25 กันยายน 2549 23:52 น.
White roses
จะให้ทำแป๊ะซ๊ะต่อพอทำได้
ปลาช่อนไซร้เอาปลานาตัวใหญ่ใหญ่
พริกแกงส้มกระชายกระปิไซร้
คนบนเกาะนั่นไงให้รีบตำ
ขอดเกล็ดปลาแมวคราวเอาไปสิ
ผ่าเอาดีออกมาอย่านั่งขำ
แล้วบากเป็นเฉียงเฉียงให้รีบทำ
มัวหน้าง้ำทำไมไม่เข้าการ
แล้วเอาลงทอดน้ำมันให้สุกเหลือง
คนบนเกาะเอาเครื่องมาสิพี่ท่าน
น้ำใส่หม้อเอาเครื่องแกงใส่ลงพลัน
พอเดือดนั้นใส่น้ำมะขามตามน้ำปลา
ชูรสนิดน้ำตาลหน่อยค่อยรวมรส
ใครนั้นโปรดรสไหนบอกได้หนา
อ้าว..แมวคราวผักกระเฉดเด็ดเอามา
กระหล่ำล่ะ..คนบนเกาะอย่ารอกิน
สองคนนั่นรีบรีบหน่อยค่อยใส่ผัก
ยังทำหน้าเลิ่กลั่กนั่งดมกลิ่น
เร็วเร็วหน่อยเพื่อนมากมายนั่งคอยกิน
ค่อยค่อยรินราดปลาช่อนนอนบนชาม
เอ๊ะ..ข้าวหุงหรือยังนั่งทำเฉย
เอ้อ..ระเหย..อยู่นั่นต้องให้ถาม
หุงแล้วหรือ..รีบยกสิ..ต้องให้ตาม
แล้วนำชามตักข้าวใส่ให้รอบวง...
กลิ่นกระจายไปทั่วเวป..แล้วเนี่ย...
25 กันยายน 2549 23:45 น.
White roses
บนเส้นทางของชีวีที่โดดเดี่ยว
บนทางเปลี่ยวของชีวีที่หงอยเหงา
บนความทุกข์ของชีวีกี่ครั้งคราว
บนความหวังที่ว่างเปล่าอย่างเคยชิน
ทางข้างหน้าเลือนลางล้วนขวากหนาม
ทางอ้างว้างตามทางเก่าล้วนโขดหิน
ทางเส้นนี้ป่วยหัวใจเป็นอาจิณ
ทางศรัทธาหมดสิ้นไร้ยินดี
ชีวิตใครล้วนมากมายมีหลักฐาน
ชีวิตฉันกลับไร้ค่าหมดราศี
ชีวิตฉันถูกทอดทิ้งไม่เหลือดี
ชีวิตนี้จะอยู่ไปเพื่อใครกัน
ของของใครใครก็รักมักหวงแหน
ของคนอื่นแม้นมีค่ามหาศาล
ของไม่ใช่ของของเราไม่ต้องการ
ของเหล่านั้นต้องเจ้าของครอบครองเอง
ใครไม่รู้ไม่เห็นเช่นเราเห็น
ใครไม่เป็นเหมือนเช่นเราเขาข่มเหง
ใครไม่รู้พฤติกรรมน่ายำเกรง
ใครรู้ไหม..ฉันนั่นเอง..ที่เจอมา...
25 กันยายน 2549 20:22 น.
White roses
คนเรานั้นเกิดมาฟ้ากำหนด
ว่าต้องชดใช้กรรมทำแบบไหน
ทำกรรมดีก็ได้ดีมีสุขใจ
ทำชั่วไซร้ต้องรับกรรมที่ทำมา
อย่าดูถูกตัวเองไปเสียหมด
อนาคตยังสดใสในภายหน้า
กุหลาบงามย่อมมีหนามคู่ตามมา
ชั่วนั่นหนาคู่กับดีมีถมไป
ได้เกิดมาเป็นมนุษย์สุดประเสริฐ
ถึงไม่เลิศหรูงามตามวิสัย
ทำความดีเป็นเอกลักษณ์ประจำใจ
มองโลกในแง่ดีมีศีลธรรม
อย่าคิดว่าทำดีแล้วได้ชั่ว
หลงเมามัวในอบายคิดใฝ่ต่ำ
ทำความดีย่อมได้ดีอย่างที่ทำ
หากก่อกรรมทำชั่วไซร้..ไม่ได้ดี...%14%
25 กันยายน 2549 00:48 น.
White roses
ลูกอ้างว้างโดดเดี่ยวเดียวดายจิต
ไร้ญาติมิตรพึ่งพาจะอาศัย
เหลียวหาพ่อแลหาแม่อยู่แห่งใด
ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ไร้หนทาง
ลูกต้องทนลำบากตรากตรำหนัก
ขาดคนรักคนห่วงใยใจหมองหมาง
อยากกอดพ่ออยากอ้อนแม่แต่เลือนลาง
ต้องเหินห่างจากกันไปไกลสุดตา
ถูกคนอื่นคอยกลั่นแกล้งใจแล้งนัก
ถูกหาญหักจิตใจสิ้นไร้ค่า
ถูกทำร้ายจิตใจเสมอมา
ถูกเขาว่าถูกเขาขู่อยู่ประจำ
ตั้งแต่พ่อ,แม่สิ้นใจในวันนั้น
เหมือนถูกฟันด้วยดาบฟาดกระหน่ำ
มองทางไหนมืดเป็นเช่นสีดำ
ช่างตอกย้ำให้หนาวเหน็บเจ็บอุรา
เหมือนบาปกรรมทำไว้ในปางก่อน
ตามหลอกหลอนทารุณสิ้นคุณค่า
พอมีรักก็ถูกหลอกเสมอมา
หรือชะตาชี้ลิขิตชีวิตเรา
มีคนรักก็ถูกรักนั้นหักอก
เหมือนถูกชกกลางเวทีอย่างโง่เขลา
ไร้คนคอยเยียวยามาบรรเทา
เธอและเขา"รุมทำร้าย"ใจแสนดำ
เอาชีวิตลูกไปเถิด"มัจจุราช"
ลูกไม่อาจทนรับกับความช้ำ
สร้างบุญมามากล้น"ไม่พ้นกรรม"
เบื่อความช้ำความเจ็บปวดรวดร้าวใจ....
24 กันยายน 2549 18:15 น.
White roses
วันที่เราโกรธกันฉันร้องไห้
รู้สึกเหมือนแพ้ใจไปทุกอย่าง
ผ้าเช็ดหน้าที่ถือดูแสนบาง
โชกเกินพรางน้ำตาหล่นลงบนดิน
เธอมีสิทธิ์ฆ่าคนที่ตนรัก
หยิ่งตามศักดิ์ศรีชายอย่างใจหิน
ฉันมีสิทธิ์เสียใจในราคิน
ที่ถูกหมิ่นถูกหยามสิ้นความดี
เจ้าอารมย์ทั้งคู่ดูเอาเถิด
ปล่อยหัวใจรักบรรเจิดเตลิดหนี
ใช้ถ้อยคำเฉือนใจเชือดไมตรี
คงถึงทีแล้วด้นคนละทิศ
ฉันเคยยอมแพ้เสมอเธอก็รู้
เข่าพร้อมคู้เมื่อพ่ายอายดวงจิต
เพราะเธอเป็น"ความหวัง"ทั้งชีวิต
ทำถูกผิด..ฉันก็พร้อม..ยอมง้อเธอ
แต่ครั้งนี้เจ็บกมลเกินทนได้
เธอมีเขาอยู่ในใจเสมอ
หยามน้ำหน้าเช่นนี้ดีหรือเออ
แกล้งไก๋เก้อโทษว่า..ฉันหน้างอ
อยู่ใกล้ฉันพูดบ่นถึงคนอื่น
จะให้ฝืนชื่นใจแค่ไหนหนอ
ความอดทนทั้งมวลจึงควรพอ
"รักบ้าบอ"ควรถึงจุดสุดของมัน
วันที่เราโกรธกันฉันร้องไห้
เสียหนำใจอย่างคนบ้านึกน่าขัน
สมที่เคยโง่เง่ามิเท่าทัน
และเพื่อวัน..เดียวดาย..ต่อไปนี้...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
900
