29 กันยายน 2549 21:56 น.
White roses
จากวันนั้น..ถึงวันนี้..ห้าปีกว่า
กาลเวลา..ผ่านไป..คล้ายความฝัน
วันเดือนปี..เคลื่อนไป..เท่าไรกัน
ยิ่งนับวัน..ว่างเปล่า..ไม่เข้าการณ์
ผ่านไปแล้ว..สินะ.ฝันร้ายร้าย
แต่แผลใจ..นั่นสิ..ต้องสมาน
คงจะต้อง..เยียวยา..รักษานาน
เพราะว่ามัน..เป็นแผลเป็น..เด่นกลางทรวง
หลากหลายเรื่อง..ผ่านไป..ในชีวิต
ยังมีเพื่อน..ช่วยสะกิด..คอยเป็นห่วง
เป็นเพื่อนที่..แสนดี..ใช่หลอกลวง
คอยทักท้วง..ห่วงใย..ในรายวัน
ยังมีเพื่อน..อีกมากมาย..เป็นเพื่อนใหม่
ก็คอยส่ง..กำลังใจ..ให้สุขสันต์
ความโศกเศร้า..เหงาใจ..หายไปพลัน
ยิ่งนับวัน..มิตรภาพ..ซาบซึ้งใจ
กุหลาบขาว..ดอกใหม่..ใกล้จะเกิด
จะต้องเลิศ..หรูเด่น..เป็นดอกใหม่
ที่สีสัน..งดงาม..ทั้งก้านใบ
เพราะน้ำใจ..ที่ไหลหยด..รดทุกวัน
ขอขอบคุณ..มิตรภาพ..อันยิ่งใหญ่
จะผลิบาน..อยู่ใน..กลางใจฉัน
มิตรภาพ..จะแข็งแกร่ง..เพิ่มทุกวัน
พร้อมฝ่าฟัน..ขวากหนาม..ยามก้าวเดิน..
28 กันยายน 2549 17:50 น.
White roses
คืนและวัน..ผันผ่าน..นานจริงหนอ
นับวันรอ..ใครคนหนึ่ง..ซึ่งห่างหาย
ฤดูกาล..หมุนเวียน..เปลี่ยนเรื่อยไป
เธออยู่ไหน..หนอคนดี..สุดที่รัก
ใกล้หน้าหนาว..ลมหนาวพัด..สะบัดโบก
ฉ่ำชุ่มโชก..จากเนตรงาม..สุดห้ามหัก
หนาวหัวใจ..ขาดไออุ่น..ให้หนุนพัก
โอ้.ความรัก..นี่หนอ..ช่างทรมาน
อยากซบอิง..พิงอกอุ่น..คุณยิ่งนัก
สุดห้ามหัก..มิให้จิต..คิดฟุ้งซ่าน
อยากให้เธอ..โอบกอดฉัน..ทุกวันวาน
แม้นคืนวัน..กาลเคลื่อน..อย่าเลือนลา
อยากให้เธอ..มาคลอเคล้า..เย้าหยอกบ้าง
ไม่อยากห่าง..ยามอิงซบ..ประกบบ่า
อยากได้พบ..ประสบจ้อง..มองแววตา
เอ่ยวาจา..หวานหยดย้อย..ถ้อยพาที
สายลมหนาว..พัดมา..อีกคราครั้ง
ความหนาวช่าง..โหดร้าย..กระไรนี่
หนาวเหลือเกิน..หนาวจริงหนอ..อย่ารอรี
อ้อมแขนนี้..ยังรอพี่..นี้กลับมา
มาเถิดหนา..คนดี..ที่ฝันใฝ่
เติมหัวใจ..ให้ความรัก..มากมีค่า
ช่วยดับหนาว..ด้วยไฟรัก..ไฟศรัทธา
ได้ไหมนะ..เธอคนดี..ที่ฉันคอย....
28 กันยายน 2549 00:46 น.
White roses
ฉันก็อีกคนหนึ่งซึ่งจากบ้าน
ต้องซมซานอยู่ในภายเมืองหลวง
ต้องโดดเดี่ยวยิ่งนักถูกรักลวง
คนเมืองหลวงใจดำช้ำปางตาย
มองเห็นดาวลอยคว้างกลางเวหน
เหม่อมองบนนภาน่าใจหาย
มองหาพ่อแลหาแม่อยู่แห่งใด
อยากเห็นสายตาท่านมองผ่านมา
ชีวิตที่ท้องทุ่งได้สิ้นสูญ
เหลือแต่รอยอาดูรอันล้ำค่า
หลับตาเห็นพ่อแม่และท้องนา
แต่ทว่าลืมตาตื่นสะอื้นตรม
ไม่เหลือแล้วพ่อกับแม่และท้องทุ่ง
นอนสดุ้งตื่นตาพาขื่นขม
ผจญโลกในเมืองกว้างอย่างระทม
ฝืนใจข่มอ้างว้างอย่างเดียวดาย...
27 กันยายน 2549 14:58 น.
White roses
โปรดอย่าจากฉันไปจะได้ไหม
อย่าทิ้งให้ฉันเดียวดายในโลกกว้าง
เหงาเหลือเกินหนาวหัวใจไม่เว้นวาง
แสนอ้างว้างหวั่นไหวใจคะนึง
อย่าปล่อยให้ความรักฉันพลันสลาย
โปรดจงได้เหลียวมองมาสักคราหนึ่ง
ความรักที่เดียวดายยังตราตรึง
แม้ไม่ซึ้งเมื่อยามพบสบสายตา
ขอให้เงาของฉันนั้นปรากฏ
ขอเธอจดจำไมตรีอันมีค่า
ให้เงาฉันนั้นปรากฏในแววตา
ถึงแม้ว่าเพียงนิดนั้นฉันชื่นใจ
หากไม่ได้ร่วมเรียงเคียงชีวิต
โปรดให้สิทธิ์ฉันฝันบ้างจะได้ไหม
ขอเก็บซ่อนความรักของเธอไว้
อยู่ภายในใจฉันทุกวันวาน
ถึงแม้ว่าจะโศกเศร้าเหงาเพียงไหน
ความทรงจำสูญสิ้นไปก็ไม่หวั่น
เพราะดวงจิตมีเธอนิจนิรันดร์
ไม่มีวันเสื่อมสลายคลายรักเธอ.....
26 กันยายน 2549 17:39 น.
White roses
จะบอกอย่างไร
หัวใจเริ่มหวั่น
ทุกข์เศร้าจาบัลย์
นั่งฝันพลันเหงา
สายตามองเหม่อ
แอบเผลอนั่งเศร้า
โอ้..ใจของเรา
ใยเล่า..ตรอมตรม
ใจสั่นหวั่นไหว
ไม่วายขื่นขม
ร่ำร้องระงม
ซานซมเหลือดี
แม่หม้ายใจเหงา
เปลี่ยวเปล่าชีวี
เดียวดายนานปี
อยากมีคนใกล้
สุดแสนระทม
เฝ้าข่มใจไว้
จะทำอย่างไร
หัวใจไม่ฟัง
พบเธอไม่นาน
ใจพลันพะวัง
เหมือนโดนมนต์สั่ง
มุ่งหวังเคียงใกล้
กลัวเธอเดียดฉันท์
ใจพลันวุ่นวาย
ชีวิตแม่หม้าย
สุดท้ายคงตรม
ซึมเศร้าเหงาจิต
ชีวิตแทบล่ม
วาดฝันคงจม
ไม่สมดังใฝ่
หากเธอแรมร้าง
หนีหน้าห่างหาย
รักแปรกลับกลาย
หัวใจหมองหม่น
จะทำอย่างไร
ไม่วายกังวล
ความรักเปี่ยมล้น
สับสนภายใน
ด้วยเกิดช่องว่าง
ระหว่างช่วงวัย
ใครตอบได้ไหม
หัวใจสะท้าน
ความรักจุกแน่น
ช่างแสนทรมาน
โอ้..สาวสองพัน ( ปี )
เพ้อฝันเดียวดาย
รักเข้าฝังจิต
แพร่พิษขยาย
ลุกลามชอนไช
เป็นไข้หนาวสั่น
บอกหน่อยได้ไหม
หัวใจเธอนั่น
มีจิตผูกพัน
ถึงกันบ้างไหม
ฉันรอคำตอบ
พร้อมมอบหัวใจ
เคียงคู่อยู่ใกล้
หากใจตรงกัน....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
2366
