหัวใจ " ร้ายพิษสง"
ขยำขยี้ด้วยสองมือให้ปลิดปลง
โยนทิ้งลงในบ่อดินให้สิ้นใจ
แล้วกลบฝังให้อยู่อย่างไร้ค่า
แม้สองตาไม่เหลียวแลและหวั่นไหว
เอาก้อนหินมาทับซ้ำให้หนำใจ
จบกันไปเด็ดขาดทุกชาติเลย....
21 สิงหาคม 2549 20:18 น.
White roses
พี่ก็ฝันน้องก็ฝันในวันนี้
มีตัวพี่อยู่ในฝันอันเจิดจ้า
เราสองต่างไขว่คว้าดาวพราวดารา
มีพี่พานำทางสร้างสัมพันธ์
ในคืนนี้มองจันทร์เห็นฉันไหม
โธ่พี่ชายน้องรออยู่ที่ปลายฝัน
โปรดจงมองจันทราอยู่ทุกวัน
เพราะในนั้นมีฉันพี่ร่วมทางเดิน
โลกสดสวยงดงามด้วยความฝัน
มีพี่นั้นเดินเคียงข้างไม่เก้อเขิน
เราทั้งสองจับมือพร้อมก้าวเดิน
คงเพริดเพลินจริงหนาคราเราฝัน
ไม่เคยกลัวสักนิดจะไขว่คว้า
ไม่ลืมว่ามีพี่ชายที่หมายมั่น
แม้หนทางมืดมิดจิตผูกพัน
เพราะความฝันมีพี่นี้ที่หว่งใย...
20 สิงหาคม 2549 14:49 น.
White roses
อันความรักไร้พรมแดนแนบแน่นนัก
มอบความรักความอาลัยโหยไห้หา
บุพเพสร้างเสกสรรค์รักนำพา
อานุภาพเหนือกว่าสิ่งอื่นใด
ติดปีกใจบินนำข้ามขอบฟ้า
แม้นมหาสมุทรสุดกว้างใหญ่
รักโบยบินหลีกลี้หนีข้ามไป
ใจชิดใจเคียงคู่อยู่นิรันดร์
พรมแดนแห่งความรักมักยิ่งใหญ่
แต่พรมแดนแห่งหัวใจสุดไหวหวั่น
กำแพงหนามองข้างหน้าล้วนหมอกควัน
ยากด้นดั้นทะลุผ่านด่านออกไป
หากบุพเพสันนิวาส..วาดเราสอง
รักคงต้องแนบชิดสนิทใกล้
แม้นภูผาสูงชันฝ่าฟันไป
พังทลายด้วยนิยามความศรัทธา
หากมาตรแม้นบุพพเพไม่เสริมส่ง
รักก็คงแรมร้างห่างวาสนา
ถึงอยู่ใกล้เหมือนห่างหายไกลสายตา
ไม่นำพาให้ชวนชิดสนิทใน
อันความรักนั้นเป็นสิ่งมากมีค่า
แต่บางครั้งก็หาค่าไม่ได้
จะมีค่าถ้าประทับกับหัวใจ
และจะไร้คุณค่าถ้ารักลวง....
19 สิงหาคม 2549 19:48 น.
White roses
ขยับปีกฉีกฟ้ามุ่งฝ่าฝัน
แสงสุริยันสวยงามในยามเช้า
ท่องแดนทุ่งนภาดาราพราว
ติดปีกก้าวสู่ฝันบนชั้นฟ้า
ไม่รู้ทิศรู้ทางโลกกว้างใหญ่
บินเข้าไปฝ่าลมหนาวเศร้านักหนา
พายุแรงปีกช้ำแทบโรยรา
ฝ่าหมอกหนาหัวใจใกล้อ่อนแรง
ช่างโดดเดี่ยวบินไปอย่างไร้คู่
จากเช้าตรู่จนตะวันใกล้ยอแสง
เกาะตะคบกิ่งไม้อย่างอ่อนแรง
น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมา
โพ้นทะเลกว้างใหญ่ไกลจริงหนอ
เจ้านกน้อยไม่รั้งรอมุ่งฟันฝ่า
มองไม่เห็นฝั่งฝันไม่นำพา
บินถลามุ่งไปในฉับพลัน
มองหาฝั่งฟากฝันปลายสายรุ้ง
ค่อยค่อยพยุงปีกไปใจหมายมั่น
กลับหมดแรงตกลงไปในทันควัน
ทิ้งฟากฝันจบสิ้นไปในทะเล...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
2322
